สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1354

“หืม…”

หัวหน้าพิพากษาก็คาดคิดไม่ถึง ขมวดคิ้วแน่น เริ่มครุ่นคิด

อาศัยเพียงแค่เข็มเงิน สามารถปกป้องชีวิตของคนเหล่านั้นเหรอ?

หลินหยางกัดฟัน ปลดปล่อยกำลังภายในออกมาอย่างกะทันหัน กำลังภายในกลายเป็นพลังปราณ ควบแน่นบนฝ่ามือ ซัดใส่บนร่างกายของเงาทรราชเหล่านี้

“นี่…”

ทุกคนมองตาค้าง

ถ้าหากบอกว่าก่อนหน้านี้เขาฆ่าตัวตาย แล้วตอนนี้เขากำลังทำอะไร?

กลัวตัวเองไม่ตายเหรอ?

แค่ช่วยตัวเองก็จะไม่รอดอยู่แล้ว แต่กลับถ่ายกำลังภายในให้คนอื่น?

ผู้พิพากษาทุกคนเริ่มหรี่ตาลงมองหลินหยาง

เห็นเพียงสีหน้าของเขาซีดเซียว พยายามถ่ายกำลังภายในให้เงาทรราชอย่างสุดชีวิตเพื่อปกป้องคนเหล่านี้

หนึ่ง!

สอง!

สาม!

...

รอจนกระทั่งประกายดาบทั้งสิบสองสายพุ่งเข้ามา ทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบ

ส่วนเงาทรราชเหล่านั้น ทุกคนนอนอยู่ข้างกายของหลินหยางโดยมีเลือดท่วมตัว

แต่ละคนหอบหายใจราวกับกำลังจะสิ้นลมหายใจ ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะหลินหยางพยายามช่วยพวกเขา ป่านนี้พวกเขาคงไม่เหลือแม้กระทั่งซากกระดูก…

ไม่ต้องสงสัยเลย เงาทรราชเหล่านี้สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปแล้ว พวกเขาเป็นเหมือนกับแกะที่รอเข้าโรงเชือด

ส่วนหลินหยางในตอนนี้ก็ไม่ดีกว่าเท่าไหร่

เขาทรุดนั่งลงบนพื้น สีหน้าซีดเซียว เม็ดเหงื่อราวกับน้ำฝน

บนร่างกายของเขามีบาดแผลหลายแห่ง เลือดย้อมกางเกงที่ฉีกขาดของเขากลายเป็นสีแดง

เห็นได้ชัด ร่างเทพยุทธของเขาสลายไปแล้ว

เขาในตอนนี้ แค่จะยืนก็ยังเป็นปัญหา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสู้กับคนพวกนี้…

“หมอเทวดาหลิน ยังจะต่ออีกหรือเปล่า?”

หัวหน้าพิพากษาเก็บดาบราชวงศ์ถัง เดินสองมือไขว้หลังเข้ามา

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เช็ดเหงื่อของตนเองไม่หยุด ในขณะเดียวกันก็หยิบยาเม็ดออกมาใส่ปาก

“ผมเห็นแก่ที่คุณสามารถประสบความสำเร็จได้มากขนาดนี้ในช่วงอายุแค่นี้ คุณก็ถือเป็นอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมที่พบเจอได้ยากในประวัติศาสตร์ ผมจะไม่ลงมือฆ่าคุณเอง คุณฆ่าตัวตายเถอะ” หัวหน้าพิพากษาพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ฆ่าตัวตาย?” หลินหยางถอนหายใจ มองไปทางเขา “ผมชนะแล้ว ทำไมต้องฆ่าตัวตาย?”

ชนะ?

หัวหน้าพิพากษาขมวดคิ้ว กวาดสายตามองหลินหยางตั้งแต่หัวจรดเท้า

เขามั่นใจได้ 100% ว่าตอนนี้หลินหยางสูญเสียทักษะในการต่อสู้ไปแล้ว

ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล อ่อนแรงจนถึงขีดสุด

อาการสาหัสระดับนี้ไม่สามารถสู้ต่อแน่นอน

แต่หมอเทวดาหลินยังพูดคำพูดแบบนี้…

หรือว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วจริง?

หัวหน้าพิพากษาส่ายหัว “หมอเทวดาหลิน ยอมรับความจริงเถอะ! คุณแพ้แล้ว อันที่จริงผมก็แอบหวังว่าจะมีผู้ปราดเปรื่องอย่างคุณปรากฏตัวขึ้นในงานประชุมใหญ่ แต่น่าเสียดายคุณเลือกที่จะทำร้ายตัวเอง เพราะพรสวรรค์ทำให้คุณอยู่เหนือคนอื่น แต่ก็เพราะพรสวรรค์ของคุณเช่นกัน มันทำให้คุณหลงลืมตัวเอง จนทำสิ่งที่โง่เขลาแบบนี้!”

พูดจบ หัวหน้าพิพากษาชักดาบราชวงศ์ถังออกมาอีกครั้ง เขาเตรียมตัวตัดศีรษะของหลินหยาง

เดิมทีเขาอยากให้โอกาสหลินหยางฆ่าตัวตาย เพื่อเป็นการมอบศักดิ์ศรีที่คู่ควรแก่เขา แต่ในเมื่อหมอเทวดาหลินดื้อรั้นเช่นนี้

เขาเองก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว

ยกดาบราชวงศ์ถังขึ้น

คมดาบราวกับกำลังจะผ่าทำลายความมืด

แต่ตอนที่หัวหน้าพิพากษาฟันดาบลงไป…

“อ๊าก…”

ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน กุมหน้าอกของตนเองอย่างกะทันหัน ร่างกายเซถอยหลัง ดาบราชวงศ์ถังที่อยู่ในมือตกลงสู่พื้นโดยตรง

“อะไรกัน?”

“นายท่าน!”

ผู้พิพากษาที่เหลือตกตะลึง รีบพุ่งเข้าไปประคองหัวหน้าพิพากษา

กลับได้ยิน ‘พู่’ หัวหน้าพิพากษาอ้าปาก กระอักเลือดสีดำออกมาโดยตรง

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปแล้ว

“นี่คือ…ถูกพิษเหรอ?”

“นายท่านถูกพิษเหรอ?”

“เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเป็นฝีมือของหมอเทวดาหลิน?”

ทุกคนมองไปทางหลินหยางด้วยความโกรธ

จากนั้นมีคนถือดาบตรงเข้าไปหาหลินหยาง หวังบีบบังคับให้เขามอบยาถอนพิษออกมา

แต่ในขณะเดียวกัน…

“เป็นไปไม่ได้! ตอนที่ผมสู้กับคุณ ตั้งแต่เริ่มจนจบผมกลั้นหายใจโดยตลอด ทั้งหมดก็เพื่อป้องกันคุณใช้ของประเภทผงพิษหรือหมอกพิษ! ถ้าหากคุณใช้หมอกพิษจริง มันก็ไม่มีทางเข้าไปในร่างกายของผม!” หัวหน้าพิพากษารีบตะคอก

แต่หลินหยางไม่ได้พูดอะไร สายตาของเขามองไปที่หน้าอกของหัวหน้าพิพากษา

ทันใดนั้น หัวหน้าพิพากษาเงียบลงทันที

บาดแผล!

จากบาดแผล!

ถึงแม้หัวหน้าพิพากษาจะกลั้นหายใจ แต่…ถ้าหากอากาศจะเข้าสู่ร่างกายของเขา มันไม่ได้มีแต่ทางปากและจมูกเท่านั้น บาดแผลก็ทำได้เช่นกัน

ครั้งนี้ ในที่สุดหัวหน้าพิพากษาก็เข้าใจคำว่า ‘ชนะ’ ของหลินหยางแล้ว

“พวกคุณทุกคนมีบาดแผล ขอเพียงมีบาดแผล หมอกพิษก็จะซึมซับเข้าไปในร่างกาย”

“ดังนั้นคุณก็เลยรอให้ฤทธิ์ยาพิษกำเริบก็พอ?”

“โดยทั่วไปต้องใช้เวลาสองชั่วโมง แต่ว่า ถ้าหากผู้ถูกพิษโคจรกำลังภายใน ก็จะเร่งเวลาให้เร็วขึ้น”

“ดังนั้น…ที่ผมสู้กับคุณอย่างต่อเนื่อง อันที่จริงคือกำลังฆ่าตัวตาย…”

หัวหน้าพิพากษาหลับตาลง

เขาไม่เคยคิดมาก่อน ตั้งแต่เริ่มจนจบ ตนเองติดกับของหลินหยางมาโดยตลอด

ดูเหมือนหลินหยางจะจงใจมาเพื่อเล่นงานกลุ่มพิพากษาเทียนชี๋โดยเฉพาะ…

“พวกเราดูถูกคุณเกินไปแล้ว!” หัวหน้าพิพากษาพูดเสียงแหบ

“ก็คงใช่”

หลินหยางไอ จากนั้นลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหากลุ่มพิพากษาทีละก้าว

ดูเหมือนเขาตั้งใจจะจัดการพวกเขาแล้ว

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงหัวเราะที่เย็นชาดังขึ้น

“หมอเทวดาหลิน บางทีกลุ่มพิพากษาอาจจะไม่ชนะ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่ชนะคือคุณ!”

หลินหยางหันไปมอง

เป็นเสียงของรองหัวหน้าเฟิง!

เห็นเพียงเขาหยิบปืนออกมา เล็งตรงมาทางหลินหยาง…

“หืม?”

หลินหยางมองรองหัวหน้าเฟิงด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ

รองหัวหน้าเฟิงสังเกตอยู่ด้านข้างมาโดยตลอด เขาได้ยินบทสนทนาของทั้งสองฝ่าย

เขารู้แล้วว่าที่ร่างกายของหลินหยางฟันแทงไม่เข้านั่นเป็นเพราะ ‘ร่างเทพยุทธ’ อะไรนั่น แต่ตอนนี้ ‘ร่างเทพยุทธ’ ของเขาสลายไปแล้ว

นั่นก็หมายความว่าปืนทั่วไปก็เป็นภัยคุกคามสำหรับเขา