สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1462

“แม้ผมสามารถมองแผนการของคุณออก แต่มันก็สายเกินไป! หลังจากที่คุณทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมจึงพบความจริง คิดจะหยุดตอนนั้นมันก็สายเกินไปแล้ว หลินหยาง แม้อายุคุณยังน้อย แต่ความสามารถของคุณน่าเหลือเชื่อมาก” เจิ้งฮั่นซานพูด

คนคนนี้เพิ่งจะอายุแค่นี้ หากไม่มีอะไรมาขวางกั้น ในอนาคตจะต้องกลายเป็นบุคคลสำคัญด้านใดด้านหนึ่งแน่นอน!

“ท่านเจิ้งพูดเกินเลยไปแล้ว นี่ก็สายแล้ว ผมควรจะกลับไปได้แล้ว ท่านเจิ้ง! แล้วเจอกัน!” หลินหยางยกมือขึ้นคำนับ

“น้องหลิน! ผมจะรอคุณกลับมา!” เจิ้งฮั่นซานยิ้มเล็กน้อย “หากมีปัญหาอะไรต้องการให้สำนักสวรรค์อินทนิลช่วยเหลือ สามารถติดต่อผมได้ทุกเมื่อ นี่คือเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของผม!”

พูดจบ เขายื่นกระดาษออกไป

หลินหยางลังเลสักพัก แต่สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปรับ

“ขอตัว!”

“แล้วเจอกัน!”

หลินหยางพาชิวซ่านเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เจิ้งฮั่นซานยืนอยู่หน้าทางเข้าหุบเขา ใช้สายตาส่งคนทั้งสอง

หลังจากหลินหยางเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ มาถึงป้ายรถเมล์ข้างถนนแห่งหนึ่ง ชิวซ่านถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“พี่หลิน ทั้งหมดนี้…มันบ้ามาก ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่เลย!” ชิวซ่านตบหน้าอกของตนเอง พูดด้วยท่าทางที่เหมือนเพิ่งรอดพ้นจากความตาย

“บ้ากว่านี้ยังอยู่ข้างหลัง” หลินหยางพูดเสียงแหบ

“อะไรนะ?” หัวใจของชิวซ่านเต้นรัว

หลินหยางไม่ได้พูดอะไรอีก

คนทั้งสองขึ้นรถกลับสำนักสวรรค์นิรันดร

ทันทีที่กลับถึงสำนัก หลินหยางกลับที่พักของตนเองทันที

“ฟังให้ดี จากนี้จนถึงพรุ่งนี้ตอนพระอาทิตย์ตกดิน ห้ามให้คนอื่นมารบกวนผมเด็ดขาด เข้าใจหรือยัง?” หลินหยางพูดกับชิวซ่านด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

ชิวซ่านพยักหน้า ไม่เข้าใจว่าหลินหยางคิดจะทำอะไร

ปัง!

ประตูปิดสนิท

หลังจากนั้นมีเสียงโครมครามดังขึ้น

รุ่งเช้า

มีลูกศิษย์คนหนึ่งเดินมาถึงหน้าสวนของเรือนที่พัก

“ศิษย์น้องชิวซ่าน!”

ลูกศิษย์คนนั้นตะโกนเสียงดัง

ชิวซ่านที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จรีบวิ่งออกมา เห็นผู้มาแล้วเธอตกใจ

“ศิษย์พี่หลี่เองเหรอ! มีอะไรหรือเปล่า?”

ชิวซ่านรีบก้าวออกไปคำนับ

กลับเห็นศิษย์พี่หลี่คนนั้นขมวดคิ้ว ถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ศิษย์น้องชิวซ่าน ศิษย์น้องหลินอยู่ไหน?”

“พี่หลินเหรอ? เขาอยู่ข้างใน”

“ข้างใน? เมื่อวานผมมาหาพวกคุณ แต่ไม่เจอแม้กระทั่งเงา พวกคุณไปไหนมาเหรอ?”

“คือ…” ชิวซ่านเริ่มตื่นตระหนก ไม่รู้ควรจะตอบอย่างไรดี

“พอแล้ว เลิกเสียเวลาได้แล้ว คุณรีบไปเรียกศิษย์น้องหลินออกมา อาจารย์มีธุระต้องการพบเขา!” ศิษย์น้องหลี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“อาจารย์? คุณหมายถึงอาวุโสสอง?” ลมหายใจของชิวซ่านชะงัก

“ใช่! อาจารย์ตามหาหลินหยางตั้งแต่เมื่อวานใน! แต่ไม่รู้เขาไปไหน! คุณรีบไปเรียกเขาออกมา อาจารย์รอเขาอยู่ที่วังเวหา มีธุระต้องการคุยกับเขา!” ศิษย์พี่หลี่พูด

“คือ…คือว่า…ก็ได้…ศิษย์พี่หลี่ คุณรอสักครู่ ฉันจะไปเรียกพี่หลินเดี๋ยวนี้…”

ชิวซ่านรีบวิ่งกลับเข้าไปทันที

เธอยืนอยู่หน้าห้องหลินหยาง ลังเลสักพัก สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเคาะประตู

ก๊อกๆๆ…

“พี่หลิน คุณตื่นหรือยัง? อาวุโสสองต้องการพบคุณ!”

ทว่าไม่มีคนตอบกลับ

ชิวซ่านงงเป็นไก่ตาแตก เคาะประตูต่อ

แต่ภายในห้องกับเงียบสนิท ไม่มีเสียงการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด

เกิดอะไรขึ้น?

หรือว่าเขายังไม่ตื่น?

ชิวซ่านเริ่มเป็นห่วง ลังเลสักพัก สุดท้ายตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

เอี๊ยด!

ประตูถูกเปิด

ทว่า…ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้ชิวซ่านตกตะลึง!

ภายในห้องยุ่งเหยิงไปหมด ไม่มีใครอยู่เลยสักคน

มีเพียง…รังไหม!

เป็นรังไหมขนาดใหญ่!

ชิวซ่านจ้องรังไหมอยู่สักพัก งงเป็นไก่ตาแตก

เธอไม่เคยเห็นของแบบนี้มาก่อน

“พี่หลิน!”

ชิวซ่านลองตะโกนเรียกดู

แต่…ภายในห้องไม่มีใครเลย ไม่มีเสียงตอบรับ

“พี่หลิน! คุณอยู่ไหน?”

หลังจากที่ศิษย์พี่หลี่กลับถึงวังเวหา ลูกศิษย์ทั้งหมดมารวมตัวกันที่นี่

ส่วนอาวุโสสอง นั่งอยู่ตรงด้านหน้าสุดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม เขาหลับตาเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง

ลูกศิษย์ของวังเวหาพูดกระซิบกระซาบ

ศิษย์พี่หลี่วิ่งเข้าไป

“คำนับอาจารย์!”

“อืม คนล่ะ?” อาวุโสสองลืมตาขึ้น ถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“เรียนอาจารย์ หาไม่เจอ”

“อะไรนะ? หาไม่เจอ?” อาวุโสสองอึ้งเล็กน้อย

ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบก็ตกตะลึงเช่นกัน

“หลี่หรู คุณหมายความว่ายังไง? คนเป็นทั้งคนแต่หาไม่เจอ?” ลูกศิษย์คนหนึ่งถาม

กลับเห็นหลี่หรูส่ายหัว “ผมไปหาถึงที่พักของหลินหยางแล้ว แต่ไม่เจอใครเลย ชิวซ่านก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน! อาจารย์ ผมว่าหลินหยางจงใจหลบหน้าพวกเราแน่นอน!”

“อะไรนะ?”

“บัดซบ! แม้แต่อาจารย์ก็เชิญเขาไม่ไหวแล้วเหรอ?”

“อวดดีมาก!”

“เขาคิดว่าตัวเองเป็นลูกศิษย์ที่วิเศษมากเลยเหรอ! ถึงได้ไม่เห็นหัวคนอื่นแบบนี้!”

“ไอ้ลูกสุนัข!”

“อาจารย์ ควรจะสั่งสอนเขาสักหน่อย!”

เหล่าลูกศิษย์พากันด่าทอด้วยความโกรธ

สีหน้าของอาวุโสสองก็ดูไม่เป็นธรรมชาติเช่นกัน

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาส่งลูกศิษย์ไปเชิญหลินหยาง แต่กลับได้ผลลัพธ์แบบนี้ จะให้เขาสบายใจได้อย่างไร?

แต่พอนึกถึงท่าทางของหลินหยางที่ดูเหมือนจะต่อต้านการรักษาของตนเอง ครุ่นคิดสักพัก จึงไม่ได้คิดอะไรมากอีก

“ช่างเถอะ เขาเป็นคนเลือกเอง ในเมื่อเป็นแบบนั้นก็ไม่ต้องสนใจเขาแล้ว! ปล่อยให้เขาไปเถอะ” อาวุโสสองโบกมือพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“รับทราบ อาจารย์”

หลี่หรูถอยไปยืนด้านข้าง

ในตอนนั้นเอง มีลูกศิษย์อีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

“อาจารย์! คนของหออักษรเจียงเซียงมาถึงสำนักสวรรค์นิรันดรแล้ว อาวุโสใหญ่สั่งให้วังเวหาของเราออกไปต้อนรับ! ตอนนี้อาวุโสใหญ่ได้เชิญคนของหออักษรเจียงเซียงมาที่เราแล้ว! อีกประมาณสิบนาทีก็น่าจะมาถึงวังเวหาของเรา!” ลูกศิษย์คนนั้นรีบรายงาน

“เดิมทีคนของหออักษรเจียงเซียงก็มาเพราะผมอยู่แล้ว อาวุโสใหญ่ย่อมต้องปล่อยให้ผมเป็นคนจัดการเรื่องนี้! ไม่เป็นไร ทำตามที่ผมพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ก็พอ” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“รับทราบ อาจารย์!”

ทุกคนพากันนั่งลง

แต่ยังมีผู้คนมากมายที่รู้สึกสงสัย