สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1592

แต่เมื่อมือที่ซูบผอมเคลื่อนเข้ามา พลังงานที่ปกคลุมเส้นเอ็นและกระดูกในร่างกายก็เกิดความโกลาหลและกระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศทาง บ้างก็ถูกดึงเส้นเลือดเส้นเอ็น และบ้างก็ได้รับบาดเจ็บจากพลังงานที่ว่านี้

ทุกคนมองเห็นหลินหยางถอยหลังออกไปสองสามก้าว และร่างกายเกิดสั่นสะท้านขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าหลินหยางเป็นฝ่ายเสียเปรียบ และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบรรพบุรุษกายเทียนจงเลยสักนิด

อย่างไรก็ตาม ทุกคนต่างไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่หลินหยางพบเจอเมื่อสักครู่นั้นมีความอันตรายและรุนแรงมากแค่ไหน

หากเขาไม่บังคับให้มือที่ซูบผอมนั้นถอนร่นออกไปได้ทันเวลา และเมื่อมือนั้นสัมผัสเข้ามาที่ร่างกายของเขาก็จะทำให้พลังงานที่ปกคลุมเส้นเอ็นและกระดูกของเขาดึงดูดให้มันทำลายทุกอย่างจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

ถึงตอนนั้น หลินหยางก็จะเหมือนแขกในงานก่อนหน้านี้ที่ถูกทำลายลงทันที และกลายเป็นเนื้อที่เน่าเละกองอยู่กับพื้น!

นี่ถือเป็นกระบวนท่าที่น่าเกรงกลัวกว่าท่าไม้ตายเสียอีก!

อดพูดไม่ได้ว่าฝีมือของบรรพบุรุษกายเทียนจงนั้นน่าสะพรึงกลัวมาก!

"มีสองเข็ม!"

บรรพบุรุษกายเทียนจงเหลือบมองเข็มเงินในฝ่ามือและสะบัดเบาๆ จากนั้นเข็มเงินก็ลอยกระเด็นกลับออกไปปักที่หลินหยาง

หลินหยางคิดจะรับเข็ม แต่เข็มเงินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทำให้ฝืนรับไม่ได้ จึงต้องหลบออกมา

ฉึก!

เข็มเงินทะลุเข้าไปยังผนังและทะลุออกไปอีกฝั่งที่อยู่ข้างนอก

เมื่อเห็นฉากนี้ หลินหยางก็ขมวดคิ้วแน่น

พละกำลังขนาดนี้...เขาอาจจะไม่มีทางชนะบรรพบุรุษกายเทียนจงก็ได้!

"คุณหลิน คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายคนนี้เลย! กลัวว่าต่อให้รวมผมไปด้วยก็อาจไม่มีทางชนะ รีบออกไปจากที่นี่ก่อนจะดีกว่า!" จ้านอี้ตาวรู้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติ จึงได้รีบกล่าวกระซิบเตือน

พละกำลังของบรรพบุรุษกายเทียนจงเพิ่มขึ้นมากกว่าตอนที่เขาและจ้านอี้ตาวได้เคยต่อสู้กันไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า

สิ่งที่จ้านอี้ตาวรับรู้ได้สำหรับบรรพบุรุษกายเทียนจงในตอนนี้มีเพียงสองคำเท่านั้น

น่ากลัว!

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้านทานได้อย่างแน่นอนในตอนนี้

"คุณหลิน บรรพบุรุษกายเทียนจงคนนี้จะต้องใช้วิชาชั่วร้ายเพื่อเพิ่มระดับความสามารถของตัวเองอีกแน่ๆ เราไม่มีทางรับมือได้แน่! ไปกันเถอะ ถ้ายังไม่รีบหนีไป กลัวว่าคงหนีไม่พ้นแน่!"

เมื่อเห็นว่าหลินหยางไม่มีทีท่าขยับ จ้านอี้ตาวจึงได้พูดเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง

"อาจารย์ ไปกันเถอะ!"

