สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2768

เพียงได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของผู้นำตระกูลที่อยู่ในที่เกิดเหตุต่างก็เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดขึ้นมาทันที

ถ้าหากจะบอกว่าหลินหยางแปลงโฉมแล้วซ่อนตัวกับคนในตระกูลเหล่านี้จริงๆ เช่นนั้นก็แย่แล้ว

"ทำการตรวจสอบ ตรวจสอบเดี๋ยวนี้ หาตัวเจ้าหมอนั่นออกมาให้ได้!!"

"คนของแต่ละองค์กรตรวจเช็กจำนวนคนขององค์กรตัวเองทันที ถ้าหากมีคนน่าสงสัย ก็จะจับตัวทันที!"

"รับทราบ!"

บรรดาผู้คนเริ่มดำเนินการขึ้นมาทันที

"เรียนเจ้าสำนัก! จำนวนคนของพวกเราถูกต้องครับ!"

"ผู้นำหอ ไม่พบคนต้องสงสัยครับ"

"รายงานเจ้าสำนักชวน ทุกคนอยู่ที่นี่ ไม่มีคนอื่นครับ"

ตามเสียงตะโกนที่ดังก้อง สีหน้าของบรรดาเจ้าสำนักหรือผู้นำที่อยู่ในที่เกิดเหตุต่างก็ไม่น่าดูขึ้นมา

คนของผู้นำหมู่บ้านยวินเสี้ยว และคนของเสินกงชางที่ถูกคุมตัวเอาไว้ ในจำนวนคนของพวกเขาก็ไม่มีหลินหยางโดยสิ้นเชิง

และในแต่ละตระกูลที่อยู่ที่นี่ก็ไม่มีร่องรอยของหลินหยาง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

อยู่ดีๆ มนุษย์คนหนึ่ง ก็หายตัวไปอย่างนั้นเหรอ?

"ด้านนอกประตูใหญ่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติอย่างใด เจ้าหมอนั่นไม่อาจออกไปทางหลักได้โดยสิ้นเชิง หรือว่า......ยังมีอีกเส้นทางหนึ่ง?"

ในเวลานี้ เจ้าสำนักเทียนเวิ่นจงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้นำของทุกคนสำนักก็หายใจถี่

ทางด้านผู้นำสำนักชิงเซวียนและคนอื่นๆ ก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที และต่างก็มองหน้ากัน

"ส่งคนไปสืบค้นทั่วดินแดนสุเมรุทันที ดูว่ามีเส้นทางเล็กๆ ตรงไหนหรือไม่!"

เจ้าสำนักว้อเฟิงชวนไม่ลังเลใจ จึงตะโกนขึ้นมาทันที

"ครับ!"

คนของแต่ละสำนักเริ่มดำเนินการ ทุกแห่งหนของดินแดนสุเมรุเต็มไปด้วยคน

"แย่แล้ว! ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาจะต้องพบเส้นทางเล็กๆ อย่างแน่นอน"

"ทำอย่างไรดีล่ะ?"

คนของสำนักชิงเซวียนต่างก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก

หนานซิ่งเอ๋อร์จึงรีบดึงมือพ่อของตัวเอง แล้วพูดอึกๆ อักๆ

แต่ทว่าในเวลานี้ จู่ๆ อ้ายหร่านก็ส่งเสียงตะโกนขึ้นว่า: "อัจฉริยะชาง คุณว่าหากมีคนพบว่าคนของสำนักตัวเองมากขึ้นมาหนึ่งคนอย่างชัดเจนแต่ไม่ได้พูด มันจะเป็นยังไง?"

เพียงพูดคำนี้ออกมา เสินชางกงก็ตกตะลึง มองไปยังอ้ายหร่านอย่างงุนงง

และบรรดาเจ้าสำนักเหล่านั้นต่างก็ตกตะลึง และมองไปยังอีกฝ่ายอย่างพร้อมเพรียงกัน

ใช่แล้ว

ถ้าหากคนของสำนักอีกฝ่ายพบว่ามีคนมากขึ้นมาหนึ่งคน แล้วทำไมจะต้องประกาศออกมาด้วยล่ะ?

จึงเกิดความวุ่นวายขึ้นมา

ตระกูลใหญ่ต้องการตรวจสอบตระกูลเล็ก

ตระกูลเล็กบางตระกูลก็ต้องกัดฟันทน ให้ความร่วมมืออย่างเชื่อฟัง บางตระกูลก็ไม่ยอมถูกกดขี่ จึงปฏิเสธโดยตรง

ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกัน และเริ่มต่อสู้กันขึ้นมา

การต่อสู้นี้ทำให้อ้ายหร่านและคนอื่นๆ มีความหวัง

"เร็วเข้า ท่านอาจารย์ รีบส่งคนไปแจ้งให้นายท่านทุกๆ คนของเหลยเจ๋อทราบ และรีบไปเชิญท่านเหลยหู่มาด้วย เพื่อมาควบคุมสถานการณ์ที่นี่!" อ้ายหร่านตะโกนกล่าว

"ตกลง ตกลง....."

ผู้นำสำนักชิงเซวียนได้สติกลับมา จึงรีบให้หนานเฟิงไปจัดการ

เมื่อเห็นดินแดนสุเมรุวุ่นวายมากยิ่งขึ้น เสินกงชางและคนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วชื่นชมอ้ายหร่าน

"คุณอ้ายหร่านเฉลียวฉลาดจริงๆ ทำให้รู้สึกเคารพนับถือเลย คุณพูดประโยคเดียว ก็ทำให้คนของตระกูลเหล่านั้นหวาดระแวงกันเองแล้ว เช่นนี้จึงสามารถซื้อเวลาให้ท่านหลินหยางได้มากเลย ฉลาดจริงๆ!" เสินกงชางกล่าวชื่นชม

"ที่ไหนกันล่ะ" อ้ายหร่านยิ้ม

"ถ้าไม่ใช่ปัญหาทางร่างกายของพี่อ้ายหร่าน ด้วยความสามารถในการเข้าใจและพรสวรรค์ของเธอ จะไม่ได้เป็นอัจฉริยะได้อย่างไร?" ฉีสุ่ยเยว่ถูกคนเข็นรถเข็นเข้ามา กล่าวและมองอ้ายหร่านด้วยรอยยิ้ม

"สุ่ยเยว่ คุณอย่าชมฉันเลย รอให้ออกไปจากที่นี่แล้ว ฉันจะให้คุณหลินหยางรักษาคุณโดยเร็ว เพื่อให้คุณฟื้นคืนสู่สภาพเดิม" อ้ายหร่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ฉีสุ่ยเยว่พยักหน้า มองไปรอบๆ และกล่าวว่า : "ตอนนี้คุณหลินน่าจะไปได้ไกลแล้ว เราก็ควรจะออกไปเช่นกัน เราไม่สามารถอยู่นานได้ มิเช่นนั้นฉันกังวลว่าตระกูลเหล่านั้นจะโกรธ และมาลงมือกับเราด้วย"

"ถูกต้อง รีบไปกันเถอะ!"