สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1404

ทั่วทั้งสำนักสวรรค์นิรันดรเต็มไปด้วยเสียงวิพากษ์วิจารณ์ หลังจากที่รู้ว่าคนคนนี้ชื่อหลินหยาง ทุกคนพากันหัวเราะเยาะ

สำนักสวรรค์นิรันดร! เป็นสำนักพรรคใหญ่ที่ซ่อนตัวจากโลกภายนอก เชี่ยวชาญวิถีแพทย์

สมัยหลินหยางยังเป็นเด็กเคยเห็นบันทึกที่เกี่ยวข้องกับสำนักสวรรค์นิรันดรในห้องหนังสือของตระกูลหลิน ครั้งหนึ่งเขาเคยหนีออกจากตระกูลหลิน ตามหาสถานที่แห่งนี้ตามที่บันทึกไว้ในตำราจนพบ

อาศัยพรสวรรค์ด้านการแพทย์และความฉลาด เขาสามารถเข้าสำนักสวรรค์นิรันดรได้สำเร็จ กลายเป็นลูกศิษย์ที่ได้รับการบันทึกชื่อของสำนักสวรรค์นิรันดร

แต่เนื่องจากเหตุการณ์ ‘เบญจพิษ’ ส่งผลให้เขาถูกขับไล่ออกจากสำนักสวรรค์นิรันดร

อันที่จริงการถูกไล่ออกถือว่าเป็นเรื่องดี เหตุการณ์ครั้งนั้นมีลูกศิษย์ตายไปไม่น้อย

หลิวหรูซือที่กำลังโมโหอยู่รู้เรื่องนี้ เธอนั่งอยู่ในห้องครึ่งวันไม่ยอมออกไปไหน

ผ่านไปสักพัก ราวกับเธอได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง ยืมโทรศัพท์ของศิษย์พี่คนหนึ่งโทรหายายของตนเอง

“คุณยาย”

“หรูซือ เป็นยังไงบ้าง? หมอเทวดาหลิน…ดีขึ้นบ้างหรือยัง?” เสียงที่อ่อนแรงของราชาโอสถดังขึ้นจากปลายสาย

“คุณยาย หนูขอโทษ หรูซือคงจะกลับไปไม่ได้แล้ว คุณยาย…รักษาตัวด้วย” หลิวหรูซือหลับตาพูด ที่หางตามีน้ำตาไหลออกมา

แม้อาการป่วยของราชาโอสถแห่งมณฑลฮ่วยเทียนค่อนข้างหนัก แต่เธอไม่ใช่คนโง่ รู้ได้ในทันทีว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่นอน

“หรูซือ ยายอายุขนาดนี้แล้ว ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เธอเถอะ อายุยังน้อย อนาคตยังอีกยาวไกล เธอต้องตัดสินใจให้ดี…” หญิงชราพูดห้ามปราม

“คุณยาย ถ้าหากหมอเทวดาหลินไม่ได้รักษาหนู หรูซือก็คงไม่สามารถอยู่จนถึงปัจจุบัน ผู้มีพระคุณกำลังประสบภัย หนูจะยืนดูโดยไม่ช่วยได้ยังไง” หลิวหรูซือพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด

“เธอรู้จักตอบแทนบุญคุณ หมายความว่าการสั่งสอนตลอดหลายปีที่ผ่านมาของยายไม่เสียเปล่า! เธออยากทำอะไรก็ไปทำเถอะ ใหญ่สนับสนุนเธอ เพียงแต่…ยายอยากเจอเธออีกสักครั้ง…”

“คุณยาย…”

หลิวหรูซือคุกเข่าลงพื้นโดยไม่รู้ตัว บนใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

เรื่องการประลองศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ของหลินหยางและเสวียเซียงค่อนข้างดุเดือด สุดท้ายก็ไปถึงหูของอาวุโสห้าจนได้

อาวุโสห้าขมวดคิ้ว “อะไรนะ? สู้แบบเป็นตาย? หลินหยางคนนั้น?”

“ใช่แล้วอาวุโส ตอนนี้พวกลูกศิษย์กำลังพูดถึงเรื่องนี้ คุณว่าควรจะห้ามพวกเขาหรือเปล่า?” คนที่อยู่ด้านล่างถามด้วยความระมัดระวัง

“การต่อสู้แบบเป็นตายเหรอ?”

“ใช่”

“ใช้มาตรฐานสูงสุด? บรรพบุรุษของสำนักสวรรค์นิรันดรเคยตั้งกฎเอาไว้ ถ้าหากระหว่างลูกศิษย์ด้วยการเกิดความขัดแย้งจนถึงขั้นต้องมีคนตายไปข้างหนึ่ง พวกเขามีสิทธิ์ยื่นขออนุญาตจัดการต่อสู้แบบเป็นตาย ไม่ว่าใครก็เข้าไปยุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ ถึงเป็นฉันก็ไม่มีสิทธิ์ไปแก้ไขเรื่องนี้ นอกเสียจากพวกเขาฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเป็นคนยกเลิก แต่ถ้าหากยกเลิก ฝ่ายที่เป็นคนยกเลิกจะถูกตัดเส้นเอ็นแขนขา ขับไล่ออกจากสำนักสวรรค์นิรันดร! คุณคิดว่าพวกเขาจะยอมยกเลิกเหรอ?”

“เรื่องนี้…”

“การต่อสู้ครั้งนี้จะถูกจัดขึ้นเมื่อไหร่?”

“พรุ่งนี้!”

“งั้นดี เลื่อนการรักษาของหลินหยางออกไปอีกหนึ่งวัน” เจ้าสำนักหงเหยียนพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“เลื่อน?”

