สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1832

คำพูดของจื้อปิงชิงทำให้ทุกคนต่างพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก!

"จบแล้ว ในที่สุดก็จบแล้ว!"

ลั่วเฉียนหันไปกอดหลินหยางด้วยน้ำตา "ขอบคุณนะคะพี่หลิน!"

"ไม่ต้องเกรงใจ! เฉียนเอ๋อร์ ผมผบอกแล้วไงว่ามีผมอยู่ ผมจัดการทุกอย่างได้ ไม่ต้องกังวลอะไร" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

คำพูดที่อ่อนโยน ทำให้ลั่วเฉียนรู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกทำตัวไม่ถูก

และยิ่งไปกว่านั้นคือความผิดหวังและพูดไม่ออก

เธอเก็บซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ในส่วนลึกของหัวใจและไม่กล้าเปิดเผยออกมา

หรืออาจถึงเวลาแสดงให้เห็นว่า เป็นเพียงน้องสาวที่ยกย่องชื่นชมในตัวพี่ชายคนนี้...

คนของตระกูลลั่วต่างกอดกันด้วยความดีใจ

"คุณจื้อ คุณควรจะเซ็นชื่อได้แล้ว" หลินหยางกล่าว

จื้อปิงชิงทำให้เพียงเดินไปข้างหน้าและมองดูหนังสือสัญญาฉบับนี้พร้อมกับกัดนิ้วตัวเองให้เลือดออกและเซ็นชื่อพร้อมประทับรอยนิ้วมือด้วยเลือดที่ไหลออกมา

"ดีมาก!"

หลินหยางพยักหน้าและถามขึ้น "ผมต้องไปที่หมู่บ้านหมอนักบุญตอนไหนเพื่อให้คุณยกเลิกสัญญาฉบับนี้?"

"คุณไม่จำเป็นต้องไป!"

จื้อปิงชิงกล่าวอย่างเย็นชาและจากนั้นก็เดินไปค้นอะไรบางอย่างจากจื้ออู่ที่กำลังหมดสติ จากนั้นก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา

"พวกคุณนำสัญญาฉบับนี้ไปทำลายซะ ส่วนสัญญาฉบับใหม่ฉันจะนำกลับไปให้คุณพ่อ เมื่อเขาเห็นเขาจะต้องทำลายทิ้งอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเขาทั้งสองก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก! ฉันคิดว่าเขาคงปล่อยลั่วเฉียนและคนของตระกูลลั่วไป" จื้อปิงชิงกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย

"ดี! ผมก็ไม่กลัวว่าพวกคุณจะเสียใจภายหลัง!"

หลินหยางพยักหน้าและยื่นสัญญาให้กับอีกฝ่าย

เมื่อได้รับสัญญามาจื้อปิงชิงก็นำพาคนของหมู่บ้านหมอนักบุญกลับไป

หลังจากที่จื้อปิงชิงจากไป หลินหยางก็มีอาการไออย่างรุนแรงทันที

"พี่หลิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ลั่วเฉียนรีบประคองหลินหยาง

"ไม่เป็นไร ผมต้องการพักผ่อน! เฉียนเอ๋อร์ ช่วยหาห้องที่สะอาดให้ผมสักห้องแล้วตั้งเตาหม้อใหญ่ ผมต้องการหม้อที่สูงประมาณหนึ่งเมตรห้าสิบ ช่วยหาถ่านหินมาให้ด้วย แล้วก็ไปเอายำเหล่านี้มาให้ผม...และห้ามใครเข้ามารบกวนผม ผมต้องการชำระล้างพิษ!" หลินหยางกล่าวอย่างอ่อนล้า

"ชำระล้างพิษ? หรือว่า...ยังกำจัด...พิษเสินตู๋ออกมาไม่หมด?" ลั่วเฉียนกล่าวอย่างตกตะลึง

"เด็กน้อย ถ้ากำจัดออกง่ายขนาดนี้จะเรียกว่ายาพิษเสินตู๋เหรอ? ผมเพียงแค่หลอกจื้อปิงชิงเท่านั้นเอง!" หลินหยางฝืนยิ้มออกมา

"แล้วร่างโยวหมิงซาอันดุร้ายของคุณ...ก็เป็นเรื่องโกหกอย่างนั้นเหรอ?" ลั่วเฉียนถามอย่างระมัดระวัง

หลินหยางได้ยินเข้าก็แสดงแววตาที่เต็มไปด้วยความครุ่นคิด

"ไม่ ร่างโยวหมิงซาอันดุร้ายไม่ใช่เรื่องโกหก...ร่างนี้เป็นร่างที่ได้จากการฝึกฝนปรุงแต่งยาพิษนับล้านของผม!"

"เพราะร่างนี้ทำให้ผมตายมาแล้วกว่าสิบครั้ง"

หลินหยางกล่าวเสียงแหบแห้งและแวตตาก็เต็มไปด้วยการนึกคิดและความทรงจำ....

......

เธอรีบไปหาคุณพ่อของเธอทันทีและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเจียงเฉินให้พ่อของเธอฟังทั้งหมด

"อะไรนะ? ไม่ได้พาตัวเธอกลับมา? แถมยังเสียหน้าอีกด้วย?"

ท่านนักบุญกล่าวด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ "ปิงชิง ทำไมลูกถึงพ่ายแพ้ให้กับคนไร้ชื่อเสียงคนหนึ่งเท่านั้น? เธอทำให้พ่อผิดหวังอย่างมาก"

"คุณพ่อ ไม่ใช่ว่าหนูไร้ความสามารถ แต่เป็นเพราะระดับความสามารถของเจ้าหมอนั่นสูงกว่า!" จื้อปิงชิงคุกเข่าลง

"ลูกไม่ต้องหาข้ออ้าง หญิงสาวของตระกูลลั่วถือเป็นหนึ่งในแผนการของพ่อ ลูกต้องพาตัวเธอมาให้ได้ ถ้าไม่พาเธอมา แผนนี้จะสำเร็จยากมาก!"

"แต่คุณพ่อ ลูกได้เซ็นชื่อในสัญญาและตอบตกลงแล้วว่าจะไม่ไปหาเรื่องตระกูลลั่วอีก ได้โปรดหาคนอื่นแทนที่เธอเถอะค่ะ"

จื้อปิงชิงกล่าวอย่างลำบากใจและหยิบหนังสือสัญญาออกมา

ท่านนักบุญรับมาและเปิดดู จากนั้นก็ขมวดคิ้ว

"เขาชื่อหมอเทวดาหลิน เขากินยาพิษเสินตู๋เข้าไปสามหยดแต่ไม่ตาย?"

"ใช่!"

"เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทางเป็นไปได้! ปิงชิง! ลูกกล้าโกหกพ่ออย่างนั้นเหรอ?"

"หนูไม่ได้โกหก เขาคนนี้มีร่างโยวหมิงซาอันดุร้าย! ยาพิษเสินตู๋ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย!" จื้อปิงชิงรีบอธิบาย

"อะไรนะ? ร่างโยวหมิงซาอันดุร้าย?"

นักบุญแสดงสีหน้าเคร่งเครียดและจู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็จ้องมองจื้อปิงชิง "ที่ลูกพูดมาเป็นความจริงเหรอ?"