สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1536

เห็นชายวัยกลางคนผิวคล้ำเดินนำกลุ่มคนเข้ามา

"คุณครับได้โปรดหยุดเดี๋ยวนี้! คนของคุณอยู่ที่เรือนด้านหลัง ผมดูแลพวกเขาเป็นอย่างดีตลอด พวกเขาปลอดภัยดี! คุณปล่อยคุณจ้านเถอะครับ!" ชายวัยกลางคนรีบพูดขึ้นมา

"หืม?" ชายมีหนวดเคราจ้องมองชายผิวคล้ำ "หมายความว่ายังไง? ผู้ใหญ่บ้าน! พวกคุณจับคนของเขา?"

"คุณจ้าน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ เรา...เราแค่ต้องการเงินบ้างเท่านั้น..." ชายคนนั้นกล่าวขึ้นอย่างอับอาย

"พวกคุณ...บัดซบที่สุด! พวกคุณก่อเรื่องขึ้นอีกแล้ว!!" ชายมีหนวดเคราโมโห

"คุณจ้าน เราก็ทำเพื่อท่านผู้เฒ่าทั้งนั้น!" ผู้ใหญ่บ้านรีบอธิบาย

ชายมีหนวดเคราโกรธแต่ไม่พูดอะไรและหันไปมองหลินหยาง "ฟังนะ นี่คือผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านชาวประมง คนของพวกคุณน่าจะถูกเขาจับไปเองโดยพลการ! พวกคุณไปถามหากับเขาเองแล้วกัน!"

"รีบนำคนของฉันออกมาเดี๋ยวนี้!" หลินหยางกล่าวเคร่งขรึม

"รีบนำคนออกมา!" ผู้ใหญ่บ้านสั่ง

"นำคนออกมา!"

เสียงร้องตะโกนดังขึ้น

ไม่นาน ซูหยูและคนอื่นๆ ในกองถ่ายก็ถูกชาวประมงนำตัวออกมา

"ประธานหลิน!"

"ดีจัง ประธานหลินมาช่วยเราแล้ว!"

ทุกคนต่างดีใจและรีบวิ่งกรูเข้ามา

"เสี่ยวหยู คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

หลินหยางรีบเดินเข้าไปหาซูหยูและตรวจดูเธออย่างละเอียด

เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหยูไม่เป็นอะไรและไม่มีบาดแผล เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ขอบคุณปรธานหลินนะคะ" ซูหยูยิ้มแต่สีหน้ายังคงซีดเซียวและยังมีอาการตื่นตระหนกเล็กน้อย

"ซ่งจิง รีบเรียกรถพยาบาลมาแล้วส่งพวกเขาไปพักฟื้นที่โรงพยาบาล!"

"ครับประธานหลิน!

ซ่งจิงรีบกดโทรศัพท์

"ตอนนี้คุณพอใจรึยัง?" ผู้ใหญ่บ้านฉีดยิ้มถาม

"พอใจ? คนของผมถูกพวกคุณจับมาอย่างไร้สาเหตุ! คุณยังถามว่าผมพอใจไหม?" หลินหยางกล่าวอย่างเย็นชา

"ผมได้ปล่อยตัวคนของคุณไปแล้วนี่ครับ" ผู้ใหญ่บ้านรีบกล่าว

"ปล่อยตัวออกมาก็ถือว่าเรื่องทุกอย่างจบงั้นเหรอ? คนในหมู่บ้านชาวประมงรีบออกมาหาผมเดี๋ยวนี้ และนั่งลงกับพื้น! หม่าไห่ สั่งให้คนมาทุบทำลายหมู่บ้านประมงทิ้งซะ!" หลินหยางตะโกน

"ครับ!" หม่าไห่ตอบรับและโบกมือเรียกคนที่อยู่ข้างหลัง จากนั้นพุ่งเข้าไปในหมู่บ้าน

"หยุดเดี๋ยวนี้!" ชายมีหนวดเคราร้อนใจและรีบลุกขึ้นไปห้าม

แต่เมื่อเขาขยับ หลินหยางก็ถีบไปที่ช่วงท้องของเขา

ตุ่บ!

ชายมีหนวดเครากระอักเลือดออกมาและล้มลงไปนอนกับพื้น

"อ๋า?"

ชาวประมงต่างตกใจ

พวกเขาต่างเชื่อมั่นในชายร่างกำยำมีหนวดเคราคนนี้ แต่หากเขาก็ยังสู้ไม่ได้ งั้นชาวประมงเหล่านี้ก็คงต้องกลายเป็นแพะรับบาปไป!

ทุกคนต่างไม่กล้าขัดคำสั่งหลินหยาง ทุกคนต่างนั่งลงที่หน้าทางเข้าหมู่บ้านด้วยอาการสั่นคลอน!

หม่าไห่ได้สั่งให้คนไปรื้อถอนหมู่บ้าน

และในขณะเดียวกัน เสียงที่แก่ชราก็ดังขึ้น

"พ่อหนุ่ม อะไรที่ให้อภัยได้ก็ให้อภัยไป ได้โปรดหยุดเถอะ!"

หลังจากเสียงที่ดังขึ้น ก็ได้เห็นเด็กสาวคนหนึ่งแต่งตัวเรียบง่ายและเข็นรถเข็นเดินเข้ามา

คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นเป็นคนชรามีหงอก ใบหน้ามีรอยเหี่ยวย่น ลมหายใจอ่อนล้า ดูแล้วเหมือนคนป่วยหนัก

"ท่านพ่อ?"

