สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1406

“ใครสั่งให้คุณมาฆ่าผม? ใช่ไอ้สุนัขหลินหยางหรือเปล่า?” เสวียเซียงถามด้วยความโกรธ

“ไม่ใช่ นี่เป็นการตัดสินใจของฉัน!” หลิวหรูซือเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก พูดด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด

“การตัดสินใจของคุณ? เลิกมาเสแสร้งได้แล้ว! ต้องเป็นเพราะไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้นไม่กล้าสู้กับผม ดังนั้นก็เลยสั่งให้คุณมาฆ่าผมแน่ พอผมตายไป การต่อสู้ครั้งนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น! แต่นางเเพศยา ผมจะบอกอะไรคุณอย่าง! ไม่มีทาง! คุณต้องตาย! ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้นก็ต้องตาย!”

เสวียเซียงตะคอกด้วยความโกรธ “หลี่เถา จับมือของเธอเอาไว้!”

“ได้!”

หลี่เถารีบกดมือทั้งคู่ของหลิวหรูซือลงบนพื้น

เสวียเซียงยกเท้าขึ้น จับนั้นกระทืบลงไปอย่างไม่ลังเล

“อ๊าก! ! !”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่วทั้งที่พักของลูกศิษย์อย่างเป็นทางการ

ลูกศิษย์จำนวนมากวิ่งออกมาดู

เกิดความวุ่นวายขึ้นในที่พัก

........

........

ปัง!

ประตูห้องของหลินหยางโดนผลักจนเปิด

“พี่หลิน! เกิดเรื่องแล้ว! พี่หลิน! !”

ชิวซ่านตะโกนพลางวิ่งเข้าไปหาหลินหยางพลาง

แต่หลินหยางที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีการเคลื่อนไหว เขายังคงอยู่ในสภาวะหลับลึก ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะเขายังหายใจ คนอื่นคงคิดว่าเขาตายไปแล้ว

“พี่หลิน! คุณรีบตื่นสักทีสิ!”

ชิวซ่านรีบเขย่าร่างกายหลินหยาง

แต่ไม่ว่าเธอจะเขย่ายังไง หลินหยางก็ไม่ตอบสนอง

ชิวซ่านเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

และในตอนนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นจากด้านนอก

จากนั้นมีลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งบุกเข้ามากระแทกประตูจนเปิด

“ศิษย์พี่ชิวซ่าน! หลินหยางอยู่ไหน?” มีลูกศิษย์คนหนึ่งวิ่งเข้ามาถามเสียงดังด้วยความโกรธ

“หลิน…หลินหยางกำลังนอน พวกคุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?” ชิวซ่านรู้อยู่แก่ใจ แต่ยังถามกลับด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“เมื่อกี้หลิวหรูซือเพิ่งพยายามลอบสังหารศิษย์พี่เสวียเซียง พวกเราสงสัยว่าเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับหลินหยาง ตอนนี้หลิวหรูซือถูกพาตัวไปพบอาวุโสสี่ที่ตำหนักลงทัณฑ์สวรรค์! พวกเราต้องการพาตัวหลินหยางไปเข้ารับการสอบสวนด้วย” ลูกศิษย์คนนั้นตะคอก จากนั้นโบกมือ คนที่อยู่ด้านหลังเตรียมตัวพุ่งเข้าไปทันที

“หยุดเดี๋ยวนี้! !” ชิวซ่านตะคอกเสียงดัง

ทุกคนอึ้งไปชั่วขณะ

“ไสหัวออกไปให้หมด! ใครกล้าเข้ามา อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!” ชิวซ่านตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ศิษย์พี่ชิวซ่าน นี่คุณกำลังจะทำอะไร?”

“ทำอะไร? ฮึ่ม! อาวุโสห้าเป็นคนสั่งให้ฉันดูแลคนคนนี้ ไม่มีคำสั่งของอาวุโสห้า ไม่ว่าใครก็ทำอะไรเขาไม่ได้! ถ้าหากพวกคุณต้องการพาตัวเขาไป! ได้ ไปเอาป้ายคำสั่งของอาวุโสมา!” ชิวซ่านพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

“ศิษย์พี่ชิวซ่าน คุณหมายความว่ายังไง? คุณกำลังจะปกป้องคนคนนี้เหรอ?” ลูกศิษย์คนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง! ถ้าขาดพวกคุณมีอะไรไม่พอใจ ไปร้องเรียนชั้นที่อาวุโสห้าได้เลย! ถ้าหากพวกคุณกล้าพาตัวเขาไปโดยมองข้ามคำสั่งของอาวุโสห้า ถ้าอย่างนั้น คนที่ไปร้องเรียนคงจะเป็นฉันแทน!” ชิวซ่านพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที ไม่มีใครกล้าทำอะไรส่งเดชอีก

ส่วนสีหน้าของลูกศิษย์คนนั้นดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุด

