สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1425

ทุกคนตกตะลึง

คนคนนี้แทนที่จะหนีไปจากที่นี่ เขากลับลงมือกับอาวุโสสามแทน?

เขาหมายความว่ายังไง?

คิดว่าอาวุโสสามฆ่าง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? เห็นพวกเขาเป็นอะไร?

“บัดซบ! รนหาที่ตาย!”

“ปกป้องอาวุโสสาม!”

“จับเป็นไอ้โจรชั่วที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้!”

ทุกคนโกรธมาก แต่ละคนพุ่งเข้าไปหาอาวุโสสามราวกับกำลังคลั่ง อีกฝ่ายกระตุ้นความโกรธคนของสำนักสวรรค์นิรันดรโดยตรง

ทว่าอาวุโสสามกลับได้กลิ่นของความไม่ชอบมาพากล เขารีบตะโกน “อย่าเข้ามา!”

แต่…มันไม่ทันแล้ว!

ทันทีที่คนเหล่านี้เข้าใกล้ คนคนนั้นกลับโยนของบางสิ่งไปที่ใจกลางของทุกคน

หันไปมอง พบว่ามันคือวัตถุทรงกลมคล้ายกับลูกบอลที่เป็นพวง

พื้นผิวของวัตถุทรงกลมเป็นสีใส ด้านในมีผงสีชมพู พวกมันถูกร้อยด้วยเชือกราวกับลูกประคำ

นึกถึงเสียงกระดิ่งก่อนหน้านี้ ที่แท้เสียงมาจากพวกมัน

ทว่าหลังจากที่ ‘ลูกประคำ’ ตกลงสู่พื้น คนคนนั้นขว้างเข็มเงินออกมา

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง…

เข็มเงินทะลวงลูกบอลโดยตรง ทำให้พวกมันระเบิดทั้งหมด

ผงสีชมพูจำนวนมากกระจายไปทั่ว

“ระวัง! มันคือผงพิษ!”

“ทุกคนกลั้นหายใจ!”

มีเสียงตะโกนดังขึ้น

สถานที่เกิดเหตุเริ่มวุ่นวาย

ทว่าหลังจากที่ผงสีชมพูกระจายไปทั่ว ทุกคนเพิ่งตระหนัก ผงเหล่านี้ไม่มีผลอะไรต่อพวกเขาเลย แต่มันมีผลกับพวกลูกศิษย์ที่กำลังวิ่งเข้ามาอย่างคลุ้มคลั่ง

หลังจากที่พวกเขาสูดดมผงสีชมพู สติสัมปชัญญะของพวกเขากลับมาโดยตรง

พวกเขามองโดยรอบด้วยความมึนงง ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ดาบและกระบี่ของศิษย์พี่ศิษย์น้องสำนักเดียวกันได้พุ่งเข้ามาแล้ว

“หา!”

“พวกคุณจะทำอะไร?”

“ช่วยด้วย!”

“ทำไมต้องฆ่าผมด้วย?”

ลูกศิษย์ที่ได้สติกลับคืนมากรีดร้องด้วยความหวาดกลัว บางคนโต้ตอบกลับ บางคนหนีกระเจิง

ส่วนคนที่กำลังจู่โจมใส่พวกเขารู้สึกถึงความผิดปกติ รีบสั่งให้หยุดทันที

แต่ผงสีชมพูไม่ได้ทำให้ลูกศิษย์ทุกคนได้สติกลับคืนมา ยังมีคนไม่น้อยที่จู่โจมใส่คนของสำนักสวรรค์นิรันดรด้วยกันเอง เพราะเหตุนี้จึงส่งผลให้ยอดฝีมือของสำนักสวรรค์นิรันดรไม่รู้ว่าใครเป็นศัตรู!

สถานที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยความโกลาหล

สถานการณ์ที่เหมือนจะได้รับการคลี่คลายเริ่มวุ่นวายอีกครั้ง

ทางด้านของยอดฝีมือไม่กล้าฆ่าคนส่งเดช และแนวป้องกันของพวกเขาก็พังทลายลงแล้ว มีลูกศิษย์หลายคนที่หนีออกไป

ยอดฝีมือของสำนักสวรรค์นิรันดรไม่รู้ควรจะทำอย่างไร

“ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้ คนที่มีสติอยู่ครบถอยไปอยู่ด้านหลังของผม! เร็ว!”

อาวุโสห้าตะโกนเสียงดัง

พวกลูกศิษย์ที่ได้สติกลับคืนมารีบถอยไปอยู่ด้านหลังของเธอ

ส่วนลูกศิษย์ที่ยังจู่โจมใส่พวกเดียวกันโดนอาวุโสสี่สยบทั้งหมด

มีทั้งล้มตายและบาดเจ็บ

ใช้เวลาอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง สถานการณ์ถึงจะสงบลง!

“อาวุโสห้า เรียบร้อยแล้ว!”

“พวกลูกศิษย์ที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งโดนสยบแล้ว ตอนนี้ควรจะจัดการยังไงกับพวกเขาดี?”

“ให้อาวุโสสามเป็นคนตัดสินเถอะ”

อาวุโสห้าถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นหันไปมอง ทว่ากลับไม่เห็นร่องรอยของอาวุโสสาม

“อาวุโสสามไปไหนแล้ว?”

อาวุโสห้าถาม

“ผมอยู่นี่”

อาวุโสใหญ่โกรธมาก เขาขออนุญาตเจ้าสำนัก ส่งตัวอาวุโสสองออกไปตรวจสอบนอกสำนักด้วยตัวเอง ส่วนการตรวจสอบภายในรับผิดชอบโดยอาวุโสใหญ่ ตรวจค้นทุกคนที่ต้องสงสัย

ชิวซ่านกลัวจนวิญญาณแทบหลุดหายไป

เธอหลบอยู่ในบ้านพักทั้งวัน ไม่กล้าออกไปไหน เวลาเจอใครก็ดูประหม่ามาก

แม้เธอไม่ได้เป็นคนลงมือ แต่เธอเป็นผู้รู้ความจริงเบื้องลึกเบื้องหลัง อันที่จริงเธอก็ถือเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด!

ส่วนหลินหยางทำตัวปกติ ควรทำอะไรก็ไปทำ

เขาอาศัยยาวิเศษที่ตนเองไปเอามาขจัดพิษเป็นในร่างกาย

หลังจากรอจนเจอโอกาสที่เหมาะสม เขานำยาพวกนี้ไปรักษาหลิวหรูซือและย่าเวิน

ภายในกระท่อม

“สวรรค์ นี่มันต้นหญ้าหลอมรวมชีวิต!”

“นี่…หรือนี่ก็คือดอกเทพดัชนีสามนิ้วในตำนาน?”

“บัวหิมะเขาศักดิ์สิทธิ์! บัวหิมะเขาศักดิ์สิทธิ์! ในที่สุดฉันก็มีโอกาสได้เห็น! ทั้งชีวิตไม่มีอะไรให้เสียใจอีกแล้ว!”

“คิดไม่ถึงว่าในห้องเมตตาธรรมจะมีของวิเศษมากมายแบบนี้…”

ย่าเวินมองดูสมุนไพรที่หลินหยางนำมา เธอเบิกตากว้างจนลูกตาแทบหลุดออกมา!

ผ่านไปสักพักถึงสามารถละสายตาจากยาวิเศษเหล่านี้

“เจ้าหนูหลิน ของพวกนี้…คุณเป็นคนไปเอามา?”

“ใช่ ย่าเวิน ของพวกนี้น่าจะพอสำหรับช่วยหลิวหรูซือแล้วมั้ง?” หลินหยางรีบถาม

“พอ! พอแล้ว! มีต้นหญ้าหลอมรวมชีวิตกับบัวหิมะเขาศักดิ์สิทธิ์ก็พอแล้ว! แต่ว่า…ใช้ยาพวกนี้ช่วยหรูซือ แต่มันกลับไม่พอช่วยคุณสิ!” ย่าเวินมองเขาด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

มองผิวเผินหลินหยางยังสามารถเดินไปไหนมาไหนได้สบายเหมือนกับคนไม่เป็นอะไร แต่อันที่จริงแล้วสถานการณ์ของหลินหยางก็ไม่ได้ดีไปกว่าหลิวหรูซือ

พิษในร่างกายของเขาน่ากลัวมาก

ถ้าหากขจัดไม่ทันเวลา เมื่อไหร่ที่พิษแพร่กระจายไปทั่วร่าง ถึงหลินหยางกินยาวิเศษเหล่านี้แทนข้าวก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

“ผมรู้ ถ้าหากต้องการขจัดพิษในร่างกายผม อาศัยของแค่นี้ยังไม่พอ อันที่จริงในห้องเมตตาธรรมยังมีวัตถุดิบหายากอีกมากมาย แต่น่าเสียดายที่ผมมีเวลาไม่พอ ไม่อย่างนั้นผมเอามาทั้งหมดแล้ว” หลินหยางส่ายหัว

“เวลาไม่พอ? คุณแอบขโมยเข้าไปขโมยยาไม่ใช่เหรอ? ถ้าหากไม่มีคนมาพบ เวลาจะไม่พอได้ยังไง? ในห้องเมตตาธรรมไม่มีคนเข้าออก นอกจากเจ้าสำนัก ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าไปส่งเดช” ย่าเวินพูดด้วยความสงสัย

“ผมไม่ได้แอบเข้าไป”

“ไม่ได้แอบเข้าไป? แล้วคุณเอายาวิเศษพวกนี้มาได้ยังไง?” ย่าเวินถามด้วยความประหลาดใจ

“ผมบุกเข้าไปชิง” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย