สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 282

ในขณะเดียวกัน เหวินโม่ซินเดินตรงเข้าไปหาหลินหยาง

“เสียเวลามากเกินไปแล้ว”

เหวินโม่ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ แต่แววตาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยเจตนาแห่งการฆ่า

เขายกแขนขึ้น ความโหดร้ายที่ปะทุขึ้นบนฝ่ามือนั้นชัดเจนมาก

ครั้งนี้ เขาคิดจะจบการต่อสู้ที่น่าเบื่อนี้โดยตรง

บางทีเขาไม่ควรปล่อยให้คนของตัวเองลงมือเพียงเพราะกลัวเสียหน้าตั้งแต่แรก ถ้าหากเขาเป็นคนลงมือเอง บางทีเรื่องราวมันอาจจะไม่บานปลายมาถึงขั้นนี้

แต่มันไม่สำคัญ เพราะทั้งหมดกำลังจะจบแล้ว…

เหวินโม่ซินส่งเสียงฮึ่ม ก้าวเท้าไปข้างหน้า คิดจะจัดการคนคนนี้ก่อนแล้วค่อยไปจัดการคนที่เหลือ

แต่ในขณะที่เขากำลังพุ่งตรงเข้าไปหาหลินหยาง…

ฟิ้ว!

มีเสียงที่เย็นยะเยือกสายหนึ่งพุ่งเข้ามา

เข็มเงินอีกแล้ว!

“ลูกเล่นไร้สาระ!” เหวินโม่ซินส่งเสียงฮึ่มพร้อมกับหันหน้าไปมองเล็กน้อย

แต่หลังจากที่เขาเพิ่งหลบเข็มเงินเล่มนี้ได้ มีเข็มเงินอีกเล่มปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา

ที่แท้หลินหยางไม่ได้ซัดเข็มเงินออกมาเพียงเล่มเดียว แต่เป็นสองเล่ม!

แต่มันก็ไม่มีประโยชน์เหมือนเดิม!

เหวินโม่ซินส่งเสียงฮึ่ม ยื่นมือออกไปใช้นิ้วหนีบเข็มเงินเอาไว้อย่างรวดเร็วดุจสายฟ้า

เพียงแค่พริบตาเดียว เข็มเงินเล่มนั้นถูกหนีบเอาไว้ด้วยสองนิ้วของเขาอย่างมั่นคง

วินาทีต่อมา สีหน้าของเหวินโม่ซินต้องเคร่งขรึมลง

เขาลดสายตาของตัวเองมองลงไปข้างล่าง กลับพบตรงท้องของตัวเองมีเข็มเงินเล่มหนึ่งที่กำลังส่ายไปมา

ที่แท้หลินหยางขว้างเข็มเงินออกไปในพริบตาเดียวสามเล่ม! ยิ่งไปกว่านั้นเข็มเงินทั้งสามเล่มเรียงต่อกัน ยิ่งไปกว่านั้นแต่ละเล่มพุ่งเป้าไปยังทิศทางที่สลับซับซ้อน จึงทำให้การคาดเดาของเหวินโม่ซินเกิดข้อผิดพลาด…

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

สีหน้าของเหวินโม่ซินเคร่งขรึมลง เขาคิดจะดึงเข็มเงินเล่มนั้นออกมา!

แต่ในตอนนั้นเองเขาต้องพบกับสิ่งที่น่าตกใจ ร่างกายของเขาขยับไม่ได้แล้ว

“เจ้าลัทธิ!”

“เจ้าลัทธิ! คุณเป็นอะไรไป?”

“แย่แล้ว หมอนั่นใช้วิธีต่ำช้าลอบโจมตีเจ้าลัทธิ!”

“รีบเข้าไปช่วย!”

คนของลัทธิฉงจงตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้าไป

แต่หลินหยางไม่ได้สนใจคนพวกนี้ เขาหยิบเข็มเงินออกมาอีกจำนวนหนึ่งแล้วเสียบลงจุดต่างๆบนร่างกายของตัวเองอย่างแรง

เข็มเงินทุกเล่มเกือบจะจมเข้าไปในร่างกายของเขาทั้งหมด…

หลังจากเข็มเงินพวกนี้เข้าไปในร่างกาย หลินหยางมีท่าทีที่แปลกไป

“ฟู! ฟู! ฟู่! ฟู่…”

เขาเริ่มหอบหายใจอย่างแรง บนใบหน้ามีเม็ดเหงื่อจำนวนมากปรากฏขึ้น บนบาดแผลที่มีเลือดไหลออกมาหยุดลง กระดูกที่แตกหักราวกับฟื้นฟูกลับมาแล้ว แขนทั้งสองข้างของเขากลับมาสมบูรณ์ใช้งานได้ปกติ แต่ขาของเขายังคงยืนไม่มั่นคง จึงต้องยืนพิงกำแพงหอบหายใจอยู่ตรงนั้น

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ผู้คนมากมายงงเป็นไก่ตาแตก…

“หมอนี่ไม่ไหวแล้วเหรอ?”

“แต่ดูจากท่าทางของเขา ไม่เหมือนคนที่ได้รับบาดเจ็บเลย…”

“ใช่…เขาเป็นอะไรไป?”

“เหอะ เมื่อกี้พวกคุณไม่เห็นเขาฝังเข็มให้กับตัวเองเหรอ? ดูจากการฝังเข็มของเขามันเป็นการฝังเข็มจริงเหรอ? เข็มเงินทั้งเล่มถูกเสียบเข้าไปในร่างกายจนมิด มันมีเทคนิคการฝังเข็มแบบนี้ด้วยเหรอ? ผมว่าเขาน่าจะมั่วก็เลยทำให้เกิดอาการแบบนี้!”

“มีเหตุผล! ท่าทางของเขาดูเจ็บปวดมาก!”

“ไม่ต้องพูดไร้สาระ รีบไปดึงเข็มเงินบนตัวของเจ้าลัทธิออกแล้วจัดการไอ้บัดซบคนนี้ ก็มาทำตัวอวดดีในลัทธิฉงจง ครั้งนี้ต้องให้มันเจอของจริงสักบ้าง!”

“ได้!”

คนของลัทธิฉงจงทยอยกันพุ่งเข้าไป มีคนคิดจะดึงเข็มเงินบนร่างกายของเหวินโม่ซินออก แต่กลับโดนเหวินโม่ซินห้ามเอาไว้

“พ่อ เป็นอะไร?”

เหวินไห่ก็เดินเข้ามามองพ่อตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

“ห้ามดึงเข็มออกส่งเดช!” เหวินโม่ซินกัดฟันแน่นแล้วพูด “เข็มเงินเล่มนี้อยู่ใกล้กับจุดตายของฉัน ถ้าหากพวกแกดึงออกมาส่งเดช เมื่อไหร่ที่มันสัมผัสโดนจุดตาย ถึงฉันไม่ตายก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นพวกแกห้ามทำอะไรส่งเดช!”

“แต่…แต่ถ้าพวกเราไม่ดึงออกแล้วควรจะทำยังไง? หรือไม่..ผมไปเรียกคนของนิกายแพทย์?” เหวินไห่พูด

“คนของนิกายแพทย์อยู่ระหว่างทางแล้ว!” คนที่อยู่ด้านข้างพูด

“ฉันรอจนถึงพวกเขามาไม่ได้!” เหวินโม่ซินพูด หลังจากนั้นมองไปทางหลินหยาง “พวกแกไปจัดการหมอนั่นก่อน ส่วนเข็มเงิน…ฉันจะใช้กำลังภายในขับมันออกมา!”

“ครับ!”

ทุกคนพยักหน้า หลังจากนั้นพุ่งเข้าไปทำหลินหยาง

“พ่อ เป็นอะไรหรือเปล่า!”

เหวินไห่รีบเดินเข้าไปประคองเหวินโม่ซิน

แต่เหวินโม่ซินกลับสะบัดแขนผลักเขาออก

“ฮึ่ม คนอย่างฉันจะเป็นอะไร?” เหวินโม่ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา หลังจากนั้นมองไปทางหลินหยางแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “หลินหยาง คุณใช้การเคลื่อนไหวของลัทธิฉงจงเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณแอบเรียนเหรอ?”

“แอบเรียน? ผมเรียนอย่างเปิดเผย คุณไปเอาคำว่าแอบเรียนมาจากไหน?” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“เรียนอย่างเปิดเผย?”

ทุกคนรู้สึกอึ้ง เข้าใจความหมายของหลินหยางได้อย่างกะทันหัน แต่ทุกคนยังคงรู้สึกประหลาดใจและมองไปทางหลินหยางด้วยความเหลือเชื่อ

“หรือว่าเขาดูแล้วเข้าใจได้ในทันที? ไม่จริงหรอกมั้ง? พรสวรรค์แบบนี้มันจะวิปริตเกินไปแล้ว”

“ดูจากสถานการณ์ก่อนหน้านี้ของหลินหยาง เขาไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้ หรือคุณคิดว่าเขาที่เป็นคนเจียงเฉินจะแอบหนีมาเรียนวิชาของลัทธิฉงจงถึงที่นี่? แบบนี้มันไม่สมเหตุสมผลเลย”

มีคนพูดวิเคราะห์

“คุณกำลังบอกว่าคุณดูแล้วเข้าใจทันที งั้นก็ให้ผมดูหน่อยแล้วกันว่าตกลงคุณมีพรสวรรค์แบบนั้นจริงหรือเปล่า!” เหวินโม่ซินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา หลังจากนั้นเคลื่อนไหวพุ่งเข้าไปอีกครั้ง

เขาจ้องมองหลินหยางไม่กระพริบตาเหมือนเหยี่ยวที่กำลังจ้องกระต่าย ฝ่ามือทั้งคู่กลายเป็นกรงเล็บ เตรียมกระชากแขนทั้งสองข้างของหลินหยางให้ขาด เมื่อไม่มีแขนทั้งสองข้างนี้ คนที่ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์แบบเขาก็แทบไม่ต่างอะไรจากคนไร้ประโยชน์!

เหวินโม่ซินกำลังคิดแบบนี้

แต่ในตอนนั้นเอง เขาดึงสติของตัวเองกลับมาและเพิ่งจะพบว่าหลินหยางหายไปต่อหน้าเขาอย่างกะทันหัน

หัวใจของเหวินโม่ซินสั่นสะท้าน

“นี่ คุณกำลังมองอะไร?”

น้ำเสียงที่เฉยเมยดังขึ้นจากด้านข้าง

“ฮืม?”

เหวินโม่ซินรีบมองไปด้านข้าง

แต่แล้วกลับพบกับฝ่ามือที่ดุดันและรุนแรงพุ่งมาจากด้านข้างอย่างต่อเนื่อง…

“เปิดเขา!”

“ทำลายหิน!”

“ผ่าอากาศ!”

“สะเทือนดิน!”

“ทะลวงแม่น้ำ!

...