สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2602

แต่หลินหยางคิดไม่ถึงเลยว่าดินแดนแห่งความเงียบและความตายจะเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์แบบนี้

ตอนที่เขาได้ยินชื่อดินแดนแห่งความเงียบและความตาย เขานึกว่ามันจะเงียบมืดมิด เหมือนทะเลทรายโกบีที่เต็มไปด้วยการทำลายล้างและความตาย

แต่ตอนนี้แนวคิดของเขาถูกล้มล้างโดยสิ้นเชิง

“ยังไง? ยากที่จะรับได้ใช่ไหม?”อ้ายหร่านเดินมา เหลือบมองหลินหยางแล้วพูดขึ้น

“แน่นอน ใครเป็นคนตั้งชื่อดินแดนแห่งความเงียบและความตายเหรอครับ? ผมกำลังสงสัยความสามารถในการตั้งชื่อของคนคนนั้นละ”หลินหยางส่ายหน้าพูดขึ้น

“ความจริงเมื่อก่อนดินแดนแห่งความเงียบและความตายไม่ใช่แบบนี้ เมื่อก่อนที่นี่มันเหี่ยวเฉาตายไม่มีชีวิตชีวาจริง ๆ หลังจากที่พวกหมอเข้ามาที่นี่ จึงได้เปลี่ยนสถานที่แห่งนี้ให้เป็นแบบนี้ ที่แห่งนี้อุดมสมบูรณ์แบบนี้ เป็นเพราะคุณงามความดีของพวกเขาทั้งนั้น"อ้ายหร่านพูดขึ้น

“คุณงามความดีของพวกเขา?”

หลินหยางคุกเข่าลง เขาหยิบดินที่อยู่บนพื้นขึ้นมาดม จากนั้นพูดว่า“เกรงว่าไม่ใช่นะ? ที่นี่เป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์ ถ้าไม่มีคนเข้ามาความอุดมสมบูรณ์จะยิ่งมีมากขึ้น”

อ้ายหร่านเหลือบมองเขา และไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ถ้าผมเดาไม่ผิด เมื่อก่อนสถานที่แห่งนี้เปล่าเปลี่ยวแห้งแล้งเป็นเพราะเคยมียอดฝีมือมารุกล้ำ ยอดฝีมือคนนั้นดูดซับกลิ่นอายและแก่นแท้ส่วนสำคัญทั้งหมดของดินแดนนี้ ถึงได้ทำให้ดินแดนแห่งนี้เหี่ยวเฉาอย่างหาที่เปรียบมิได้ ผู้แข็งแกร่งยอดฝีมือผู้นั้นน่าจะไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปละ และพวกคุณคนของดินแดนแห่งความเงียบและความตายฝึกฝนทักษะทางการแพทย์คือไม่ได้จงใจสกัดแก่นแท้ส่วนสำคัญของดินแดนนี้ แต่ใช้มันเพื่อเพาะปลูกพืชสมุนไพร ดังนั้นสถานที่แห่งนี้จึงค่อยๆ เปล่งประกายด้วยพลังความอุดมสมบูรณ์ ถูกไหม?”หลินหยางพูดขึ้น

“ฉันไม่แน่ใจ”

อ้ายหร่านส่ายหน้า ไม่ยอมรับและก็ไม่ปฏิเสธ

พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยสักครู่หนึ่ง จากนั้นทั้งสองคนก็รีบเดินทาง

ที่นี่มีเสียงนกร้องและดอกไม้กลิ่นหอม กลิ่นอายลอยฟุ้ง และมีฉากที่ค้าขายจอแจอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทิวทัศน์ก็น่ารื่นรมย์เป็นพิเศษ

แต่เดินไปได้ไม่กี่นาที หลินหยางก็มองเห็นพืชข้างถนนที่น่าสนใจ

เขาเดินไปและนั่งยองๆดู

คิดไม่ถึงว่าดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้าจะมีดอกตูมสามดอก มันเปล่งประกาย กลีบยี่สิบสี่กลีบห่อหุ้มดอกตูมไว้ สีสันสดใส เมื่อสัมผัสครั้งแรกจะรู้สึกได้ถึงความเย็นสบาย แต่หลังจากนั้นก็จะร้อนอย่างไม่มีอะไรเทียบได้

“นี่คือดอกอะไร? มหัศจรรย์มาก!”

หลินหยางตื่นตะลึงถามขึ้น

ดอกไม้นี้มีชื่อว่าดอกซานหยางสุ่ยเย่ว ไม่ใช่สิ่งที่หายากในดินแดนแห่งความเงียบและความตายของเรา พบได้ทั่วไป แน่นอนว่าสิ่งนี้เป็นที่รู้จักในดินแดนแห่งความเงียบและความตายของเราเท่านั้น ไม่มีในโลก หมอเทวดาหลินไม่รู้ใช่ไหม? "อ้ายหร่านพูดขึ้น

“ผมจะรู้ได้ยังไง? ถ้าของสิ่งนี้มีแค่ดินแดนแห่งความเงียบและความตายแห่งนี้ โลกภายนอกจะต้องมีข้อมูลเกี่ยวกับมันน้อยมาก"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน