สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2732

นี่ยอมแพ้หรอ?

บางคนก็รับไม่ได้

ตู๋กูหวยที่กำลังได้เปรียบอยู่ตอนนี้โดนหลินหยางตอบโต้อย่างกะทันหันและต่อยเขาจนล้มลงในทีเดียว

ผู้นำสำนักชิงเซวียนอึ้งเหมือนไก่ตาแตก

อ้ายหร่านมองอย่างตะลึงไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น

ผู้คนจากวิหารหยุนเซียวซาน, สำนักเซียงหยุน, หนานหลี่เฉิง และกลุ่มชนอื่นๆก็ตกตะลึงเช่นกัน

“ทําไมการแข่งขันครั้งนี้ถึงแปลกนัก?” เจ้าแห่งวิหารหยุนเซียวซานก็อดไม่ได้ที่จะพูด

“มันแปลกมาก ตอนแรกคุณหลินโดนตู๋กูหวยโจมตีมาตลอดแต่ทันใดนั้นคุณหลินก็สวนกลับดูเหมือนจะเอาชนะตู๋กูหวยได้ การพลิกกลับแบบนี้น่าตื่นเต้นมาก” คนในวิหารหยุนเซียวซานอดไม่ได้ที่จะพูดเหมือนกัน

“บางทีคุณหลินอาจมองหาโอกาสสวนคืนมาตลอดมั้งและหมัดมือเมื่อกี้เขาอาจะหาจุดอ่อนของตู๋กูหวยและลงมือทันที! การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็รู้ผลลัพธ์แล้ว!” อีกคนหัวเราะ

แต่เจ้าแห่งวิหารหยุนเซียวซานอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ เขาไม่ได้มองหาจุดอ่อน ฉันรอดูอยู่ครึ่งวันรู้สึกเหมือนเขากําลังรออะไรอยู่มากกว่า”

“รออะไร”

คนรอบข้างมองเจ้าแห่งวิหารหยุนเซียวซานด้วยความตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจความหมายของคําพูดนี้

“ขอให้ท่านชี้แจงอย่างชัดเจนด้วย”

“นี่... ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ฉันแน่ใจว่าคุณหลินวางแผนแบบนี้เพื่อจุดประสงค์บางอย่าง” เจ้าแห่งวิหารหยุนเซียวซานพูด

ผู้คนมองไปที่เขาด้วยความไม่เข้าใจ

หลินหยางยืนขึ้นและเดินไปที่ตู๋กูหวยที่อยู่ตรงนั้น

ตู๋กูหวยรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ร่างกายกลับไม่มีแรงและโชคไม่เข้าข้างเขากระอักเลือดออกมาไม่สามารถสู้ได้

“คุณแพ้แล้วตู๋กูหวยคุณยอมแพ้เถอะ” หลินหยางพูด

“ไอ้สารเลว! ฉันไม่ยอมแพ้ ฉันจะฆ่าแกเป็นชิ้นๆ ฉันจะไม่แพ้!”

ตู๋กูหวยคำรามออกมาดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เขาอยากที่จะก้าวไปข้างหน้าและต่อสู้

“อาหวย ยอมแพ้เร็วๆเถอะ!”

ในขณะนั้นตู๋กูเวิ่นก็พูดออกมา

“พี่ ฉันยังสู้ได้อีก!” ตู๋กูหวยกัดฟันแน่น

“รีบยอมแพ้เดี๋ยวนี้! ถ้าคุณไม่ยอมแพ้ตั้งแต่วันนี้ไปก็ไม่ใช่คนในตระกูลตู๋กูอีกแล้ว!” ตู๋กูพูดด้วยสีหน้าจริงจังอย่างอย่างมาก

ตู๋กูหวยอึดอัดมาก

เขาไม่เคยเห็นพี่ชายของเขาแสดงสีหน้าแบบนี้มาก่อน

ท่าทางนั้นดูเหมือนจะผิดหวังกับเขามากแล้ว

ตู๋กูหวยรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกแทงด้วยธนูหลายเล่มจนหน้าซีดและหัวใจก็สั่น

“อาหวย ฟังพี่ชายคุณรีบยอมแพ้เถอะ!”

หัวหน้าตระกูลตู๋กูที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้นมาอย่างช้าๆ

“พ่อ...”

“ยอมแพ้เถอะ จะได้ไม่ขายหน้า!”

เมื่อได้ยินคําพูดนี้ ความตั้งใจในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายในใจตู๋กูหวยก็เหมือนถูกฆ่าตายแล้ว

เขาจ้องมองหลินหยางอย่างเย็นชาและกัดฟันพูดว่า “หลินหยาง แม้ว่าฉันจะพ่ายแพ้ต่อมือคุณแต่ตระกูลตู๋กูของฉันไม่ได้พ่ายแพ้ พี่ชายของฉันจะเอาชนะคุณแน่นอนและฉันจะให้คุณคุกเข่าขอความเมตตา!”

พูดจบตู๋กูหวยก็กุมหน้าอกและเดินออกไปนอกสนาม

หลินหยางไม่ได้พูดอะไรสักคําเขามองอย่างเงียบๆ

รอให้ตู๋กูหวยเดินออกจากสนามแข่งขัน

“จบการแข่งขัน ผู้ชนะในการแข่งขันนี้คือผู้เล่นหลินหยาง!”

ชายอาวุโสตะโกน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน