สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1465

“หงหลง! คุณอย่าวู่วาม! คนคนนั้นกินลูกกลอนยอดมนุษย์ พลังของเขาเพิ่มขึ้นจนน่ากลัว คนทั่วไปรับมือไม่ไหว!” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“กินยา?” หงหลงพูดเสียงเบา “ในเมื่อเป็นแบบนั้น พวกเราต้องถ่วงเวลา หลังจากยาหมดฤทธิ์แล้วค่อยสู้!”

“ถ่วงเวลา? กลัวว่าจะไม่มีประโยชน์” อาวุโสสองส่ายหัว

“เพราะอะไร?”

“เพราะพวกเราไม่ได้เตรียมลูกกลอนมาแค่เม็ดเดียว!”

ทางด้านของเจียงซูหงพูดต่อแทน

ทันทีที่พูดจบ คนของหออักษรเจียงเซียงหยิบขวดหยกขนาดเล็กออกมา จากนั้นเทลูกกลอนยอดมนุษย์ออกมาสิบกว่าเม็ด

ทันทีที่เห็นภาพนี้ ลูกศิษย์ของวังเวหารู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาทันที!

“นี่คงไม่ได้ทุ่มสุดตัวทั้งหออักษรเจียงเซียงแล้วนะ…” หงหลงพูดพึมพำ

อาวุโสสองหรี่ตาลง สีหน้าเคร่งขรึมจนถึงขีดสุด

“อีกฝ่ายมีลูกกลอนยอดมนุษย์มากขนาดนี้ คิดจะเอาชนะพวกเขา มันเป็นไปไม่ได้…”

“อาจารย์ คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? หรือว่า…คุณจะยอมแพ้?” หงหลงหันกลับไปถามอย่างกะทันหัน

“ลูกกลอนยอดมนุษย์สามารถมอบพลังที่ไร้ขีดจำกัดให้ผู้ชาย เวลาลงมือไม่รู้จักแยกแยะหนักเบา ถ้าหากพวกคุณขืนสู้ต่อไป มีแต่จะเกิดการสูญเสีย!” อาวุโสสองพูดเสียงแหบ

“แต่คุณเซ็นหนังสือเป็นตายแล้วนะ! ถ้าหากยอมแพ้แบบนี้! ไม่เท่ากับมอบชีวิตให้พวกเขาหรอกเหรอ! ไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด!”

“อาจารย์ พวกเรายังไม่แพ้! ลองสู้กับพวกเขาก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

“ใช่! พวกเขามีลูกกลอนช่วยกระตุ้นพลัง แล้วพวกเราไม่มีเหรอ?”

เหล่าลูกศิษย์พากันตะโกนเสียงดัง จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้เอ่อล้น

หงหลงก็เช่นกัน เขาคุกเข่าลงพื้นหนึ่งข้าง ยกมือขึ้นคำนับแล้วพูด “อาจารย์! โกรธมอบลูกกลอนกระดูกเสือให้ผม! ผมยินดีใช้ลูกกลอนกระดูกเสือสู้กับคนคนนี้!”

“ลูกกลอนกระดูกเสือไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลูกกลอนยอดมนุษย์!” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“อาจารย์! พวกเราเป็นลูกศิษย์ของคุณ! คุณจะให้พวกเราทนดูคนอื่นฆ่าคุณต่อหน้าต่อตาเหรอ? ถ้าหากเป็นแบบนั้น พวกเรายังมีหน้ามายืนอยู่ตรงนี้เหรอ? แล้วศักดิ์ศรีของวังเวหาล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้นยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้สู้ แบบนี้มันใช่ลูกผู้ชายเหรอ? ถึงสู้ศัตรูไม่ได้ หงหลงก็ยินดีที่จะลอง ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ตายใจ!” หงหลงตะโกนเสียงดัง สีหน้าแน่วแน่ คุกเข่าอยู่บนพื้นไม่ยอมลุกขึ้นยืน

ลูกศิษย์คนอื่นก็เริ่มตะโกนเสียงดัง

“สู้!”

“สู้!”

“สู้!”

...

แม้ลูกกลอนยอดมนุษย์ไร้เทียมทาน แต่พวกเขาไม่คิดจะยอมแพ้

อาวุโสสองมองดูลูกศิษย์ของตนเองด้วยสายตาที่เหม่อลอย ในแววตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง ตะคอกเสียงดัง “ได้! หงหลง! ในเมื่อเป็นแบบนั้น คุณเป็นตัวแทนของวังเวหา! ประลองฝีมือกับคนของหออักษรเจียงเซียง! มา! ผมจะมอบลูกกลอนกระดูกเสือให้คุณ!”

พูดจบ อาวุโสสองหยิบขวดสีดำขนาดเล็กออกมาส่งให้หงหลง

ลมหายใจของหงหลงหยุดชะงัก รู้สึกตื่นเต้นมาก เขารีบยื่นมือออกไปรับขวดมาด้วยความระมัดระวัง จากนั้นเทยาเม็ดที่อยู่ด้านในออกมา

ลูกกลอนกระดูกเสือ!

นี่เป็นยาเม็ดที่ดีที่สุดของอาวุโสสอง!

ได้ยินมาว่ามันถูกกลั่นมาจากต้นหญ้าศักดิ์สิทธิ์กระดูกเสือที่มีเพียงต้นเดียวในโลก!

เขามีทั้งหมดสองเม็ด ก่อนหน้านี้ใช้ไปแล้วหนึ่งเม็ด นี่คือเม็ดเดียวที่เหลืออยู่

แม้ลูกกลอนกระดูกเสือไม่ได้เพิ่มพลังให้กับผู้ใช้มากเหมือนกับลูกกลอนยอดมนุษย์ แต่พลังที่มันเพิ่มให้ผู้ใช้ก็มากพอสมควร

หงหลงกลืนลูกกลอนกระดูกเสือลงท้องอย่างไม่ลังเลทันที

ทันใดนั้น ร่างกายของหงหลงเกิดการเปลี่ยนแปลง

คนทั่วร่างของเขาดูยาวขึ้น แขนขาทั้งสี่ก็เช่นกัน สีหน้าท่าทางของเขาในตอนนี้น่ากลัวเล็กน้อย สีม่านตาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ผู้คนที่อยู่โดยรอบเห็นแล้วรู้สึกเสียวสันหลัง

แน่นอน สิ่งที่เปลี่ยนไปมากที่สุดก็คือออร่าบนตัวของเขา

ทันทีที่กลืนยาเม็ดลงท้อง พลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบถึงขั้นต้องถอยห่าง ไม่เช่นนั้นหายใจลำบาก…

ลูกศิษย์แต่ละคนพากันอุทาน

“อาหลง! ระวังด้วย ถ้าหากสู้ไม่ได้ก็ยอมแพ้!” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“วางใจได้อาจารย์!”

หงหลงพูด จากนั้นกระโดดไปที่ตรงกลาง พูดเสียงดัง “ศิษย์หงหลง! ขอคำชี้แนะจากสหายหออักษรเจียงเซียง”

“ลูกกลอนกระดูกเสือเหรอ? น่าสนใจ! แต่ยังห่างชั้นจากลูกกลอนยอดมนุษย์” เจียงซูหงส่ายหัว

“คุณเริ่มได้แล้ว!” เจียงหม่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

แววตาของหงหลงเย็นชาลง พุ่งเข้าไปโดยตรง

“อ๊าก!”

เขาคำราม ชกหมัดออกไปอย่างเต็มกำลัง

อาศัยจังหวะที่เจียงหม่าไม่ทันได้ตั้งตัว

แต่เจียงหม่าไม่ได้ตื่นตระหนก การตอบสนองของเขาเร็วมาก ยกหมัดชกออกไปเช่นกัน

ปัง!

หมัดทั้งสองปะทะเข้าด้วยกัน เกิดเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว

คลื่นพลังกระจายออกเป็นวงกว้าง

ทั่วทั้งวังเวหาสั่งสะเทือน

ทุกคนเบิกตากว้าง

กลับเห็นเงาร่างหนึ่งสไลด์ออกไปทางข้างหลัง

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

มีลูกศิษย์หลายคนถึงกับน้ำตาไหล ตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เศร้าโศก

ปังปังปัง…

คนทั้งสองปะทะเข้าด้วยกันอีกครั้ง

แต่คราวนี้เจียงหม่าไม่คิดจะเล่นด้วยแล้ว หลังจากสู้กันอยู่หลายกระบวนท่า เขาเล็งตรงไปที่แขนข้างหนึ่งของหงหลง ชกออกไปอย่างเต็มกำลัง

หมัดนี้ทั้งเร็วและดุดัน หงหลงตอบสนองไม่ทันด้วยซ้ำ

แควก!

หมัดกระแทกใส่หัวไหล่ของเขา

ทันใดนั้น ไหล่ของเขาระเบิดโดยตรง กระดูกแตกหัก แขนทั้งสองข้างห้อยลง หากไม่ได้มีผิวหนังเล็กน้อยที่ยังเชื่อมต่อกัน แขนท่อนข้างของเขาคงหลุดออกไปแล้ว

ปัง!

หงหลงล้มลงบนพื้น สภาพน่าเวทนาอย่างยิ่ง

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

ลูกศิษย์ของวังเวหารีบวิ่งออกไปช่วยประคอง น้ำตาของแต่ละคนหลายดั่งสายฝน

“อาวุโสสอง ฉันว่าเปลี่ยนคนเถอะ ถ้าหากสู้กันต่อไปแบบนี้ คงต้องมีคนตายแน่นอน! แบบนั้นมันไม่เป็นผลดีต่อใครเลย” เจียงซูหงพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“ไม่จำเป็นแล้ว!”

อาวุโสสองพูดเสียงแหบ “พวกเราแพ้แล้ว!”

“อาจารย์!”

ลูกศิษย์ทุกคนเลยหน้าขึ้นมองไปทางอาวุโสสองด้วยความตกตะลึง

“อาจารย์! ผมยังสู้ต่อได้! ผมยังไม่แพ้!”

หงหลงกัดฟัน ผลักลูกศิษย์ที่อยู่ด้านข้างออก จากนั้นลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง

“อาหลง คุณถอยกลับมา!” อาวุโสสองตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ไม่! อาจารย์ ผมจะไม่ปล่อยให้คนของหออักษรเจียงเซียงทำร้ายคุณเด็ดขาด! ผมยังไม่แพ้! นอกจากพวกเขาฆ่าผม ไม่อย่างนั้นผมไม่ยอมแพ้แน่นอน!” หงหลงกัดฟันพูด

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ แม้กระทั่งจิตใจของอาวุโสสองก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว

แต่เขารู้ดี ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป หงหลงต้องตายแน่!

“อาจารย์! ถึงยอมแพ้พวกเขาก็อย่าคิดแตะต้องตัวคุณ! ที่นี่คือสำนักสวรรค์นิรันดร! พวกเขายังคิดจะฆ่าคุณ? นอกเสียจากพวกเขาไม่อยากไปจากที่นี่อย่างมีชีวิต!” ในตอนนั้นเอง หลี่หรูที่อยู่ด้านข้างก้าวออกมา ตะโกนพูดเสียงดัง

“ถูกต้อง! พวกคุณฟังเอาไว้ รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าโทษพวกเราไม่เกรงใจ!”

“ไสหัวไปให้หมด!”

ลูกศิษย์ทุกคนตะโกนเสียงดัง แต่ละคนชักอาวุธออกมา เตรียมพร้อมที่จะเปิดศึก