สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2214

เทพอัคคีตกตะลึง

"คุณหมายความว่ายังไง?"

"คุณไปซะเถอะ!" หลินหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

"อะไรนะ?" เทพอัคคีประหลาดใจและมองไปที่หลินหยางอย่างเหลือเชื่อ จากนั้นก็กล่าวอย่างเคร่งขรึม "หมอเทวดาหลิน! เท่าที่ผมรู้นั้นคุณเป็นคนที่มีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตคนหนึ่ง คุณไม่เคยปล่อยใครก็ตามที่ข่มเหงคุกคามคุณมาก่อน ตอนนี้คุณกลับปล่อยผมไป? การกระทำแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนอย่างคุณจะทำได้!"

"เทพอัคคี เดิมทีผมและคุณไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน แต่เพราะเรื่องที่สุสานหลิวเหยียนทำให้เราเกิดช่องว่างระหว่างเรา และเพราะไฟประหลาดลากสีของสุสานหลิวเหยียนทำให้คุณเริ่มที่จะลงมือจัดการกับคนของเจียงเฉิน ฉะนั้นผมจึงต้องปกป้องตัวเองก็เลยไปแอบขโมยดอกบัวขาวล้างโลกมาจากเกาะเสินหั่วเพื่อใช้มันทำให้ลัทธิปีศาจสวรรค์หวาดกลัว อันที่จริงคุณได้ช่วยผมมาหลายครั้งมากและยังเคยช่วยชีวิตผมด้วย! เรื่องระหว่างผมและคุณที่มันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งที่เราทั้งสองคาดหวังอยากจะเห็น! จะพูดไปแล้วเราสองคนไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกันเลย แล้วทำไมเราต้องต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนี้? นี่คือสิ่งที่คุณต้องการอย่างนั้นเหรอ? แต่ที่แน่ๆ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ!" หลินหยางส่ายหน้า

"ฮ่าๆๆ คุณหลิน ทำไมคุณต้องเสแสร้งเป็นคนดีขนาดนั้น! ทำไม? คิดอยากจะทำตัวเป็นคนใจกว้างเพื่อจะซื้อใจคนงั้นเหรอ? เพื่อให้ผมซาบซึ้งใจ? ผมไม่ใช่เด็กสามขวบซะหน่อยที่จะเชื่อคำพูดของคุณ หากคุณใจกว้างจริง งั้นคุณก็เอาดอกบัวขาวล้างโลกมาให้ผม!" เทพอัคคีหัวเราะชอบใจและแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์

และเมื่อเขาพูดจบ หลินหยางก็หยิบดอกบัวขาวล้างโลกออกมาและโยนไปที่เทพอัคคี

.....

ดอกบัวขาวล้างโลกค่อยๆ ตกลงสู่พื้นและเกลือกกลิ้งหลายตลบจนไปถึงเท้าของเทพอัคคีก่อนที่มันจะหยุดลง

เสียงนั้นดังชัดเจน

ขณะที่ตกลงไปนั้น ราวกับโลกได้หยุดหมุนลงไป

"หมอเทวดาหลิน!"

"ไม่นะ!"

คนของหยางหัวที่ยืนอยู่ข้างหลังต่างเบิกตากว้างและตะโกนออกไปสุดเสียง

และหลังจากสิ่งนี้ถูกโยนออกไปแล้ว มันไม่มีวันกลับคืนมาได้อีก

ทุกคนต่างมองไปที่ดอกบัวที่สวยงามนั้นอย่างเหม่อลอย แต่ละคนเบิกตากว้างโดยไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมา

ทุกคนแทบหยุดหายใจ

อุตส่าพยายามอย่างเหน็ดเหนื่อยเพื่อทำให้เทพอัคคีตกที่นั่งลำบากขนาดนี้ ทว่าหลินหยางกลับทำแบบนี้!

หลินหยางรีบยื่นมือออกไปรับ

จากนั้นทุกคนก็ตกตะลึงอีกครั้ง

ทุกคนเหมือนถูกฟ้าผ่าพร้อมกับมองออกไปอย่างเหลือเชื่อ....

"หมอเทวดาหลิน คุณคิดว่าผมเป็นใคร? เป็นคนที่น่าสงสาร? ที่ต้องการให้คุณมาปลอบใจงั้นเหรอ?" เทพอัคคีกล่าวอย่างเย็นชา "สิ่งที่ผมสูญเสียไปแล้ว ผมจะเอากลับมาด้วยตัวผมเอง ไม่ใช่ให้คนอื่นทำเหมือนเมตตาต่อผม สำหรับผมแล้ว สิ่งนี้มันน่าละอายใจซะยิ่งกว่าการยอมจำนนซะอีก!"

"หมายความว่าคุณยังต้องการต่อสู้อีก?"

"ใช่ แต่ไม่ใช่วันนี้ สักวันระหว่างเราต้องรู้ดำรู้แดงกัน ดอกบัวขาวล้างโลกนี้ อีกไม่นานผมจะเป็นคนแย่งชิงมันกลับคืนมาด้วยตัวผมเอง!"

เทพอัคคีกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์และจากนั้นก็สะบัดแขนและเดินออกไป

เมื่อสิ่งนี้ปรากฏขึ้น ความคิดของทุกคนต่างแข็งทื่ออย่างบอกไม่ถูก