สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1942

เมื่อคนของสำนักสวรรค์อินทนิลเห็นเข้าก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียด

"หมอเทวดาหลิน ผมว่า...เรานำสมบัติมีค่าออกมาแลกกับความปลอดภัยของเราด้วยดีกว่า!"

เชียนเย่เดินเข้าไปใกล้หลินหยางพร้อมกับกระซิบบอก

"หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป สำนักสวรรค์อินทนิลจะมีหน้าอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง? คุณเป็นถึงรองเจ้าสำนักสวรรค์อินทนิลแต่คุณกลับหนีปัญหาแบบนี้? คนอื่นเขาจะไม่หัวเราะดูถูกคุณได้ยังไง? อีกอย่างหากไม่ได้เพชรไท่อวี้เสินมาครอง สำนักสวรรค์อินทนิลของพวกคุณจะต้องเผชิญกับหายนะทุกสิ่งที่ถาโถมเข้ามา คุณคิดว่าเพิกเฉยต่อลูกศิษย์เหล่านี้โดยไม่สนในเลยเหรอ?" หลินหยางหันไปถาม

เชียนเย่ได้ยินเข้าก็ถอนหายใจ "ผมรู้แต่ผมแค่ต้องการถอยไปตั้งหลักก่อนเพื่อให้ไท่ชางหลงสงบลง! ตอนนี้เขาได้กินยาเพิ่มพละกำลังที่สะสมมาสามสิบปีไป ความสามารถของเขาในตอนนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าอะไรดี ต่อให้เราเข้าไปตอนนี้ก็อาจสู้เขาไม่ได้! เราออกไปจากที่นี่ก่อน ยาที่เขากินไปนั้นจะมีฤทธิ์อยู่เพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น และหลังจากยาหมดฤทธิ์ เราค่อยเข้ามากำจัดเขาและแย่งชิงเพชรไท่อวี้เสินไป แบบนี้จะไม่ดีไปกว่าเหรอ?"

"มันก็ถือเป็นวิธีที่ดี!" หลินหยางพยักหน้า "แต่ผมคิดว่าไม่จำเป็น!"

"ไม่...ไม่จำเป็น?"

เชียนเย่ตกตะลึง "แล้วหมอเทวดาหลินคุณคิดว่าควรทำยังไง?"

"ฆ่า!"

หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"คุณบ้าไปแล้วเหรอ?"

เชียนเย่อุทานเสียงหลง

คนอื่นของสำนักสวรรค์อินทนิลต่างพากันตกใจ

ทว่าเว่ยซินเจี้ยนกลับกล่าวอย่างเคร่งขรึม "อาจารย์ของผมไม่เกรงกลัวใคร! ทำไมต้องมากลัวเพียงแค่ไท่ชางหลงคนเดียว? รองเจ้าสำนัก! แอบหลบออกไปตั้งหลักไม่ใช่วิธีการที่ดีอะไร ลองสู้กับเขาสักตั้งแล้วเราค่อยว่ากัน!"

"รนหาที่ตาย! พวกคุณต่างก็รนหาที่ตาย!"

เชียนเย่กระทืบเท้าด้วยความโมโห

ขณะนี้เอง ไท่ชางหลงที่อยู่บนสังเวียนก็หันมามองหลินหยางและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ทำไม? พวกคุณไม่คิดจะมอบสมบัติให้กับผมเพื่อแลกกับชีวิตของพวกคุณอย่างนั้นเหรอ?"

"ให้! เราให้คุณ!"

เชียนเย่รีบพูด

"วางใจได้ รองเจ้าสำนักเชียน ผมมีแผนการของผม!" หลินหยางกล่าว "ในเมื่อเจ้าสำนักหลิงส่งผมมา หากผมไม่สามารถนำเพชรไท่อวี้เสินกลับไปได้ ถือเป็นการผิดคำพูดต่อเขา"

"แล้วหมอเทวดาหลิน คุณ...คุณต้องระมัดระวังให้มากนะ!" เชียนเย่ถอนหายใจ

หลินหยางพยักหน้าและเดินนำเว่ยซินเจี้ยนและคนอื่นๆ ขึ้นไปบนสังเวียน

"ฮึ! คนกลุ่มนี้กำลังจะตายลงแล้ว!"

"กล้าที่จะไม่คุกเข่าขอโทษหลงเทียนเจียว? พวกเขารนหาที่ตายชัดๆ!"

"แต่ทำไมหลงเทียนเจียวถึงไม่ยอมยกโทษให้พวกเขา? หรือว่าเขาจะมีความแค้นระหว่างสำนักสวรรค์อินทนิลอยู่ก่อนแล้ว?"

"ใครจะไปรู้! แต่อีกไม่นานคนเหล่านี้ก็จะกลายเป็นศพทั้งหมด! เรารีบไปเอาสมบัติมามอบให้กับหลงเทียนเจียวดีกว่า ถ้าช้ากว่านี้แล้วหลงเทียนเจียวโกรธเข้า เราทั้งหมดต้องแย่แน่!"

ทุกคนต่างวิพากษ์วิจารณ์ขณะมองไปที่หลินหยางและทุกคน

ตอนนี้ถือว่าพวกเขาปลอดภัยแล้ว และพวกเขาก็แสดงท่าทางดูถูกและเย่อหยิ่งต่อคนที่โชคร้ายเหล่านี้