ตึง!!
เสียงหนึ่งดังสะท้อนมา
ร่างของกู่ห้าวถูกทำให้ลอยออกไป หล่นลงบนพื้นอย่างรุนแรง
ตอนนี้เขาลุกขึ้นได้อย่างยากลำบากแล้ว ปากกระอักอาเจียนออกมาเป็นเลือดไม่หยุด ระหว่างหน้าผากของเขายังมีรอยดาบแดงฉานยื่นมาด้วย
“ไอ๋หยา?”
ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือมองกู่ห้าวด้วยความแปลกใจ“ฉันคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าแกจะไม่ถูกดาบของฉันหั่นเป็นสองท่อน? มหัศจรรย์จริงๆ”
เธอจ้องมองร่างของกู่ห้าวอยู่สักพักหนึ่ง จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้ รีบยกมือแกว่งดาบทันที
ฟึบฟับ!
ชุดที่อยู่บนร่างกายของกู่ห้าวถูกพลังดาบตัดขาดรุ่งริ่ง ทำให้เห็นเกาะอ่อนสีเงินบนร่างกาย
“ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง!นี่น่าจะเป็นเกาะอ่อนสินะ? คิดไม่ถึงว่าไอ้แก่นั่นจะไม่เอาสิ่งนี้ฝังไปด้วย กลับเอามาให้แก! เหอะๆ น่าสนใจ น่าสนใจดี!”
“ผู้นำหมู่บ้าน!”
คนของหมู่บ้านกู่เจี้ยนรีบวิ่งเข้ามาประคองกู่ห้าว แต่ละคนกดดันอย่างมาก
“พ่อคะ!”
กู่เหลียนวิ่งมาทั้งน้ำตา กอดกู่ห้าวแล้วพูดว่า“พ่อคะ อย่าเป็นอะไรนะคะ….”
“คุณพี่….”ผู้เป็นภรรยาที่อยู่ทางด้านนี้ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา เจ็บปวดทรมานอย่างมาก
“ไม่เสียเวลาแล้ว พวกแกไม่ยอมให้แร่ไวเบรเนี่ยม อย่างนั้นฉันจะไปเอาเอง ฉันไม่มีเวลามากมายมาสิ้นเปลืองกับพวกแกหรอกนะ”
ปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือหัวเราะพูดอย่างเย็นชา กลิ่นอายอำมหิตถาโถมมาทางด้วยนี้
“น่าสะอิดสะเอียน!”
กู่เหลียนทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด มองไปทางผู้เป็นพ่อที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แล้วก็แม่ที่ถูกบังคับ จู่ๆเธอก็หยิบดาบที่หักอยู่ข้างกายกู่ห้าวขึ้นมา สีหน้าเต็มไปด้วยความไร้เยื่อใย คิดไม่ถึงว่าหมายจะกระโจนเข้าจู่โจมปรมาจารย์อาวุโสเจี้ยนฉือ
“คุณหนูรอง คุณจะทำอะไร?”
คนของหมู่บ้านกู่เจี้ยนที่อยู่ด้านข้างร้อนใจ
“ฉันจะไปสู้กับเธอเอง!”
กู่เหลียนเดือดดาลตะโกนขึ้น แล้วจะกระโจนเข้าไป
“อย่า!”
“คุณหนูรอง หยุด!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา
ทำไมขาดๆหายๆ...
อยากอ่านต่อครับ...
ลงวันละ10ตอนไม่ได้เหรคับ 5ตอนมันน้อยไป กว่าจะอ่านจบลืมหมดพอดี...
อ่านสนุกนางเอกค่อนข้างโง่ซื่อบื้อ...
อยากอ่านต่อ...
เขียนดีอ่านสนุกครับ...
D...
ทำไมบางตอนเนื้อหาหายไปหมดเหลืออยู่แค่ไม่ถึง6บรรทัดเลย...
หลินหยาง...ผมอยากบอกว่า คุณมันกระจอก 5555...
บทหาย...