สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1786

หลิวหรูซืออยู่ในชุดคนไข้และกำลังนั่งอยู่บนเตียงคนไข้สีขาว เธอหันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง

เธอดูมึนงงเล็กน้อยและยังคงเหม่อลอย

"หรูซือ คุณเป็นยังไงบ้าง?"

หลินหยางเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"หลินหยาง?"

หลิวหรูซือหันกลับมาและจ้องมองคนที่กำลังเดินเข้ามาก่อนจะยิ้มออกมา "ฉันรู้สึกดีมาก"

"งั้นก็ดี" หลินหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะช่วยชีวิตฉันได้...ฉันคิดว่าฉันตายไปแล้วซะอีก ทักษะการแพทย์ของคุณ...น่ากลัวมาก" หลิวหรูซือจ้องมองดูมือที่ซีดเซียวของตัวเองและพึมพำออกมา

"เรื่องที่สำนักสวรรค์นิรันดรฆ่าคุณ แค้นนี้ผมจะเป็นคนจัดการพวกเขาแทนคุณเอง ตอนนี้สิ่งที่คุณควรทำมากที่สุดคือพักผ่อนให้ร่างกายกลับมาเป็นปกติ เข้าใจไหม?" หลินหยางกล่าวอย่างอ่อนโยน

หลิวหรูซือตัวสั่นและจากนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "ร่างกายฉันออกจะแข็งแรง คุณคงให้ยาดีกับฉันสินะ? ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีพลังอย่างไม่สิ้นสุดเลย แต่ขาของฉัน...รู้สึกไม่ค่อยมีแรงเท่าไร"

"เป็นเรื่องปกติ หลังจากที่ยาถูกกระตุ้นไปทั่วร่างกายของคุณ มันก็จะไปสะสมกับที่ขาของคุณ อีกสองวันผมจะทำการกำจัดยาเหล่านี้ออกไป และเมื่อกำจัดยาออกไปได้ ขาของคุณก็จะกลับมาเป็นปกติ" หลินหยางกล่าว

"ขอบคุณนะคะ" หลิวหรูซือหน้าแดงกำเล็กน้อย

"ไม่ต้องเกรงใจ"

"หลินหยาง เอ่อ..ตอนนี้คุณว่างไหม?"

"ทำไมเหรอ?"

"คุณพาฉัน...ออกไปเดินเล่นหน่อยได้ไหมคะ?" หลิวหรูซือกล่าวอย่างคาดหวัง

หลินหยางตกใจและพยักหน้าขึ้นอย่างอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา "ไม่มีปัญหา"

ไม่นานเขาก็เข็นรถเข็นเข้ามาและอุ้มหลิงหรูซือลงจากเตียง

หลิวหรูซือเม้มริมฝีปากและไม่กล้ามองไปที่หลินหยาง เมื่อเธอนั่งลงเขาก็เข็นเธอออกไปจากสถาบันการแพทย์ซวนอีเพื่อไปยังริมน้ำที่อยู่ไม่ไกล

"อากาศแบบนี้ คิดถึงเหลือเกิน! อยากย้อนเวลากลับไปยังวันวาน ตอนที่คุณย่ายังคงเก็บเกี่ยวสมุนไพรตอนนั้น" หลิวหรูซือสูดลมหายใจเข้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ทุกอย่างจะค่อยๆ ดีขึ้น" หลินหยางกล่าว

"หลินหยาง เข็นฉันไปริมน้ำได้ไหม? ฉันอยากไปรับลมริมน้ำน่ะ"

"ได้สิ!"

หลินหยางพยักหน้าและเข็นรถเข็นไปบริเวณริมน้ำ

หลิวหรูซืออ้าแขนทั้งสองและหลับตาลงเพื่อสัมผัสกับลมที่พัดผ่านริมแม่น้ำ ใบหน้าของเธอเผยให้เห็นรอยยิ้มที่แสนหวาน

หลินหยางแอบมองเธอเงียบๆ และในใจก็เผลอรู้สึกกระเพื่อมขึ้น

คนที่เคยผ่านเรื่องเฉียดตายมาก่อนถึงจะรู้ว่าการมีลมหายใจอยู่มันดีแค่ไหน

คนเราก็เป็นเช่นนี้ รอให้สูญเสียอะไรบางอย่างไปถึงจะรู้สึกเสียดายสิ่งนั้น และอยากจะรักษาหวงแหนมันไว้ แต่เมื่อได้มาครอบครองก็จะไม่ให้ความสำคัญและเฉยเมยต่อสิ่งนั้น ต่อให้มันจะมีมูลค่ามากแค่ไหนก็ตาม

หรือนี่อาจจะเป็นนิสัยที่ไม่ดีของมนุษย์เรา

"พูดดีด้วยแล้วยังไม่รู้จักเชื่อฟังอีก!"

แต่การผลักนี้กลับไม่สามารถทำอะไรหลินหยางได้แม้แต่นิดเดียว แต่เพราะออกแรงมากเกินไป ทำให้บอดี้การ์ดคนนั้นกลับทรุดตัวล้มลงกับพื้น

เขาตะโกนออกมาเสียงดังอย่างไม่เกรงใจ

"โอ๊ย! มีคนก่อความวุ่นวาย! มีคนจะเข้ามาก่อกวน! มาที่นี่เร็วเข้า! มาที่นี่เร็ว!"

ทางทีมงานกองถ่ายต่างพากันหันมามอง

บอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งต่างพากันวิ่งมาดู

"พี่เริ่น! เกิดอะไรขึ้น?" บอดี้การ์ดคนหนึ่งประคองชายคนนั้นขึ้นมา

"เจ้าหมอนี่เข้ามาก่อกวนและพยายามจะเข้าไปในกอง ฉันแค่เข้ามาพูดจาดีๆ แต่เขากลับลงมือ! น่ารังเกียจชะมัด!" บอดี้การ์ดที่ชื่อพี่เริ่นชี้หน้าด่าหลินหยาง

"พวกคุณพูดใส่ร้ายคนอื่นเก่งเหลือเกิน! เห็นได้ชัดว่านี่เองลงมือก่อน ตอนนี้กลับมาโทษเรา?" หลิวหรูซือทนดูไม่ได้และกล่าวปฏิเสธออกไป

"คุณ...คุณ...คุณพูดจาเหลวไหล!" พี่เริ่นโมโหและตะโกนออกมาอย่างตะกุกตะกัก

"พอได้แล้วๆ หยุดพูดมากได้แล้ว คุณทั้งสอง ผมหวังว่าพวกคุณจะรีบไปจากที่นี่! อย่าทำให้เราลำบากใจเลย ถ้าพวกคุณยังไม่ไป เราจำเป็นต้องให้วิธีขัดขืนใจต่อพวกคุณ" บอดี้การ์ดคนนั้นกล่าวอย่างเย็นชา

เมื่อพูดจบ บอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งก็ต่างพากันเข้ามาล้อมไว้

ท่าทางแบบนี้...ดูเหมือนว่าต้องการใช้กำลังลงมือ