สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1401

หลินหยางเฝ้าดูมาโดยตลอด

เขาไม่พูดอะไรและไม่สามารถพูดอะไรด้วย

เขาในตอนนี้ยังสามารถได้ยินและมองเห็นอย่างเลือนลาง มันคือเจตจำนงที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว เกรงว่าถ้าผ่านไปอีกสักพัก เขาคงจะทนไม่ไหวแน่

เขาพยายามลืมตาขึ้น แต่พบว่าเปลือกตาของเขายิ่งอยู่ก็ยิ่งหนัก

ภายใต้สถานการณ์คับขัน เขาทำได้แต่พยายามยกแขนขึ้น โยนโทรศัพท์ของตนเองตรงไปด้านล่าง

พยายามสุดความสามารถเท่าที่ทำได้

หลังจากโยนโทรศัพท์ออกไป หลินหยางหมดสติไปโดยตรง

กึกกัก! กึกกัก! กึกกัก! กึก…

โทรศัพท์กลิ้งลงไปตามขั้นบันได

คนทั้งสองเหลือบมองแวบหนึ่งแต่ก็ไม่ได้สนใจ สายตาของพวกเขาหันกลับไปมองทางหลิวหรูซือที่หมดสติไปแล้ว สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

“ศิษย์พี่ ดูเหมือนเธอจะหมดสติไปแล้ว”

“คราวนี้ยุ่งแน่!”

“พวกเรายังจะพาเธอเข้าไปหรือเปล่า?”

“เข้าไปอะไร? คุณแบกเธอขึ้นไปตอนนี้ พวกเราจะอธิบายกับทางสำนักยังไง? ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นลูกศิษย์ที่ได้รับการบันทึกชื่อ ถ้าหากทุกคนรู้ว่าพวกเราเป็นคนลงมือ ยังไงพวกเราก็ต้องได้รับโทษไม่มากก็น้อย แบบนี้ไม่เท่ากับรนหาที่เหรอ!”

“แล้วความหมายของศิษย์พี่คือ…”

“โยนเธอลงไปดีกว่า บันไดสูงมากขนาดนี้ ถ้าหากเธอกลิ้งลงไปตายยข้างล่าง ทุกคนจะคิดว่าพละกำลังของเธอไม่พอจึงพลาดตกลงไป มันเป็นเพียงอุบัติเหตุ ทุกอย่างก็จะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรา”

“ได้!”

หลังจากคนทั้งสองปรึกษากันสักพัก เตรียมตัวลงมือทันที

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงตะคอกที่เย็นชาดังขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น?”

เสียงสายนี้ทำให้คนทั้งสองสะดุ้งตกใจ รีบหันไปมอง พวกเขาพบว่าย่าเวินที่อยู่ตรงตีนเขากำลังเดินขึ้นมา

ในมือของเธอกำลังถือโทรศัพท์ที่ตกแตกเครื่องหนึ่ง มันคือโทรศัพท์ที่หลินหยางโยนลงไป

แม้หญิงชราอายุมากแล้ว แต่การเคลื่อนไหวเธอค่อนข้างกระชับกระเฉง เธอกระโดดข้ามบันไดที่สูงนับร้อยเมตรในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็มาถึงตรงนี้แล้ว

เห็นหลิวหรูซือที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น ย่าเวินตะคอกด้วยความโกรธทันที

“เกิดอะไรขึ้น?” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“หา? คือ…”

“ย่าเวิน พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน”

คนทั้งสองรีบโบกมือ

“ไม่รู้? ฮึ่ม อย่ามาพูดไร้สาระ! ที่นี่มีแต่พวกคุณสองคน พวกคุณไม่รู้แล้วใครจะรู้? พูดมา เป็นฝีมือของพวกคุณใช่หรือเปล่า?” ย่าเวินตะคอกเสียงดัง

“คือ…คือ…” ผู้หญิงอ้าปากพยายามพูด แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร

ส่วนผู้ชายค่อนข้างฉลาด เขารีบพูดอธิบาย “ย่าเวิน คุณเข้าใจพวกเราผิดแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลย! พวกเรามีธุระต้องออกไปข้างนอกพอดี ตอนเดินมาถึงก็เห็นศิษย์น้องหมดสติอยู่ตรงนี้ พวกเรากำลังจะพาเธอกลับเข้าไป แต่คิดไม่ถึงว่าคุณมาก่อน ปรากฏว่าคุณที่เห็นภาพนี้ก็เลยเข้าใจพวกเราผิด ท่านย่า พวกเราไม่ใช่คนเลวอะไรสักหน่อย เพิ่งเคยเจอศิษย์น้องคนนี้ครั้งแรก อยู่ดีๆพวกเราจะไปทำร้ายเธอทำไม?”

“จริงเหรอ?” ย่าเวินขมวดคิ้ว ในแววตาเผยให้เห็นความสงสัย

แต่เธอไม่มีหลักฐาน บวกกับหลินหยางและหลิวหรูซือล้วนแต่หมดสติไปแล้ว ดังนั้นถามไปเธอก็ไม่ได้คำตอบ

เพื่อความปลอดภัย สุดท้ายเธอจึงเอ่ยปากพูด

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น พวกคุณรีบส่งพวกเขาสองคนเข้าไปเถอะ!”

“รับทราบ ท่านย่า”

ผู้ชายรีบตอบรับทันที

ส่วนผู้หญิงดูไม่เต็มใจเท่าไหร่ เธอพยายามส่งซิกทางสายตาให้ผู้ชาย

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก คนทั้งสองทำได้แต่ช่วยกันแบกคนละคนขึ้นไป

ย่าเวินเดินตามหลัง

“อาวุโสห้า…” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

“คุณชื่อหลินหยาง?” หญิงวัยกลางคนถาม

“ใช่”

“หลินหยางบอกฉันมา คุณไปติดพิษเป็นตัวนี้มาได้ยังไง?” หญิงวัยกลางคนถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

พิษเป็นคืออะไร หลินหยางย่อมรู้ดี คนของสำนักสวรรค์นิรันดรก็เข้าใจดี

นี่ไม่ใช่พิษธรรมดาทั่วไป!

คนที่สามารถถูกพิษชนิดนี้ จำเป็นต้องมีปัจจัยที่พิเศษ

หลินหยางย่อมไม่กล้าพูดเรื่องที่ตนเองกักขังกลุ่มพิพากษาเทียนชี๋และผู้ลงทัณฑ์ ทำได้แต่บอกว่าถูกศัตรูไล่ล่า ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก จึงตัดสินใจใช้ทักษะขั้นสูงที่เป็นวิชาต้องห้าม เพราะแบบนี้จึงถูกพิษเป็น

“คุณบอกว่าคุณสามารถใช้ทักษะขั้นสูงที่ไม่มีใครเทียบ? เป็นไปได้ยังไง?” หญิงวัยกลางคนไม่เชื่อ เธอส่ายหัวแล้วพูด “ทักษะแบบนี้เป็นวิชาต้องห้าม ไม่ใช่วิชาที่อยากใช้ก็ใช้ได้เลย! การใช้ก็จำเป็นต้องมีองค์ประกอบหลายอย่าง! แม้แต่อาวุโสอย่างพวกเราก็ทำไม่ได้! ลูกศิษย์ที่ถูกขับไล่ออกจากตำหนักสวรรค์อย่างคุณมีความสามารถแบบนั้น?”

“ถ้าหากอาวุโสไม่เชื่อ ผมหลินหยางก็ไม่มีอะไรจะพูด ผมเดินทางมาครั้งนี้เพื่อขอให้อาวุโสช่วยหลินหยาง” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ดูเหมือนคุณจะเข้าใจกฎระเบียบของสำนักสวรรค์นิรันดรแล้ว?” หญิงวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“รู้อยู่แล้ว สำนักสวรรค์นิรันดรไม่ช่วยคนโดยไม่มีเหตุผล! เว้นแต่มีเหตุผลที่ไม่สามารถปฏิเสธ”

“ในเมื่อคุณรู้กฎระเบียบก็ดีแล้ว เนื่องจากคุณเคยเป็นลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์นิรันดร เพราะแบบนี้คุณจึงได้รับการรักษาเบื้องต้นจากฉัน แต่พวกเราไม่คิดจะรักษาคุณให้หายขาด เพราะสิ่งที่ต้องแลกมันมากเกินไป!”

“อาวุโสห้า ผมให้เหตุผลที่ไม่สามารถปฏิเสธแก่พวกคุณ คุณสามารถสาบานจะรักษาผมให้หายต่อหน้าลูกศิษย์ทุกคนหรือเปล่า?” หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ถ้าหากเหตุผลของคุณไม่สามารถปฏิเสธได้จริง! ฉันก็สาบาน แต่คุณเป็นเพียงลูกศิษย์ที่ถูกขับไล่ออกจากสำนัก คุณจะไปมีเหตุผลอะไร?” อาวุโสห้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หลินหยางเงียบไปสักพัก ยกแขนขึ้นอย่างกะทันหัน

“อาวุโสห้า…ถ้าหากผมให้ของสิ่งนี้แก่คุณ พวกคุณยินดีที่จะรักษาผมหรือไม่?”

“อะไร?” หญิงวัยกลางคนถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

กลับเห็นหลินหยางเลิกแขนเสื้อขึ้น

ทันใดนั้น ภายในห้องโถงเงียบสนิท…