สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1560

แต่จ้านอี้ตาวทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วและเอาแต่กัดฟันกรอด จากนั้นเดินเข้ามา "คุณหลิน! เขาเย่อหยิ่งออกขนาดนี้ จะปล่อยไปได้ยังไง? ไม่งั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมจัดการสั่งสอนเขาสักหน่อยเถอะ! เขาจะได้รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร!"

"ยังไม่ต้อง เขามาที่นี่เพราะผม"

"คุณหลิน! คุณเป็นถึงผู้มีกำลังอำนาจและความสามารถสูงส่ง คนแบบนี้ไม่จำเป็นต้องให้คุณจัดการหรอก ผมจัดการสองสามครั้งก็เรียบร้อยแล้ว!" จ้านอี้ตาวกล่าวอย่างมุ่งมั่น

อย่าดูว่าเขาอายุมากแล้ว ทว่าเขาเป็นคนตรงไปตรงมา เขาจึงไม่ชอบคนอย่างจั่วเสินอู่เอามากๆ

จั่วเสินอู่ได้ยินเข้าและโมโหด้วยเช่นกัน "ตาแก่ แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ที่กล้ามาเหิมเกริมใส่ฉันแบบนี้? อย่าคิดว่าแก่ขนาดนี้แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรแกนะ! ฉันต้องการกำจัดใคร ฉันไม่เคยสนใจสถานะและตำแหน่งของเขาเลยสักนิด!"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณกล้าประลองกับผมสักสองสามกระบวนท่าไหมล่ะ?"

"ได้! ตาแก่ งั้นวันนี้ฉันจะจัดการพวกแกทั้งสองพร้อมกันไปเลย!" จั่วเสินอู่กล่าวสีหน้านิ่งเฉย

จ้านอี้ตาวรีบหันไปมองหลินหยาง

หลินหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้าเล็กน้อย "ไม่เป็นไร เชิญตามสบายเลย!"

จ้านอี้ตาวรีบเดินไปข้างหน้าและกล่าวอย่างเย็นชา "ไอ้หลานชาย มาเลย! ฉันจะสั่งสอนนายเอง!"

"รนหาที่ตายนัก!"

จั่วเสินอู่ก็เบื่อหน่ายจะต่อปากต่อคำด้วยและลงมือออกแรงพุ่งไปที่จ้านอี้ตาวอย่างแรง

เพื่อต้องการให้อีกฝ่ายล้มลงกับพื้น

แต่...

ทว่าลมที่กระทบไปที่จ้านอี้ตาว...เากลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยสักนิด...

"หืม?" จั่วเสินอู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ทำไม? มีความสามารถแค่นี้เองเหรอ?" จ้านอี้ตาวทำหน้าดูถูก

แม้ว่าจั่วเสินอู่จะดูเย่อหยิ่ง แต่เขาไม่ได้โ.่

เมื่อเห็นแบบนี้ก็รู้ได้ทันทีว่าความสามารถของจ้านอี้ตาวต้องไม่ธรรมดาแน่

"น่าสนใจมาก!"

เขาพึมพำครู่หนึ่งและพุ่งเข้ามาทันที

แม้ว่าพื้นที่ภายในห้องจะมีน้อย แต่ก็ไม่ส่งผลต่อการลงมือของเขา!

อีกอย่าง การจัดการกับชายแก่ชราแบบนี้ จำเป็นต้องใช้พื้นที่และกระบวนท่าที่ยากด้วยเหรอ?

เห็นเพียงแขนที่ยาวออกไปและนิ้วที่ยาวราวกับดาบ พุ่งเล็งไปที่หัวใจของจ้านอี้ตาว

นิ้วมือนั้นเรียวยาวอย่างมาก ราวกับสามารถเจาะให้ว่างเปล่าได้

ปิงชางจุนสีหน้าเคร่งเครียดและเฝ้าจับตามอง

เขาดูออกว่านิ้วนี้ไม่ธรรมดา เกรงว่าจะมีพละกำลังหมื่นแสนและเพียงพอที่จะเจาะเหล็กและหินได้

"เกรงว่าผมจะรับมือนิ้วมือนี้ไม่ได้ ไม่แปลกที่เป็นลำดับที่ห้าของเทียนเจียว! ช่างต่อสู้กันอย่างดุเดือดจริงๆ" ปิงชางจุนใจเต้นแรงและในขณะเดียวกันก็รู้สึกเป็นกังวล

ชายชราที่ผอมซูบราวกับโครงกระดูก จะสามารถรับมือกับกระบวนท่านี้ได้ไหม?

แต่มีอาจารย์อยู่ทั้งคน ต่อให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสก็คงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง?

ปิงชางจุนคิดแบบนี้ แต่หัวใจของเขายังคงเต้นแรงและเฝ้าจับตารอดูผลการต่อสู้

ในที่สุด นิ้วมือนั้นก้เข้าใกล้บริเวณหน้าอกของจ้านอี้ตาว

นิ้วมือนั้นดูเหมือนจะทะลุเข้าไปที่หน้าอก

แต่วินาทีที่นิ้วมือกำลังจะสัมผัสไปที่ร่างกายของจ้านอี้ตาว...

ควับ!

เงาหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา

เมื่อมองออกไป มันคือนิ้วมือที่เฉี่ยวเฉาของจ้านอี้ตาว!

เขาจัดการกุมนิ้วมือของจั่วเสินอู่และกระแทกอย่างแรง

แกร่ก!

เสียงกระดูกหักดังขึ้นมาทันที

"โอ้ย..."

จั่วเสินอู่หน้าซีดเผือดและความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก้ทำให้เขาคร่ำครวญออกมา เขายังไม่ทันดึงสติได้ จ้านอี้ตาวก็ถีบไปที่ท้องของเขาอย่างแรง

จั่วเสินอู่รีบยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาเพื่อป้องกัน

แต่เมื่อชนเข้ากับเท้า เขาก็รับรู้ได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งที่ส่งผ่านเข้ามาสู้ร่างกายของเขาอย่างแรง

ตึ่ง!

จั่วเสินอู่กระเด็นลอยออกไปชนเข้ากับโต๊ะกระจกตัวหนึ่ง และตกลงกับพื้นอย่างแรง เห็นแล้วน่าอนาถอย่างมาก

"อะไรกัน?"

ปิงชางจุนตกใจ

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ชายชราซูบผอมโครงกระดูกเดินได้แบบนี้จะมีพละกำลังมหาศาลขนาดนี้!

เขาเป็นถึงจั่วเสินอู่เชียวนะ!

กล้าสู้กับฉันเหรอ?

งั้นฉันจะสับนายเป็นชิ้นๆ เลย!

จั่วเสินอู่โมโหมากและรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีไว้ภายในมือมีด

ทันใดนั้น มือมีดทั้งสองข้างของจั่วเสินอู่ก็ถูกปกคลุมด้วยชั้นบรรยากาศสีขาว ซึ่งดูลึกลับอย่างมาก

เมื่อมองไปที่มือของจ้านอี้ตาวกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนไปและไม่มีอะไรทำลายได้

การต่อสู้กันแบบนี้ เกรงว่าผลการตัดสินใจได้เกิดขึ้นแล้ว...

แต่วินาทีต่อมา

ตุ่บ!

มีเสียงแปลกประหลาดดังขึ้น

จากนั้นก็เห็นนิ้วมือเปื้อนเลือดลอยขึ้นมาบนอากาศ

"อ๊า!!"

จั่วเสินอู่ร้องโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด

เมื่อดู นิ้วทั้งสิบของมือทั้งสองข้างได้ถูกตัดขาดลง

ปิงชางจุนตกตะลึงอย่างมาก

จั่วเสินอู่สู้ชายชราคนนี้ไม่ได้? นิ้วมือของเขาถูกตัดโดยชายชราเหี่ยวแห้งคนนี้?

"ชายชราคนนี้...เป็นใครกันแน่?" ปิงชางจุนพึมพำ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นจ้านอี้ตาวใช้มือตัดนิ้วทีละนิ้วแล้ว จากนั้นเขาก็คว้าไปจับที่คอของจั่วเสินอู่ นิ้วมือที่เหี่ยวแห้งติดกระดูกของเขาบีบเข้าไปที่คอของชายร่างกำยำสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรและหันไปกล่าว "คุณหลิน! จะจัดการกับชายคนนี้ยังไงดีครับ? ฆ่าเขาตอนนี้เลยดีไหม? จะได้ไม่เป็นปัญหาภายหลัง"

จั่วเสินอู่ในตอนนี้ไม่เหลือเค้าโครงความเป็นผู้ปราดเปรื่องลำดับที่ห้าอีกต่อไปแล้ว เขาตัวสั่นสะท้านและจ้องมองหลินหยางและคนอื่นๆ ด้วยความหวาดกลัว

"พวกแก...ทางที่ดีอย่าฆ่าฉัน...ไม่งั้น...ไม่งั้นพวกแกจะมีแต่ปัญหาตามมาไม่รู้จบ! ฉันสาบานได้" จั่วเสินอู่ตะโกนออกมาอย่างแน่วแน่

แต่คำพูดของเขากลับไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด

"ถ้าเรากล้วนาย เราจะกล้าลงมือกับนายได้ยังไง? เจ้าหนุ่มน้อย ยอมแพ้ซะเถอะ! ต่อให้นายไม่ตาย ฉันก็จะทำให้นายพิการไปตลอดชีวิต!" จ้านอี้ตาวกล่าว

"อ๋า ไม่...ไม่เอา! ฉันไม่อยากพิการ! ไม่นะ!" จั่วเสินอู่ร้องอุทานออกมาและแววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด

สำหรับยอดอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างเขา หากถูกทำให้พิการไป นับว่าร้ายแรงซะยิ่งกว่าความตายเสียอีก!

เขายอมฆ่าตัวตายดีกว่าเป็นคนพิการ!