สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1626

ความเจ็บปวดที่สาหัสรุนแรงเกือบทำให้เด็กผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นลมหมดสติไป

เธอพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่เป็นผล

"สารเลว!"

หนงถังกงกัดฟันกรอด เขาเอาร่างกายของตัวเองกระแทกไปที่นินจาที่กำลังเหยียบแขนของเด็กผู้หญิง

แต่กลับไม่มีประโยชน์อะไรทั้งสิ้น

ต่อหน้านินจาที่ทาคาฮาชิ อิมูระเป็นคนสั่งสอนด้วยตัวเองทั้งหมดนี้ ผู้ที่ไม่มีศิลปะการต่อสู้ก็เปรียบเสมือนมดที่เดินอยู่บนพื้นไม่แตกต่างกัน

หนงถังกงยังไม่ทันเข้าใกล้ก็ถูกนินจาสองคนจับตัวไว้

โดยไม่สามารถดิ้นรนได้!

เขามีเพียงเสี่ยวหลิวที่ติดตามมาด้วย แม้แต่เจิ้งหนานเทียนก็ไม่ได้ติดตามมา

เสี่ยวหลิวถูกจับ ทำให้เขาไม่สามารถคาดหวังในตัวใครได้อีก!

แต่ก็โทษไม่ได้ที่หนงถังกงประมาทมากเกินไป!

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าทาคาฮาชิ อิมูระจะกล้าหาญมากขนาดนี้ ที่กล้ามือซึ่งหน้า....

ทาคาฮาชิ อิมูระยังคงคว้าเหล่าเฉินโถวเอาไว้และหรี่ตาลงจ้องมองทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

"คุณหนง! ผมบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่านี่เป็นเรื่องระหว่างนักศิลปะการต่อสู้ หากคุณไม่เข้ามายุ่ง ก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ในเมื่อคุณคิดจะลงมือ งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ! เดิมทีผมแค่ต้องการสองแขนสองขาของชายคนนี้ แต่เมื่อคุณทำขนาดนี้ ผมจึงจำเป็นต้องเอาชีวิตเขา! แล้วคุณก็อย่าหาว่าผมจิตใจโหดเหี้ยมล่ะ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคุณบีบบังคับผมให้ทำ!"

ทาคาฮาชิไม่พูดเปล่า เขาหยิบมีดสั้นและเพ่งเล็งไปที่หัวใจของเหล่าเฉินโถวอย่างรวดเร็ว

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

หนงถังกงตะโกนสุดเสียง

"คุณปู่!"

เด็กผู้หญิงผมสั้นร้องไห้ฟูมฟายจนแทบหมดลมหายใจ

เสี่ยวหลิวเบิกตากว้างจ้องมองทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

ไม่มีใครสามารถหยุดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อีกต่อไป

ทั้งหมดนี้ได้กลายเป็นระเบิดเวลา

และในช่วงเวลาที่วิกฤตินี้เอง

แกร่ก!

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก

"หืม?"

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

ทาคาฮาชิ อิมูระก็ตกตะลึงด้วยเช่นกัน และจากนั้นก็หยุดการกระทำของเขาลง

เมื่อหันหน้าไปมองก็เห็นชายผมขาวสวมชุดสูทเดินเข้ามา

"ไม่ทราบว่าคุณทาคาฮาชิ อิมูระอยู่ไหม?"

ชายผมขาวถาม

ขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น นินจาสองคนได้พุ่งเข้าไปหาเขาเพื่อคิดจะจับตัวเขาไว้

แต่!

ขณะที่นินจาทั้งสองคนเข้าใกล้!

ตุ่บ!

ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้านเหมือนถูกไฟช็อต จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรงและเป็นลมหมดสติไป

หลินหยางไม่พูดอะไรและขยับตัว

ควับ!

เขาเคลื่อนตัวไปข้างหนงถังกงอย่างกับพายุหมุนและจากนั้นก็ยกมือขึ้นกระแทกไปยังชายสองคนที่จับตัวหนงถังกงเอาไว้

เพี๊ยะ เพี๊ยะ!

ทั้งสองกระเด็นลอยออกไปและตกลงกับพื้นเป็นลมหมดสติไป

หลินหางประคองหนงถังกงเอาไว้

"คุณท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"ไม่เป็นไร...น่าอัปยศมาก! ถูกไอ้คนพวกนี้ย่ำยีเหยียดหยาม! ผมจะต้องแก้แค้นอย่างสาสม!"

หนงถังกงโมโหจนร่างกายสั่นสะท้าน

"คุณท่าน เรื่องนี้ต้องโทษที่คุณไม่เตรียมตัวมาให้ดี จะจัดการกับนักศิลปะการต่อสู้ระดับนี้ แต่คุณกลับมาตัวเปล่าได้ยังไง?" หลินหยางส่ายหน้า

"ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดเรื่องเหล่านี้! ที่นี่คือเยี่ยนจิง มีหรือจะปล่อยให้คนชั่วแบบนี้เหิมเกริมต่อไปได้?"

หนงถังกงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและเตรียมกดโทรออก

นินจาที่อยู่รอบๆ จ้องเขม็งและเตรียมจะเข้ามาขัดขวาง

และขณะที่หนงถังกงกำลังกดหมายเลขอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีมือจากข้างๆ มาคว้าโทรศัพท์ของเขาไป

เมื่อมองก็เห็นว่าเป็นมือของหลินหยาง...

"คุณหลิน คุณ...คุณกำลังทำอะไร?" หนงถังกงถามอย่างประหลาดใจ

"คุณท่าน อย่าทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่เลย! ที่นี่...ผมจะเป็นคนจัดการเอง" หลินหยางกล่าว