สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2767

"จะต้องออกไปตอนนี้เลย! ไม่อาจเสียเวลาได้อีกแล้ว!"

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกท่านก็เตรียมตัวให้พร้อมเดี๋ยวนี้! ได้โปรดทุกท่านให้การช่วยเหลืออย่างสุดกำลัง!" ผู้นำสำนักชิงเซวียนกล่าวแล้วคารวะ

"นี่คือสิ่งที่พวกเราควรจะทำอยู่แล้ว"

"เสินกงชาง ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวและคนอื่นๆ พยักหน้า ทันใดก็เรียกให้คนของสำนักของตนเอง มารวมตัวกันตรงนี้

คนจากหลายสำนักหลายพันคน ต่างก็มารวมตัวกันอย่างแน่นขนัด และไม่ใช่จำนวนน้อยๆ

"นี่พวกเขากำลังทำอะไรกัน?"

"ไม่รู้สิ!"

"ไม่ต้องไปสนคนเหล่านี้หรอก จับตาดูคนนอกดินแดนคนนั้นเอาไว้ก็พอ ไม่ว่าอย่างไร อย่าให้คนนอกดินแดนคนนั้นคาดสายตาของพวกคุณไปได้ เข้าใจไหม?"

"ครับ!"

"แต่ว่าเจ้าสำนัก คนนอกดินแดนคนนั้นเข้าไปอยู่ในฝูงชนแล้ว และล้วนถูกคนขวางเอาไว้ พวกเรามองไม่เห็นเขาแล้วครับ!"

"ขวางแล้วจะกลัวอะไรล่ะ? เขาแค่ต้องอยู่ในฝูงชนนั้น ฟังนะ จากนี้ไป ใครที่ออกมาจากฝูงชน จะต้องจับตาดูเอาไว้ให้ดี! คนนอกดินแดนคนนั้นจะต้องทำให้การมองเห็นไม่ชัดเจนอย่างแน่นอน หรือทำการปลอมตัว จากนั้นก็แอบหนีไป แต่ฉันจะไม่หลงกลพวกเขา อีกสักครู่เพียงแค่มีคนเดินออกไป คนนั้นก็จะต้องเป็นคนนอกดินแดนอย่างแน่นอน! ห้ามปล่อยเขาไปเด็ดขาด!"

"ครับ!"

ตามที่ผู้คนจากหลายกลุ่มมารวมตัวกัน สายตาของแต่ละคนต่างก็จับจ้องเข้ามา

พวกเขาพาหลินหยางและคนอื่นๆ มารวมเอาไว้ตรงกลางอย่างลับๆ

ตอนนี้ไม่ว่าใครจะไป ก็จะต้องผ่านพวกเขา

ตอนนี้ ถึงหลินหยางจะติดปีกก็หนีไม่รอด

"ดูเหมือนว่าทุกคนจะรู้จักคิดเป็นอย่างมาก"

เจ้าสำนักชวนของว้อเฟิงชวนจับตามองไปที่สนามอย่างสงบ ยิ้มแล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ

"เจ้าสำนักชวน คนของเจ้าแห่งสำนักหายตัวไปหมดแล้ว และฉันได้ยินมาว่ายังมีคนของสำนักอีกไม่น้อยที่กำลังระดมพลังไปยังสำนักเอง พวกเราจะต้องขอกำลังเสริมด้วยไหมครับ?" คนที่อยู่ข้างๆ คารวะแล้วกล่าว

"ไม่ต้อง กำชับสั่งต่อไปว่า ถ้าหากมีการเข่นฆ่าโรมรันกันขึ้นมา อย่าเพิ่งเข้าไปแย่งชิงมีดเทียนเซิง!" เจ้าสำนักว้อเฟิงชวนยิ้มแล้วกล่าว

"เพราะเหตุใดครับ?"

"เจ้าสำนักชวน หรือว่าพวกเราจะต้องมองมีดเทียนเซิงถูกคนเหล่านั้นแย่งชิงไปต่อหน้าต่อตาเหรอครับ?"

"อาวุธวิเศษนี้ถ้าหากถูกว้อเฟิงชวนของเราครอบครอง ศักยภาพของว้อเฟิงชวนของพวกเราก็จะทยานสูงขึ้น! เจ้าสำนักชวน พวกเราไม่อาจละทิ้งโอกาสนี้ไปโดยเปล่าประโยชน์ได้"

ทุกคนรีบกล่าว

แต่เจ้าสำนักว้อเฟิงชวนส่ายหน้า และกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า: "พวกคุณโง่เกินไปแล้ว หรือว่ามองสถานการณ์ไม่ออก? ตอนนี้ทั้งดินแดนสุเมรุถูกตระกูลของดินแดนแห่งความเงียบและความตายล้อมเอาไว้หมดแล้ว และยังมีคนรีบมาที่นี่อย่างไม่ขาดสาย ถึงแม้พวกเราจะแย่งชิงมีดเทียนเซิงมาได้ ก็ปกป้องเอาไว้ไม่ได้ แทนที่จะทำเช่นนี้ สู้รอดูว่าการเปลี่ยนแปลง รอเวลาที่เหมาะสม ไม่ดีกว่าเหรอ? เช่นนี้ก็จะมีคนตายน้อยลง" เจ้าสำนักว้อเฟิงชวนกล่าว

บรรดาผู้คนได้ยิน ต่างก็พยักหน้าอย่างเงียบ

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในปัจจุบันแล้ว อีกสักครู่หากเกิดการต่อสู้ขึ้น ก็จะต้องมีเลือดไหลนอง และซากศพเกลื่อนกลาดอย่างแน่นอน

ถึงอย่างไรมีเทียนเซิงอาวุธวิเศษนี้ ก็กำลังอยู่ในมือของคนนอกดินแดน แน่นอนว่าทุกคนจะต้องอยากได้จนน้ำลายหก

"และตอนนี้ก็มีคนจำนวนมากที่มีความคิดแบบฉัน พวกคุณลองดูพละกำลังคนของเจ้าสำนักเหล่านั้นสิ มีพวกเขาคนไหนจะยอมจบไหม? ตอนนี้คนที่แทบรอมาไหวที่จะเข้าใกล้คนนอกดินแดนคนนั้น ล้วนเป็นคนตระกูลเล็กที่โลภในชื่อเสียงผลประโยชน์โดยไม่ใช้สมอง คนเหล่านี้ ก็เป็นเพียงแค่เป้ากระสุนเท่านั้น!" เจ้าสำนักว้อเฟิงชวน กล่าวอย่างเหยียดหยาม

"เจ้าสำนักชวน พวกเราจะทำตามที่ท่านสั่งครับ!"

ทุกคนคารวะ

"จับตาดูให้ดีแล้วค่อยว่ากัน!"

"รับทราบครับ!"

สายตาของทุกคนในสถานที่ต่างก็จับจ้องมาที่หลินหยาง และแต่ละคนก็มีสายตาจำนวนมากจับจ้องมาเช่นเดียวกัน

ใครมีความเคลื่อนไหวที่แตกต่าง จะดึงดูดสายตาของคนกลุ่มใหญ่ทันที

เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของผู้นำสำนักชิงเซวียนก็ไม่น่าดูเป็นอย่างมาก

"ดูเหมือนว่าการส่งคุณหลินออกไปเงียบๆ จะเป็นเรื่องที่ทำได้ยากแล้วล่ะ"

"ไม่เป็นไร คุณหลิน คุณพร้อมแล้วหรือยัง?" ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยวกล่าวถามด้วยเสียงเคร่งขรึม

"พร้อม"

หลินหยางที่แปลงโฉมอยู่ในฝูงชนกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า

บนตัวของเขาถูกสวมด้วยเสื้อคลุมยาว ปิดบังเสื้อผ้าก่อนหน้านี้เอาไว้ รูปร่างหน้าตาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

"เช่นนั้นก็ดี ทุกคน วิ่งวนรอบทะเลสาบ!!"

ตามการลงสนามของยอดฝีมือทุกตระกูล คนเกินครึ่งของวิหารหยุนเซียวซาน หนานหลี่เฉิง สำนักเซียงหยุน และสำนักชิงเซวียนต่างก็ถูกปราบปราม

มีเพียงคนจำนวนน้อยกลุ่มหนึ่งที่กำลังหลบหนี

ฟิ้วๆๆ ....

ในที่สุดผู้มีอำนาจเหล่านั้นก็ระงับความรู้สึกไม่ไหว และลงสนามด้วยตัวเอง

ภายใต้การปิดล้อมและสกัดกั้นของผู้คนจำนวนมาก ในที่สุดคนของหลายตระกูลก็ถูกจับได้

ผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยว เจ้าเมืองหนานหลี่เฉิงและคนอื่นๆ ต่างก็ถูกล้อมเอาไว้

"ไอ้สารเลว ไสหัวออกไปให้หมด! พวกแกจะทำอะไร? อยากเป็นศัตรูกับตระกูลเสินกงของฉันเหรอ?"

เสินกงชางโมโหเดือดดาล และดุด่าเสียงดังทันที

คนที่ล้อมพวกเขาเอาไว้มีสีหน้าไม่น่าดู และถอยหลังออกไปทันที

"สำนักหลิวเยว่ หอเฉียนคุน! สั่งให้คนของพวกคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นก็อย่ามาโทษว่าฉันทำร้ายพวกคุณแล้วกัน!"

เสินกงชางอารมณ์ฉุนเฉียว และดุด่าเสียงดังทันที

"อัจฉริยะชางอย่าโมโหไปเลย พวกเราไม่ได้มีเจตนาที่จะเป็นศัตรูกับคุณหรอก"

หลังจากคนของหลายสำนักตรวจสอบแล้วพบว่าคนที่ถูกล้อมเอาไว้ไม่มีหลินหยาง ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง จึงรีบปล่อยคน

คนสิบกว่าคนจากตระกูลอื่นก็รีบตรวจสอบ เมื่อค้นหาแล้วไม่พบร่องรอยของหลินหยาง แต่ละคนต่างก็มีสีหน้าไม่น่าดูถึงขีดสุด

ตอนนี้เจ้าแห่งสำนักเหล่านั้นต่างก็นั่งไม่ติด

"คนล่ะ? ?" เจ้าสำนักว้อเฟิงชวนรีบกล่าวถาม

"เจ้าสำนักชวน.....หามาพบครับ...."

"เป็นไปได้อย่างไรกัน? ทางออกจะมีใครออกไปได้?"

"ทางออกถูกปิดตายโดยสิ้นเชิง ไม่มีใครเข้าออกได้!"

"แย่แล้ว! คนนอกดินแดนคนนี้คงจะไม่ได้แปลงโฉมแล้วมาหลบซ่อนตัวกับพวกเราใช่ไหม?" สีหน้าของเจ้าสำนักว้อเฟิงชวนเปลี่ยนไปมาก แล้วตะโกนออกมา