ชายร่างกำยำอุทานออกมาและรีบวิ่งไป "ท่านออกมาทำไม?"

"ถ้าฉันไม่ออกมา แกคงตายไปนานแล้ว บอกให้แกหมั่นฝึกซ้อมการต่อสู้ก็ไม่คิดจะทำ วันๆ เอาแต่เที่ยวเล่นสนุกสนาน เสียเวลาเปล่า อายุก็ปูนนี้แล้ว แต่กลับสู้คุณคนนี้ไม่ได้เลย แกยังมีหน้าไปพูดเหรอว่าแกเป็นทายาทของจ้านอี้ตาว?" ชายชรากล่าวอย่างเย็นชา

"จ้านอี้ตาว?"

หลินหยางสะดุ้งและจู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ "คุณคือจ้านอี้ตาวที่เป็นที่พูดถึงในตำนาน?"

"ผมเอง" ชายชราบนรถเข็นพยักหน้า

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจมาก

เมื่อสังเกตชายชราก็อดรู้สึกไม่ได้ "ไม่คิดเลยว่าเทพแห่งดาบผู้ยิ่งใหญ่จะมีสภาพที่ต้องนั่งอยู่บนรถเข็นแบบนี้"

ชื่อของจ้านอี้ตาว ที่จริงแล้วเขาได้ยินมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

"ทำไมถึงดูไม่เต็มใจ? เสียงดังหน่อยสิ! จริงใจหน่อย!" จ้านอี้ตาวตะคอกขึ้นอีกครั้ง

สีหน้าของจ้านฉงบิดเบี้ยวและรู้สึกไม่พอใจลึกๆ

แต่พ่อของเขาบังคับขนาดนี้ เขาจึงไม่มีทางเลือก และจึงหลับตาตะโกนออกมา "ขอโทษด้วยครับ ผมผิดไปแล้ว! ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!"

เมื่อพูดจบ เขาก็ก้มโขกศีรษะลงกับพื้น

ตึง!

เสียงดังมาก

รับรู้ได้ถึงความตั้งใจอย่างแท้จริง

ชายชราหันไปมองหลินหยางและยกกำปั้นขึ้นแสดงความเคารพ "ยกโทษให้ลูกชายผมด้วยเถอะ ผมขอโทษคุณอีกครั้ง!"

หลินหยางเงียบขรึมครู่หนึ่งและมองพวกเขา "จ้านอี้ตาว แม้ว่าคุณจะเป็นเทพแห่งดาบ แต่ตอนนี้ร่างกายของคุณก็เต็มไปด้วยบาดแผลและป่วยหนัก คุณก็เหลือเวลาไม่มากแล้วด้วย ในเมื่อผมไม่กลัวคุณและผมก็ไม่ได้รู้จักสนิทสนมอะไรกับคุณ ทำไมผมต้องให้เกียรติคุณด้วย?"

สีหน้าของจ้านฉงเปลี่ยนไป

ชายชราไม่พูดอะไรและยังคงสีหน้านิ่งเฉย เขามองไปที่หลินหยางและพูดอย่างจริงใจ "แม้ว่าตอนนี้ผมจะเป็นคนพิการและไร้เรี่ยวแรงไปฆ่าใคร แต่ผมดูออกว่าความสามารถของคุณนั้นไม่ธรรมดาแน่ๆ! หากคุณยังไม่หายโกรธ งั้นผมคงต้องปล่อยให้คุณจัดการได้ตามอัธยาศัย เพราะยังไงต่อให้เรารวมกันก็สู้คุณไม่ได้! เชิญคุณ...ลงมือได้เลย!"

เมื่อฟังจบ สีหน้าของคนรอบๆ ก็ซีดเผือดและตื่นตระหนกมาก

"ท่านผู้เฒ่า...ท่านหมายความว่ายังไง?"

"ยอมแพ้แล้วเหรอ?"

"ไม่ ท่านผู้เฒ่า ท่านจะต้องมีวิธี ท่านจะต้องมีวิธี!"

"ท่านผู้เฒ่า ท่านต้องช่วยหมู่บ้านชาวประมงของเรานะ!"

ชาวประมงต่างตื่นตระหนกและต่างกอดขาชายชราร้องไห้โอดครวญ

ทว่าชายชรากลับเฉยเมย

ตอนนี้ตัวเขาเองก็ยังแทบเอาตัวเองไม่รอด มีเหรอจะไปสนใจพวกคนโลภมากเหล่านั้น?

"เพราะผมทำผิดต่อคุณ เชิญคุณลงโทษผมได้ตามสบาย แต่อย่าทำอะไรท่านพ่อของผม!" จ้านฉงเงยหน้าขึ้นและหันไปพูดกับหลินหยาง

"นายไม่คิดว่าคำนี้ไร้เดียงสาไปหน่อยเหรอ? นายคิดว่านายมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉัน?" หลินหยางกล่าว

จ้านฉงสะดุ้งเล็กน้อยและแอบกัดฟันกรอดโดยไม่พูดอะไร

หลินหยางไม่ได้สนใจเขาและเอาแต่จ้องมองจ้านอี้ตาวอยู่พักหนึ่งและจากนั้นเดินไปหาเขา

ทำคนต่างพากันประหม่า