สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 281

ดูเหมือนเหวินโม่ซินจะไม่ได้เชี่ยวชาญทักษะการแพทย์ แต่ถ้าในด้านของทักษะการต่อสู้ฝีมือของเขากลับล้ำลึกมาก

ทันทีที่เขาเคลื่อนไหว ยอดฝีมือของลัทธิฉงจงที่อยู่โดยรอบก็พุ่งตามเข้าไปด้วยเช่นกัน

ณ เวลานี้ลัทธิฉงจงไม่มีทางคุยกับหลินหยางด้วยเหตุผลอีกแล้ว

แม้แต่อาวุโสฉู่ก็ยังเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ ความแข็งแกร่งของหลินหยางคนนี้เกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าใจ ถ้าหากไม่รีบสยบหลินหยาง เกรงว่าสถานการณ์มีแต่จะแย่ลง ดังนั้นไม่ว่ายังไงก็ต้องจัดการคนคนนี้ให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง

ทุกคนพุ่งออกไป

เหวินโม่ซินที่อยู่ข้างหน้าสุดซัดฝ่ามือออกไป

อย่าเห็นว่าฝ่ามือของเขาดูธรรมดา เมื่อบวกกับกลิ่นอายที่แปลกประหลาดสายนั้น คิดจะทำลายหินแกรนิตขนาดใหญ่เกรงว่าไม่ใช่เรื่องยาก

แต่หลินหยางไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว เขาโต้ตอบกลับด้วยการซัดฝ่ามือออกไปด้วยเช่นกัน!

ปัง!

ฝ่ามือทั้งสองปะทะกัน ถึงขั้นทำให้เกิดเสียงที่คล้ายกับระเบิดดังขึ้น

ร่างกายของหลินหยางจมลงสู่พื้นดินประมาณหนึ่งนิ้ว พื้นที่อยู่โดยรอบเต็มไปด้วยรอยแตกร้าว

แม้ฝ่ามือของเหวินโม่ซินจะดูน่ากลัวมาก แต่หลินหยางยังคงยืนได้อย่างมั่นคง ทันใดนั้นเขายื่นมืออีกข้างออกไปอย่างกะทันหันหวังจะจับตัวของเหวินโม่ซิน แต่ว่าเหวินโม่ซินได้เตรียมพร้อมเอาไว้ก่อนแล้ว มืออีกข้างหนึ่งของเขาซัดฝ่ามือด้วยเช่นกัน ร่างกายของหลินหยางโดนสะเทือนจนถอยหลังออกไปยืนอยู่ตรงที่เดิมได้อย่างมั่นคง หลังจากนั้นเขาย่อเข่าลงแล้วพุ่งเข้าไปโจมตีอีกครั้ง

ราวกับไม่คิดจะปล่อยให้เหวินโม่ซินมีโอกาสได้พักหายใจ

ในขณะเดียวกัน ผู้คนที่อยู่โดยรอบได้พุ่งเข้ามาถึงแล้ว

พวกเขารู้ดีว่ามือเท้าของตัวเองทำอะไรหลินหยางไม่ได้ ดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปจับแขนขาของหลินหยางหวังจะตรึงเขาไว้ตรงนั้น

แต่หลินหยางมีพละกำลังมากเกินไป เพียงแค่สะบัดแขนสะบัดขา คนพวกนั้นลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง

เนื่องจากผู้คนที่อยู่โดยรอบมีมากเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นคนของลัทธิฉงจงก็มากันไม่ขาดสาย หลังจากที่หลินหยางสะบัดหลุดไปหนึ่งคนก็แทบจะมีคนพุ่งเข้ามาอีกหนึ่งคนทันที

“ฮึ่ม! จบแค่นี้เถอะเถอะ!” เหวินโม่ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา หลังจากนั้นยกแขนขึ้นใช้สันมือเป็นดาบพุ่งเข้าไปคิดจะผ่ากบาลของหลินหยาง

สายตาของหลินหยางเย็นชาลง ยกแขนทั้งสองข้างขึ้น คนที่เกาะอยู่บนแขนของเขาถึงขั้นโดนยกขึ้นมาจากพื้นโดยตรง และสุดท้ายโดนเหวี่ยงตรงเข้าไปหาเหวินโม่ซิน

เหวินโม่ซินรู้สึกอึ้งเล็กน้อย รีบหลบไปทางด้านข้าง

แต่วินาทีต่อมา หลินหยางยกเท้าขึ้นถีบออกไปทางเหวินโม่ซินพร้อมกับคนคนหนึ่ง

เหวินโม่ซินเริ่มจะรับมือไม่ทัน รีบเปลี่ยนจากรุกเป็นรับใช้สองมือต้านร่างกายของคนคนนั้น

ปัง!

อีกคนที่เกาะอยู่บนขาของหลินหยางปล่อยมือ ร่างกายของเขาลอยกระเด็นมากระแทกใส่เหวินโม่ซินอย่างแรง

เหวินโม่ซินโต้ตอบโดยการถีบเท้าออกไป

ร่างกายของคนคนนั้นลอยกระเด็นออกไปกระแทกใส่พื้นด้านข้างและไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรอีกเลย

“หา?”

คนของลัทธิฉงจงที่อยู่โดยรอบมองตาข้าง

ยังมีคนคิดจะพุ่งเข้ามาล็อคตัวของหลินหยางอีก แต่มันกลับไม่มีประโยชน์ พวกเขาโดนหลินหยางเหวี่ยงตรงเข้าไปหาเหวินโม่ซินทีละคนเหมือนกระสอบทราย

เดิมทีเหวินโม่ซินก็แทบจะตั้งรับไม่ทันอยู่แล้ว กลายเป็นว่ากลับโดนคนของตัวเองมาจำกัดกันเคลื่อนไหว

เขาตะคอกด้วยความโกรธ “ไสหัวไปให้หมดเลย”

คนของลัทธิฉงจงรีบก้าวถอยหลังทันที

“ไร้ประโยชน์ทั้งนั้น! ฉันเป็นคนรับมือกับคนคนนี้เองดีกว่า! คอยดูหมัดสยบคลื่นของฉันให้ดี!” เหวินโม่ซินตะคอกพร้อมกับชกสองมือออกไป

หมัดที่ดูดุร้ายทั้งคู่ของเขาพุ่งเข้าไปหาหลินหยางเหมือนกับคลื่นน้ำที่ปั่นป่วน

หลินหยางซัดฝ่ามือออกไปอย่างนุ่มนวลแต่รวดเร็ว

แต่…ผลลัพธ์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

ปัง!

แขนทั้งสองข้างของหลินหยางสั่นสะท้าน ร่างกายถูกสะเทือนจนลอยออกไป

แววตาของเหวินโม่ซินเย็นชาลง เขาใช้โอกาสที่ตัวเองกำลังได้เปรียบพุ่งเข้าไปอีกครั้ง กำปั้นกลายเป็นฝ่ามือ เขารวบรวมกำลังภายในและกลิ่นอายซัดตรงเข้าหาหน้าอกของหลินหยาง

หลินหยางรีบยกแขนขึ้นมาป้องกัน

แต่ไม่ว่าจะเป็นกำลังหรือความเร็วเขาตามเหวินโม่ซินไม่ทัน!

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง…

เสียงการโจมตีที่รุนแรงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เห็นเพียงฝ่ามือทั้งสองข้างของเหวินโม่ชิงซัดจนหลินหยางถอยหลังอย่างต่อเนื่อง ถึงขั้นมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก…

ในด้านของศิลปะการต่อสู้! เหวินโม่ซินแข็งแกร่งกว่าหลินหยางอย่างเห็นได้ชัด…

“เปิดเขา!”

“ทำลายหิน!”

“ผ่าอากาศ!”

“สะเทือนดิน!”

“ทะลวงแม่น้ำ!

...

ทุกครั้งที่เหวินโม่ซินซัดฝ่ามือออกไปหนึ่งครั้งเขาจะตะโกนตามหนึ่งครั้ง ฝ่ามือรวดเร็วดุจสายฟ้า หนักแน่นดุจขุนเขา พุ่งตรงเข้าไปหาหลินหยางอย่างดุดัน

หลินหยางถอยอย่างต่อเนื่อง มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเขาต้องแบกรับพลังที่น่าสะพรึงกลัวมากแค่ไหน พื้นที่เขากำลังเหยียบถึงขั้นมีรอยแตกร้าวปรากฏขึ้น หลังจากสิ้นสุดสิบแปดฝ่ามือ มุมปากของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดง กระดูกบนซี่โครงแต่หักไปหลายซี่ ท่าทางดูน่าเวทนามาก…

แต่เผชิญหน้ากับยอดฝีมืออย่างเหวินโม่ซิน เข็มเงินของเขามันจะมีประสิทธิภาพมากแค่ไหน?

“ไอ้หนู ยอมแพ้ซะเถอะ!”

เหวินโม่ซินตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับชกหมัดออกไปอย่างแรง

หลินหยางรีบยกแขนทั้งคู่ขึ้นป้องกัน

แคระ!

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้น

แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เสียงกระดูกของอีกฝ่ายแตกหัก มันเป็นของหลินหยาง!

เขาอดทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรงถอยหลังไปอีกหลายก้าว แต่เขายังไม่คิดจะยอมแพ้ เข็มเงินที่ซ่อนอยู่ในปากพ่นออกไปเสียบลงบนแขนทั้งสองข้าง ระงับอาการบาดเจ็บไว้ชั่วคราว หลังจากนั้นโจมตีใส่เหวินโม่ซิน

“ลูกเตะสลาตัน!” เหวินตะคอกในใจ ขาทั้งสองข้างย่อลงกระโดดขึ้น หลังจากนั้นหมุนตัวใช้ส้นเท้าฟาดใส่หัวไหล่ของหลินหยาง

ปัง!

ร่างกายของหลินหยางลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง

เหวินโม่ซินพุ่งเข้าไปต่อพร้อมกับหมัดที่ดุดัน

กระบวนท่าที่น่าสะพรึงกลัวและสวยงามปรากฏขึ้นอีกครั้ง หลินหยางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา โดนโจมตีจนล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น บนร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลที่ฉีกขาด ดูแล้วน่าเวทนามาก

“จบแล้ว!”

มีคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“น่าเสียดาย หมอเทวดาหลินคนนี้มีพรสวรรค์ที่หาไม่ได้ ถ้าหากให้เวลาเขาอีกสักนิด ต่อไปจะต้องกลายเป็นอัจฉริยะในตำนานแน่นอน แต่ทว่าเขากลับทำตัวเองมาก่อกวนที่นี่ เจ้าลัทธิเหวินจะสามารถอดทนต่อพฤติกรรมของเขาได้เหรอ?” มีคนส่ายหัวพูดด้วยความเสียดาย

“เรื่องนี้จะโทษคนอื่นไม่ได้ ใครใช้ให้เขาไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา? เขาคิดว่าตัวเองเป็นอันดับหนึ่งของใต้หล้าเหรอ?” มีคนพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“น่าขำสิ้นดี!”

“นี่ก็คงจะเป็นสิ่งที่เจ้าหนุ่มคนนี้ต้องจ่ายละมั้ง?”

มีเสียงพูดดังขึ้นไม่หยุด

“คุณย่า!” หลิวหรูซือหันหน้าไปพูดกับหญิงชราที่อยู่ด้านข้าง

“มีอะไร” ราชาโอสถยังคงมองภาพที่อยู่ตรงหน้า

“หนูไม่ได้หวังว่าคุณย่าจะยื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ แต่หนูหวังว่าคุณย่าจะสามารถช่วยชีวิตของหมอเทวดาหลินไว้สักครั้ง ได้หรือเปล่า?” หลิวหรูซือถามด้วยเสียงที่แผ่วเบา

ราชาโอสถลังเลสักพักแล้วพยักหน้า “ฉันจะพยายามให้ถึงที่สุด แต่ผลสุดท้ายมันจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับสวรรค์ลิขิต”

หลิวหรูซือไม่พูดอะไรอีก

สถานการณ์แบบนี้ ราชาโอสถเองก็ไม่สามารถควบคุม…