สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1431

“หลินหยาง แค่การประลองทั่วไป ไม่จำเป็นต้องห่วง แค่คุณสามารถยืนหยัดบนสนามประลองได้สักพักก็พอ! อย่างอื่นไม่มีอะไรมาก วางใจได้” ผู้ชายที่เดินตามมาพูดปลอบใจหลินหยาง

“ผมไม่ได้ห่วงอะไรมากหรอก พวกคุณได้คืนเลือดวิญญาณลั่วหลินทั้งสิบหยดให้ผม ยิ่งมอบยาวิเศษและตำราลับที่ผมต้องการ แค่นี้ผมก็พอใจมากแล้ว ผมจะช่วยสำนักสวรรค์นิรันดรจัดการเรื่องนี้อย่างเต็มที่” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ถ้าอย่างนั้นก็ดี!” มุมปากของผู้ชายกระตุกขึ้น

เจี๋ยเซิงโดนหามออกไปทำการรักษาอย่างเร่งด่วน

เขาไม่ได้ตอบ แต่หมดสติไปแล้ว

“อาวุโส เส้นเอ็นทั้งหมดในร่างกายของศิษย์พี่เจี๋ยเซิงได้รับความเสียหายหนัก นอกจากนี้ยังมีปราณแท้สายหนึ่งกำลังทำลายระบบประสาทของเขา! ต้องการขจัดปราณแท้สายนี้ค่อนข้างยาก เกรงว่าคงต้องใช้เวลาหลายสิบปี!” ลูกศิษย์คนหนึ่งเดินเข้าไปตรวจสอบอาการของเจี๋ยเซิง เงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

“ความหมายของคุณคือ…”

“เขาพิการแล้ว!” คนคนนั้นพูด

คำพูดประโยคนี้ทำให้ผู้คนที่อยู่โดยรอบหน้าถอดสี

“อะไรนะ?”

“ศิษย์พี่เจี๋ยเซิง…พิการ?”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เขาเป็นถึงอัจฉริยะที่แข็งแกร่งที่สุดของอาวุโสสาม!”

“แม้แต่เขาก็ยัง…”

“สวรรค์…”

ลูกศิษย์คนอื่นพูดเสียงสั่น แต่ละคนรู้สึกกระสับกระส่าย

เจี๋ยเซิงเป็นลูกศิษย์ที่ภาคภูมิใจมากที่สุดของอาวุโสสาม ได้รับการชี้แนะจากปรมาจารย์หลายท่าน พรสวรรค์ล้ำเลิศ ความสามารถไม่ธรรมดา แม้ไม่ติดอันดับของห้าลูกศิษย์ที่โดดเด่นที่สุด แต่สถานะของเขาอยู่เหนือกว่าคนทั้งห้านานแล้ว

เจี๋ยเซิงถือเป็นหนึ่งในยอดฝีมือระดับแนวหน้าของสำนักสวรรค์นิรันดร

แต่ตอนนี้ แม้กระทั่งเขาก็แพ้ให้กับสำนักสวรรค์อินทนิล!

แม้แต่เขาก็สู้ไม่ได้…มีใครที่สามารถรับมืออาเสี่ยนได้อีก?

ยิ่งไปกว่านั้นถึงสามารถเอาชนะอาเสี่ยน แล้วยอดฝีมือที่เหลืออีกยี่สิบกว่าคนของสำนักสวรรค์อินทนิลล่ะ? ควรจะรับมืออย่างไร?

ชั่วขณะ จิตใจของทุกคนกระสับกระส่าย

ขวัญกำลังใจของสำนักสวรรค์นิรันดรตกฮวบ ไม่มีใครกล้าเสนอตัวอีก…

สีหน้าของอาวุโสและเจ้าตำหนัก รวมไปถึงสมาชิกระดับสูงทุกคนดูน่าเกลียดมาก

มุมปากของเจิ้งฮั่นซานกระตุกขึ้น หรี่ตาลงจ้องอาวุโสสาม สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ของความมีชัย

“นี่! ยังมีคนจะสู้กับฉันหรือเปล่า? ถ้าหากไม่มีใครกล้า! ก็รีบส่ง ‘ตำราเทพลำพอง’ ออกมาได้แล้ว!” ในตอนนั้นเอง อาเสี่ยนตะโกนพูด

เสียงดังมาก

เต็มไปด้วยอารมณ์ของความหยิ่งยโส!

