สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2215

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า เทพอัคคีที่ปรารถนาในดอกบัวขาวล้างโลกมาเสมอจะละทิ้งต่อสิ่งนี้ไปในตอนนี้ และยังคืนมันกลับมาให้กับหลินหยาง!

และสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึงยิ่งกว่าคือเทพอัคคีกลับเปลี่ยนใจและเดินออกไป

หากจากไปแบบนี้ก็เท่ากับว่าเป็นการประกาศให้โลกได้รู้ว่า เขาที่เป็นเทพอัคคี....พ่ายแพ้การต่อสู้!

เทพอัคคีรักเกียรติของตัวเองขนาดนั้น เขาจะยอมรับได้ยังไง?

แต่ตอนนี้ เขากลับเลือกที่จะเดินจากไป....

จะไม่ปล่อยให้คนอื่นตกตะลึงได้ยังไง?

โดยเฉพาะบรรดาลูกศิษย์ของเกาะเสินหั่วที่ต่างตกใจและรู้สึกว่ามุมมองความคิดของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ต้องรู้ว่า ในสายตาของพวกเขาแล้ว เทพอัคคีเปรียบเสมือนกับเทพเจ้าที่ไม่มีทางพ่ายแพ้ได้ และไม่มีทางยอมแพ้ไปเช่นนี้

แต่ตอนนี้ สิ่งเหล่านี้กลับถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง

พวกเขาดูเหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน

หรือ....เทพอัคคีไม่ใช่เทพเจ้าอย่างที่คิด

เขา...ก็คือคนธรรมดา!

เหมือนกันกับทุกคน!

ผู้คนต่างมองออกไปอย่างว่างเปล่าและในหัวของแต่ละคนกลับคิดซับซ้อน

เทพอัคคีหันหลังกลับออกไป แต่ขณะที่เขาไปนั้น จู่ๆ เขาก็หยุดชะงักลง

เขาค่อยๆ หันกลับมาและมองไปที่หลินหยาง

"หมอเทวดาหลิน อันที่จริงผมก็เห็นความตั้งใจของคุณ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่คุณจะกล้ามอบดอกบัวขาวล้างโลกออกมาแบบนี้ คุณกำลังเดิมพัน แม้ว่าความเสี่ยงจะมากแค่ไหนก็ตาม แต่....หากคุณชนะ เราอาจต้องได้เจอกันอีกครั้ง ถึงตอนนั้น ผมจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อแย่งชิงทั้งหมดกลับคืนมา และตอนนั้นผมจะไม่ยอมชะล่าใจและไม่มีทางออมมือ หวังว่าคุณจะพัฒนาความสามารถของคุณได้เร็ว! ผมจะได้ไม่รู้สึกเบื่อหน่ายซะก่อน!"

เมื่อพูดจบ เทพอัคคีก็กระโดดและจากนั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

"ผมไม่เป็นอะไรมาก แค่เสียพลังมากเกินไป ทำให้อวัยวะภายในเสียหายเล็กน้อย สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับผมเลย ผมฝังเข็มและกินยาเข้าไปก็หาย" หลินหยางกล่าวพร้อมกับฝืนยิ้มออกมา

"งั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง...."

"แต่หมอเทวดาหลิน ทำไมคุณถึงปล่อยเขาไป? เทพอัคคีดูเหมือนจะยังไม่ยอมละทิ้งต่อดอกบัวขาวล้างโลก ทำไมคุณไม่ใช้โอกาสนี้ฆ่าเขาซะเลย?" ม่านซาหงเดินเข้ามาด้วยความไม่พอใจและกระซิบถาม

เมื่อพูดจบ บรรดาลูกศิษย์ของเกาะเสินหั่วก็หันมามองเธอ

หลินหยางเห็นเข้าก็เข้าใจได้พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เทพอัคคีเป็นคนที่รักในเกียรติของตัวเองมาก ผมรู้ว่าเขาไม่มีทางเอาดอกบัวขาวล้างโลกไปจากผม! ที่ผมไม่อยากฆ่าฟันนองเลือดกับเขานั้น หนึ่งก็เพราะว่าผมไม่มั่นใจว่าผมจะชนะ สองเพราะเขามีบุญคุณต่อผม หากไม่ถึงที่สุดจริง ผมไม่อยากถึงขั้นต้องเข่นฆ่ากับเขา!"

ม่านซาหงยังคิดอยากจะถามอะไรอีก แต่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ข้างๆ ตบไหล่ของเธอเบาๆ และกล่าวอย่างเคร่งขรึม "แม่มดหยุดพูดสักหน่อยเถอะ"

ม่านซาหงขมวดคิ้วและกวาดสายตาไปที่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ เดิมทีเธอคิดจะพูดอะไรอีก ทว่ากลับเห็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ส่ายหน้า

จากนั้นเธอก็เข้าใจทันทีและเงียบลงในที่สุด และสุดท้าย...ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา