สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1648

หลายคนต่างคิดว่าตัวเองเสียสติไปแล้ว!

ชายคนนี้กล้าสั่งให้หมอเทวดาหลินไสหัวออกไป?

เขาเป็นใคร?

เสียสติไปแล้วหรือไง?

เขาไม่รู้จักหมอเทวดาหลินเหรอ?

ทุกคนต่างตื่นตระหนกและต่างคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้ว

แต่ก็มีหลายคนที่พอจะรู้จักว่าชายคนนี้เป็นใคร!

"ซูไท่? หรือว่าจะเป็น...คนนั้นของตระกูลซู..." มีคนกระซิบออกมา

"ไม่งั้นล่ะ? เยี่ยนจิงจะมีสักกี่ตระกูลซู?"

"โอ้ว!! คนของตระกูลซูมาถึงนี่? หรือว่าเป็นลูกศิษย์ของกู่ซาน...ถ้างั้นก็ ตระกูลซูจะเข้ามาจัดการ?"

"ไม่ได้แล้ว! ไม่ได้แล้ว! หากตระกูลซูเข้ามาจัดการ เกรงว่าต่อให้เป็นหมอเทวดาหลินก็คงต้องยอมก้มหัวให้!"

"ดูท่าหมอเทวดาหลินคงทำอะไรกู่ซานไม่ได้แล้วแน่ๆ!"

ผู้คนรอบๆ ต่างซุบซิบนินทา

เมื่อได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ของคนเหล่านั้น ทำให้คนที่ไม่เข้าใจก็ต่างเข้าใจได้ทันทีว่าเบื้องหลังของซูไท่นั้นไม่ธรรมดา

ทว่าแค่เพียงตระกูลซูก็กล้าเหิมเกริมต่อหมอเทวดาหลินได้งั้นเหรอ?

หลินหยางมองไปรอบๆ ชายสวมชุดสูทและกล่าวออกมา "ผมให้โอกาสพวกคุณ รีบถอยไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน!"

"ถอยไป? จะดีเหรอ?"

ซูไท่โบกมือขึ้น

จากนั้นกลุ่มชายสวมชุดสูทก็หยิบปืนออกมาและเล็งไปที่หลินหยาง

ปืนกว่าเจ็ดแปดกระบอกที่เพ่งเล็งไปที่หลินหยาง ทำให้ผู้คนโดยรอบต่างตื่นตระหนก

"ชักปืนออกมาแล้ว...."

"ต้องมีคนตายแน่ๆ...."

น้ำเสียงสั่นคลอนดังอย่างต่อเนื่องและผู้คนต่างตื่นตระหนก มีคนได้แอบหนีออกไปโดยที่ไม่กล้าอยู่ในเหตุการณ์อีก

เมื่อคนในครอบครัวกู่เห็นปืนก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา

"หมอเทวดาหลิน ต่อให้คุณมีความสามารถมากแค่ไหน ก็คงไม่เก่งไปกว่าปลายกระบอกปืนหรอกใช่ไหม?" กู่อวี๋กล่าวอย่างเย็นชา

"คนโง่! โง่ที่สุด...การลงมือของหมอเทวดาหลิน เขาไม่เกรงกลัวมีดดาบและปืนตั้งนานแล้ว...ตระกูลกู่ หากพวกคุณยังอยากมีชีวิต งั้นก็รีบคุกเข่ายอมรับผิด ไม่งั้นจะไม่ทันกาลเอาได้!" หงเหนิงฉวนลุกขึ้นยืนอย่างเจ็บปวดและตะโกนเสียงดัง

มือทั้งสองข้างของเขายังคงมีเลือดไหลออกมา

"หงเหนิงฉวน! ฮึ! น่าเสียดายที่คุณเป็นถึงปรมาจารย์ผู้มีพละกำลังพิเศษ แต่กลับอ่อนแอขนาดนี้! ตัวเองหวาดกลัวหมอเทวดาหลิน แต่กลับพยายามทำให้คนอื่นคิดเหมือนกับตัวเอง! ไร้ค่าที่สุด!" กู่อวี๋ด่าทอ

"คุณ..." หงเหนิงฉวนอ้าปากค้าง

"คนนี้คือปรมาจารย์หงเหนิงฉวนเหรอ? ฮึ น่าขำ กลับกลัวมดที่ไม่รู้ที่ตายแบบนี้! ผมบอกอะไรคุณให้อย่างนะ ผมได้ยินเรื่องของหมอเทวดาหลินมาหมดแล้ว ผมยอมรับว่าปืนเหล่านี้อาจทำอะไรหมอเทวดาหลินไม่ได้ แต่ผมขอบอกให้ก่อนว่าการใช้ปืนไม่ได้ดูกันที่ผลลัพธ์ แต่ดูที่การลงมือ! การลงมือของผม! ตระกูลซูของผมใช้อาวุธปืนก็เท่ากับการประกาศสงคราม! เข้าใจไหม? เขาสามารถหลบกระสุนปืนได้ แต่หลบความโกรธแค้นของตระกูลซูของผมได้เหรอ?" ซูไท่หรี่ตาลงและกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด

และกู่ซานก็เป็นอาจารย์ของซูไท่!

ซูไท่ทำเพื่อปกป้องอาจารย์ที่เคารพจากหลินหยาง หากถูกแพร่ออกไปก็ยังฟังดูมีเหตุผล และเชื่อว่าตระกูลซูจะต้องสนับสนุนเขาอย่างแน่นอน

ทุกคนต่างเฝ้ามองอย่างตื่นตระหนก

ผู้คนต่างกรีดร้อง

ทว่ากลับไม่เป็นผล!

หลินหยางเดินไปข้างหน้าและคว้าตัวกู่ซานลงมาจากเตียง

แม้ว่าซูไท่จะดูฮึกเหิม ทว่ากลับขัดขวางหลินหยางไม่ได้เลยสักนิดเดียว!

"อ๊า! ไม่! อย่านะ! อย่าฆ่าฉัน! อย่าทำอะไรฉันนะ!"

กู่ซานที่ป่วยหนักและอ่อนล้าอยู่แล้ว กลับไม่มีเรี่ยวแรงดิ้นรนเลยสักนิด และทำได้เพียงกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง

ทว่ามีหรือว่าหลินหยางจะสนใจ?

"คุณป่วยหนักและกำลังจะตายในไม่ช้า แต่คุณกลับทำร้ายน้องสาวของผม งั้นชีวิตที่เหลืออยู่ผมขอแล้วกัน!"

เมื่อพูดจบก็จัดการเตรียมฝังเข็มลงไป

"ไม่!!"

ทุกคนต่างเบิกตากว้าง

แต่ขณะที่เข็มเงินกำลังจะฝังลงไปที่ร่างกายของกู่ซานนั้น ทันใดนั้นมือที่เต็มไปด้วยเลือดก็คว้าข้อมือของหลินหยางเอาไว้

หลิหยางหยุดชะงักและหันไปมอง จากนั้นก็เห็นว่าเหลียงซวนเหม่ยคลานมาซบลงที่แผ่นหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...

"ซวนเหม่ย?"

"พี่...อย่า...อย่าทำอะไรอาจารย์....ขอร้องล่ะ...."