สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1586

หลินหยางไม่คิดว่าเจียงหนานซงจะเป็นคนโง่

แต่เขาก็รู้ว่าชีวิตของเขาเองอยู่ในมือของหมอเทวดาหลิน แต่ทำไมถึงยังทำแบบนี้?

แม้ว่าเขาไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเหลียงและหมอเทวดาหลินไม่ได้ แต่ก็ควรจะรู้ว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาถึงจะถูก

การกระทำที่เป็นภัยคุกคามต่อหมอเทวดาหลินแบบนี้...ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย!

เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปเหรอ?

หรือว่า...เขาเจอคนอื่นที่น่ากลัวกว่า

หลินหยางเพียงแค่ข่มขู่จะเอาชีวิตของเขา และสิ่งนี้อาจจะส่งผลกระทบไปถึงทุกสิ่งรอบตัวเขา

มีเพียงวิธีการนี้ เขาจึงไม่สนใจอะไร...

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หลินหยางก็ทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น

งานเลี้ยงไม่ได้จัดอยู่เขตชานเมืองหรือสถานที่เปล่าเปลี่ยวอะไร ทว่ากลับจัดขึ้นที่โรงยิมในใจกลางเมือง

โรงยิมถูกจัดแต่งให้กลายเป็นงานเลี้ยงค่ำคืนที่สวยหรูและงดงาม

แต่เพราะตระหนักถึงเรื่องความเป็นส่วนตัวจึงไม่ได้ประกาศออกไปสู่ภายนอก นักข่าวต่างๆ ก็ไม่ได้รับเชิญให้เข้าไปทำข่าวหรือสัมภาษณ์ การเข้างานจำเป็นต้องใช้บัตรเชิญและหากไม่มีก็ไม่สามารถเข้าไปได้

หลินหยางลงจากรถและจึงพบว่าไม่แค่ผู้มีความสามารถทางด้านศิลปะการต่อสู้เท่านั้นที่ถูกเชิญมา แต่ยังมีคนสำคัญและคนมีชื่อเสียงของเยี่ยนจิงอีกจำนวนมาก

รถหรูที่จอดอยู่ภายนอกก็สามารถอธิบายสิ่งนี้ได้ทั้งหมด

"ดูสิ นั่นหมอเทวดาหลินแห่งหยางหัวไม่ใช่เหรอ?"

"ฮ่า เขายังกล้ามาอีกเหรอ!"

"งานนี้ต้องสนุกแน่ๆ"

"ฮึ ก็แค่หมอเทวดาหลินจะไปสำคัญอะไร? ที่นี่คือเยี่ยนจิง ไม่ใช่เจียงเฉินของเขาสักหน่อย! เขาสามารถสร้างชื่อเสียงและสำเร็จขึ้นได้ที่เจียงเฉิน แต่ไม่ใช่ที่นี่!"

"ใช่ มาถึงเยี่ยนจิง ต่อให้เป็นเสือก็ต้องหมอบให้ฉัน! ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะเป็นหมอเทวดาหลินหรือหมอเทวดาหลี่! เขาไม่ใช่เทวดาจริงๆ สักหน่อย!"

ผู้คนที่กำลังเตรียมจะเดินเข้าไปในงานมองไปยังหลินหยางและต่างพากันซุบซิบนินทาอย่างสนุกปาก

ผู้มีความสามารถด้านการต่อสู้ต่างหยิ่งผยอง

และนักศิลปะการต่อสู้ของเยี่ยนจิงก็ยิ่งไม่ธรรมดา

คนเหล่านี้ไม่ได้ผ่านประสบการณ์บนยอดเขาเยียนหลงมาก่อน และได้ยินเรื่องที่นั่นมาน้อยมาก ทำให้พวกเขาต่างพากันดูถูกหลินหยาง

ทว่าหลินหยางกลับไม่สนใจปลาเน่าเหล่านี้ และเดินนำจ้านอี้ตาวและปิงชางจุนเข้าไปข้างใน

"คุณคะ รบกวนแสดงบัตรเชิญด้วยค่ะ" ชายที่อยู่หน้างานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางรีบหยิบบัตรเชิญออกมาจากกระเป๋า

เมื่อคนที่หน้าประตูเห็นเข้าก็สะดุ้งเล็กน้อยและยิ้มต้อนรับ "ที่แท้ก็เป็นคุณหลินนี่เอง! คุณเป็นแขกพิเศษ เชิญคุณตามดิฉันมาทางนี้ค่ะ หัวหน้าเจียงได้จัดโต๊ะพิเศษไว้ให้คุณแล้วค่ะ!"

เมื่อพูดจบเธอก็พาเดินนำไปที่โต๊ะ

สิ่งนี้ทำให้จ้านอี้ตาวและปิงชางจุนแปลกใจอย่างมาก

"จัดโต๊ะไว้เป็นพิเศษ? คุณหลิน ดูท่าแล้วเจียงหนานซงคงเกรงใจคุณ ดูสิเขายังจัดที่นั่งพิเศษให้คุณด้วย" จ้านอี้ตาวกล่าว

"กลัวว่าเขาจะมีแผนการอย่างอื่นน่ะสิ! เพราะงานเลี้ยงนี้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงอยู่ ระวังตัวไว้ก่อนจะดีกว่า" ปิงชางจุนกล่าว

หลินหยางพยักหน้า

ไม่นานหลินหยางก็เข้ามานั่งอยู่ในงานเลี้ยง

โดยมีจ้านอี้ตาวและปิงชางจุนยืนขนาบข้าง

สถานที่จัดงานเลี้ยงมีขนาดใหญ่มาก เพราะจัดขึ้นภายในโรงยิมที่มีขนาดใหญ่

ทว่าแขกในงานก็มีจำนวนมากด้วยเช่นกัน

เจียงหนานซงได้โยกย้ายพนักงานต้อนรับจากโรงแรมห้าดาวในเยี่ยนจิงจำนวนมาก เพื่อการต้อนรับแขกในงานเลี้ยงนี้

บรรดาแขกที่มางานต่างจับกลุ่มพูดคุยกันและดื่มกินกันอย่างเพลิดเพลิน

และมีคนที่กระตือรือร้นหาสถานที่ว่างเพื่อฝึกฝนศิลปะการต่อสู้

ผู้คนรอบข้างต่างเพลิดเพลินและสร้างสีสันได้ดี

ทำให้บรรยากาศในงานครึกครื้น

ทว่าหลังจากที่หลินหยางได้นั่งลงประจำที่โต๊ะ สายตาทุกคู่ก็ต่างจับจ้องไปที่เขา

มีคนพูดจากระซิบกระซาบนินทาหลินหยาง

สายตาที่ทุกคนต่างมองไปที่หลินหยางนั้นแปลกประหลาด

มีทั้งสงสัย มีทั้งเย้ยหยันและส่วนใหญ่แล้วต่างพากันเฝ้าจับตาดูความสนุกที่จะเกิดขึ้น

"อาจารย์ ผมคิดว่า...ไม่ค่อยปกติเท่าไรนัก" ปิงชางจุนกระซิบบอก

"ใช่ ผมก็คิดแบบนั้น คุณหลิน เราอาจจะติดกับดักแล้วก็ได้ครับ"

จ้านอี้ตาวกล่าวและรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติ

"ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้จะติดกับได้ยังไง? ถ้าจะบอกว่าเราติดกับดักจริง นั้นก็แสดงว่าโต๊ะตัวนี้มีปัญหา" หลินหยางกล่าว

"เฮ้! มานี่หน่อยครับ!"

ปิงชางจุนหันไปเรียกคนที่เดินนำพวกเขามาที่โต๊ะ

ท่าทางของเขาหยิ่งผยองอย่างมาก!

เรียกได้ว่าไม่เกรงกลัวอะไรเลย...

ปิงชางจุนโกรธมาก

จ้านอี้ตาวโมโหเดือด "เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่ไหนมาทำตัวก้าวร้าวที่นี่? ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับฉันมาก่อน! ฉันคิดอยากสั่งสอนขึ้นมาสักหน่อยแล้ว!"

"ตาแก่! แกอยากตายละก็ ฉันจะสนองความต้องการแกเอง!"

ชายคนนั้นตะโกนด่าทอและยกฝ่ามือเตรียมจะตบจ้านอี้ตาว

แต่ฝ่ามือนั้นยังไม่ทันเข้าใกล้ จ้านอี้ตาวก็ยกฝ่ามือขึ้นคว้าข้อมือของชายคนนั้น

ควับ!

มีเสียงกระดูกหักดังขึ้น

"อ๊า!"

ชายคนนั้นร้องออกมาอย่างสุดเสียงและคร่ำครวญ จากนั้นก็ล้มลงดิ้นกับพื้นอย่างทุรนทุราย

บรรยากาศในงานเงียบสงัด

"ศิษย์น้อง!"

คนที่อยู่ข้างหลังชายคนนั้นตะโกนออกมาหน้าถอดสี และรีบวิ่งเข้ามาประคองชายคนนั้น

เมื่อเห็นข้อมือที่หักลงของชายคนนั้น ทุกคนต่างพากันโมโหขึ้นมา

"ตาแก่! กล้าทำร้ายศิษย์น้องของฉัน! รนหาที่ตายนัก!"

"จัดการตาแก่นี่เดี๋ยวนี้!"

ทุกคนต่างพุ่งเข้ามาอย่างดุเดือด

จ้านอี้ตาวก็ไม่ใช่คนอารมณ์ดีเท่าไรนัก มีหรือจะปล่อยให้คนเหล่านี้ทำอะไรเขาได้? จากนั้นจึงคิดจะลงมือ

และขณะเดียวกันก็มีคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา

"เดี๋ยวก่อนๆ ทุกคน! เกิดอะไรขึ้น? อย่าทำอะไรเลย! มีเรื่องอะไรพูดคุยกันดีๆ ไม่ดีกว่าเหรอ! ลงไม้ลงมือไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย"

คนที่พูดขึ้นมาคือชายรูปร่างอ้วนท้วมและสวมแว่นดำ เขารีบแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกันและพยายามเกลี้ยกล่อม

"คุณเป็นใคร?"

คนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด