สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2011

ปัง!

บนซากปรักหักพังย่านเขตที่มืดมน เมฆดำลอยลง หมอกควันแผ่กระจาย

ตามด้วยมีเงาร่างหนึ่งเดินออกมา จากนั้นโยนม่านซาหงที่อยู่ในอ้อมแขนลง

ตึงๆ…..

ร่างของม่านซาหงกลิ้งอยู่บนพื้นหลายตลบถึงได้หยุดลง

ร่างกายของเธอที่เดิมที่ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้วยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น คนเลยถึงกับต้องซู้ดปากทันที

เธอเคลื่อนไหวร่างกายอย่างยากลำบาก

ถึงแม้ว่าร่างกายของเธอจะได้รับบาดเจ็บ แต่เพราะเธอฝึกฝนบำเพ็ญฌานเลยสามารถรักษาตัวเองได้ และเวลาไม่นาน แขนขาของเธอก็สามารถเคลื่อนไหวได้แล้วเล็กน้อย

เงาร่างหนึ่งเดินไปบริเวณบัลลังก์กระดูกขาว สีหน้าไร้ความรู้สึกมองมาที่ม่านซาหงที่คลานจากบนพื้น แววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและทะนงตัว

“เธอดูตัวเองสิ ต่างอะไรกับ….หมาตัวหนึ่ง?”เงาร่างนั้นพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ม่านซาหงกัดฟันเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร

“ครั้งนี้เธอจะไปเอาโลงศพไท่อวี้เสินให้เจ้าลัทธิ ถือว่าเป็นคุณงามความดี แต่นี่สำหรับเจ้าลัทธิ ไม่ใช่สำหรับฉัน! เธอเป็นแม่มดของฉัน ผลสรุปถูกคนฆ่าอย่างกับหมาไม่มีเจ้าของ แถมยังสูญเสียปีศาจทั้งสาม ขายหน้าขายตาฉัน ม่านซาหง เธอว่า…..ฉันจะจัดการกับเธอยังไงดี?”เงาร่างนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ขอโทษค่ะ ฉันไร้ความสามารถ ฉัน….ฉันแค่อยากจะจัดการอันตรายที่แฝงเร้นแทนลัทธิปีศาจสวรรค์ค่ะ แต่กลับคิดไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้!”

ม่านซาหงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ แม้ว่านัยน์ตาของเธอจะมีความโกรธและไม่ยินยอม แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตา

“ไร้ประโยชน์ไม่มีความสามารถ!”

เงาร่างยืดตัวตรงขึ้น เดินมาตรงหน้าม่านซาหง มองเธอจากทางด้านบน จากนั้นถีบที่คอของม่านซาหงอย่างรุนแรง

ม่านซาหงไม่ได้พูดอะไร สีหน้าเต็มไปด้วยเลือดมองเขา เป็นเวลานาน ถึงได้ถามขึ้นว่า“ในเมื่อท่านอย่างให้ฉันตายขนาดนี้ ทำไม….ทำไมถึงยังช่วยฉัน?”

เวลานี้ม่านซาหงก็ไม่ได้มีความหวาดกลัว

เธอรู้ว่าคนผู้นี้อยากให้ตัวเองตาย ต่อให้อ้อนวอนขอโทษ ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

เงาร่างเงียบอึมครึมอยู่สักพักหนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นว่า“เดิมทีฉันไม่อยากช่วยเธอ แต่มีพวกชอบยุ่งเรื่องไร้สาระดึงฉันมา ถ้าฉันเห็นแล้วไม่ช่วย เจ้าลัทธิลงโทษฉันแน่!”

“มีคนลากท่านเข้ามา?”

ม่านซาหงชะงักงัน ทันใดนั้น เธอเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าเปลี่ยนทันที

“หรือว่า….”