สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1804

ทุกคนมองไปตรงจุดศูนย์กลางค่ายกลเทียนเหยียนนั่นด้วยมึนงง

พวกเขามองไม่เห็นเงาร่างของหลินหยาง ได้ยินแค่เสียงร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวดทรมานดังออกมาไม่ขาดสาย พื้นผิวก็สั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนไม่รู้ว่าความจริงแล้วหลินหยางเผชิญอยู่กับความเจ็บปวดทรมานแบบไหน แต่เมื่อฟังจากเสียงร้องตะโกนโหยหวนนี้ จะต้องทุกข์ระทมมากแน่นอน

“จิตใจยืนหยัดแน่วแน่มาก แต่น่าเสียดาย เขายืนหยัดได้ไม่เท่าไหร่”

เวลานี้ ผู้อาวุโสที่ถูกคนหามขึ้นอยู่ด้านข้างพูดขึ้นอย่างราบเรียบ

ทุกคนพากันมองไป

“คุณหมายความว่ายังไง?”ธิดาศักดิ์สิทธิ์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอึมครึม

“เหอะ เด็กน้อย ฉันเห็นเธอพูดกับคนคนนั้นเมื่อกี้นี้ เธอน่าจะเข้าใจค่ายกลเทียนเหยียนใช่ไหมล่ะ? แต่ค่ายกลเทียนเหยียนที่เธอรู้มันแค่ฉบับแบบรวบรัด แต่ค่ายกลเทียนเหยียนที่อยู่ที่นี่มันคือระดับขั้นสมบูรณ์แบบ แต่เธอมองข้ามจุดที่น่ากลัวของค่ายกลเทียนเหยียนที่สมบูรณ์แบบนี้ไป！ ระดับความแข็งแกร่งของค่ายกลนี้ แข็งแกร่งกว่าฉบับรวบรัดสิบเท่า โดยเฉพาะตราประทับกิเลนที่อยู่ตรงกลาง เป็นจุดที่แข็งแกร่งที่สุดของค่ายกล ฉันสามารถพูดกับเธอแบบไม่เกรงใจได้เลยว่า ค่ายกลนี้ไม่มีเวลาสิบชั่วโมง ก็ไม่สามารถขจัดทำลายมันได้หรอกนะ!”ผู้อาวุโสพูดขึ้น

“อะไรนะ?”

ธิดาศักดิ์สิทธิ์เบิกตาโพลงกว้างด้วยความมึนงงอึ้ง

พวกอี้เซียนเทียนเองก็มึนงง

เมื่อเป็นอย่างนี้ไม่ใช่ว่าหลินหยางกำลังเสียแรงเปล่าเหรอ?

“เมื่อพูดแล้วพวกแกก็แค่โชคร้าย! ห้องนี้พาทุกคนที่เข้ามาด้านในสุสานหลิวเหยียนไปจุดทดสอบที่แตกต่างกัน แค่ผ่านจุดทดสอบ ก็สามารถไปที่จุดศูนย์กลางของสุสานหลิวเหยียนได้ และการทดสอบมีทั้งยากและง่าย ทว่าพวกแกดันมาเจอค่ายกลเทียนเหยียนที่ยากที่สุด โชคชะตากลั่นแกล้งจริงๆเลย!”ผู้อาวุโสหัวเราะพูดขึ้น

“สารเลว!”

ธิดาศักดิ์สิทธิ์โมโหเดือดดาลเลยใช้มือข้างหนึ่งบีบคอผู้อาวุโส ตะคอกใส่ว่า“ฟังนะ หยุดค่ายกลนี้ซะ ได้ยินไหม? ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าคุณ!”

“อยากจะฆ่าก็ลงมือเลยสิ! เธอคิดว่าฉันกลัวตายเหรอ? ฉันเฝ้าสุสานให้เจ้านายมาจะร้อยปี ก็แค่ต้องการที่จะขวางไม่ให้พวกแกเหล่านี้เข้าไปรบกวนเจ้านาย ฉันจะหยุดให้พวกแกได้ยังไง? เหอะๆ ฉันไม่ใช่คนขี้ขลาดรักตัวกลัวตาย!”ผู้อาวุโสหัวเราะอย่างราบเรียบ สีหน้าไม่ยี่หระ

ธิดาศักดิ์สิทธิ์โมโหจนตัวสั่นระริก

และแล้วเวลานี้ เสียงร้องตะโกนโหยหวนอันน่าเวทนาของหลินหยางก็ได้หยุดลงแล้ว

พื้นดินที่สั่นสะเทือนก็หยุดลงพร้อมกัน

“อะไรกัน?”

ทุกคนสีหน้าตื่นตะลึง พากันรีบมองไป

ทว่ากลับได้เห็นเปลวไฟสีดำที่อยู่ด้านในตราประทับกิเลนรุนแรงมากขึ้น และยังคงมองไม่เห็นเงาร่างของหลินหยาง

ปากเล็กของธิดาศักดิ์สิทธิ์เผยอขึ้นเล็กน้อย เธอมองไปด้วยความตื่นตะลึง และถอยหลังออกไปถึงสองก้าว

“คุณหลิน!”

อี้เซียนเทียนคุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้ด้วยความขมขื่น

พอหลินหยางตาย ก็ไม่มีคนสามารถขจัดโรคตกค้างของเทคนิคเปลวเพลิงได้อีกแล้ว

พอหลินหยางตาย พิษที่อยู่บนตัวของอี้เซียนเทียนก็ไม่สามารถขจัดไปได้ ไม่เพียงเท่านี้ ความเป็นอมตะที่เขาแสวงหาก็ไม่อาจเป็นไปได้!

ทุกคนจะไม่เสียใจได้ยังไง?

“สองชั่วโมง สองชั่วโมง….หาได้ยากมาก มันหาได้ยากมากจริงๆ”ผู้อาวุโสส่ายหัวไปมาเบาๆ พูดขึ้นอย่างราบเรียบ

ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป เกรงว่าสิบนาทีก็ไม่สามารถทนได้แล้ว

คนคนนี้กระตุ้นพลังพร้อมกับต้านทานค่ายกิเลน ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

ทุกคนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

อี้เซียนเทียนนั่งอยู่บนพื้น จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ธิดาศักดิ์สิทธิ์สูดหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆปลุกจิตใจให้ฮึกเหิมขึ้นมา

“ในเมื่อหมอเทวดาหลินล้มเหลวแล้ว ผู้อาวุโส พาพวกเราออกไปเถอะ พวกเราไม่เข้าไปด้านในสุสานหลิวเหยียนแล้ว”ธิดาศักดิ์สิทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงอึมครึม

“ออกไป? สายเกินไปแล้ว!”

ผู้อาวุโสน้ำเสียงแหบแห้งพูดว่า”ทางเข้าทางออกของสุสานหลิวเหยียนไม่ได้อยู่ที่เดียวกัน พวกแกอยากจะออกไปจากที่นี่ ทำได้เพียงออกไปทางบริเวณจุดศูนย์กลาง! ไม่มีทางออกอื่น ตอนนี้อยากจะออกไป ทำได้เพียงกระโดดข้ามค่ายกลเทียนเหยียนไป!”

“อะไรนะ?”

“อย่างนั้นหมายความว่า….พวกเราจะต้องตายอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”

“ผู้อาวุโส ทางที่ดีรีบขจัดค่ายกลนี่ซะ ไม่อย่างนั้นก่อนที่พวกเราจะตาย ก็จะทำให้แกตายด้วย!”

ธิดาศักดิ์สิทธิ์พูดขึ้น

“ครับ!”

อี้เซียนเทียนพยักหน้า

ทุกคนนั่งอยู่กับพื้น เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ

แต่เวลานี้

ปัง!

จู่ๆเสียงแปลกประหลาดก็ดังมาจากด้านในห้อง

ทุกคนชะงักงันเล็กน้อย

แต่จู่ๆก็เห็นบนผนังเรียบด้านหลังห้อง ปรากฎรอยแตกร้าว?

“หืม?”

ผู้อาวุโสเบิกตาโพลงกว้าง

อี้เซียนเทียนกับธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็ชะงักงัน

รอยแตกนี้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งแพร่กระจายไม่หยุด

ภายในในเวลาไม่ถึงสามวินาที รอยแตกรูปประตูก็ปรากฏขึ้น

ตามด้วย

ครืน

ผนังที่มีรอยแตกพังทลายลง

ปรากฎเป็นรูปประตู ตามด้วยเงาร่างทยอยเดินออกมา มองทุกคนและระบายยิ้มออกมา

พวกธิดาศักดิ์สิทธิ์หายใจถี่ยิบ จากนั้นรวมตัวอยู่ด้วยกัน มองแขกที่มาเยือนอย่างระแวดระวัง