สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1748

เน็ตไอดอลชื่อดังอย่างเหอเย่ แม้ว่าซูเหยียนจะไม่ชอบเล่นแอพอะไรแบบนี้แต่เธอก็พอได้ยินชื่อมาบ้าง

ถึงยังไงคนอย่างเหอเย่ก็มีผลต่อกระแสนิยม แพลตฟอร์มต่างๆ มักมีข่าวหรือโฆษณาของเขาเด้งขึ้นมาตลอดเวลา

คนที่มีความนิยมขนาดนี้หากคิดจะใส่ร้ายคนธรรมดาก็ถือเป็นเรื่องง่ายดายอย่างมาก

เขาสามารถทำให้คนถูกกลายเป็นคนผิดได้อย่างง่ายดาย ต่อให้จะมีหลักฐานที่บอกว่าคนนั้นบริสุทธิ์ แต่เพราะกระแสวิพากษ์วิจารณ์ก็ทำให้คนคนนั้นไม่สามารถลบล้างความผิดไปได้

เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นจะอาจกลายเป็นตราบาปไปตลอดชีวิตและถูกก่นด่าแบบนี้ไปตลอด

กระดาษที่เปื้อนหมึกแล้วไม่สามารถลบล้างให้สะอาดได้

เมื่อเห็นว่าเหอเย่ต้องการโยนความผิดให้ตัวเอง ซูเหยียนจึงรู้สึกโมโหและตะโกนออกมา "ฉันจะบอกอะไรให้นะ! พวกคุณอย่าคิดทำอะไรบ้าๆ ที่นี่! ระวังฉันจะฟ้องคุณในข้อหาหมิ่นประมาทใส่ร้ายผู้อื่น!"

"หมิ่นประมาท? ได้! คุณอยากทำอะไรก็เชิญ! แต่อันดับแรกคุณต้องมีหลักฐานว่าผมหมิ่นประมาทคุณ! ผู้จัดการยังไม่ได้รับเงินคุณเลย! และผู้จัดการก็ไม่ต้อนรับพวกคุณ! ตอนนี้พวกคุณไม่ได้มานั่งขออาหารฟรีหรอกเหรอ? ผมหมิ่นประมาทใส่ร้ายพวกคุณตรงไหน?" เหอเย่หัวเราะอย่างเย็นชา

"คุณ..."

ซูเหยียนโกรธจนตัวสั่น

"เขียนบทความเสร็จเหรอยัง?" เหอเย่หันไปถามทีมงานคนหนึ่ง

"เขียนเสร็จแล้วครับคุณเหอเย่ สามารถโพสต์ได้ทุกเมื่อ" ชายคนนั้นยิ้ม

"ดีมาก!" เหอเย่พยักหน้าและหันไปพูดกับทั้งสอง "ผมจะให้โอกาสพวกคุณเป็นครั้งสุดท้าย จะออกไปไหม! ถ้าไม่ออกไปผมจะทำให้พวกคุณกลายเป็นหมาข้างถนน! และถูกผู้คนรุมด่า!"

"ไสหัวไป!"

"รีบไสหัวไปสิ!"

"เจียมตัวหน่อยเถอะ!"

คนอื่นๆ ต่างพากันตะโกนออกมาและแม้แต่แฟนคลับของเหอเย่ก็เข้ามาช่วยสนับสนุน

ซูเหยียนทนไม่ได้และเตรียมจูงมือหลินหยางออกไป

แต่วินาทีต่อมา

เพี๊ยะ!

เสียงตบที่ดังกระหน่ำก็ดังขึ้นอย่างกึกก้อง

จากนั้นก็เห็นว่าเหอเย่ที่ยืนอยู่หน้าซูเหยียนถูกตบจนหมุนอยู่กับที่และจากนั้นก็ทรุดลงกับพื้นอย่างแรง

เมื่อมองก็เห็นว่าเป็นฝ่ามือของหลินหยาง!

"อ๋า?"

ทุกคนในเหตุการณ์ต่างพากันตกตะลึง

"คุณ...คุณกล้าทำร้ายผม?" เหอเย่กล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

"ผมทำร้ายคุณแล้วจะทำไม?" หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์และจ้องไปที่เหอเย่

"บังอาจ! พวกคุณมันรนหาที่ตายชัดๆ!"

เหอเย่โมโหหนักมากและลุกขึ้นมาตะโกนด่า "บันทึกภาพไว้หมดแล้วใช่ไหม? เขียนบทความแล้วโพสต์ออกไป ถ่ายหน้าเขาให้ดี! แล้วโพสต์ไปยังโลกโซเชียลเดี๋ยวนี้ ให้ทุกคนได้เห็นใบหน้าอัปลักษณ์ของสองคนนี้!"

ทีมงานที่อยู่หลังเหอเย่ต่างเริ่มถ่ายภาพและบันทึกภาพของหลินหยางและซูเหยียน และขณะเดียวกันเหอเย่ก็ลุกขึ้นมาร้องไห้ฟูมฟายใส่หน้ากล้องและกล่าวโทษการกระทำอันโหดร้ายของหลินหยาง และแสดงให้เห็นว่าตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำที่น่าสงสาร

"อย่านะ! ไม่ใช่แบบนั้น! พวกคุณใส่ร้ายเรา..." ซูเหยียนร้อนใจและอธิบายออกมา

ทว่าแฟนคลับของเหอเย่กลับไม่ฟังคำพูดของเธอแม้แต่นิดเดียว

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างยกโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอพและเตรียมเข้าไปกดไลค์และแสดงความคิดเห็น บางคนคิดจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพ แต่ก็ถูกทีมงานห้ามไว้

ทำให้กลายเป็นคำพูดและภาพที่ออกมาจากเหอเย่ฝ่ายเดียว

"เสี่ยวเหยียน ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกถ่ายภาพ พวกเขาไม่ได้มีโทรศัพท์ฝ่ายเดียวซะหน่อย!"

ขณะนี้เอง หลินหยางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเริ่มถ่ายภาพ

เหอเย่เห็นเข้าก็อดขำไม่ได้

"คุณจะถ่ายไปทำซากอะไร! คุณคิดว่าตัวเองมีแฟนคลับเยอะเหมือนผมเหรอ?ต่อให้คุณถ่ายแล้วโพสต์ออกไปก็ไม่มีใครเชื่อ! ทุกคนจะพูดได้ว่าคลิปของคุณผ่านการตัดต่อมาแล้ว ไม่มีใครเชื่อพวกคุณอย่างแน่นอน! แต่สำหรับผมมันต่างกัน! รอให้คลิปถูกเผยแพร่ออกไปพวกคุณก็จะกลายเป็นหมาข้างถนน! พวกคุณจะถูกก่นด่าสาปแช่งจากทุกคน! และพวกคุณก็จะจมอยู่กับคำด่าไปตลอดชีวิต และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสิบปีก็ยังจะมีคนคอยพูดถึงเรื่องนี้และก่นด่าพวกคุณไปตลอด!" เหอเย่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ใช่ จับตัวพวกเขาไว้!"

"อย่าปล่อยให้พวกเขาหนีออกไปได้!"

ผู้คนที่เข้ามารายล้อมต่างพากันตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

ซูเหยียนตกตะลึงและทำตัวไม่ถูก

เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะรุนแรงขนาดนี้

เหอเย่หรี่ตาลงและหัวเราะด้วยความสะใจขณะที่มองไปยังทั้งสองคน

และสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแปลกใจก็คือ การแสดงออกของซูเหยียนนับว่าปกติมาก แต่ทำไมสีหน้าของผู้ชายคนนั้นกลับนิ่งเฉยขนาดนี้? เขาไม่ตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวเลยสักนิด...

ช่างเถอะ!

ปล่อยให้บรรดาแฟนคลับและคนอื่นพาตัวเขาไปส่งให้ตำรวจแล้วกัน

จากนั้นก็ถ่ายคลิปอีกอันเพื่อเพิ่มกระแสนิยมอีกแล้วกัน!

เหอเย่คิดแผนการเอาไว้ในหัว และเตรียมจะพูดคุยกับทีมงานของตัวเองเพื่อลงมือ

แต่ขณะเดียวกัน กลุ่มคนจำนวนหนึ่งก็เดินตรงเข้ามาและผลักฝูงชนที่มารุมล้อมออกไป

"ถอยไป! ถอยไปให้หมด!"

"พวกคุณเป็นใครกัน?"

"ไม่ต้องพูดมาก รีบถอยไปให้หมดเดี๋ยวนี้!"

เสียงที่ดุดันดังออกมา ฝูงชนต่างถูกบังคับให้แยกย้าย จากนั้นชายชุดสูทจำนวนหนึ่งก็เดินเข้ามา ผู้ที่เดินนำหน้าเข้ามาเป็นชายสูงอายุผมขาวรีบก้มศีรษะแสดงความเคารพหลินหยาง

"คุณหลินครับ ผมชื่อเฉินชิงเสียง เป็นซีอีโอของจวินเซิงครับ ผมได้ทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว เป็นเพราะเราให้การต้อนรับไม่ดีเท่าที่ควร ทำให้คุณหลินไม่พอใจ ผมต้องขอโทษคุณหลินด้วยนะครับ!"

ฉากนี้ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง