สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1755

เพล้ง!

ถ้วยชาเซรามิกตกลงพื้นอย่างแรงและแตกกระจาย

คนในห้องทำงานต่างไม่กล้าหายใจ

"ฮวาอัน! ฮวาอัน! ฉันจะจัดการสับเนื้อนายให้ละเอียดเป็นชิ้นๆ! และทำให้นายตายอย่างไร้ศพแน่นอน!" ท่านถงนั่งตะคอกด้วยความโมโหอย่างเหนื่อยหอบอยู่บนโซฟา

"ท่านถง ฮวาอันก่อเรื่องขึ้น แบบนี้สินค้าของเราต้องประมูลไม่ได้ราคาสูงอย่างแน่นอน ไม่งั้น...ตั้งราคาประมูลให้สูง! อย่างน้อยจะได้ไม่ขาดทุน" ขณะนี้เองคนที่อยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

"คุณคิดว่านี่เป็นเพียงเรื่องการแสวงหาผลประโยชน์อย่างเดียวเหรอ? นี่เป็นการฉีกหน้ากันฝ่ายเดียว! ฉีกหน้าผมนี่แหละ! ตอนนี้คนในงานประมูลต่างพากันหัวเราะเยาะผม! หรือแม้แต่คนในกลุ่มธุรกิจซางเหมิงเองก็ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ผม! หากผมไม่จัดการเรื่องนี้ให้ดี ต่อให้ผมทำเงินได้มากแค่ไหนจากการประมูล แต่นั่นก็ถือว่าอับอายขายหน้าและเสียชื่อเสียงอย่างสิ้นเชิง! ถึงตอนนั้นยังจะพูดถึงการเป็นผู้นำกลุ่มธุรกิจซางเหมิงอะไรอีก! เกรงว่าแม้แต่ซางเหมิงเองก็ยังอยู่ไม่ได้ด้วยซ้ำ!" ท่านถงตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปและไม่พูดอะไรอีก

บรรยากาศภายในห้องทำงานน่ากลัวจนน่าตกใจ

ขณะนี้เองก็มีคนขยับเข้ามาใกล้และกระซิบ "ท่านถง ไม่งั้น...หาคนไปหลอกล่อให้เฉาเจิ้งเฟิงออกไป แล้วหาคนจัดการเขาซะ!"

"จัดการอะไรของคุณล่ะ!"

ท่านถงยกฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของเขาทันที

เพี๊ยะ!

ชายคนนั้นหมุนอยู่กับที่และกุมใบหน้าของตัวเองด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

"คุณคิดว่าฮวาอันจะโง่เหรอ! ถ้าทำแบบนั้นจริงแล้วหากเรื่องนี้ล้มเหลวขึ้นมา แบบนั้นก็เท่ากับทิ้งหลักฐานให้คนอื่นน่ะสิ? อีกอย่างที่เป็นที่ของผม เฉาเจิ้งเฟิงตายลงที่นี่ คนโง่ก็รู้ได้ว่าผมเป็นคนทำ!" ท่านถงตะโกนด่าทอ

ชายคนนั้นตัวสั่นและก้มหน้าไม่พูดไม่จาอะไรอีก

ท่านถงรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมากและดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องมวนแล้วมวนเล่า ทว่ากลับไม่มีวิธีรับมือได้

และตอนนี้เอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ประตูห้องทำงานมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ใครกัน?" ท่านถงตะโกนออกไปอย่างหงุดหงิด

"ท่านถง ผมเอง อี้เซียนเทียน!"

"คุณอี้?"

ท่านถงตกใจและรีบดับบุหรี่ในมือ จากนั้นก็วิ่งไปเปิดประตู

"ท่านถงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" อี้เซียนเทียนยิ้มและโค้งคำนับ

"ไม่เป็นไรๆ พักผ่อนอีกหน่อยก็หายแล้ว" ท่านถงยิ้มออกมาอย่างฝืนธรรมชาติ จากนั้นก็เรียกให้อี้เซียนเทียนนั่งลง

"พักผ่อน? ท่านถง ผมว่าร่างกายของคุณต่อให้พักผ่อนนานแค่ไหนก็ไม่มีทางหายดีได้ เพราะคุณไม่ได้ป่วยด้วยโรคธรรมดา แต่เป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจ" อี้เซียนเทียนหัวเราะอย่างสบายใจ

ท่านถงขมวดคิ้วและทันใดนั้นก็รู้ถึงความหมายในคำพูดของอี้เซียนเทียนทันที

เขากะพริบตาส่งสัญญาณให้คนข้างๆ

"ถ้าเป็นแบบนี้อาจไม่ส่งผลดีต่อกลุ่มธุรกิจซางเหมิงเท่าไร แต่อย่างน้อยก็เป็นการโต้ตอบฮวาอันกลับไป และไม่ถูกเขาตบหน้าอยู่ฝ่ายเดียว" อี้เซียนเทียนหัวเราะ

"พูดถูก! คุณอี้ ผมจะสั่งให้คนไปจัดการเดี๋ยวนี้!" ท่านถงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ทว่าเขาเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ๆ ก็หยุดชะงักและหันไปกล่าว "คุณอี้ ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณคงไม่ได้คิดแผนการนี้ขึ้นมาใช่ไหม?"

"คุณคิดว่าผมคิดแผนการแบบนี้ขึ้นมาไม่ได้งั้นเหรอ?"

"ผมไม่มีทางสงสัยความสามารถของคุณอี้หรอก แต่ผมรู้สึกแปลกใจที่จู่ๆ คุณอี้ก็มาเสนอแผนการให้ผมแบบนี้ ฉะนั้นผมเลยเดาว่าคงมีคนสั่งให้คุณอี้ทำแบบนี้ใช่ไหม?" ท่านถงหรี่ตาลง

ท่านถงสามารถใช้ชีวิตมาจนถึงขั้นนี้แล้ว มีเหรอจะไม่รู้วิธีการลงมือแบบนี้

อี้เซียนเทียนหุบยิ้มและครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะพยักหน้า "ใช่ มีคนสั่งให้ผมมาเสนอแผนการนี้ให้คุณ"

"เขาคนนั้นเป็นใคร?" ท่านถงถามอย่างระมัดระวัง

"ท่านถง ผมพูดได้มากแค่นี้ ถ้าคุณรู้มากไปกว่านี้ ผมคิดว่าก็คงไม่เป็นผลดีอะไรกับคุณ" อี้เซียนเทียนกล่าว

ท่านถงนิ่งเงียบอยู่นานและพยักหน้า จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องทำงาน

อี้เซียนเทียนรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหลินหยาง

"คุณหลิน ท่านถงสงสัยในตัวผมแล้ว"

"ไม่ต้องกังวลไป ปล่อยให้เขาสงสัยต่อไป ถึงยังไงผ่านวันนี้ไป ทั้งหมดก็จะถึงบทสรุป"