สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 173

"คุณชาย คุณชาย คุณจะต้องรักษาผมให้หายนะ ผมทำตามคำสั่งของคุณไปขัดขวางหมอเทวดาหลินแล้ว ผมไปสั่งสอนหลินหยางคนนั้นแล้ว ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นกับผม คุณจะต้องรักษาผมให้หายนะ" พี่หล่างตะโกนเสียงดังลั่น

หลังจากสิ้นเสียง สีหน้าของหัวหม่านเฉินเปลี่ยนไปแล้ว

ซูเหยียนและซูกวงก็ดูตกใจมากเหมือนกัน

"คุณ…คุณกำลังพูดอะไรของคุณ? ผมไม่รู้จักคุณ! รีบปล่อยมือผมเดี๋ยวนี้!"

หัวหม่านเฉินรีบสะบัดแขน เนื่องจากออกแรงมากเกินไป

แคระ!

กระดูกข้อมืออีกข้างหนึ่งของพี่หล่างหักโดยตรง

"อ้า! !"

พี่หล่างส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

"คุณทำอะไรของคุณ?"

หมอที่อยู่ด้านข้างพูดตำหนิเขา หลังจากนั้นพาตัวพี่หล่างเข้าห้องฉุกเฉินโดยตรง

"ฮืม? ที่แท้คุณเป็นคนสั่งให้เขาไปหยุดผม?" หลินหยางแกล้งทำเหมือนเข้าใจทุกอย่างแล้ว เขาพูด "ผมว่าแล้วทำไมอยู่ดีๆถึงมีคนขับรถมาชนผม ยิ่งไปกว่านั้นยังมีพวกนักเลงคิดจะลงมือกับผม โชคดีที่ผมมีบอดี้การ์ดเยอะ ไม่อย่างนั้นผมคงมาไม่ทันช่วยจางชิงหยู่แน่นอน!"

"คุณคุณกำลังพูดไร้สาระอะไร? ผมไม่รู้จักคนคนนั้นด้วยซ้ำ" หัวหม่านเฉินกัดฟันพูด

"พี่หัว ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่?" ซูเหยียนก็รู้สึกถึงความผิดปกติ จึงถามขึ้นอีกครั้ง

"คนคนนั้นต้องเป็นคนที่ประธานหลินจ้างมาแสดงแน่นอน เสี่ยวเหยียน คุณอย่าไปเชื่อเขา!" หัวหม่านเฉินเหงื่อชุ่มเต็มหน้าผาก

เขาไม่เคยคิดว่าประธานหลินจะทำแบบนี้ ถึงขั้นสั่งให้คนของเขามาเล่นงานเขาอีกที

"มีบันทึกการใช้โทรศัพท์และข้อความ"

หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "บนโทรศัพท์ของคนคนนั้นยังมีบันทึกการโทรและข้อความที่คุณส่งหาเขา จะลองเทียบดูหรือเปล่า?"

ลมหายใจของหัวหม่านเฉินหยุดชะงัก พูดอะไรไม่ออกทันที

"อีกอย่าง คุณบอกว่าคุณสั่งให้คนขับรถไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้จางชิงหยู่ ผมขอถามคุณหน่อย คุณสั่งให้คนขับรถของคุณไปจ่ายเงินเมื่อไหร่" หลินหยางถาม

หัวหม่านเฉินพูดอะไรไม่ออกไปสักพัก หลังจากนั้นพูดด้วยความโกรธ "มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?"

"ถ้าไม่เกี่ยวกับผมแล้วถามไม่ได้เหรอ?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ซูเหยียนได้ยินคำพูดประโยคนี้ เธอรีบหันไปมองทางหัวหม่านเฉินเพื่อรอคำตอบทันที

"ผมผมสั่งให้คนขับรถไปจ่ายเงินเมื่อเช้า"

"แต่ในสามวันที่ผ่านมา กล้องวงจรปิดของทางโรงพยาบาลไม่เคยมีภาพคนขับรถของคุณไปจ่ายเงินเลย แบบนี้มันหมายความว่ายังไง?" หลินหยางถามอีกครั้ง

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ หัวหม่านเฉินรู้สึกอึ้งจนถอยหลังไปหลายก้าว เขามองไปทางประธานหลินด้วยความตกตะลึงและพูดอะไรไม่ออก

ซูเหยียนก็เพิ่งจะเข้าใจทุกอย่าง

คนขับรถไม่เคยไปจ่ายเงินด้วยซ้ำ แบบนี้มันยังจะหมายความว่ายังไงอีก? มันก็หมายความว่าหัวหม่านเฉินรู้แต่แรกแล้วว่าหลินหยางจ่ายเงินแล้ว แต่เขาก็ยังจะบอกว่าตัวเองเป็นคนจ่ายเงิน แบบนี้ไม่เท่ากับกำลังโกหกซูเหยียนเหรอ?

ที่แท้ทั้งหมดมันก็เป็นแผนของหัวหม่านเฉิน!

"พี่หัว ที่ประธานหลินพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า? คุณโกหกฉันมาโดยตลอด?" ซูเหยียนกัดริมฝีปาก ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ

หลังจากได้ยินคำถามของซูเหยียน หัวหม่านเฉินเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว บนหน้าผากเริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นไม่หยุด

"ผม…ผม…" หัวหม่านเฉินไม่รู้จะหาข้ออ้างยังไง เขายืนอ้ำอึ้งอยู่ตรงที่เดิมพูดอะไรไม่ออกสักอย่าง

"ฉันคิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้?"

ซูเหยียนโกรธจนหน้าแดง เธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอเข้าใจหลินหยางผิดมาโดยตลอด

ไม่ว่าจะเป็นค่ารักษาก็ดีหรือประธานหลินคนนี้ก็ดี ล้วนแต่เป็นฝีมือของหลินหยางทั้งหมด แต่หัวหม่านเฉินกลับไร้ยางอายแย่งความดีความชอบไปทั้งหมด

ไร้ยางอายที่สุด!

หลินหยางคงจะรู้สึกเจ็บปวดมากเลยมั้ง?

บนใบหน้าของซูเหยียนเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะไปพูดตำหนิหัวหม่านเฉินแล้ว ในมุมมองของเธอ หัวหม่านเฉินปั่นหัวเธอมากขนาดนี้ เธอไม่สามารถเชื่อใจคนคนนี้ได้อีกแล้ว

คนแบบนี้ ไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ

ซูเหยียนมองไปทางหัวหม่านเฉินแวบหนึ่ง หลังจากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหลินหยาง

แย่แล้ว!

สีหน้าของประธานหลินหรือหลินหยางที่อยู่ด้านข้างเปลี่ยนไปทันที เขารีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า

แต่ในตอนนั้นเอง…

ติง! ติง! ติง! ติง! ติง!

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่คุ้นเคยสำหรับซูเหยียนดังขึ้น

ซูเหยียนรู้สึกอึ้งเล็กน้อย เธอมองไปทางประธานหลิน "ประธานหลิน เสียงเรียกเข้าของคุณเหมือนของหลินหยางเลย"

"คุณ…"

หัวหม่านเฉินดูโกรธมาก สีหน้าของเขาเคร่งขรึมลง

สุดท้ายเขาส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชา แล้วพูดด้วยความโกรธ "ซูเหยียน ฉันทำเพื่อเธอมากขนาดนี้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้? ถ้าหากเธอยอมตกลงเป็นแฟนกับฉันตั้งแต่แรก ฉันจำเป็นต้องทำเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ?"

"คุณ…ไร้ยางอาย!"

"ฉันจะบอกอะไรเธอนะซูเหยียน ฉันคิดจะเล่นงานครอบครัวของเธอมันเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว ที่ฉันชอบเธอถือว่าเป็นบุญของเธอ เธออย่าทำตัวได้ใจไปหน่อยเลย! ฟังให้ดี ฉันจะให้โอกาสครั้งสุดท้าย หนึ่งทุ่มของคืนนี้ ไปหาฉันที่ห้องหมายเลข 2 ของโรงแรมตงจู ถ้าหากเธอไม่มาก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ! ถึงเวลานั้นรับรองได้เลยว่าแม้แต่แม่เธอก็จะไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาลนี้!"

หัวหม่านเฉินพูดด้วยความโกรธ เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วหันหลังเดินจากไป

ซูเหยียนได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกเย็นวูบ

คราวนี้หัวหม่านเฉินเผยธาตุแท้ของตัวเองออกมาแล้ว!

แต่แล้วซูเหยียนกลับทำอะไรเขาไม่ได้

ซูกวงตกตะลึง

"คราวคราวคราว…คราวนี้ควรจะทำยังไง? เสี่ยวเหยียน หัวหม่านเฉินคนนี้คงจะไม่ใช่คนธรรมดาใช่หรือเปล่า?" ซูกวงถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

"พ่อ วางใจเถอะ บ้านเมืองมีขื่อมีแปเขาไม่กล้าทำอะไรหรอก" ซูเหยียนกัดฟันพูด

"เสี่ยวเหยียน เธอไร้เดียงสามากเกินไปแล้ว ถ้าหากพวกเขามีเส้นสาย พวกเราจะต้องจบแน่นอน ตอนนี้พวกเราจะไปพึ่งใครได้อีก? พึ่งใครไม่ได้อีกแล้ว!" ซูกวงถอนหายใจแล้วพูด

"พ่อ พ่อหมายความว่ายังไง? ความหมายของพ่อคือจะให้ฉันไปที่โรงแรมตงจูเหรอ?" ซูเหยียนเบิกตากว้าง

"พ่อไม่ได้หมายความแบบนั้น พ่อแค่อยากจะให้เธอไปขอร้องคนคนหนึ่ง!"

"ใคร?"

"เสี่ยวหยาง!"

"เขา?"

"ใช่ เสี่ยวหยางสามารถเชิญประธานหลิน และยังสามารถหาเงินสี่ล้านได้อย่างกะทันหัน หมอนี่ต้องเจริญก้าวหน้าแล้วแน่นอน รีบไปหาเขาเถอะ ดูซิว่าเขามีวิธีอะไรหรือเปล่า! เธอเป็นภรรยาของเขา เธอคิดว่าเขาจะทนเห็นเธอถูกส่งตัวเข้าไปในถ้ำเสือต่อหน้าต่อตาได้เหรอ? ให้เขาไปขอร้องประธานหลิน ถ้าหากมีประธานหลินอยู่ พวกเราก็ไม่ต้องห่วงเรื่องของหัวหม่านเฉินแล้ว!" ซูกวงพูด

ซูกวงยังมีหน้าสั่งให้ซูเหยียนไปหาหลินหยางอีกเหรอ ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งจะพยายามเกลี้ยกล่อมให้ซูเหยียนหย่ากับหลินหยางอยู่เลย

ซุเหยียนถอนหายใจอย่างโมโห เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาถือไว้พักใจ แต่สุดท้ายก็ใส่กลับเข้าไปในกระเป๋า

"เสี่ยวเหยียน เป็นอะไรไป?" ซูกวงรู้สึกอึ้ง

"พ่อ ช่างเถอะ…"

"เธอหมายความว่ายังไง?"