ปิงชางจุนก็รีบกล่าวออกมาด้วยความร้อนใจ

แต่ไม่เป็นผล!

หลินหยางเอามือไพล่หลังและยืนอยู่ที่เดิมจ้องมองไปที่บรรพบุรุษกายเทียนจงโดยไม่มีสีหน้าหวาดกลัวเลยสักนิด

ทั้งสองร้อนใจอย่างมากและเดินไปมาราวกับมดที่โดนความร้อน

ท่าทีที่นิ่งเฉยนี้ ทำให้บรรพบุรุษกายเทียนจงรู้สึกตื่นตัวเล็กน้อย

"พ่อหนุ่ม แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ยังไม่คิดหนีไปอีก! ทำไม? แกยังคิดจะประลองกับฉันอีกงั้นเหรอ? ทำไม? แกไม่กลับฉันเหรอ?" บรรพบุรุษกายเทียนจงถาม

"ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย?"

"ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลังน้ำตา! ก็ได้ ฉันจะหักแขนและขาของแกก่อน แล้วค่อยควักอวัยวะภายในของแกออกมา และสุดท้ายก็ตัดหัวของแกซะ"

บรรพบุรุษกายเทียนจงกล่าวอย่างเรียบเฉยและรัศมีอาฆาตก็แผ่ซ่านปะทุออกมา เขาพุ่งเข้าหาหลินหยางเสมือนสัตว์ร้าย

แต่จังหวะนี้เอง หลินหยางที่ยืนอยู่ไกลออกไปกลับไม่สะทกสะท้านและกล่าวว่า "คุณต้องการฆ่างั้นผมปล่อยให้คุณฆ่า! ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าระหว่างเราสองคน ใครจะตายลงอย่างน่าอนาถกว่ากัน!"

เมื่อพูดจบ ทุกคนต่างสูดลมหายใจแน่นและไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่ายังไง

บรรพบุรุษกายเทียนจงหรี่ตาลงเล็กน้อย

ทว่าเขายังไม่หยุด และฝ่ามือก็พุ่งเข้ามาที่ใบหน้าของหลินหยาง

และขณะที่ฝ่ามือกำลังจะสัมผัสใบหน้าของหลินหยาง หลินหยางกลับไม่เคลื่อนไหวแต่อย่างไร!

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้บรรพบุรุษกายเทียนจงตกตะลึงอย่างมาก!

เขารีบหยุดการลงมือและพลังงานอันเดือดพล่านก็หยุดลงในทันที

"แกหมายความว่ายังไง?" บรรพบุรุษกายเทียนจงจ้องมองหลินหยางอย่างเยือกเย็น

"ผมบอกแล้วว่าคุณทำร้ายผมไม่ได้! และไม่มีทางฆ่าผมได้ ไม่งั้น พวกคุณจะตายลงอย่างน่าอนาถยิ่งกว่าผม" หลินหยางกล่าว

"ฮ่าๆๆ ฉันฆ่าคนมานักต่อนักแล้วทั้งชีวิต ยังไม่เคยเจอใครที่ฆ่าไม่ได้สักคน! แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกบอกว่าฉันฆ่าแกไม่ได้! งั้นฉันจะฆ่าให้แกดูเดี๋ยวนี้!"

บรรพบุรุษกายเทียนจงหัวเราะอย่างชอบใจและยกฝ่ามือขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่รีรอ มือที่ซูบผอมที่เต็มไปด้วยพละกำลังเคลื่อนที่เข้าไปสู่หลินหยาง

แต่จังหวะวิกฤตินี้ จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น

"หยุดเดี๋ยวนี้! ใครกล้าทำอะไรหมอเทวดาหลินแม้เพียงปลายนิ้ว! ไม่ว่าใครก็ตามต้องตาย!"

เสียงที่ดุดันและเกรี้ยวกราดดังขึ้นกลางงานเลี้ยง

ทว่าเจียงหนานซงและคนสำคัญอื่นๆ รีบเข้ามาเพื่อห้ามปรามจี้ไป๋ซาน

"ผู้นำจี้! อย่าทำแบบนี้! อย่าทำแบบนี้เลย!"

"เขาคนนี้แตะต้องไม่ได้! แตะต้องไม่ได้จริงๆ!"

ทุกคนต่างรีบกล่าวออกมาและเดินไปคุ้มกันอยู่หน้าชายคนนั้น

บรรพบุรุษกายเทียนจงกล่าวอย่างเยือกเย็น "ได้! ได้! ฉันใช้ชีวิตมาจนขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยเจอคนที่กล้าตบหน้าฉันมาก่อน! ฟังนะ ฉันจะสับร่างเขาคนนี้ให้เละเป็นชิ้นๆ ใครกล้าขัดขวางก็จะมีจุดจบเหมือนกันทั้งหมด!"

ทุกคนต่างหน้าถอดสี

บรรพบุรุษกายเทียนจงโมโหเดือดดาล!

ความโกรธแค้นที่เขามีต่อชายคนนี้มากยิ่งกว่าที่มีต่อหลินหยางเสียอีก

ความโกรธแค้นที่ปะทุอยู่ข้างในได้แผ่ซ่านออกมาอย่างหยุดไม่อยู่

ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างหวาดกลัวและต่างพากันถอยหลังออกไป

ทว่าคำพูดของบรรพบุรุษกายเทียนจงกลับไม่ทำให้เจียงหนานซงและคนอื่นๆ หวาดกลัวสักนิด

และเห็นผู้อาวุโสคนหนึ่งเดินเข้าไปหาบรรพบุรุษกายเทียนจงและพูดเกลี้ยกล่อม "ปรมาจารย์จี้! คนนี้แตะต้องไม่ได้! แตะต้องเขาไม่ได้จริงๆ!"

"ทำไม? บนโลกนี้ยังมีคนที่ฉันจะฆ่าไม่ได้อีกเหรอ?" บรรพบุรุษกายเทียนจงกล่าว

"เบื้องหลังของชายคนนี้น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก จะฆ่าเขาไม่ได้! คุณฆ่าเขาไม่ได้! ไม่งั้นสำนักกายเทียนจงจะต้องถูกทำลายอย่างแน่นอน!" ชายอาวุโสคนนั้นกล่าว

เมื่อบรรพบุรุษกายเทียนจงได้ยินเข้าก็หัวเราะออกมาเสียงดัง "ฮ่าๆๆ...เบื้องหลังของเขาน่าสะพรึงกลัว? แล้วจะทำไม? ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะมีใครยอมตายเพื่อไอ้หมอนี่!"

เมื่อพูดจบ บรรพบุรุษกายเทียนจงก็ผลักคนที่ขวางอยู่ข้างหน้าออกไปและเดินไปข้างหน้า จากนั้นคว้าตัวของชายคนนั้นและยกเขาขึ้นด้วยมือข้างเดียว

อย่ามองที่เขามีรูปร่างซูบผอม แต่พละกำลังของเขานั้นมีมากมหาศาล และการยกชายหนุ่มที่รูปร่างกำยำนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรสักนิด นิ้วมือทั้งห้าที่บีบไปที่คอของชายคนนั้นจนเปลี่ยนรูป และทำให้เขาหายใจติดขัด และดูเหมือนจะถูกบีบคอจนแทบตายทั้งเป็น

เจียงหนานซงและคนอื่นๆ ตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง และจากนั้นก็วิ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

"หยุดเถอะ! หยุดเดี๋ยวนี้!" เจียงหนานซงตะโกนสุดเสียง "คุณอย่าทำอะไรเขาเด็ดขาด ไม่งั้นทุกคนที่นี่ต้องตายแน่ๆ!"

"ไสหัวไป ถ้ายังขัดขวางฉันอีก แม้แต่คุณเองก็ต้องตาย!"

บรรพบุรุษกายเทียนจงในตอนนี้ไม่ฟังใครอะไรทั้งสิ้น และคิดแต่จะลงมือ

เจียงหนานซงหมดหนทางและทำให้เพียงขยับเข้าไปใกล้เพื่อกล่าว