สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2695

"อ๋า พ่อหนุ่มคนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว!"

ทางด้านตระกูลอวี่ เจี่ยนเทาได้ออกจากเขาวงกตอย่างราบรื่นและดื่มน้ำชาไปพร้อมกับได้ยินเสียงร้องตะโกนภายในห้องพักของสำนักชิงเซวีนก็กวาดสายตามองอย่างเย็นชาและกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

สีหน้าของอวี่เจิ้นเทียนไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

เรื่องของหลินหยางนั้น เขาคอยติดตามและให้ความสนใจอยู่ตลอดเวลา

เมื่อเห็นว่าหลินหยางสามารถรับมือกับหนามมังกรจ้งหลงได้และยังทำให้หลาวยิงพ่ายแพ้ได้นั้น ในใจของเขาก็เริ่มรู้สึกโกรธแค้นขึ้นมาแล้ว

คนที่มีพรสวรรค์และความสามารถอันน่าทึ่งขนาดนี้ มีตระกูลสำนักไหนบ้างที่ไม่ต้องการ? ไม่เช่นนั้นผู้นำวิหารหยุนเซียวซานจะเดินทางมาหาหลินหยางด้วยตัวเองเหรอ?

แต่เขารู้ดีว่า เสียดายตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว

ตระกูลอวี่นับว่าได้แตกหักกับหลินหยางไปแล้ว ทำให้เขาทำได้เพียงยืนเคียงข้างเจี่ยนเทาอย่างไม่สนใจไยดีอะไร

"มือเทพเจี่ยน! หากคุณเจอเขาในการแข่งขันรอบที่สอง คุณพอมีโอกาสชนะเขาได้ไหม?" อวี่เจิ้นเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามออกไปอย่างระมัดระวัง

"ทำไม? คุณไม่เชื่อใจผมเหรอ?" เจี่ยนเทาขมวดคิ้วและถาม

"ไม่ใช่ๆ ผมจะไม่เชื่อใจคุณได้ยังไง? ในฐานะของลูกศิษย์เซียนเก้าชีวิต ความสามารถของคุณต้องไม่ธรรมดาแน่ แต่...แต่..." อวี่เจิ้นเทียนอึกอักพูดไม่ออก

"เพียงแค่เขาสามาถรรับมือกับหนามมังกรจ้งหลงได้ เลยคิดว่าความสามารถของเขาเหนือกว่าผมใช่ไหม?" เจี่ยนเทาหัวเราะอย่างเย็นชา

อวี่เจิ้นเทียนไม่พูดอะไร

เจี่ยนเทาหัวเราะออกมาและเอ่ยปาก "เอาล่ะ ผู้นำตระกูลอวี่ คุณไม่ต้องกังวลใจไป แม้เขาสามารถรับมือกับหนามมังกรจ้งหลงได้ก็ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไร ผมมีวิธีจัดการกับเขาแน่นอน!"

"จริงเหรอ?"

แววตาของอวี่เจิ้นเทียนเปล่งประกายและรีบถามออกไป

"คุณกำลังสงสัยในความสามารถของผม? หรือว่าสงสัยในความสามารถของอาจารย์เซียนเก้าชีวิตของผม?" เจี่ยนเทาหรี่ตาลงถาม

"ผมจะสงสัยในความสามารถของพวกคุณได้ยังไง? เพียงแต่...คุณต้องระมัดระวังตัวดีๆ ผมได้ยินมาว่านายหลินคนนั้นยังไม่ได้ส่งคืนหนามมังกรจ้งหลงให้หุบเขาจ้งหลงกู่ นั่นก็หมายความว่าในมือของเขายังมีอาวุธชิ้นนี้อยู่ หากคุณต้องเผชิญหน้ากับเขา คุณจะต้องระมัดระวังตัวอย่างมาก!"

"ฮึ แค่หนามมังกรจ้งหลงก็สามารถคิดเป็นศัตรูกับทุกคนได้! ผมคิดว่าแม้หลาวยิงจะนำหนามมังกรจ้งหลงออกมาใช้ แต่อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้แสดงพลังความน่ากลัวของหนามมังกรจ้งหลงออกมาอย่างเต็มที่ จึงทำให้นายหลินรับมือได้ ตอนนี้แม้ว่านายหลินจะได้หนามมังจ้งหลงไปครอง แต่เขาอาจไม่รู้วิธีใช้มันก็ได้ สิ่งนี้เมื่ออยู่ในมือของเขาก็อาจเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไรเท่านั้น รอให้ผมฆ่าเขาได้ในการแข่งขันรอบถัดไปและแย่งชิงหนามมังกรจ้งหลงมาได้ ผมจะทำให้คุณได้เห็นความน่าทึ่งของมัน!" เจี่ยนเทากล่าวด้วยรอยยิ้ม

คนของตระกูลอวี่เมื่อได้ยินก็พากันตื่นเต้นดีใจอย่างมาก

"งั้นเราต้องขอฝากความหวังไว้ที่มือเทพเจี่ยนด้วย!"

"ไม่มีปัญหา! แต่คุณอ้ายหร่าน..."

"มือเทพเจี่ยนวางใจได้ รอให้การแข่งขันจบสิ้นลง ผมและทุกคนจะจับลูกสาวของผมไปส่งให้คุณถึงที่เลย! เธอเป็นลูกสาวของผม ผมจับตัวเธอไปเหลยเจ๋อก็ทำอะไรผมไม่ได้!"

"ดีมาก!"

เจี่ยนเทาพยักหน้าด้วยสีหน้าชอบใจ

เวลาหลังจากนี้ค่อนข้างเงียบสงบเป็นไปด้วยดี

หลินหยางนั่งพักผ่อนเพียงลำพังภายในห้องเพื่อเตรียมการแข่งขันในรอบถัดไป

การแข่งขันอย่างดุเดือดในเขาวงกตยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง และได้สร้างความประหม่าให้กับผู้ชมทุกคน

นอกจากรอบการแข่งขันของหลินหยางจะสร้างความตกตะลึงและความน่าทึ่งแล้ว ยังมีอีกสองสามคนที่ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกทึ่ง

หนึ่งในนั้นคือเสินกงชาง ยอดอัจฉริยะอันดับหกแห่งตระกูลเสินกงที่เป็นที่สะดุดตาที่สุด

ยี่สิบเก้าคนที่ถูกแบ่งมาอยู่กับเขาถือว่าโชคร้ายมาก เมื่อเข้าไปในเขาวงกต คนที่พอรู้ความสามารถของตัวเองก็ต่างพากันยอมแพ้และออกจากเขาวงกต และคนที่ไม่ยอมแพ้ก็ต่างมีจุดจบเดียวกัน นั่นคือถูกเสินกงชางฆ่าตายทั้งหมด

และสุดท้ายเสินกงชางก็นำไข่มุกผ่านด่านจำนวนห้าเม็ดออกจากเขาวงกต

การลงมือที่โหดเหี้ยมนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงอย่างมาก

"หลินหยาง หากได้เผชิญหน้ากับเขาในรอบถัดไป คุณต้องรีบยอมแพ้เข้าใจไหม?"

อ้ายหร่านที่เพิ่งเห็นการแข่งขันของเสินกงชางเสร็จก็รีบหันไปกล่าวกับหลินหยางอย่างเคร่งขรึม

สีหน้าของเธอจริงจังอย่างมาก!

"ใคร?"

หลินหยางที่กำลังหลับตาอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาและถามด้วยความสงสัย

"เสินกงชาง ยอดอัจฉริยะอันดับที่หกไง จะมีใครได้อีก?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน