สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1733

"มีคนขอร้องให้คนอื่นรักษาด้วยท่าทางการแสดงออกแบบนี้ด้วยเหรอ?" หลินหยางขมวดคิ้ว

ธิดาศักดิ์สิทธิ์โมโหมากจนอกแทบแตก ทว่าเธอกลับไม่แสดงออกทางสีหน้าแต่อย่างใด จากนั้นก็ปลดเสื้อผ้าออก

"เรามาเริ่มกันเถอะ"

"โอเค"

หลินหยางเตรียมลงมือ

สีหน้าของธิดาศักดิ์สิทธิ์บูดบึ้ง เธอกัดริมฝีปากจนแดงและแววตาของเธอดูเหมือนจะเอ่อล้น ราวกับได้ผ่านการต่อสู้ทางจิตใจมาแล้ว จากนั้นก็วางมือลงบนเสื้อผ้าชิ้นที่บางแนบเนื้อชิ้นนั้น...

หลังจากที่หลินหยางเตรียมตัวพร้อมแล้ว เขาก็หันหน้ามาจ้องมอง

ทันใดนั้นเอง ภาพที่สวยงามยิ่งกว่าภาพวาดก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของหลินหยาง

ในขณะนี้ธิดาศักดิ์สิทธิ์กำลังคุกเข่าและนั่งบนผ้าห่มที่ปูไว้ล่วงหน้าโดยหันหลังให้กับเขา เสื้อผ้าของเธอหลุดออกไปครึ่งหนึ่ง และแผ่นหลังที่สวยงามนวลเนียนราวกับหยกของเธอก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าหลินหยาง ซึ่งสวยงามจนแทบลืมหายใจ...

แม้แต่หลินหยางที่พบเจอผู้หญิงสวยงามมามากมายก็ยังเหม่อลอยเล็กน้อย

"คุณมัวชักช้าทำไม? ยังไม่รีบฝังเข็มอีก?" ธิดาศักดิ์สิทธิ์หลับตาลงและกล่าวอย่างเย็นชา

หลินหยางถอนหายใจและรวบรวมสติเพื่อเดินไปข้างหน้า จากนั้นก็หยิบเข็มที่ผ่านการหลอมของแมกมาออกมา และเริ่มฝังเข็มไปบนร่างกายของเธอ

ตอนแรกเขายังรู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย

เพราะภาพเหตุการณ์แบบนี้คงไม่มีผู้ชายที่ไหนควบคุมตัวเองได้แน่ จนเขาฝังเข็มผิดจุดและทำให้เธอเจ็บจนตัวสั่น

เธอขมวดคิ้วแน่นและหลับตาสนิทโดยไม่พูดอะไร

หลินหยางเห็นเข้าก็รีบดึงสติกลับคืนมา จากนั้นการฝังเข็มก็เป็นไปอย่างราบรื่นด้วยดี

จากนั้นธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรอีก

ตรงกันข้าม ร่างกายของเธอกลับรู้สึกชาไปทั่วร่างกาย

เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อยและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

จากนั้นก็เห็นว่าหลินหยางกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำการฝังเข็มบริเวณแขนของเธออย่างตั้งใจ

เขาจับจ้องที่แขนของเธอ จากนั้นเข็มแมกมาก็กระเพื่อมด้วยแสงประหลาดอย่างน่าทึ่ง จากนั้นก็ปักเข้าไปที่จุดฝังเข็มอย่างแม่นยำ

เพราะเป็นเข็มแมกมารวมถึงพลังในร่างกายของหลินหยางที่กระตุ้นเข้าไปในเข็ม ทำให้มือทั้งสองข้างของหลินหยางถูกลวกจนเป็นแผลพุพอง ทว่าเขากลับไม่สนใจและยังคงทำการฝังเข็มด้วยเหงื่อที่ไหลเต็มตัว

ท่าทางที่ดูตั้งใจเช่นนี้ ทำให้ธิดาศักดิ์สิทธิ์อดไม่ได้ที่จะตกใจ

เธอมองไปยังแววตาคู่นั้นของหลินหยางที่ไม่มีแม้แต่ความคิดชั่วร้ายใดๆ และไม่มีสิ่งใดมาทำให้เสียสมาธิได้! เป็นแววตาที่ใสบริสุทธิ์ที่ไม่อาจเทียบได้

"ผมหมายความว่า อาการป่วยของคุณยังรักษาไม่หาย!"

"บังอาจ! ในเมื่อให้คุณรักษา ทำไมคุณกลับรักษาเพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น?"

"คุณกำลังล้อเล่นหรือเปล่า? อาการป่วยที่ซับซ้อนและยากขนาดนี้คิดว่ารักษาเพียงขั้นตอนเดียวก็หายได้งั้นเหรอ? ก่อนหน้านี้ที่งานเลี้ยงผมก็บอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอาการป่วยของคุณจำเป็นต้องรักษาถึงสองขั้นตอน! ตอนนี้ทำเสร็จไปเพียงขั้นตอนเดียวเท่านั้น ยังมีอีกหนึ่งขั้นตอน!" หลินหยางตอบกลับ

"อีกหนึ่งขั้นตอนจะทำเมื่อไร?"

"ก็...ต้องดูว่าผมยังจะมีชีวิตรอดมาทำให้คุณได้หรือเปล่า" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะนั่งอยู่กับพื้น

ธิดาศักดิ์สิทธิ์ได้ยินเข้าก็แสดงสีหน้าเยือกเย็น "ทำไม? คุณคิดจะข่มขู่ฉันให้ฉันรับรองความปลอดภัยของคุณ เพื่อไม่ให้เทพอัคคีฆ่าคุณงั้นเหรอ?"

"ผมไม่ได้คิดถึงขั้นนั้น แต่เทพอัคคีก็ใกล้จะบำเพ็ญเพียรเสร็จแล้ว หากเขารู้ว่าผมได้ฆ่าศิษย์คนโปรดของเขาไป เขาคงไม่มีทางปล่อยผมไปแน่ ฉะนั้นต่อให้ผมอยากทำการรักษากระบวนการขั้นที่สองให้คุณมากแค่ไหนก็คงเป็นไปไม่ได้ คุณจะโทษผมไม่ได้" หลินหยางกล่าวอย่างไม่แยแส

จากนั้นธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็หัวเราะอย่างเย็นชา "หมอเทวดาหลิน หากคุณคิดจะให้ฉันรับรองความปลอดภัยของคุณเพราะเรื่องนี้ งั้นคุณคงคิดผิดมหันต์! สิ่งที่ฉันเกลียดมากที่สุดก็คือถูกข่มขู่! หากคุณไม่ยอมรักษาให้ฉัน งั้นก็ไม่ต้องรักษา ฉันไม่บังคับคุณ ฉันแค่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดไปทุกเดือนก็เท่านั้น! คุณคิดว่าฉันจะกลัวความเจ็บปวดงั้นเหรอ?"

เห็นได้ชัดว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์โมโหอย่างมาก

คงเพราะคำพูดของหลินหยางที่ทำให้เธอไม่พอใจอย่างมาก

ทว่าหลินหยางกลับส่ายหน้าและยิ้มออกมา "คุณคงไม่รู้ว่าตอนนี้การจะรักษาหรือไม่รักษานั้นต่างกันมากแค่ไหน...หากคุณรักษา มันอาจนำการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่มาสู่ชีวิตคุณ! ทางที่ดีคุณควรคิดทบทวนให้ดีแล้วค่อยให้คำตอบกับผม"