สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2679

จางฉีรู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก เขาเดินไปอย่างเงียบสงบเพียงลำพัง

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะโชคร้ายขนาดนี้ที่ต้องมาเป็นเหยื่อล่อเพื่อคอยล่อผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ

"คนเราเมื่อถึงคราวจำเป็นก็ต้องก้มหัวด้วยกันทั้งนั้น!"

"คอยดูเถอะ! รอให้ฉันออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน ฉันจัดการแกแน่!"

"เป็นเพียงแค่คนนอกกลับกล้าดูถูกเหยียดหยามฉันขนาดนี้! แค้นนี้ฉันต้องคิดบัญชี!"

จางฉีกัดฟันกรอดด้วยความโมโห

ทว่าเขากลับทำได้เพียงบ่นออกมาเพื่อระบายเท่านั้น

และเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงต่อสู้กันเกิดขึ้นบริเวณข้างหน้า

จางฉีตกใจและรีบวิ่งกลับไป

"เดินต่อไป"

เบื้องหลังได้มีเสียงของหลินหยางดังขึ้น

จางฉีกลืนน้ำลายและหยุดชะงักพร้อมกับเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

จากนั้นก็เห็นว่ามีเลือดเอ่อนองเต็มพื้นและยังมีศพนอนกองอยู่สามศพ มีสี่คนกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดเลือดพล่านอย่างไม่มีใครยอมใคร

เมื่อเห็นถึงตรงนี้ จางฉีก็ใจเต้นแรงและรีบร้องเรียก "มีไข่มุกผ่านด่าน! มีไข่มุกผ่านด่าน! !"

หลินหยางที่แอบอยู่ข้างหลังได้คอยสังเกตมอง

จากนั้น!

มีไข่มุกผ่านด่านอยู่ในอ้อมแขนของหนึ่งในสี่คนที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดจริงด้วย!

อีกสามคนกำลังพยายามโจมตีชายคนนั้นอย่างบ้าคลั่งเพื่อคิดจะแย่งชิงไข่มุกผ่านด่าน ทว่าความสามารถของชายคนนั้นไม่ธรรมดา เขาสามารถรับมือกับอีกสามคนได้อย่างสบายๆ

"เขาคนนี้เหมือนจะเป็น....ฉู่ชิว! ต้องใช่ว่าที่อัจฉริยะฉู่ชิวแน่ๆ! !"

จางฉีเหมือนจะรู้จักชายที่โอบอุ้มไข่มุกผ่านด่านพร้อมกับร้องอุทานเสียงหลงออกมา

"ว่าที่อัจฉริยะ?" หลินหยางขมวดคิ้ว

"ใช่ เขาอยู่ภายใต้อัจฉริยะหลาวยิง หากอัจฉริยะหลาวยิงไม่อยู่แล้ว อัจฉริยะลำดับที่เจ็ดก็จะตกเป็นของเขา!" จางฉีรีบอธิบาย

เมื่อพูดจบ หลินหยางก็คิดอะไรในใจ

"เราจะลงมือไหม? ผมว่าสามคนนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉู่ชิว หากเราลงมือตอนนี้ฉู่ชิวอาจสู้ไม่ได้ เช่นนั้นเราอาจแย่งชิงไข่มุกผ่านด่านมาได้ หากปล่อยให้ฉู่ชิวฆ่าสามคนนั้นก่อน ไม่แน่เขาวงกตอาจเปลี่ยนแปลงไป แบบนี้เราอาจไม่ได้ลงมือง่ายแน่!" จางฉีกล่าว

หากเขาวงกตเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา หากฉู่ชิวคิดจะหนี ด้วยกำลังความสามารถของสามคนนั้นจะต้องขัดขวางเขาไม่ได้อย่างแน่นอน

เมื่อสักครู่ขณะที่หลินหยางเดินตามจางฉีมานั้น เขาวงกตก็ได้เปลี่ยนแปลงเคลื่อนไหวจนตำแหน่งคลาดเคลื่อน จนทั้งสองเกือบจะพลัดหลงกัน

"ลงมือตอนนี้ไม่ได้"

หลินหยางกล่าวกระซิบ

"ทำไม?"

จางฉีร้อนใจ

นี่ถือเป็นโอกาสที่หาได้ยากมาก

"คุณสังเกตดูไปรอบๆ สิ!" หลินหยางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

จางฉีตกใจพร้อมกับรีบมองไปรอบๆ

ที่นี่คือทางที่มีทางแยกจำนวนมากถึงหกเส้นทาง

และจางฉีเองก็มองเห็นเงาคนแวบไปมาอยู่หลายเส้นทาง

"ดูเหมือนว่ามีหลายคนกำลังคอยสังเกตการณ์อยู่เหมือนกัน!" จางฉีแอบกัดฟัน

"ตอนนี้ที่ผมรับรู้สัมผัสได้มีอยู่ห้าคน แต่ผมคิดว่าต้องยังมีคนแอบอยู่อีกแน่ รวมถึงคนที่ก่อนหน้านี้ได้แอบลอบโจมตีเราทั้งสองอีกด้วย!" หลินหยาง

"คุณฉลาดเฉียบแหลมมาก หากผมออกไปอย่างประมาท เกรงว่าต้องแย่แน่!" จางฉีกล่าวด้วยความขอบคุณ

หลินหยางไม่พูดอะไรและยังคงเฝ้าจับตาดูการต่อสู้ทางนั้นอย่างจดจ่อและเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็กล่าวอย่างเคร่งขรึม "รอต่อไปอีกสองนาที รอพวกเขาสู้กันจนได้เวลาแล้วเราค่อยลงมือ!"

"อ๋า?"

จางฉีตกใจ "คุณเพิ่งบอกว่าจะเข้าไปตอนนี้ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ? รอบๆ มีคนมากออกขนาดนั้น เราจะเสี่ยงบุกเข้าไปจริงเหรอ? แบบนี้จะได้ไม่คุ้มเสียหรือเปล่า?"

"เรารออยู่ตรงนี้ก็มีแต่เสียเวลาเปล่า เวลาในการแข่งขันมีเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น หาไข่มุกผ่านด่านเจอแล้วยังต้องหาทางออกอีก! เราจะเสียเวลาแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เตรียมลงมือกันเถอะ"

หลินหยางกล่าวเสียงแหบแห้งพร้อมกับหยิบเข็มเงินออกมาปักบนร่างกายของตัวเองเพื่อเป็นการเพิ่มพละกำลัง

จางฉีรู้สึกสับสนงุนงงอย่างมาก

หลินหยางกำลังคิดอะไรกันแน่?

นี่มัน...ไม่ใช่รนหาที่ตายหรอกเหรอ?

ขณะที่รอบๆ มีผู้คนที่คอยฉวยโอกาสอยู่ จางฉีก็เข้าใจได้ทันทีว่าตอนนี้หากใครลงมือก็ไม่ใช่โอกาสที่ดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน