สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 172

"สบายใจได้ อาการคงที่แล้ว กินยาแล้วพักผ่อนตามเวลาก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย" หลินหยางพูด

"งั้นก็ดีแล้ว ขอบคุณหมอเทวดาหลิน…" ซูเหยียนถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดก็สามารถวางความหนักอึ้งที่อยู่ภายในใจ

ซูกวงก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากเหมือนกัน เขาพูดทั้งน้ำตา "ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว…"

ส่วนทางด้านของหัวหม่านเฉิน ถึงแม้จะรู้สึกไม่สบอารมณ์แต่เขายังคงเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"ยินดีด้วยเสี่ยวเหยียน คุณป้าไม่เป็นอะไรแล้ว เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก!"

"ขอบคุณ" ซูเหยียนดวงตาแดงก่ำ ภายในใจรู้สึกซาบซึ้งจนไม่สามารถแสดงออกมาด้วยคำพูด

แต่แล้วในตอนนั้นเอง หลินหยางหันหน้าไปพูดกับหัวหม่านเฉินอย่างกะทันหัน "คุณหัว ตอนนี้คุณลงไปคุกเข่าที่หน้าโรงพยาบาลตามคำเดิมพันก่อนหน้านี้ได้หรือยัง?"

คำพูดประโยคนี้ทำให้หัวหม่านเฉินหยุดชะงักทันที

ร่างกายของซูเหยียนและซูกวงสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

"หลิน…หลินหยางเป็นคนเชิญคุณมาจริงเหรอ?" ซูเหยียนมองไปทางหมอเทวดาหลินด้วยความเหลือเชื่อ

"หรือคุณคิดว่าหัวหม่านเฉินเป็นคนเชิญผมมา?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ซูเหยียนพูดอะไรไม่ออกทันที

แต่ในตอนนั้นเอง พยาบาลก่อนหน้านี้วิ่งกลับมาอีกครั้ง

"คุณซู นี่เป็นยอดคงเหลือของคุณ กรุณาเซ็นชื่อตรวจสอบก่อน" พยาบาลยิ้มแล้วพูด

"คุณคืนเงินให้กับคุณหัวเลย นี่ไม่ใช่เงินของฉัน" ซูเหยียนส่ายกัว

พยาบาลรู้สึกอึ้ง ถามด้วยความประหลาดใจ "เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับคุณหัว? นี่เป็นเงินที่สามีของคุณจ่าย คุณในฐานะที่เป็นภรรยาของคุณหลินหยาง คุณเซ็นชื่อถึงจะมีผล คนอื่นเซ็นชื่อไม่มีผล"

ซูเหยียนได้ยินแบบนี้รูม่านตาหดเล็กลงทันที

"คุณ…คุณว่าใครเป็นคนจ่ายเงินนะ?"

พยาบาลได้ยินแบบนี้แล้วทำหน้าขอโทษ "ต้องขออภัยคุณซูเหยียน ทางเราก็เพิ่งรู้สถานะของคนที่จ่ายเงินเหมือนกัน คุณหลินหยางสามีของคุณเป็นคนจ่ายเงิน กรุณาเซ็นชื่อรับเงินด้วย"

หลังจากสิ้นเสียง ซูเหยียนตกตะลึงอยู่กับที่เหมือนโดนไฟช็อต

ซูกวงที่อยู่ด้านข้างก็มึนไปหมดแล้ว เขามองไปทางพยาบาลอย่างไม่เชื่อสายตา

หลินหยางเป็นคนจ่ายเงิน?

หลินหยางจ่ายเงินจริงเหรอ?

เป็นไปได้ยังไง?

ลูกเขยแต่งเข้าบ้านที่ไร้ประโยชน์คนนั้นจะมีปัญญาจ่ายเงินหลายล้านได้ยังไง?

เขาไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน?

ซูเหยียนยากที่จะเชื่อ ซูกวงไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้

ความจริงมันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว

ซูเหยียนมองไปทางหัวหม่านเฉิน "พี่หัว นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?"

"อะไรเรื่องอะไร? ผมผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" หัวหม่านเฉินเริ่มรู้สึกกระวนกระวายไม่รู้ควรจะพูดยังไง

"คุณเป็นคนจ่ายเงินไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงกลายเป็นหลินหยาง?" ซูเหยียนถาม

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ หลินหยางเข้าใจทุกอย่างทันที

ดูเหมือนหัวหม่านเฉินจะสวมรอยความดีความชอบของเขา บอกซูเหยียนว่าเขาเป็นคนจ่ายเงิน

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมลง ภายในใจเต็มไปด้วยความโกรธ

หัวหม่านเฉินคนนี้หน้าด้านใช้ได้!

บนใบหน้าของซูเหยียนเต็มไปด้วยความโกรธ เธอเกลียดคนโกหกเธอมากที่สุด

"พี่หัว คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?" ซูเหยียนถามด้วยความโกรธ

หัวหม่านเฉินเหงื่อเต็มหน้าผาก อ้ำอึ้งอยู่ครึ่งค่อนวันพูดอะไรไม่ออก แต่ทันใดนั้นเหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหันจึงรีบพูด "ผมเป็นคนจ่ายเงินจริง แต่ผมสั่งให้อาหยงคนขับรถของผมเอาไปจ่าย! คุณรอก่อน เดี๋ยวผมถามอาหยงดู!"

พูดจบ หัวหม่านเฉินรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทร ผ่านไปสักพักคนขับรถอาหยงเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"ผมสั่งให้คุณไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลของคุณป้าไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณไม่ได้จ่ายเงิน แต่กลายเป็นไอ้โง่หลินหยางเป็นคนจ่ายเงินแทน?" หัวหม่านเฉินถาม

"คุณชาย ตอนที่ผมไปจ่ายเงินทางโรงพยาบาลบอกว่ามีคนจ่ายไปแล้ว ผมคิดว่าคุณชายเปลี่ยนใจมาเป็นคนจ่ายเอง ผม…ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" อาหยงก็แกล้งทำเป็นตีมึนอีกคน

"คุณคิดว่าหลินหยางไม่อยากคุกเข่าก็ไม่ต้องคุกเข่าเหรอ? คุณคิดว่าหลินหยางสามีของคุณเป็นลูกเศรษฐีอย่างหัวหม่านเฉินเหรอ? ถ้าหากหลินหยางไม่ยอมคุกเข่าโขกหัว เกรงว่าหัวหม่านเฉินก็คงจะบีบคั้นหลินหยางจนคุกเข่าลงหน้าโรงพยาบาลให้ได้มั้ง" หลินหยางส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชา

ลมหายใจของซูเหยียนหยุดชะงัก เธอรีบส่ายหัว "ไม่มีทางหรอก พี่หัวไม่ใช่คนแบบนั้น ยิ่งไปกว่านั้นฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้เขาทำแบบนั้นด้วย"

"คุณไม่ให้เขาทำแบบนั้นมันจะมีประโยชน์อะไร? คุณคิดว่าเขาจะฟังคำพูดของคุณเหรอ? คุณอยากให้เขาฟังคำพูดของคุณ มันง่ายมาก ยังไงเขาก็ต้องขอให้คุณทำอะไรเพื่อเขา เพื่อแลกกับความเป็นอิสระของหลินหยาง! เขาไม่เคยสนใจด้วยซ้ำว่าหลินหยางจะคุกเข่าหรือเปล่า สิ่งที่เขาสนใจคือคุณจะขอร้องแทนหลินหยางหรือเปล่า!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

สีหน้าของซูเหยียนเปลี่ยนไปแล้ว

"ประธานหลิน คุณอย่ามาพูดจาใส่ร้ายคนอื่นจะดีกว่า! ผมหัวหม่านเฉินจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง?" ภายนอกของหัวหม่านเฉินดูโกรธมาก แต่ความจริงภายในใจของเขากำลังกระสับกระส่าย

เพราะสิ่งที่หลินหยางพูดมาถูกต้องทุกอย่าง

ถ้าหากหลินหยางเดิมพันแผล เขาจะต้องสั่งให้ลูกน้องของตัวเองบังคับหลินหยางคุกเข่าลงหน้าประตูโรงพยาบาลแน่นอน ถ้าหากซูเหยียนขอความเห็นใจแทนเขา เขาก็จะใช้โอกาสนี้เสนอเงื่อนไขกับซูเหยียน

แต่แล้วประธานหลินสามารถมองความคิดของเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

ไปถึงจะเป็นแบบนั้น หัวหม่านเฉินก็ไม่มีทางยอมรับ

ซูเหยียนเริ่มพูดอะไรไม่ออก เธอโดนคนทั้งสองทำให้รู้สึกสับสนไปหมดแล้ว

"ประธานหลิน ผมรู้ว่าคุณไม่ค่อยชอบหน้าผมเท่าไหร่ แต่ผมก็ไม่หวังว่าคุณจะมาใส่ร้ายผมแบบนี้ ผมหัวหม่านเฉินไม่ได้ต่ำช้าเหมือนกับที่คุณคิด!" หัวหม่านเฉินพูดด้วยท่าทางที่โกรธเคือง

เพราะยังไงตอนนี้หลินหยางก็ไม่มีหลักฐาน เขาแค่ไม่ยอมรับก็จบเรื่อง ประธานหลินจะทำอะไรเขาได้

แต่แล้วในตอนนั้นเอง มีเตียงคนไข้ถูกเข็นเข้ามาอย่างเร่งด่วน

"หลบไป หลบไป!"

พวกหมอพากันตะโกน

ผู้คนพากันตกตะลึง สายตามองไปตามทิศทางของเสียง กลับเห็นผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง เขากุมข้อมือที่หักของตัวเองด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ทุกคนรีบหลบทางทันที

แต่หัวหม่านเฉินกลับหน้าถอดสี

เพราะคนคนนี้ก็คือพี่หล่างที่เขาส่งไป

แต่แล้วพี่หล่างกลับไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน ตอนที่เขาถูกเข็นผ่านหัวหม่านเฉินกลับยื่นมือออกมาจับแขนของหัวหม่านเฉินอย่างกะทันหัน