สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 283

เสียงตะโกนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เหวินโม่ซินรู้สึกหนักอึ้งบนหน้าอกอย่างกะทันหัน ร่างกายที่ไม่สามารถต้านทานลอยกระเด็นออกไปกระแทกใส่กำแพงจนพังทลาย

“ซ่า!”

สถานที่แห่งนี้เดือดขึ้นทันที!

สายตาคู่นับไม่ถ้วนมองไปทางหลินหยางด้วยความตกใจ

แม้แต่ราชากระบี่และยิงโพหล้างก็ต้องตกตะลึง

เพราะกระบวนท่าที่หลินหยางใช้…ล้วนแต่เป็นกระบวนท่าที่เหวินโม่ซินเคยใช้ก่อนหน้านี้!

ยิ่งไปกว่านั้นกระบวนท่าที่หลินหยางใช้ออกมามันรุนแรงกว่าไปมาก! แม้ว่ากระบวนท่าของเหวินโม่ซินจะดูพริ้วไหว แต่ในด้านของอานุภาพกลับไม่สามารถเทียบกับหลินหยาง…

“มันเป็นไปได้ยังไง…” เหวินไห่พูดด้วยความตกตะลึง

หลินหยางสองมือไขว้หลังเข้าไปตรงกำแพงที่พังทลาย

เหวินโม่ซินเงยหน้าที่สะบักสะบอมขึ้น

กลับเห็นหลินหยางกระโดดหมุนตัวเตะมาอย่างกะทันหัน

“ลูกเตะสลาตัน!”

เสียงตะโกนดังขึ้น

อีกหนึ่งกระบวนท่าไม้ตายของลัทธิฉงจง…

เหวินโม่ซินที่ไม่ทันตั้งตัว ลูกเตะของหลินหยางฟาดใส่ไหล่ของเขาจนกระดูกแตกหักโดยตรง ส่วนร่างกายลอยกระเด็นไปกระแทกใส่กำแพงที่พังทลายแล้วอีกครั้ง

โครม…

กำแพงทั้งแถบพังทลายลง

นั่นมันเป็นถึงกำแพงที่มีความหนาครึ่งเมตร!

พังทลายลงด้วยการโดนเหวินโม่ซินพุ่งชนสองครั้ง!

ตกลงร่างกายของเหวินโม่ซินต้องแบกรับแรงกระแทกมากเท่าไหร่?

ทุกคนสูดอากาศที่เย็นวูบ ตกตะลึงกับภาพที่อยู่ตรงหน้าจนหนังศีรษะชาไปหมดทั้งหัว

“พ่อ!” เหวินไห่กรีดร้องพร้อมกับคิดจะวิ่งเข้าไป

“อย่าเข้ามา!”

เหวินโม่ซินข่มความเจ็บปวดแล้วพูดด้วยเสียงที่เลือนลาง หลังจากที่เพิ่งพูดเสร็จมีเลือดกระอักออกมาจากปากของเขา

เหวินไห่ไม่สนใจอะไรมากแล้ว เขาพุ่งตัวออกไปแต่โดนอาวุโสที่อยู่ทั้งสองข้างขวางทาง

“คุณชายเหวิน อยากเข้าไป!”

หลินหยางยังอยู่ที่นี่ ถ้าเหวินไห่เข้าไปไม่โดนกระทืบอีกคนเหรอ?

หมอเทวดาหลินในตอนนี้บ้าไปแล้ว!

เกรงว่าวันนี้เขาคงจะต้องทำเหมือนกับที่เขาเคยพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้…เหยียบลัทธิฉงจงให้ราบ!

แน่นอน สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจไม่ใช่เรื่องนี้

แต่เป็นกระบวนท่าที่หลินหยางใช้ต่างหาก! ล้วนแต่เป็นกระบวนท่าของลัทธิฉงจง! พูดให้ถูกก็คือเป็นกระบวนท่าที่เหวินโม่ซินเคยใช้ก่อนหน้านี้!

ถึงแม้กระบวนท่าของเขาจะดูหยาบกระด้าง แต่อนุภาพของมันน่าตกใจมาก ไม่ว่าจะเป็นทางด้านของพละกำลังหรือความเร็ว แม้กระทั่งกำลังภายในล้วนแต่เหนือกว่าเหวินโม่ซินไปไม่รู้มากเท่าไหร่

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว…ที่หมอเทวดาหลินโดนเจ้าลัทธิเล่นงานก่อนหน้านี้ ไม่ใช่ว่าเขาสู้ไม่ได้ แต่เป็นเพราะเขากำลังตั้งใจศึกษาเกี่ยวกับกระบวนท่าของเจ้าลัทธิ! เพื่อให้ได้กระบวนท่าของเจ้าลัทธิมา!”

ทางด้านของหมิงหยูเริ่มเข้าใจอะไรแล้ว เธอพยักหน้าแล้วพูดพึมพำ

“ตั้งใจศึกษา?” คนที่อยู่ด้านข้างตกตะลึงกับคำพูดของหมิงหยู

“พวกคุณดูหมอเทวดาหลินในตอนนี้สิ ท่าทางของเขาเหมือนคนที่ได้รับบาดเจ็บเหรอ? เขารู้ดีว่าเจ้าลัทธิไม่สามารถทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือตาย ดังนั้นก็เลยตั้งใจไม่โต้ตอบ หรืออาจจะตั้งใจโต้ตอบกลับเหมือนคนที่อ่อนแรง เพราะเขาเข้าใจ อาศัยพละกำลังอย่างเดียว ถึงจะสามารถเอาชนะเจ้าลัมธิเหวินได้ แต่สิ่งที่เขาต้องจ่ายมันก็มากโขทีเดียว ดังนั้นเขาจึงแสร้งสู้กับเจ้าลัทธิเหวินก่อน หลังจากค่อยศึกษาวิเคราะห์กระบวนท่าของเจ้าลัทธิเหวิน แบบนี้กันรับมือกับเจ้าลัทธิเหวินมันก็จะง่ายขึ้น ตอนนี้เจ้าลัทธิเหวินไม่ได้เป็นฝ่ายที่ได้เปรียบอีกแล้ว” หมิงหยูพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

เธอก็พอมีความรู้เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ ถึงจะไม่ได้แข็งแกร่ง แต่เธอก็พอมองอะไรที่ผิวเผินออก

หลังจากได้ยินคำพูดของหมิงหยู บนใบหน้าคนของลัทธิฉงจงปรากฏให้เห็นความสิ้นหวัง

ถ้าหากแม้แต่เหวินโม่ซินก็ยังสู้หมอเทวดาหลินไม่ได้ แล้วลัทธิฉงจงจะไปพึ่งใครได้อีก?

“ทำยังไงดี? อาวุโสทุกท่าน…ตอนนี้ควรทำยังไงดี? ลัทธิฉงจงของเราควรทำยังไงดี?” เหวินไห่ถาม

“เรียกทุกคนมาให้หมด พวกเราสู้ตายกับคนแซ่หลิน!”

“ใช่ ผมไม่เชื่อหรอกว่าคนแซ่หลินจะสามารถฆ่าลัทธิฉงจงของเราจนไม่เหลือแม้แต่คนเดียว!”

“พูดถูกแล้ว”

แต่…ไม่มีเวลาพอให้เขาหลบ!

ทำได้แต่กัดฟันแน่นรับใช้มืออีกข้างรับหมัดนั้น

ปัง!

หมัดทั้งสองปะทะกัน

แคระ!

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้นอย่างชัดเจน

เห็นเพียงนิ้วมือทั้งห้าของเหวินโม่ซินโดนสะเทือนจนแตก

เขาก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง ร่างกายเซไปมาเกือบจะล้มลงบนพื้นแล้ว แต่วินาทีต่อมา…มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมากระชากคอของเหวินโม่ซินโดยตรง หลังจากนั้นยกเขาขึ้น

“เจ้าลัทธิ!”

คนของลัทธิฉงจงที่อยู่โดยรอบตะโกนออกมาเสียงดัง

ทุกคนรุมล้อมกันเข้ามา

ราชาโอสถ หลิวหรูซือ ปรมาจารย์เฟิงเลี่ย ฮั่วเจี้ยนกั๋ว ฮั่วอ้าวและยังมีแขกอีกมากมายมองภาพที่เกิดขึ้นด้วยความตกตะลึง

เหวินโม่ซินแพ้แล้วเหรอ?

แพ้อย่างราบคาบและรวดเร็วขนาดนี้!

ยิ่งไปกว่านั้นหมอเทวดาหลินคิดจะทำอะไร?

หรือว่าเขา…คิดจะฆ่าเหวินโม่ซินด้วย?

เหวินไห่มองไปทางพ่อตัวเองแวบหนึ่ง หลังจากนั้นคุกเข่าลงตรงหน้ายิงโพหล้างพร้อมกับตะโกนเสียงดัง “คุณชายยิง! คุณชายยิง! ได้โปรดช่วยพ่อของผมด้วย ช่วยลัทธิฉงจงของเราด้วยเถอะคุณชายยิง ได้โปรด!”

พูดจบ เขาเอาหัวโขกลงพื้นคำนับยิงโพหล้าง

ยิงโพหล้างวางแก้วชาในมือลง เดินตรงเข้าไปประคองเหวินไห่ลุกขึ้น ตบเศษฝุ่นบนตัวของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียกเฉย “เหวินไห่ พวกเราเป็นพี่น้องกัน เกิดเรื่องกับพ่อของคุณ ผมจะนิ่งดูดายได้ยังไง? คุณวางใจก็พอ!”

เหวินไห่รู้สึกดีใจมากรีบพูด “ขอบคุณคุณชายยิง! ขอบคุณคุณชายยิง!”

“แต่ว่า ผมคนนี้ไม่ชอบช่วยคนไร้ประโยชน์!” ยิงโพหล้างพูดเสริมอีกประโยคอย่างกะทันหัน

หลังจากพูดจบ เหวินไห่ตกตะลึง