สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1595

เรือนรับรองหมอเทวดาบนยอดเขาได้มีผู้คนรอต่อแถวกันอย่างเนืองแน่น

ผู้คนเหล่านี้ล้วนมาเพื่อรับการรักษา

หลายคนรออยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหลายวันแล้ว เพราะหมอเทวดาเหยาจะรับดูอาการเพียงแค่สิบคนเท่านั้น ฉะนั้นการมาต่อแถวกะทันหันไม่มีทางได้เข้ารับการรักษาอย่างแน่นอน มีเพียงแค่มารอแต่เนิ่นๆ เท่านั้นจึงจะมีโอกาส

แต่เพราะกฎของหมอเทวดาเหยาเองทำให้ผู้ป่วยจำนวนมากอาการแย่ลงและทรุดหนัก จนอาจถึงขั้นหมดลมหายใจลงโดยที่ยังไม่ได้รับการรักษาจากหมอเทวดาเหยาเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ก็ไม่มีใครพูดอะไรได้

"หลบไป หลบไปให้หมดเดี๋ยวนี้!"

ผู้หญิงที่วิ่งขึ้นไปถึงยอดเขาทำการวิ่งเข้าไปที่หน้าประตูพร้อมกับตะโกนออกมา

"นี่ๆ คุณจะทำอะไร? มาหาหมอก็ไปต่อแถวสิ!"

คนที่บ้านพักหมอเทวดารีบเข้ามาขวางผู้หญิงคนนั้น

ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะยกฝ่ามือขึ้นตบไปอย่างแรงที่ใบหน้าของคนคนนั้นและกล่าวตำหนิ "ไม่หัดดูตาม้าตาเรือ! ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร? รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ไปตามหมอเทวดาเหยามารักษาอาการป่วยของพ่อฉันเดี๋ยวนี้! ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าพ่อฉันเป็นอะไรไป! พวกแกต้องรับผิดชอบ!"

"พ่อของคุณเป็นใครกัน? ฉันจะบอกคุณให้นะ ต่อให้หวางเซี่ยหลินที่รวยที่สุดในประเทศมาก็ต้องเข้าคิว! นี่คือกฎของที่นี่!" คนคนนั้นกล่าวด้วยความโมโห

หญิงคนนั้นยกมือขึ้นตบอีกครั้งและตวาดออกไป "พ่อของฉันคือหนงถังกง!"

เสียงนี้ดังกึกก้องกังวานไปทั่วบริเวณ

และคนคนนั้นกุมใบหน้าตัวเองด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"หูหนวกหรือไง? ยังไม่รีบเข้าไปเชิญหมอเทวดาเหยาอีก?" หญิงคนนั้นตะโกนขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนคนนั้นเหม่อลอยอ้าปากค้าง

คนคนนั้นตัวสั่นและรีบตะโกน "คุณผู้หญิงไม่ต้องเป็นกังวล! เดี๋ยวผมจะรีบเข้าไปตามอาจารย์! เข้าไปตามอาจารย์เดี๋ยวนี้ครับ!"

เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็หันหลังวิ่งเข้าไป

ทุกคนต่างตัวแข็งทื่อ

เวลาผ่านไปไม่นาน ชายคนก่อนหน้าก็วิ่งออกมาและตะโกนอย่างสุดเสียง

"วันนี้ปิดการรักษา!"

"เชิญทุกคนกลับไปได้! วันนี้ไม่มีการดูอาการแล้ว!"

"กลับไปได้แล้ว!"

เมื่อพูดจบ ลูกศิษย์ของหมอเทวดาเหยาก็เริ่มปิดประตู

คนนอกที่เห็นก็ต่างร้อนใจ

"เฮ้อ? อะไรกันเนี่ย? ฉันรอมาสี่วันแล้ว อีกไม่นานก็จะถึงคิวฉันแล้ว ทำไมต้องปิดรับการรักษาด้วย?" มีคนเดินเข้าไปถาม

"นี่คือความต้องการของหมอเทวดาเหยา! เพราะอะไร? คุณเข้าไปถามหมอเทวดาเหยาเองสิ!"

ลูกศิษย์คนนั้นกล่าวและเบื่อหน่ายที่จะสนใจคนเหล่านี้ จากนั้นจึงทำการปิดประตูทันที

"น้องชาย อย่า! อย่าปิดเลยนะ ขอร้องล่ะ ช่วยไปเชิญหมอเทวดาเหยามารักษาพ่อของฉันหน่อยเถอะ! วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการวินิจฉัยการรับการรักษาพ่อของฉันแล้ว หากผ่านวันนี้ไป พ่อของฉันต้องไม่รอดแน่! ขอร้องล่ะเข้าไปเชิญหมอเทวดาเหยาให้หน่อยเถอะนะ ฉันโขกศีรษะให้คุณก็ได้!"

"ใช่ๆ อาการป่วยลูกชายของผมก็วิกฤติอย่างมาก กลัวว่าจะรอไม่ได้ถึงวันพรุ่งนี้ ตามลำดับแล้ววันนี้ผมจะได้เข้าไปรับการรักษาเป็นลำดับที่ห้า ได้โปรดเข้าไปบอกหมอเทวดาเหยาให้เขารักดูอาการให้ลูกชายของผมหน่อยเถอะนะ ขอร้องล่ะ"

"หมอเทวดาเหยาได้โปรดรักษาอาการป่วยให้พวกเราด้วยเถอะ"

"เรารอได้ แต่คนป่วยรอไม่ได้"

"ขอร้องล่ะ!"

ผู้คนที่อยู่ด้านนอกต่างคุกเข่าลงอ้อนวอนและร้องไห้ออกมา

ทว่าคนเหล่านี้กลับไม่สนใจ

"อาจารย์บอกมาแล้วว่าให้รอก็รอสิ! พวกคุณรออยู่ดีๆ ล่ะ ถ้าไม่อยากรอก็กลับไปซะ ไม่มีใครห้ามพวกคุณไว้!"

เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็โบกมือ "ปิด!"

"ครับ!"

เมื่อพูดจบ ประตูใหญ่ก็ค่อยๆ ปิดลง

"หมอเทวดาเหยา! หมอเทวดาเหยา!"

ผู้คนที่อยู่ด้านนอกต่างร้องอย่างโอดครวญ แต่ละคนเผยให้เห็นแววตาแห่งความสิ้นหวัง

ทว่า...กลับไม่มีประโยชน์

ทุกคนต่างร้องไห้ระงมอยู่หน้าบ้านพัก

"หืม?"

หมอเทวดาเหยาขมวดคิ้ว "คุณผู้หญิง คุณหมายความว่ายังไงเหรอ?"

"หมอเทวดาเหยา อันที่จริงพ่อของฉันถูกคนอื่นหลอก!"

"ถูกคนอื่นหลอก?"

"ใช่! คนที่โกหกก็คือหมอเทวดาหลิน!"

"อ้อ?"

หมอเทวดาเหยาตระหนักได้ว่านี่เป็นโอกาสที่เขาจะหลุดพ้นจากความผิดจึงได้รีบถาม "คุณผู้หญิง ไหนเล่าให้ฟังว่าเรื่องราวเป็นมายังไง! เล่ามาให้ละเอียดเพราะนี่เกี่ยวข้องถึงชีวิตของคุณพ่อของคุณเชียวนะ!"

"ได้ค่ะหมอเทวดาเหยา คุณไม่รู้อะไร! วันนี้หมอเทวดาหลินมาถึงที่บ้านตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ พ่อของฉันถูกเขาหลอก ฉันได้ยินเสี่ยวหลิวบอกว่าหมอเทวดาหลินได้ทำการรักษาให้กับคุณพ่อแล้ว และยังให้ยาคุณพ่อหนึ่งเม็ด บอกว่ากินแล้วจะสามารถต่อชีวิตได้! หมอเทวดาหลินคนนั้นกำลังเล่นตลกอะไร เขานะเหรอรักษาคนอื่นได้? ฉันคิดว่าต้องเป็นหมอเทวดาหลินแน่ๆ ที่ทำให้คุณพ่อของฉันเป็นแบบนี้!" หนงเสี่ยวเหมยกล่าวอย่างไม่พอใจ

แววตาของหมอเทวดาเหยาเป็นประกายและสบตากับผู้อาวุโสคนอื่นๆ และแสร้งทำเป็นเสียใจและช่วยไม่ได้ "เฮ้อ งั้นก็ถูกแล้ว!"

"อะไรคือถูกแล้ว?" หนงเสี่ยวเหมยตกตะลึงและรู้สึกมีบางสิ่งผิดปกติ

"พ่อของคุณ...เกรงว่าครั้งนี้จะไม่รอดแล้ว..." หมอเทวดาเหยาถอนหายใจ

"อ๋า?"

หนงเสี่ยวเหมยตกใจจนหน้าซีดเผือดและถอยหลังออกไป

คนที่อยู่ข้างๆ ต่างตกตะลึงเช่นกัน

ไม่นานหนงเสี่ยวเหมยก็ทรุดลงกับพื้น และคุกเข่าร้องอ้อนวอนหมอเทวดาเหยา "หมอเทวดาเหยา! คุณจะต้องช่วยชีวิตพ่อของฉัน! ขอร้องล่ะ! ช่วยชีวิตพ่อของฉันให้ได้! ไม่ว่าคุณต้องการอะไร มีความต้องการอะไร ฉันจะยอมทำตามทุกอย่าง! ช่วยพ่อฉันด้วยนะคะ!"

"คุณผู้หญิง ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากช่วย แต่เป็นเพราะอาการของผู้บัญชาการหนงในตอนนี้แม้แต่เทวดาก็ช่วยไม่ได้! เดิมทีผมก็ใช้การฝังเข็มในการรักษาให้กับผู้บัญชาการหนง แผนการรักษาของผมปลอดภัยที่สุด และรักษาจากภายในสู่ภายนอก ตลอดระยะเวลาการรักษาก็ระแวดระวังอย่างดี โดยไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว! แต่...ผู้บัญชาการหนงเชื่อคำพูดคนอื่น จึงทำให้อาการป่วยภายในของเขากำเริบขึ้นมา และได้ทำลายแผนการรักษาเดิมของผม ยาก่อนหน้าที่ผมเคยใช้รักษาก็ไม่สามารถใช้รักษาเขาได้อีก ทำให้พ่อของคุณ...หมดหนทางรักษาลงแล้ว...คุณผู้หญิง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ พาผู้บัญชาการหนงกลับไปเตรียมการเรื่องหลังจากนี้เถอะครับ"

หมอเทวดาเหยาถอนหายใจ

"ไม่!!!"

หนงเสี่ยวเหมยร้องไห้คร่ำครวญ

ขณะนี้เอง มีคนกลุ่มหนึ่งมุ่งหน้าขึ้นมาที่บนภูเขา