สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2649

เมืองเซวียนฮวาเป็นเมืองการค้าเสรี ไม่มีเจ้าของเมืองในเมือง มีคณะกรรมการเมืองเพียงคนเดียว เรื่องทั้งหมดในเมืองจะถูกตัดสินโดยคณะกรรมการเมือง

ตั้งแต่ตระกูลตู๋กูตั้งถิ่นฐานในที่นี้ สิทธิในการพูดในเมืองจึงตกอยู่ในมือของตระกูลตู๋กูโดยธรรมชาติ

ใครจะกล้าต่อกรกับอสูรร้ายเช่นนี้?

ดังนั้นตู๋กูหวยจึงหยิ่งยโสและเผด็จการ ไม่มีใครกล้ายั่วยุเขาเลย

วันนี้เป็นวันที่กองกำลังต่างๆ มาขอพบผู้ดูแล และเป็นเวลาสำหรับตระกูลตู๋กูที่จะควักเงินมาหาศาล กลุ่มขอตู๋กูหวยว่างไม่มีอะไรทำ เขาจึงออกมาเดินเล่นในภัตตาคาร และได้พบกับเรื่องนี้ จึงมาดูความตื่นเต้น

ไม่คิดว่าเขาจะได้พบกับความงามที่น่าทึ่งอย่างอ้ายหร่าน ชั่วขณะหนึ่งตู๋กูหวยรู้สึกฟุ้งซ่าน ปรารถนาที่จะได้ความงามในทันที

ทุกคนในโลกรู้ว่าตู๋กูหวยเจ้าชู้มาโดยตลอด และเมื่อเขาเห็นผู้หญิงสวย เขาจงใจที่จะได้เธอมา

และครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

หลังจากตู๊กูหวยถามถึงตัวตนของอ้ายหร่านคนเดียว ทุกคนก็เข้าใจว่าตู๊กูหวยมาเพื่อหญิงงามคนนี้!

เดิมที อ้ายหร่านคิดว่าตู๋กูหวยจะไม่ทำให้สำนักชิงเซวียนลำบากใจหากเธอแสดงตัวตนของเธอ แต่เธอคิดผิด

หากไม่มีข้อแก้ตัว ตู๋กูหวยจะได้ตัวอ้ายหร่านได้อย่างไร?

ในขณะที่ผู้คนแอบหัวเราะ มองไปที่คนของสำนักชิงเซวียนอย่างสนุกสนาน

อ้ายหร่านตกตะลึง แทบไม่อยากเชื่อ

“ฮ่า สาวน้อยคนนี้คิดว่าตู๋กูหวยจะช่วยสำนักชิงเซวียนงั้นเหรอ ครั้งนี้เป็นการขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวสารอีกกำมือ!” โหวซานเย้ยหยัน

"คุณชายหวย! ทำไมคุณสุกเอาเผากินเช่นนี้? เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทำผิดก่อน!" หนานเฟิงตื่นตระหนก รีบพูดขึ้นมา

เมื่อตู๋กูหวยได้ยิน ก็ตบเขาด้วยหลังมือ

เพียะ!

เสียงตบดังกึกก้อง

หนานเฟิงถอยห่างออกไปหลายก้าว แก้มครึ่งหนึ่งของเขาแดงระเรื่อ และเขามองอีกฝ่ายด้วยความไม่เชื่อ

“ไอ้หมา! แกคิดว่าแกเป็นอะไร? กล้ามาสอนฉัน? เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะฉีกแกทั้งเป็นเดี๋ยวนี้!” ตู๋กูหวยตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

“คุณชายหวย คุณทำแบบนี้ เป็นการใช้อำนาจรังแกคนไปหน่อยไหม? "อ้ายหร่านโกรธอดไม่ได้ที่จะกัดฟันถาม

"ฉันพูดแล้วว่า ตระกูลตู๋กูตั้งรกรากอยู่ในเมืองเซวียนฮวา ตอนนี้เมืองเซวียนฮวา เป็นอาณาเขตของตระกูลตู๋กูของฉัน พวกเธอมาสร้างปัญหาในดินแดนของฉัน ฉันไม่มีสิทธิลงโทษเลยเหรอ?” ตู๋กูหวยหรี่ตาของเขาและหัวเราะเบาๆ ตามด้วยยกมือขึ้น: "เอามันไปให้หมด!"

"ครับ!"

ยอดฝีมือของตระกูลตู๋กูที่อยู่ด้านหลังเดินตรงเข้ามา

ผู้คนของสำนักชิงเซวียนกังวลใจอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดต่างมองไปที่เจ้าสำนักชิงเซวียน

ตราบใดที่เจ้าสำนักชิงเซวียนพยักหน้า พวกเขาก็เริ่มต่อต้านทันที

แต่จะมีประโยชน์อะไรในการต่อต้าน?

ในตอนนี้สำนักชิงเซวียนที่อยู่ต่อหน้ายักษ์ใหญ่เช่นตระกูลตู๋กู มันยังด้อยค่ากว่าทรายบนพื้นดิน...

เจ้าสำนักชิงเซวียนดูมืดมนและนิ่งเงียบไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

สถานการณ์คือตึงเครียด

อ้ายหร่านและคนอื่นๆ ได้ตัดสินใจที่จะต่อต้าน

โหวซานและฝูงชนเป็นการที่กำลังดูการแสดงอย่างสมบูรณ์ จ้องมองที่พวกเขาและหัวเราะเบาๆ

แต่ในขณะนี้ หลินหยางที่อยู่ด้านข้างก็พูดขึ้นว่า

"ได้ยินมาว่าตระกูลตู๋กูที่ยิ่งใหญ่ พวกเขามักมีเมตตาและเป็นที่เคารพของวีรบุรุษทุกคน วันนี้ได้มาเห็น เป็นเพียงสิ่งที่ผู้คนคุยโวโออวดเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากไปกว่า! "

เมื่อคำพูดจบลง ทุกคนตัวสั่นและตกใจอย่างมาก

ตู๋กูหวยมองไปที่หลินหยางด้วยความประหลาดใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน