สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1391

ผู้ลงทัณฑ์ด้านซ้ายและขวาก็ลงมือพร้อมกันเช่นกัน

ส่วนผู้ลงทัณฑ์ที่อยู่ตรงหน้ายกแขนขึ้น ซัดฝ่ามังกรตรงเข้าไปหาเจ้าสำนักหงเหยียน

พลังจำนวนมหาศาลราวกับสามารถทำลายล้างทุกสิ่ง

เจ้าสำนักหงเหยียนเบิกตากว้าง คิดจะยกแขนขึ้นมาต้านทาน

แต่การจู่โจมเข้ามาจากซ้ายขวาบนล่างพร้อมกัน

สองมือของเธอจะต้านการจู่โจมเช่นนี้ได้อย่างไร?

สุดท้าย

แควก

แขนข้างหนึ่งของเจ้าสำนักหงเหยียนโดนผู้ลงทัณฑ์ที่อยู่ตรงหน้าซัดจนหักโดยตรง กระดูกสีขาวแทงทะลุออกมาจากผิวหนัง

ป้ายคำสั่งเหล็กด้านล่างฟาดใส่เท้าทั้งคู่ของเธอโดยตรง ทำให้กระดูกตรงเท้าแตกละเอียดทันที

ส่วนผู้ลงทัณฑ์ฝั่งซ้ายมือหักแขนของเธอ

ผู้ลงทัณฑ์ฝั่งขวาใช้ป้ายคำสั่งเหล็กฟาดใส่ซี่โครงด้านขวา

ก่อนที่เธอจะได้ร้องด้วยความเจ็บปวด ป้ายคำสั่งเหล็กอีกแผ่นฟาดใส่บนศีรษะของเธอ

ทันใดนั้น ใบหน้าของเจ้าสำนักหงเหยียนถูกเลือดย้อมจนกลายเป็นสีแดง

เธอในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับปีศาจที่ปีนออกมาจากนรก

ถ้าหากเป็นคนปกติ คงหมดสติหรือตายไปนานแล้ว

แต่ เจ้าสำนักหงเหยียนไม่คิดจะยอมแพ้ เธอส่งเสียงคำราม อ้าปากกัดผู้ลงทัณฑ์ที่อยู่ตรงหน้าอย่างกะทันหัน

“หืม?”

ก่อนที่ผู้ลงทัณฑ์จะตั้งสติได้ เขาโดนเจ้าสำนักหงเหยียนกัดใส่ลำคอ

ฉึก

เนื้อหลุดออกมาเป็นก้อน

“ถ้าหากฉันต้องตาย ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้พวกคุณได้อยู่อย่างสงบสุข! ฉันคือเทพ! ฉันคือเซียน!”

เจ้าสำนักหงเหยียนคายเนื้อทิ้ง คำรามอย่างบ้าคลั่ง พลังที่อยู่ในร่างกายกำลังเดือดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“แย่แล้ว!”

ผู้ลงทัณฑ์ตรงหน้าไม่มีเวลาสนใจความเจ็บปวด เขาตะคอกเสียงเบา

“เธอกำลังจะระเบิดตัวเอง!”

“หยุดเธอ!”

คนที่เหลืออีกสี่คนรีบยื่นมือออกไปคิดจะหยุดเจ้าสำนักหงเหยียน

แต่…

ไม่ทันแล้ว

ปัง!

มีเสียงระเบิดที่สะท้านฟ้าสะเทือนดินดังขึ้น

ทั้งเมืองเจียงเฉินสั่นสะเทือน…

โดยรอบของทะเลสาบยุ่งเหยิงไปหมด

ต้นไม้ล้มระเนระนาด

บ้านเรือนพังเสียหาย

ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในละแวกตกใจจนวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก

ส่วนน้ำในทะเลสาบแห้งไปหมดแล้ว

น้ำที่อยู่ด้านในโดนระเบิดจนสาดกระเซ็นไปทั่ว

ปูปลาที่อยู่ในทะเลสาบโดนคลื่นระเบิดสะเทือนจนตาย

ใต้ทะเลสาบถึงขั้นมีหลุมขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น…

แถวทะเลสาบถูกปกคลุมด้วยฝุ่นควัน

อานุภาพของการระเบิดครั้งนี้เหนือกว่าขีปนาวุธ

ผู้ลงทัณฑ์ทั้งห้าร่วงหล่นลงมาจากอากาศ ตกใส่ดินโคลนที่อยู่ใต้ทะเลสาบ

พวกเขาได้รับบาดเจ็บแตกต่างกันออกไป ท่าทางของแต่ละคนดูสะบักสะบอม

ส่วนเจ้าสำนักหงเหยียนไม่หลงเหลือรูปร่างของคนแล้ว

แขนขาทั้งสี่ของเธอหัก หน้าอกปริแตกเป็นทางยาว ตาบอดไปหนึ่งข้าง มีเลือดกระอักออกจากปากไม่หยุด

สภาพแบบนั้น มันดูแย่ยิ่งกว่าแย่…

เมื่อเทียบกันแล้วทางฝั่งของผู้ลงทัณฑ์ถือว่าดีกว่ามาก

“ถ้าหากกลุ่มพิพากษาเทียนชี๋โดนหมอเทวดาหลินฆ่า พวกคุณจะทำยังไงกับเขา?” เจ้าสำนักหงเหยียนหรี่ตา ยิ้มแล้วถาม

“เข่นฆ่ากลุ่มพิพากษาเทียนชี๋เท่ากับท้าทายงานประชุมใหญ่! จะปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นไม่ได้เด็ดขาด ถ้าหากคนคนนั้นทำแบบนั้นจริง ต้องถูกประหารสามชั่วโคตร ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องต้องตาย!” หัวหน้าผู้ลงทัณฑ์ตะคอก

ในน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย

เหยียบย่ำ!

ดูหมิ่น!

ไม่ว่าใครก็ห้ามท้าทายอำนาจของงานประชุมใหญ่

ไม่เช่นนั้น สิ่งที่กำลังรอพวกเขาอยู่คือการแก้แค้นอย่างบ้าคลั่ง!

เจ้าสำนักหงเหยียนได้ยินแบบนี้ หัวเราะเสียงดังฮ่าฮ่า

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ดี! ดี! ดีมาก! ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะใจกว้างหน่อยก็แล้วกัน! พวกคุณไปตรวจสอบเถอะ เรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของหมอเทวดาหลินแน่นอน! พวกคุณรีบฆ่าเขา! ตอนฆ่าเขาบอกเขาด้วย ฉันกำลังรออยู่ข้างล่าง! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

เสียงหัวเราะบ้าคลั่ง

เยือกเย็นและดุร้าย

ผู้ลงทัณฑ์หันไปมองหน้ากัน เริ่มเกิดความรู้สึกสงสัยขึ้นในใจ

“พวกเราจดจำเรื่องนี้เอาไว้แล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานจะมีคนไปตรวจสอบหมอเทวดาหลิน เซียวปู้หง ตอนนี้ คุณควรไปได้แล้ว!”

หัวหน้าผู้ลงทัณฑ์พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม ยกป้ายคำสั่งขึ้น

“ได้! ได้! ฉันจะรอเขา! ฉันจะรอเขา ฮ่าฮ่าฮ่า…” เจ้าสำนักหงเหยียนหัวเราะ ไม่มีท่าทีของความกลัวเลยสักนิด

สีหน้าของเธอยังคงดูเย็นชาเหมือนเดิม

ในขณะที่ผู้ลงทัณฑ์เตรียมตัวลงมือ

กลับมีเสียงพูดที่เฉยเมยดังขึ้นอย่างกะทันหัน

“เซียวปู้หง ผมคง…ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณไม่ได้!”

คำพูดประโยคนี้ทำให้แขนของผู้ลงทัณฑ์หยุดชะงัก

ทุกคนหันไปมองตามทิศทางของเสียง

กลับเห็นผู้ชายคนหนึ่งเปลือยท่อนบน ผิวหนังของเขาราวกับเป็นเหล็กกล้า ผมยาวสีขาวพริ้วไหวไปตามกระแสลม ไปยืนอยู่ตรงข้างทะเลสาบตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

รูปร่างแบบนั้น

ถูกต้องเขาคือหมอเทวดาหลิน!