สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1707

คำพูดของเฉียวเป้าเสมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของทุกคน

พวกขาตกใจจนขนลุกและวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง

ทุกคนต่างไม่เชื่อหูของตัวเอง

"คุณ...คุณว่ายังไงนะ? ผู้นำพันธมิตรไป๋ ผู้ลงทัณฑ์และหัวหน้าผู้พิพากษาเหยียนเฮิ่น...ต่างก็ถูกหมอเทวดาหลินจับตัวไป?" เฉียวหลงอีก็ตกตะลึงไม่น้อยและเบิกตากว้างจ้องมองเฉียวเป้า

"ครับ...ผู้นำตระกูล!"

"คุณเห็นกับตาตัวเอง? หรือว่าได้ยินมาจากคนอื่น?" เฉียวหลงอีกระชากคอเสื้อของเฉียวเป้า

"เห็นกับตาตัวเองเลยครับ! หากท่านไม่เชื่อท่านถามเฉียวหู่และคุณชายเอาก็ได้! พวกเขาก็เห็นกับตาตัวเองเหมือนกัน!" เฉียวเป้ากล่าว

"พ่อครับ เฉียวเป้าพูดมาเป็นเรื่องจริง เพราะเหตุนี้ผมจึงบอกให้พ่ออย่าไปมีเรื่องกับหมอเทวดาหลิน แม้แต่ผู้นำพันธมิตรไป๋ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา หากเรามีปัญหาอะไรกับเขาตอนนี้ เราต้องเสียเปรียบแน่! เรารีบออกไปจากที่นี่จะดีกว่า! ถ้าหมอเทวดาหลินเปลี่ยนใจขึ้นมาแล้วไม่ยอมให้เราออกไป งั้นเราต้องแย่แน่ๆ!" เฉียวซินกล่าวอย่างร้อนใจ

"คุณชายพูดถูก! ผู้นำตระกูล ในเมื่อเรารู้ความลับของหมอเทวดาหลินแล้ว งั้นเราก็ควรรีบออกไปจากที่นี่ จากนั้นนำเรื่องนี้ไปบอกให้กับสมัชชาใหญ่และกลุ่มธุรกิจซางเหมิงให้ทราบเพื่อหลอกใช้อำนาจและความสามารถของกลุ่มธุรกิจซางเหมิงและสมัชชาใหญ่ในการจัดการกับหมอเทวดาหลิน! หากสมัชชาใหญ่สามารถออกหน้าแทนได้ เพียงแค่หมอเทวดาหลินคนเดียวก็ไม่ต่างอะไรกับมดตัวเล็กๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจุดจบของเขาก็ใกล้เข้ามาแล้ว!" เฉียวหู่รีบกล่าว

จากนั้นเฉียวหลงอีก็เงียบขรึม

สีหน้าของเขายังคงตื่นตระหนกอยู่เล็กน้อย

แต่ไม่นานสีหน้าที่ตื่นตระหนกก็กลับคืนสู่ปกติและเต็มไปด้วยความโกรธ

ทั้งสามตกตะลึง

"ผู้นำตระกูล?" เฉียวเป้าเรียกอย่างระมัดระวัง

จากนั้นเฉียวหลงอีก็ตบเข้าที่ใบหน้าของเฉียวเป้าอย่างแรง

เฉียวเป้าถอยหลังออกไปและเอามือกุมใบหน้ามองไปที่เฉียวหลงอีอย่างตกใจ

"พ่อ พ่อ..." เฉียวซินเรียกเสียงหลง

"โง่เง่า!"

เฉียวหลงอีด่าทอออกมา

ทั้งสามรู้สึกงุนงง

"เฉียวหู่ เฉียวเป้า พวกคุณทำให้ผมผิดหวังอย่างมาก! เฉียวซินอายุยังน้อยและไร้สมองก็ว่าไปอย่าง พวกคุณอายุปูนนี้แล้วแต่กลับถูกหมอเทวดาหลินโกหก! พวกคุณโง่เขลาสิ้นดี! ไร้สมอง! ในสมองมีแต่ขี้เลื่อยหรือไง?" เฉียวหลงอีด่าทอเฉียวเป้าและเฉียวหู่

"ผู้นำตระกูล พวกเรา?" ทั้งสองพูดไม่ออก

"แต่ผู้นำตระกูล...แม้ว่าหมอเทวดาหลินจะปลอมแปลงใบหน้า แต่น้ำเสียงล่ะ? ท่าทางการแสดงออกล่ะ? สิ่งเหล่านี้...ล้วนไม่สามารถแสร้งทำขึ้นมาได้..." เฉียวเป้ากล่าวอย่างร้อนใจและพยายามพูด แต่ก็ไม่เป็นผล

"หยุดพูดได้แล้ว! ไร้สาระที่สุด! จนถึงตอนนี้แล้วพวกคุณยังเชื่อหมอเทวดาหลินนั่นอีก ผมว่าพวกคุณคงถูกหมอเทวดาหลินหลอกจนหัวหดไปกันหมดมากกว่า! ไร้ประโยชน์ที่สุด!"

เฉียวหลงอีรู้สึกหงุดหงิดและสะบัดแขน "พวกคุณทั้งสองและเฉียวซินกลับไปรับโทษที่ตระกูลเฉียวแล้วกัน รอให้ผมจัดการหมอเทวดาหลินเสร็จและนำสมบัติล้ำค่าของตระกูลเฉียวกลับไปได้ จากนั้นค่อยกลับไปจัดการกับพวกคุณ!"

เมื่อพูดจบเฉียวหลงอีก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีดำที่เตรียมไว้มาปิดบังใบหน้าและเดินเข้าไปในวิลล่า

คนอื่นๆ ของตระกูลเฉียวก็รีบปิดบังใบหน้าและตามเข้าไป

"ผู้นำตระกูล! ผู้นำตระกูล!"

เฉียวเป้า เฉียวหู่ร้องเรียก

กลับไม่เป็นผลใดๆ ทั้งสิ้น

ทั้งสองทำได้เพียงมองไปยังเฉียวหลงอีเดินนำคนอื่นๆ กลับเข้าไปในวิลล่า

"ตระกูลเฉียว...ต้องแย่แน่ๆ!" เฉียวเป้าพึมพำด้วยสีหน้าเศร้า...