สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1343

"หืมหืมหืม ประธานหลิน ช้าก่อนสิ!"

"ยังมีเรื่องอะไรอีก?"

"ประธานหลินมาที่ผู่เฉินของพวกเรา แก๊งค์ฉลามดำนับว่าเป็นผู้ปกครองเมืองผู่เฉิน เราจะไม่ทำความรู้จักกันได้ยังไง หัวหน้าของพวกเราอยากเชิญคุณดื่มสักแก้ว โปรดประธานหลินให้เกียรติผมด้วย! ผมจะช่วยหัวหน้าเป็นเจ้าภาพต้อนรับประธานหลิน!" รองหัวหน้าเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณมาก แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องต้องจัดการ วันหลังละกัน" หลินหยางพูดอย่างสงบ

"วันหลังหรอ? ประธานหลิน แก๊งค์ฉลามดำของพวกเราให้เกียรติคุณมากแล้วนะ คุณรอหัวหน้าของพวกเราหน่อยไม่ได้หรอ" รองหัวหน้าเฟิงค่อนข้างไม่พอใจ

"แค่กินและดื่ม ต้องรีบร้อนอะไรกัน?" หลินหยางจ้องเขาและถาม

รองหัวหน้าเฟิงอึ้ง จากนั้นก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม: "โอเค ถ้าอย่างงั้นพวกเราค่อยโทรหาประธานหลิน เมื่อประธานหลินมีเวลาก็อย่าลืมหล่ะ"

"สบายใจได้"

หลินหยางพูดเสียงแหบ จากนั้นก็ลากแขนของอ้ายหงไปด้านนอก

รองหัวหน้าเฟิงไม่ได้ขวางเอาไว้ เขามองด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

เมื่อหลินหยางออกไป เขาก็หันหน้าไปมองหงถางจู่

"พวกคุณกลับไปได้" รองหัวหน้าเฟิงพูด

"รับทราบ"

ทุกคนออกไปจากบาร์

ตอนนี้เหลือเพียงเขาและหงถางจู่ คนที่ได้รับบาดเจ็บทุกคนถูกพาออกไป

"หงถางจู่ วันนี้คุณสร้างเรื่องใหญ่ให้กับแก๊งฉลามดำของพวกเรา! เหอะๆ คุณกล้าหาเรื่องประธษนหลินด้วย คุณอยากตายหรอ? หรือว่าคิดว่าอยู่ในแก๊งค์ฉลาดดำอย่างสงบมันน่าเบื่อเกินไป?" รองหัวหน้าเฟิงพูดด้วยเสียงหัวเราะเยือกเย็น

"รองหัวหน้า ผม...ผมไม่รู้ว่าคนนั้นคือประธานหลิน..." หงถางจู่พูดทั้งน้ำตา: "ไม่รู้ก็เท่ากับไม่ผิด คุณ...คุณให้อภัยผมเถอะ..."

"ให้อภัยคุณหรอ? ผมหน่ะให้อภัยคุณได้ แต่เกรงว่าหัวหน้าจะไม่ให้อภัย คุณเกือบสร้างศัตรูที่ยากจะจัดการได้ให้กับแก๊งค์ของพวกเรา! ถ้าไม่ลงโทษคุณ หัวหน้าจะไปลงโทษใคร? จะให้คำอธิบายกับประธานหลินยังไง?"

"งั้น...จะลงโทษผมยังไง?" หงถางจู่ถามอย่างรีบร้อน

รองหัวหน้าเฟิงส่ายหน้า: "เรื่องนี้ไม่ต้องถามเยอะ ผมจะให้คุณโทรศัทพ์ คุณโทรไปหาคนที่คุณอยากโทร ให้พวกเขาเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องหลังจากนี้"

"อ๊า?"

หงถางจู่กลัวจนหน้าซีด ตัวสั่น: "รองหัวหน้าเฟิง! แก๊งค์ฉลามดำของพวกเราไม่จำเป็นต้องกลัวประธานหลินมั้ง? นี่คือเมืองผู่เฉิน! พื้นที่ของพวกเรา!"

"หงถางจู่ ไม่ใช่ว่าผมไม่ช่วยคณ ผมสามารถให้คุณไปคุยกับหัวหน้าเองได้ ดูว่าหัวหน้าจะฟังคุณไหม"

"รองหัวหน้า..."

"โอเค อย่าเสียเวลาคนอื่นอีกเลย ผมจะฟันแขนทั้งสองข้างของคุณก่อน จากนั้นก็พาคุณไปหาหัวหน้า หัวหน้าจะพิจารณาและจัดการการลงโทษสุดท้ายเอง ภูเขาหนานชานทางนั้นมีทิวทัศน์ไม่เลว คุณฝังศพตรงนั้นก็ได้"

เมื่อพูดเสร็จ รองหัวหน้าเฟิงก็หยิบมีดปลอกผลไม้บนโต๊ะข้างๆ เดินไปทางหงถางจู่

อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาวิกฤตินี้

"รองหัวหน้า! หยุด! คุณ...คุณจะทำอะไรผมไม่ได้! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผม คุณ...คุณรับสิ่งที่ตามมาไม่ไหวแน่!"

"คุณหมายความว่าอะไร?" รองหัวหน้าเฟิงขมวดคิ้ว

"รองหัวหน้า คุณอย่าคิดว่าผมไม่รู้! สาเหตุที่เก็บทุ่นระเบิดในพื้นที่ทางภาคใต้ไม่ใช่เพราะคนทางนั้นแข็งแกร่ง แต่เป็นเพราะพวกเขาให้เงินและมีผลประโยชน์ส่วนตัว!" หงถางจู่ตะโกน

สีหน้ารองหัวหน้าเฟิงเปลี่ยนไป พูดเบาๆ: "คุณเลิกพูดอะไรมั่วซั่ว! ทำไม? ตัวเองกำลังจะตายเลยจะกัดคนอื่นกลับหรอ?"

"ไม่คิดว่าคุณคือหมอเทวดาหลิน น่าเหลือเชื่อจริงๆ! น่าแปลกใจมากๆ" อ้ายหงพูดด้วยสีหน้าตกใจ ในขณะเดียวกันก็ดีใจและกลัว

"ผมคือหมอเทวดาหลินหรือไม่ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือผมมาหาคุณเพราะมีเป้าหมาย! อ้ายหง! บัตรใบนี้พอสำหรับการกินอยู่ คุณรับเอาไว้ ตั้งแต่วันนี้ ผมจะไม่มาหาคุณอีก และจะไม่มารบกวนคุณ คุณต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เข้าใจไหม?" หลินหยางพูด

"บัตรใบนี้มีร้อยล้านหรอ?" อ้ายหงลังเล จู่ๆ ก็ถามออกมา

"ก็ร้อยล้าน ทำไม? คุณคิดว่าไม่พอหรอ?" หลินหยางถามและขมวดคิ้ว

"ถ้ามีแค่ร้อยล้าน ก็ไม่พอ ฉันต้องการห้าหมื่นล้าน!"

"ดังนั้นคุณจะใช้พวกอดัมมาแบล็กเมล์ผมหรอ? อ้ายหง คุณต้องการห้าหมื่นล้านไปทำไม?" หลินหยางกระแทกเสียง

"สร้างสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า..."

"อะไรนะ?"

"ฉันอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของเมืองก่อนที่แม่เลี้ยงจะรับเลี้ยง แต่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นกำลังจะถูกทำลาย ดังนั้นฉันจะซื้อโครงการนี้และปรับปรุงใหม่"

"นั่นก็ไม่จำเป็นต้องใช้ถึงห้าหมื่นล้าน!"

"เงินที่เหลือคือช่วยให้ฉันเข้าไปในแก๊งค์ฉลามดำ" อ้ายหงพูดเบาๆ: "สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งอยู่ในส่วนที่เจริญรุ่งเรืองของเมืองและได้รับการจับตามองจากทุกฝ่ายตลอดหลายปีที่ผ่านมา ก่อนห้นานี้สมาชิกแก๊งค์ฉลามดำที่ชื่อโจวหยูก็มาจากสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้านี้เหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่ได้ทำการรื้อถอนก่อนหน้านี้ แต่ไม่นานมานี้โจวหยูหายตัวไป ไม่มีคนปกป้องสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า ฉันได้ยินคนพูดมาว่าหัวหน้าแก๊งค์ฉลามดำสามารถซื้อได้ในราคาหนึ่งหมื่นล้าน! ดังนั้นฉันเลยอยากจะเตรียมเงินเอาไว้ เข้าไปในแก๊งค์ฉลามดำ ทำให้แก๊งค์ฉลามดำปกป้องสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าเอาไว้"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินหยางก็แทบหัวเราะ

"ผมควรพูดว่าคุณไม่ฉลาดหรือใสซื่อกันแน่? คุณมีห้าหมื่นล้านแล้วจะซื้อสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าที่แห่งก็ได้ไม่ใช่หรอ? ทำไมต้องอยากซื้อแก๊งค์ฉลามดำเพื่อมาปกป้องสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า...มูลค่าของสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้านี้ต้องใช้เงินเยอะขนาดนี้หรอ? อีกอย่างหัวหน้าแก๊งค์ฉลามดำต้องการเงินเยอะขนาดนั้นหรอ? นี่เป็นเรื่องที่คนอื่นแต่งขึ้นมาชัดๆ!"

"ในความคิดของฉัน สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีราคาที่ประเมินได้"

"แต่การกระทำแบบนั้นช่างไม่ฉลาดเสียเลย! ฟังนะ อ้ายหง คุณรีบปล่อยน้องสามของอดัม! พวกอดัมเขากำลังจัดการเรื่องให้ผมในตอนนี้ ผมจะปกป้องความปลอดภัยคนในครอบครัวของเขาและตัวเขา"

"แล้วเรื่องสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าหล่ะ..."