มีลูกศิษย์ไม่น้อยโกรธจนถึงขีดสุด แต่พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอาเสี่ยน ทำได้แต่กล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูด

“อาวุโสสาม! ลูกศิษย์ของสำนักพวกคุณล่ะ? ยังมีคนอีกหรือเปล่า? ก็หากไม่มีก็เท่ากับว่าการประลองครั้งนี้สิ้นสุดแล้วใช่หรือเปล่า? อย่าเสียเวลาของทุกคนเลย! ผมขอพูดเอาไว้ก่อน อันที่จริงคนของสำนักสวรรค์นิรันดรไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลูกศิษย์กลุ่มนี้ของสำนักเรา คุณเองก็ไม่ต้องส่งลูกศิษย์ออกมารับเคราะห์อีกแล้ว!” เจิ้งฮั่นซานเงยหน้าขึ้น ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดเสียงดัง

เสียงของเขาดังก้องไปทั่ว

ผู้คนมากมายรู้สึกโมโหจนหน้าแดง

อาวุโสสามก็รู้สึกโกรธมากเช่นกัน แต่ไม่ได้แสดงออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “ไม่ต้องรีบร้อน คนของสำนักสวรรค์นิรันดรพึ่งมากันครบ จะไม่มีคนรับคำท้าได้ยังไง? คุณรอก่อน! คู่ต่อสู้ของเธอกำลังมา!”

“หืม? ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าคุณจะไปเชิญคนแบบไหนมา” เจิ้งฮั่นซานยิ้มเล็กน้อย

“เท่าที่ฉันดู ก็คงจะเป็นห้าลูกศิษย์ที่โดดเด่นที่สุดและลูกศิษย์สายในมั้ง หมูหมากาไก่พวกนี้ เลิกส่งออกมาขายหน้าได้แล้ว!” อาเสี่ยนสองมือกอดอก พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

น้ำเสียงที่อวดดีนี้ทำให้ทุกคนไม่สามารถโต้แย้ง

วันนี้คนของสำนักสวรรค์นิรันดรรู้สึกขายหน้าจนแทบมุดลงดิน!

ในตอนนั้นเอง หลินหยางเดินมาถึงหน้าตำหนักผู้กล้าแล้ว

“อาวุโสสาม! หลินหยางมาแล้ว!”

มีคนวิ่งเข้ามาพูดเสียงดัง

“หืม?”

อาวุโสสามรีบหันไปมอง

กลับเห็นหลินหยางเดินเข้ามาพร้อมกับสีหน้าที่ซีดเซียว ใช้มือข้างหนึ่งกุมหน้าอกของตนเอง ส่วนมืออีกข้างปิดปากของตนเองไอไม่หยุด ท่าทางของเขาในตอนนี้ราวกับคนที่กำลังใกล้จะตายเต็มที

ดูเหมือนพิษเป็นในร่างกายของเขากำเริบอีกแล้ว

“พี่หลิน?”

ชิวซ่านที่อยู่ในฝูงชนหน้าซีด รีบวิ่งเข้าไป “คุณมาทำอะไร?”

มีเสียงอุทานดังขึ้น

“นั่นมันดอกหิมะโปรยปราย? ยาวิเศษ!”

“แล้วก็นั่นต้นหญ้ากิเลน!”

“สวรรค์ ไข่มุกโลหิตก็มี!”

“ของพวกนี้…มอบให้หลินหยางทังหมด?”

ลูกศิษย์ทุกคนอุทานด้วยความตกใจ

สีหน้าของอาวุโสสามน่าเกลียดเล็กน้อย

“อาวุโส คุณจะมอบของวิเศษแบบนี้ให้หลินหยางจริงเหรอ?” คนที่อยู่ด้านข้างรู้สึกอิจฉา รีบถาม

“กลัวอะไร? ยังไงหลินหยางก็ต้องตายด้วยมือของอาเสี่ยน เมื่อไหร่ที่เขาตาย ของทั้งหมดก็จะเป็นของเราไม่ใช่เหรอ? นี่เป็นแค่ของรับรองที่ทำให้เขาลงสนาม! เขาอยากได้ของดีพวกนี้? มันต้องมีโชคแบบนั้นด้วย!” อาวุโสสามพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

“แต่ถ้าหากหลินหยาง…เอาชนะอาเสี่ยน?” คนที่อยู่ด้านข้างลังเลสักพักแล้วถาม

“เป็นไปไม่ได้!”

อาวุโสสามพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณดูสภาพของเขาในตอนนี้ เขาลงสนามก็ไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย!”

“อาวุโสห้า พิษในร่างกายของเขาเป็นยังไงบ้างแล้ว?” อาวุโสสี่ถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“พิษแทรกซึมเข้ากระดูกแล้ว รักษาตอนนี้ยากยิ่งกว่าปลิงขึ้นสวรรค์ ถ้าหากเขาโคจรกำลังภายใน แม้แต่เทพเทวดาก็ช่วยไม่ได้” อาวุโสห้าพูดเสียงแหบ

อาวุโสสามได้ยินแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ พูดเสียงดัง “หลินหยาง ไปเลย ของพวกนี้คือรางวัลของคุณ”

“ได้!”

หลินหยางยิ้มเล็กน้อย เดินไปทางอาเสี่ยน

“แค่กแค่ก…แค่กแค่กแค่ก…”

ตอนที่กำลังเดินเขาไอไม่หยุด และหอบหายใจถี่มาก

วินาทีนี้ ทุกอย่างเงียบสนิท

สายตาคู่นับไม่ถ้วนหันไปมองหลินหยาง

อาเสี่ยนเบิกตากว้าง

“ขี้โรคคนนี้…จะสู้กับฉัน?”