สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2648

เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่าเกลียดของเจ้าสำนักชิงเซวียน ทุกคนก็รู้เลยว่าผู้นำของภูเขาคุนเผิงนี้ อาจเป็นคนที่ยากที่จะจัดการ

"คิดไม่ถึงเลยว่าคนๆ นี้จะเป็นผู้นำของภูเขาคุนเผิง... " อ้ายหร่านอดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจออกมา การแสดงออกของเธอไม่เป็นธรรมชาติ

“คนนี้คือใคร?” หลินหยางถามด้วยความสงสัย

"คนนี้ชื่อโหวซาน เขาเคยเป็นผู้อาวุโสคนที่ห้าของสำนักชิงเซวียน"

“อะไรนะ ผู้อาวุโสคนที่ห้าของสำนักชิงเซวียน?" หลินหยางตกตะลึง

"ใช่ ฉันก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกัน ว่ากันว่าคนๆ นี้แอบขโมยเรียนแอบใช้ตำราลับและสมบัติของสำนักชิงเซวียน ไปหลายเล่ม อีกทั้งอยากจะเอาสมบัติของสำนักชิงเซวียนมาครอบครอง ถูกจับได้แล้วถูกขับไล่ออกจากสำนักชิงเซวียน เขาฝังแค้นอยู่ในใจ จึงหันไปภักดีต่อภูเขาคุนเผิง คิดไม่ถึงว่าภูเขาคุนเผิงจะรับเขา มอบหมายให้ทำในฐานะหัวหน้าทีมเพื่อนำทีมภูเขาคุนเผิงเข้าร่วมในการแข่งขันอวี่เจวี๋ย! มันเป็นเรื่องแกล้งคนของโลกจริงๆ" อ้ายหร่านพูดเสียงแหบห้าว

"เรื่องแกล้งคนของโลกเหรอ? คุณอ้ายหร่าน นี่หมายความว่าอย่างไร"

“เพราะคนที่รายงานการขโมยของโหวซานในตอนนั้น คือท่านอาจารย์ จ้าวเจียงอั้น!" อ้ายหร่านกล่าว

ทันใดนั้นหลินหยางก็ตระหนักว่า: "ความรู้สึกคือศัตรูมาพบกัน! เช่นนั้นก็ไม่น่าแปลกใจแล้ว"

"ชิชิชิ จ้าวเจียงอั้น ดูนายสิ ดูนายสิ แม้ว่าตอนนี้จะนั่งตำแหน่งเจ้าสำนักแล้ว นายก็ยังเป็นแบบนี้ ช่างตลกจริงๆ” โหวซานหรี่ตาของเขาและจ้องมองที่เจ้าสำนักชิงเซวียน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

"โหวซาน ฉันไม่พูดมากความกับนาย เราทุกคนมาที่นี่ก็เพื่อขอความคุ้มครองจากตระกูลตู๋กู เข้าร่วมการแข่งขันอวี่เจวี๋ย ฉันคิดว่ามีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย ความคับข้องใจระหว่างนายกับฉัน จะรอให้หลังจากเข้าร่วมการแข่งขันอวี่เจวี๋ยแล้วค่อยมาคุยกัน" เจ้าสำนักชิงเซวียนพูดด้วยเสียงต่ำ

“เรื่องนั้นค่อยพูดกันทีหลัง แต่ตอนนี้คนของนายมาสะดุดขาศิษย์ของฉัน เป็นคนของนายมาหาเรื่องก่อน ถ้าฉันไม่ออกหน้าแทนศิษย์ของฉัน ในอนาคตฉันจะเป็นผู้นำพวกเขาได้อย่างไร" โหวซานเย้ยหยัน

“นายจะเอายังไง?”

“ง่ายๆ ก็มอบตัวคนที่สะดุดขาศิษย์ของฉันออกมา หรือไม่ก็ นายให้บรรดาศิษย์ทั้งหมดที่โต๊ะเมื่อครู่นี้ คุกเข่าลง คำนับคนของฉัน และกล่าวขอโทษ แล้วเรื่องก็จบลง เป็นไง?” โหวซานหัวเราะ

"แกฝันไปเถอะ!"

"ต้องการให้เราก้มคำนับพวกแกเหรอ? อย่าแม้แต่จะคิด!"

พวกของหนานเฟิงโกรธมากและตะคอกออกมา

เจ้าสำนักชิงเซวียนยังตะคอกอย่างเย็นชา: "ในฐานะเจ้าสำนัก ฉันจะยอมให้ศิษย์ของฉันทำสิ่งนั้นได้อย่างไร โหวซาน นายรู้จักฉันดี คำขอดังกล่าวจะไม่มีทางเป็นไปได้!"

"นั่นเป็นไปไม่ได้ วันนี้เราคงต้องลงมือกันแล้วเท่านั้น!” โหวซานตะคอกอย่างเย็นชา ส่งสัญญาณให้ฝูงชนล้อมรอบคนของสำนักชิงเซวียนโดยตรง เมื่อเห็นท่าทางนี้ พวกเขาต้องการลงมือที่นี่

ผู้ที่ดื่มชารีบแยกย้าย ถอยออกไปนอกร้านชา จะได้ไม่โดนลูกหลง

เจ้าของร้านน้ำชาก็หดตัวเช่นกัน เขากล้าออกมาหยุดเขาได้อย่างไร?

อ้ายหร่านไม่ลังเล รีบก้าวขึ้นไปทันทีพร้อมที่จะต่อสู้เคียงข้างกับเจ้าสำนักชิงเซวียนและคนอื่นๆ

แต่ในขณะนี้ มีเสียงที่ไม่เรียบเฉยดังเข้ามา

“กล้าหาญดีมาก กล้ามาสร้างปัญหาในเมืองเซวียนฮวางั้นเหรอ? ไม่รู้หรือว่าตอนนี้ใครเป็นผู้ดูแลเมืองเซวียนฮวา”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ผู้คนทั้งสองฝั่งก็ตกตะลึง

แต่เห็นคนสองสามคนเดินมาอย่างช้าๆ

ผู้ที่เดินนำหน้าคือชายคนหนึ่งในชุดผ้าทอ ชายคนนั้นมีรอยยิ้มที่ไม่แยแส แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและดูถูก ดูเหมือนเขาจะไม่มีคนเหล่านี้ในสายตา แต่เมื่อเขาเห็นอ้ายหร่านในฝูงชน ดวงตาของเขาก็ประกายขึ้น

"นี่ดูเหมือนจะเป็นลูกชายคนที่รองของตระกูลต็กู ตู๋กูหวย!"

"อะไรนะ เขาคือคุณชายหวย?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน