สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 210

"บัดซบ!"

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินหยาง หลงโชตะคอกด้วยความโกรธ "คุณเห็นที่นี้เป็นสถานที่อะไร? มันใช้ที่ที่คุณจะมาอวดดีเหรอ?"

พูดจบ หลงโชโบกมือด้วยตรง "จับตัวมันไว้! ลงโทษขั้นรุนแรง!"

"ทำไม? ฝ่ายใต้คิดจะใช้คนหมู่มากรังแกคนน้อยเหรอ?‘ กงเจียเล่อพูดด้วยความโกรธ

"คนหมู่มากรังแกคนน้อยแล้วยังไง? ที่นี่คือฝ่ายใต้ อยู่ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรที่ฝ่ายใต้ของเราทำไม่ได้ คุณบอกว่าคุณมาเพื่อแข่งทักษะการแพทย์! คุณมีคุณสมบัติอะไรมาแข่งกับฝ่ายใต้? แล้วทำไมพวกเราต้องแข่งกับคุณ? พวกเราจะจับตัวคุณเดี๋ยวนี้ หลังจากนั้นลงโทษคุณตามกฎระเบียบของฝ่ายใต้! คุณจะทำอะไรพวกเราได้?" เฉียวม่ายซงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"สิ่งที่พวกคุณกำลังจะทำเคยคิดถึงผลกระทบที่ตามมาหรือเปล่า?" หลินหยางยิ้มแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

รอยยิ้มของเขาดูน่ากลัวมาก

"อาจารย์ ทักษะการแพทย์ของพวกเขาสู้คุณไม่ได้ ดังนั้นก็เลยคิดจะใช้ไม้แข็ง ฮึ่ม อาจารย์คุณวางใจได้ เรื่องนี้ผมจะให้เพื่อนที่อยู่ในสำนักข่าวเผยแพร่ข่าวออกไปอย่างแน่นอน ถึงเวลาคนทั่วประเทศจะต้องรู้ว่าพฤติกรรมของฝ่ายใต้เป็นยังไง คอยดูสีหน้าของพวกเขาให้ดีเถอะ!" ฉินไป่ซงพูดด้วยความโกรธ

ตอนนี้เขารู้สึกผิดหวังต่อฝ่ายใต้มาก

"มันก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าพวกคุณสามารถเดินออกจากที่นี่ได้หรือเปล่า"

หลงโชพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

หลังพูดจบ ผู้คนที่อยู่โดยรอบเริ่มรุมล้อมกันเข้ามาทันที

"พวกคุณ…พวกคุณคิดจะทำอะไร? พวกคุณคิดจะฆ่าคนเหรอ?" ร่างกายของกงเจียเล่อสั่นสะท้าน เหงื่อชุ่มไปหมดทั้งตัว เบิกตากว้างมองหลงโชอย่างไม่เชื่อสายตา

"ด้วยเส้นสายของฝ่ายใต้ จัดการเรื่องชีวิตของคนสองสามคนมันเรื่องง่ายจะตาย!"

หลงโชพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นหันหน้าไปด้านข้าง "สีหยวน"

"รองคณบดีหลง!"

"พาแขกออกไปให้หมด เรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยเข้ามา สั่งให้จับตัวพวกคนที่ก่อความวุ่นวายทุกคน! ถ้าหากพวกเขากล้าขัดขืน หักแขนหักขาของพวกเขา แต่อย่าเพิ่งทำให้ถึงตาย! ผมจะให้พวกเขาขอโทษสถาบันของเรา! ผมจะทำให้พวกเขาคุกเข่าขอโทษอาจารย์หยู่เหวินโม่!" หลงโชพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ครับ!"

สีหยวนรีบวิ่งออกไปทันที ส่วนสมาชิกของฝ่ายใต้ก็ไม่ลังเลอีกต่อไปแล้ว รองคณบดีหลงพูดถึงขนาดนี้แล้ว พวกเขายังต้องเกรงใจคนคนนี้อีกเหรอ?

อยู่ที่นี่ พวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรทั้งนั้น

ถึงเรื่องมันจะบานปลายถึงขั้นมีคนเสียชีวิต ฝ่ายใต้ก็จะช่วยพวกเขาจัดการทุกอย่างเอง

อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหน้าตาของฝ่ายใต้ จะปล่อยให้เกิดข้อผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด!

คนทั้งกลุ่มโถมกันเข้ามาทันที

เห็นสมาชิกของฝ่ายใต้พุ่งเข้าไปหาหลินหยาง สีหน้าของฉินไป่ซงเปลี่ยนไปทันที

"อาจารย์ระวัง!"

"อาจารย์ คุณรีบออกไปจากที่นี่! พวกเขาไม่คุยเหตุผลกับคุณแน่!"

กงเจียเล่อจับข้อมือของหลินหยางด้วยความร้อนรน เขาคิดจะลากหลินหยางออกไป

แต่ไม่ว่าเขาจะลากยังไง หลินหยางไม่ขยับตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

เห็นเพียงเขากระตุกมุมปากขึ้น พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา "ผมก็ไม่คิดจะคุยเหตุผลกับพวกเขาเหมือนกัน!"

"งั้นก็ทำตัวให้มันน่ารักหน่อย!"

มีคนเหวี่ยงหมัดเข้ามาหาหัวของหลินหยางโดยตรง

พวกเขาอดทนกับหลินหยางที่ทำตัวอวดดีคนนี้มาสักพักแล้ว

ถึงเขาจะเป็นหมอเทวดาหลินก็ตาม แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนของฝ่ายใต้ คนอย่างเขาจะเป็นอะไรได้อีก? หรือจะบอกว่าเขาสามารถรับมือกับคนทั้งฝ่ายใต้ได้เหรอ?

เพียงแต่…

ในขณะที่หมัดของคนคนนั้นกำลังจะกระแทกใส่หัวของหลินหยาง…

หลินหยางยกเท้าขึ้นถีบออกไป

กึก!

เสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้น

คนคนนั้นลอยกระเด็นออกไปทันที ร่างกายของเขากระเด็นออกไปกระแทกใส่กลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังจนล้มทั้งหมด

"หา?"

กงซีเล่อมองตาค้าง

หมอเทวดาหลินคนนี้มีทักษะการต่อสู้ติดตัวด้วย?

สมาชิกของฝ่ายใต้ก็ตกตะลึงเหมือนกัน

"ไอ้สาระเลว! จัดการมัน!" ปี้เซียนตะคอกเสียงดัง "ถ้าใครสามารถหักแขนหักขาของมันได้ รองคณบดีหลงจะให้เป็นแกนหลักของฝ่ายใต้!"

หลังจากสิ้นเสียง ลมหายใจของทุกคนหยุดชะงัก

สายตาของทุกคนมองไปทางหลงโชพร้อมกัน เหมือนกำลังรอคำตอบจากเขา

ส่วนหลงโชก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาพยักหน้า "อาจารย์ปี้เซียนพูดถูกแล้ว ผมหมายความแบบนั้น!"

ฉินไป่ซงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปทางสมาชิกของฝ่ายใต้ที่อยู่บนพื้น

กงเจียเล่อเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว เขารีบหันไปมอง เพียงแค่แวบเดียว เขาเข้าใจทุกอย่างทันที รู้สึกหนังศีรษะชาไปหมด

กลับเห็นแผนของสมาชิกฝ่ายใต้เริ่มสั่นอย่างไม่สามารถควบคุม อาการของพวกเขาเหมือนกับอาการของหยู่เหวินโม่ ปี้เซียน จินติงและหลี่จื่อหยุนไม่มีผิดเพี้ยน

ใช่แล้ว!

สมาชิกของฝ่ายใต้พวกนี้โดยหลินหยางทำลายอนาคตหมดแล้ว

"หา?"

คนของฝ่ายใต้เริ่มตื่นตระหนก

"มือของฉัน…มือของฉัน!"

"ไม่ พวกเราก็โดนทำลายจุดเฟินจี้!"

"ช่วยด้วย!"

"รองคณบดีหลง ช่วยพวกเราด้วย!"

สมาชิกพวกนั้นตกใจจนเยี่ยวราด มีคนหลายคนลุกขึ้นมาเดินตรงเข้าไปหาหลงโช

หยู่เหวินโม่และคนอื่นก็มองไปทางหลงโชด้วยความคาดหวังด้วย

ตอนนี้หลงโชคือความหวังสุดท้ายของพวกเขา ถ้าหากแม้แต่หลงโชก็รักษาไม่ได้ งั้นอนาคตในวงการการแพทย์ของพวกเขาต้องจบสิ้นแน่นอน

แต่ท้ายที่สุดหลงโชก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาผิดหวัง

ได้ยินเพียงหลงโชพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง ก็แค่อาการบาดเจ็บของเฟินจี้ มันรักษายากตรงไหน หลังจากที่จัดการคนคนนี้เรียบร้อยแล้ว ผมจะช่วยวินิจฉัยให้พวกคุณทีละคนเอง"

"ค่อยโล่งอกหน่อย!"

"ขอบคุณคณบดีหลง"

ทุกคนพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก

ก้อนหินที่กดทับอยู่ในใจของหยู่เหวินโม่และคนอื่นในที่สุดก็ถูกยกออก

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "หลงโช คุณนี่ใช้ได้เลยนะ ในเมื่อคุณบอกว่าสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเฟินจี้ งั้นผมจะเปิดโอกาสให้คุณ คุณรักษาพวกเขาตอนนี้เลย ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะรักษาได้หรือเปล่า!"

หลังพูดจบ หลงโชขมวดคิ้วแน่นทันที

"คุณหมายความว่ายังไง?" จินติงมองไปทางหลินหยางแล้วถาม

"ความหมายของผมเข้าใจง่ายมาก หลงโชกำลังโกหกพวกคุณ! เขา ไม่มีทางรักษาพวกคุณให้หาย!" หลินหยางพูด