สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1599

สามารถช่วยชีวิตคุณท่านหนงได้?

เมื่อประโยคนี้พูดออกไป ทุกคนต่างตกตะลึง

แต่ไม่นาน หนงซินและคนอื่นๆ ก็พูดเย้ยหยันออกมา

"จนถึงตอนนี้แล้วคุณยังปากแข็ง? คิดว่าเราโง่หรือไง?" หนงซินกล่าว

"แม้แต่หมอเทวดาเหยาก็รักษาคุณพ่อไม่ได้! คุณหลิน คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร?" หนงเสี่ยวเหมยด่าทอ

"อย่าพูดกับเขาให้มากความเลย! เขาทำให้คุณท่านต้องตาย วันนี้เขาจะต้องก้มลงโขกศีรษะขอโทษคุณท่าน! และชดใช้ด้วยชีวิต!"

"พูดถูก! คุกเข่าลงโขกศีรษะ! เพื่อขอโทษเดี๋ยวนี้!"

"ขอโทษเดี๋ยวนี้!"

คนของตระกูลหนงต่างโมโหและต่างตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

หมอเทวดาเหยาก็หัวเราะออกมา "พ่อหนุ่ม ผมเป็นหมอมาตลอดชีวิต แม้ทักษะด้านการรักษาของผมจะไม่ถึงขั้นว่าไม่มีใครเทียบได้ แต่ก็ใช่ว่าคนอย่างคุณจะมาเทียบได้! ผมบอกว่าเขาไม่รอดแล้ว ก็คือไม่รอดแล้ว คุณยอมคุกเข่าลงขอโทษดีๆ เถอะ หากยังต่อต้านตระกูลหนงอยู่แบบนี้ คนที่โชคร้ายก็มีแต่คุณเท่านั้น!"

"คุณคือหมอเทวดาเหยาเองเหรอ?" หลินหยางมองไปยังหมอเทวดาเหยา

"ใช่!"หมอเทวดาเหยากล่าวและเอามือไพล่หลังในท่าทางภาคภูมิใจ

ทว่าหลินหยางกลับส่ายหน้า "คุณไม่มีจรรยาบรรณทางการแพทย์แม้แต่นิดเดียว กลับคิดเพียงผลประโยชน์ หมอแบบนี้ ทักษะทางการรักาาจะสูงได้สักแค่ไหนกันเชียว? คุณที่คุณรักษาไม่ได้ แต่ผมอาจรักษาได้ก็ได้"

"คุณว่ายังไงนะ?"

คนของเรือนรับรองหมอเทวดาต่างรู้สึกโกรธแค้นกับคำพูดของหลินหยาง

"บังอาจมาก! คุณกำลังเหยียดหยามหมอเทวดาเหยาของเรางั้นเหรอ?"

"ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! คุณรู้ไหมว่าคนที่ยืนอยู่หน้าคุณคือใคร? หมอเทวดาเหยารักษาโรคที่ไม่มีทางหายได้จนหายมาแล้วตั้งเท่าไร! คนใหญ่คนโตจำนวนมากต่างมาขอให้หมอเทวดาเหยาของเรารักษา! แต่คุณกลับกล้าพูดออกมาแบบนี้!"

"สารเลว! ดูท่าแล้ววันนี้ถ้าไม่ได้สั่งสอนสักหน่อยคงไม่ได้!"

ทุกคนต่างตะโกนด่าทอและอดไม่ได้ที่จะหักกระดูกของหลินหยาง

หมอเทวดาเหยาก็โมโหหนักมาก

แต่เขาไม่ใช่คนโง่

ปิงชางจุนที่อยู่ข้างเขาไม่ใช่คนธรรมดาที่จะจัดการได้ง่าย หากเขาต้องต่อสู้กับหลินหยาง เขาจะต้องเสียเปรียบแน่นอน

จากนั้นเขาจึงระงับความโกรธและยิ้มออกมา "พ่อหนุ่ม! ตอนนี้ไม่ว่าคุณพูดอะไรก็เป็นเรื่องของคุณ ผมจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคำพูดของคุณ! ผมว่าคุณคิดหาวิธีจัดการกับคนของตระกูลหนงก่อนดีกว่า ผู้บัญชาการหนงตายลงเพราะคุณ คนที่ต้องการให้คุณรับผิดชอบไม่ได้มีเพียงตระกูลหนงเท่านั้น สิ่งที่คุณต้องเผชิญยังมีอีกมากมาย! ฮึๆ..."

"คุณหลิน! คุณจะคุกเข่าหรือไม่คุกเข่า?

หนงซินแทบหมดความอดทนและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามอย่างเย็นชา

หากหลินหยางยังไม่ยอม เขาจะโทรศัพท์ไปหาคนนั้นในเยี่ยนจิง และประกาศเรื่องนี้ออกไป

ถึงตอนนั้น ไม่เพียงหลินหยางคนเดียวที่จะซวย ทุกสิ่งที่อยู่ภายใต้อำนาจของหลินหยางก็จะถูกปิดลงทันที และคนที่เกี่ยวข้องกับหลินหยางก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย

เพราะอำนาจของหนงถังกงนั้นยิ่งใหญ่มหาศาลอย่างมาก

จ้านอี้ตาวมองไปยังหลินหยาง

"คุณหลิน ไม่งั้นเราจัดการคนที่นี่ให้เสร็จเรียบร้อยก่อน...แบบนี้ จะได้ไม่เป็นปัญหาใหญ่ภายหลัง!" จ้านอี้ตาวกระซิบบอกหลินหยาง

เขาคิดจะกำจัดคนพวกนี้ให้สิ้นซาก

แต่สำหรับหลินหยางแล้ว นี่กลับเป็นการกระทำที่โง่เขลาที่สุด

"ฉะนั้นหมายความว่าพวกคุณไม่ให้โอกาสผมลองสักครั้งหนึ่งเลยเหรอ?" หลินหยางมองไปยังหนงซิน หนงเสี่ยวเหมยและคนอื่นๆ

"คุณยังคิดจะทำร้ายศพของพ่อฉันอีกเหรอ?" หนงเสี่ยวเหมยตำหนิ

เมื่อหลินหยางได้ยินก็ส่ายหน้าและถอนหายใจ ราวกับผิดหวังที่พวกเขาโง่เขลาเหลือเกิน

"ไม่ต้องพูดมากแล้ว! คุณหลิน ในเมื่อคุณไม่คุกเข่า งั้นก็อย่าโทษพวกเราแล้วกัน!"

หนงซินกล่าวและกดโทรออกทันที

แต่ในขณะเดียวกัน ภายนอกเรือนรับรองหมอเทวดาก็มีเสียงดังเกิดขึ้น

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปยังประตูใหญ่

และเห็นว่ามีคนจำนวนมากกำลังเดินเข้ามา

พวกเขามองไปรอบๆ ราวกับกำลังมองหาอะไร

คนของเรือนรับรองหมอเทวดาต่างเข้าไปขัดขวางอย่างตื่นตระหนก แต่ก็รั้งเอาไว้ไม่ได้

ผู้อาวุโสคนหนึ่งอดไม่ได้จึงตะโกนออกมา "พวกคุณยังมัวทำอะไรกันอยู่? ยังไม่รีบคุกเข่าโขกศีรษะกับพื้นเพื่อขอร้องให้หมอเทวดาเหยายกโทษให้อีกเหรอ? พวกคุณคิดว่าชีวิตนี้จะไม่เจ็บไข้ได้ป่วยกันแล้วหรือไง? อีกอย่าง ญาติพวกคุณที่พาในรักษาก็ยังไม่ได้รับการรักษาเลยไม่ใช่เหรอ! หากหมอเทวดาเหยาไม่ยื่นมือเข้าช่วย พวกคุณไม่มีทางรอดแน่!"

"ใช่ รีบคุกเข่าลงขอร้องให้หมอเทวดาเหยายกโทษให้เถอะ!"

"มัวยืนทำอะไรกันอยู่?"

ทุกคนต่างพยายามพูดเกลี้ยกล่อม

และในที่สุด จ้าวจื้อตงที่ยืนอยู่หน้าสุดก็เดินออกมาและโค้งตัวลง

หมอเทวดาเหยาเห็นแบบนั้นก็ยกมุมปากขึ้นและเผยให้เห็นถึงความได้ใจ

เขาเชื่อว่าต่อหน้าความเป็นความตายแล้วนั้น คนดังคนสำคัญเหล่านี้ไม่มีทางปฏิเสธเขาได้อย่างแน่นอน

พวกเขามีทรัพย์สมบัติมหาศาลจะไปมีประโยชน์อะไร? ตัวเขาเองต่างหากที่สามารถควบคุมชีวิตของคนเหล่านี้ได้!

แต่...

ในขณะที่หมอเทวดาเหยาคิดว่าจ้าวจื้อตงกำลังจะยอมจำนนต่อเขานั้น กลับเห็นจ้าวจื้อตงก้มศีรษะโค้งคำนับเก้าสิบองศาไปยังหมอเทวดาหลินและกล่าวอย่างเคารพนอบน้อม "หมอเทวดาหลิน! ขอบคุณมากที่คุณรักษาลูกชายของผมจนหายดี ตระกูลจ้าวแห่งเยี่ยนจิงจะจดจำบุญคุณครั้งนี้ไม่รู้ลืม!"

เมื่อประโยคนี้พูดออกไป คนของเรือนรับรองหมอเทวดาราวกับถูกฟ้าผ่า...

คนจำนวนมากต่างจ้องมองไปยังจ้าวจื้อตงอย่างไม่เชื่อสายตา

ใครก็ต่างคิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่ได้ก้มศีรษะเพื่อขอร้องหมอเทวดาเหยา แต่กลับแสดงความขอคุณต่อหลินหยาง...

เกินกว่าทุกคนจะคาดคิดได้

"จ้าวจื้อตง...คุณ..." หมอเทวดาเหยาอ้าปากและไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

ทว่ากลับเห็นจ้าวจื้อตงแสดงสีหน้าท่าทางตื่นเต้น

"หมอเทวดาหลิน! ต้องขอบคุณมากจริงๆ เดิมทีวันนี้ลูกชายของผมสามารถเข้ารับการรักษาได้ แต่จู่ๆ เรือนรับรองของหมอเทวดาเหยาก็ปิดลงกะทันหัน ทำให้ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก! หมอจากโรงพยาบาลในเมืองบอกไว้แล้วว่าลูกชายของผมจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้ ผมหมดหนทางแล้วจริงๆ เดิมทีผมคิดจะลงจากเขาเพื่อไปหาผู้มีอำนาจที่รู้จักเพื่อช่วยเหลือ แต่คาดไม่ถึงผมลงไปได้เพียงครึ่งทางก็ได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านว่าคุณรักษาลูกชายของผมหายดีแล้ว! หมอเทวดาหลิน ตระกูลจ้าวของผมมีทายาทเพียงคนเดียว! คุณรักษาเขาหายก็เท่ากับได้ช่วยตระกูลจ้าวของเรา! ผมขอโขกศีรษะคารวะให้กับคุณ!"

เมื่อพูดจบ จ้าวจื้อตงก็คุกเข่าลงและเตรียมโขกศีรษะให้หลินหยาง

"รีบลุกขึ้นๆ! คุณจ้าว! ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น!"

หลินหยางรีบประคองจ้าวจื้อตงให้ลุกขึ้น