“การรักษาพิษเป็นบนร่างกายของเขาจำเป็นต้องใช้วัตถุดิบล้ำค่าจำนวนมาก ถ้าหากเขาตายในวันพรุ่งนี้! พวกเราก็สามารถประหยัดวัตถุดิบรายได้ส่วนหนึ่ง ยังไงเลือดวิญญาณลั่วหลินก็อยู่ในมือแล้ว อีกอย่างเขาเป็นคนเสนอเรื่องนี้เอง ถ้าหากโดนเสวียเซียงฆ่าตาย มันก็เป็นการรนหาที่ตายของเขาเอง เกี่ยวอะไรกับพวกเรา?” อาวุโสห้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

คนคนนั้นอ้าปาก ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี

“สั่งการลงไป การต่อสู้ของวันพรุ่งนี้ให้ดำเนินการตามปกติ ฉันจะไปดูด้วยตัวเอง!” อาวุโสห้าพูด

สีหน้าของคนคนนั้นเปลี่ยนไปทันที รีบก้มหน้าแล้วพูด “รับทราบ อาวุโส!”

แม้พิษเป็นบนร่างกายของหลินหยางจะยังไม่ได้ถูกกำจัดทั้งหมด แต่ด้วยวิธีการรักษาที่พิเศษของสำนักสวรรค์นิรันดรสามารถควบคุมพิษได้สำเร็จ

กลางคืน หลินหยางนั่งฝังเข็มอยู่บนเตียง

ชิวซ่านยกน้ำล้างหน้ามาวางลงบนโต๊ะ

เธอหันไปมองผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรบนเตียง ในแววตาปรากฏให้เห็นอารมณ์ของความเสียดาย

“พี่หลิน เพื่ออารมณ์ชั่ววูบ ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?” เธออดไม่ได้ที่จะพูด

“นี่ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ ผมเห็นหรูซือพยายามทำเพื่อผมโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นต่อหน้าต่อตา และคนที่ดูหมิ่นเธอก็อยู่ตรงหน้าผมแล้ว ถ้าหากผมไม่ทำอะไรเลย ผมคงรู้สึกผิด!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“แต่ก็ไม่ถึงกับต้องแลกด้วยชีวิตแบบนี้เลย” ชิวซ่านพูด

“แลกด้วยชีวิต? เหอะเหอะ คุณเข้าใจผิดแล้ว รับมือเสว่เซียงคนเดียวไม่จำเป็นต้องถึงขั้นนั้น” หลินหยางส่ายหัว

“คุณอายุมากกว่าฉัน ฉันจึงเรียกคุณว่าพี่หลิน แต่ถ้าพูดถึงเวลาที่อยู่ที่นี่ เห็นได้ชัดว่าฉันอยู่มานานกว่าคุณ คุณไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทักษะการแพทย์ของสำนักสวรรค์นิรันดรเลย มันซับซ้อนลึกลับและยิ่งใหญ่ อยู่เหนือสามัญ ฉันไม่รู้ว่าทักษะการแพทย์ของคุณเป็นยังไง แต่คุณไม่มีทางรับมือทักษะการแพทย์ของสำนักสวรรค์นิรันดรแน่นอน!” ชิวซ่านรีบพูด

ลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์นิรันดรกลับห้องพักผ่อน หรือบางคนศึกษาวิชาแพทย์

ทั่วทั้งสำนักสวรรค์นิรันดรเงียบมาก

บนทางที่มืดสลัวแห่งหนึ่ง หลิวหรูซือกำลังเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

แววตาของเธอดูว่างเปล่า แต่ในความว่างเปล่ากลับมีความแน่วแน่

นอกจากนี้ยังมีกลิ่นอายของการมองความตายคือการกลับสู่ธรรมชาติ

ไม่นาน หลิวหรูซือเดินมาถึงหน้าบ้านแห่งหนึ่ง

บ้านหลังนี้ถูกตกแต่งอย่างสวยงามและเป็นระเบียบ เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความโบราณ

หน้าบ้านเป็นประตูขนาดใหญ่ บนบานประตูมีตัวอักษรขนาดใหญ่สี่คำติดเอาไว้

ตำราสามารถขจัดความกังวล!

นี่เป็นตัวอักษรที่เขียนโดยอาวุโสใหญ่มอบให้ลูกศิษย์อย่างเป็นทางการโดยเฉพาะ และคนที่พักอยู่ด้านใน ก็เป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของสำนักสวรรค์นิรันดร

เสวียเซียงเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการ บ้านที่เขาพักก็เป็นหลังที่ใหญ่ที่สุดในละแวกนี้

หลิวหรูซือเดินเข้าไปเคาะประตู

“ใคร?”

มีเสียงที่ไม่สบอารมณ์ของผู้หญิงดังออกมาจากด้านใน

เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นเสียงของหลี่เถา

คนทั้งสองเป็นคู่รักกัน อยู่ด้วยกันก็เป็นเรื่องปกติ

“ศิษย์พี่หลี่เถา ฉันหลิวหรูซือเอง” หลิวหรูซือเม้มริมฝีปากแล้วพูด

ด้านในเงียบไปสักพัก หลังจากนั้นมีเสียงโครมครามดังขึ้น

ผ่านไปอีกสักพัก หลี่เถาที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยเดินมาเปิดประตู

เห็นหลิวหรูซือที่ยืนอยู่หลังประตู เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “แหม นางแพศยาน้อย คุณมาทำอะไร?”

“ศิษย์พี่หลี่ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับศิษย์พี่เสวีย ได้หรือเปล่า?” หลิวหรูซือกัดฟันแล้วพูด