“ได้! ได้! ใช้ได้! ชิวซ่าน! คุณมันแน่มาก! ผมจะเอาเรื่องนี้ไปบอกศิษย์พี่เสวียเซียง! คุณน่าจะรู้ดีว่าคนที่อยู่เบื้องหลังศิษย์พี่เสวียเซียงเป็นใคร! ตอนนี้นางแพศยาหลิวหรูซือคิดจะทำร้ายศิษย์พี่เสวียเซียง! ไม่มีใครรับประกันได้ว่าคนคนนี้ไม่เกี่ยวข้อง คุณปกป้องเขาแบบนี้ ถ้าหากท่านผู้นั้นถามขึ้นมา ใครจะมาปกป้องคุณ! คุณควรพิจารณาหนักเบาให้ดี!” ลูกศิษย์คนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ชิวซ่านยังคงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์โดยไม่พูดอะไรสักคำ

“ได้! ได้! ในเมื่อศิษย์พี่ชิวซ่านตัดสินใจแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นคุณเตรียมตัวเอาไว้เถอะ!” ลูกศิษย์คนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ สะบัดแขนเสื้อพาคนเดินจากไป

ชิวซ่านจ้องคนเรามีด้วยสายตาที่เย็นชา

รอจนกระทั่งทุกคนออกไปหมดแล้ว เธอทรุดนั่งลงบนพื้น บนหน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ สีหน้าซีดขาว

เธอหันไปมองหลินหยางที่นอนอยู่บนเตียง จากนั้นกระโดดลุกขึ้นพุ่งเข้าไปตบหน้าของเขาอย่างกะทันหัน

ทว่า…หลินหยางยังคงไม่ตอบสนอง

“คราวนี้ควรทำยังไงดี?” ชิวซ่านรู้สึกร้อนใจมาก

ในขณะเดียวกัน ตำหนักลงทัณฑ์สวรรค์

ลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งคุมตัวของหลิวหรูซือที่มีเลือดท่วมตัวเดินเข้าไปในตำหนัก

“ไป! ไปพบอาวุโส!”

“ถึงขั้นคิดจะฆ่าศิษย์พี่เสวียเซียง! ไม่ควรให้อภัย!”

“สมควรตาย! สมควรตาย!”

“นางแพศยา!”

“คุณมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ?”

“หุบปากของคุณไปเลย!”

พวกลูกศิษย์พากันด่าทอ บางคนถึงขั้นถมน้ำลายใส่หลิวหรูซือ

หลิวหรูซืออดทนต่อความอัปยศทั้งหมด พูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับหลินหยาง เป็นความแค้นระหว่างฉันกับเสวียเซียงและหลี่เถา ก่อนหน้านี้พวกเขาดูหมิ่นฉันตรงบันไดนิรันดร! ฉันแค่ต้องการแก้แค้นก็เท่านั้น!”

หลิวหรูซือไม่อยากเป็นภาระหลินหยาง ถ้าหากเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับหลินหยาง เธอเป็นห่วงว่าคนของสำนักสวรรค์นิรันดรจะไม่รักษาอาการบาดเจ็บของเขา

“หมายความว่าคุณยอมรับเรื่องที่พยายามฆ่าเสวียเซียง?” อาวุโสสี่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ใช่…”

หลิวหรูซือลังเลสักพักแล้วตอบ

“ก็ดี!”

อาวุโสสี่พยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ในเมื่อคุณยอมรับ เรื่องนี้ก็ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบอะไรอีกแล้ว ใครก็ได้!”

“ครับ”

ผู้ลงทัณฑ์ทั้งสามสิบหกคนก้าวออกมาพร้อมกัน

“ตามกฎของสำนัก ผู้ที่คิดร้ายต่อคนในสำนักด้วยกันต้องถูกประหาร! ถ้าตัวคนคนนี้ไปตัดหัวเดี๋ยวนี้!”

“รับทราบ!”

ทุกคนขานรับพร้อมกัน

จากนั้นมีคนก้าวออกมาลากหลิวหรูซือไปที่ใจกลางห้องโถง บังคับให้เธอคุกเข่าลงบนพื้น

หลิวหรูซือไม่ได้ขัดขืน ดวงตาทั้งคู่เหม่อลอย คุกเข่าอยู่ตรงนั้นด้วยความสิ้นหวัง ปล่อยให้คนพวกนั้นจัดแจงท่าทางของตนเอง

เธอหลับตา ยังมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก เสื้อผ้าถูกย่อมจนกลายเป็นสีแดง เหมือนกับคนที่ปล่อยวางทุกสิ่งเพื่อรอความตาย

“หลิวหรูซือ คุณยังมีอะไรจะพูดหรือเปล่า?” อาวุโสสี่ถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ฉันแค่อยากบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับหลินหยาง เป็นการกระทำของฉันแต่เพียงผู้เดียว” หลิวหรูซือพูดเสียงแหบ

“เรื่องนี้ผมจะไปสอบสวนหลินหยางด้วยตัวเอง ส่วนคุณ ในเมื่อยอมรับผิดแล้ว ก็ควรจะรับโทษตามกฎ! คุณมีความคิดเห็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มี…”

“ดี!”

อาวุโสสี่โยนป้ายคำสั่งตัดหัวลงบนพื้น จากนั้นตะคอกเสียงดัง “เริ่มการประหาร!”

“ประหาร!”