สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 291

เป็นเพราะสามารถรักษาโรคที่ซ่อนอยู่ในร่างกายจึงดีใจจนน้ำตาไหลเหรอ?

ภายในใจของหลินหยางรู้สึกสับสน แต่กลับมองไม่ออก

ในตอนนั้นเอง ฉี่ซู่ที่อยู่ด้านข้างทนไม่ไหวอีกแล้ว

“ไม่ฆ่ายิงโพหล้าง…คุณชายยิง? คนแซ่หลิน! คุณหมายความว่ายังไง? คุณทำอะไรคุณชายยิง?” ฉี่ซู่ถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ในแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ผมตัดแขนทั้งสองข้างของเขา” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ลมหายใจของฉี่ซู่หยุดชะงัก หลังจากนั้นตะคอกเสียงดัง “บังอาจ! คุณถึงขั้นกล้าทำเรื่องที่บ้าบิ่นแบบนี้เลยเหรอ! คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไป? คุณรู้ผลที่จะตามมาหรือเปล่า?”

“ผมรู้ แล้วมันยังไง?” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“คุณ…ไปก็ได้ จับตัวเขาเอาไว้ พาตัวไปหาท่านเจ้าลัทธิ!” ฉี่ซู่ตะคอกเสียงดัง

“อาวุโส คุณเชื่อคำพูดของเขาหรือเปล่า?” ลูกศิษย์ที่มาถามด้วยความสงสัย

“ฮึ่ม ไม่ต้องสนใจว่าเขาจะพูดความจริงหรือโกหก ถ้าหากโกหกจะให้อภัยคนคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด แต่ถ้าหากเป็นเรื่องจริง! คุณยังคิดจะลงจากเขาอีกเหรอ?” ฉี่ซู่พูด

พวกลูกศิษย์ที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ต่างพากันพุ่งเข้าไปหาหลินหยางอย่างไม่ลังเลทันที

ในตอนนั้นเอง ราชาโอสถได้พุ่งเข้ามาแล้ว

“หรูซือ!”

เสียงตะโกนดังขึ้น ทุกคนรู้สึกอึ้ง

“ผู้อาวุโสราชาโอสถ?” ลมหายใจของฉี่ซู่หยุดชะงักไปชั่วขนาด

กลับเห็นราชาโอสถวิ่งเข้ามาด้วยความโมโห เดิมทีอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หลังจากสังเกตเห็นสูตรยาที่อยู่ในมือของฉี่ซู่ เธอเข้าใจอะไรบางอย่างได้ในทันที สีหน้าดูซีดขาวเล็กน้อย คำพูดที่มาถึงปลายลิ้นหยุดชะงัก

“ผู้อาวุโสราชาโอสถ คุณมาที่นี่ได้ยังไง? รีบตามฉันไปที่งานเลี้ยงบนเขาเถอะ!” ในแววตาของฉี่ซู่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่เธอยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ

“งานเลี้ยง?”

ราชาโอสถมองไปทางฉี่ซู่ด้วยสายตาที่แปลกประหลาด หลังจากนั้นส่ายหัวแล้วพูด “คุณขึ้นเขาไปเห็นกับตาตัวเองเถอะ ส่วนเรื่องงานเลี้ยง…ฉันไม่ไปแล้ว!”

“ฮืม?”

ฉี่ซู่รู้สึกอึ้ง

เธอมองไปทางราชาโอสถแวบหนึ่งแล้วมองมาทางหลินหยาง อารมณ์ของความสงสัยปรากฏขึ้นในแววตา

“ราชาโอสถ คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“เธอขึ้นเขาก็จะรู้เอง” ราชาโอสถส่ายหัว

ในตอนนั้นเอง ลูกศิษย์คนหนึ่งวิ่งถือโทรศัพท์เข้ามาอย่างเร่งรีบ

“อาวุโส พวกอาวุโสสามสั่งให้พวกเรารีบกลับไปที่ลัทธิด่วน เกิดเรื่องแล้ว!” ลูกศิษย์คนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“เกิดอะไรขึ้น?”

สีหน้าของฉี่ซู่เปลี่ยนไปทันที นึกถึงคำพูดที่แปลกประหลาดของราชาโอสถ เหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นได้ ท่าทางก็เริ่มดูกังวลมากขึ้น เธอหันหลังแล้วกระโดดขึ้นรถทันที

“ออกรถ!” ฉี่ซู่ตะคอกเสียงดัง

“อาวุโส แล้วหมอเทวดาหลินคนนี้จะทำยังไง?” ลูกศิษย์ที่อยู่ตรงที่นั่งคนขับถาม

“ไม่ต้องสนใจเขา! ออกรถ!” ฉี่ซู่ตะโกนอีกครั้ง

ตอนนี้ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยลางสังหรณ์ที่ไม่ดี!

พวกลูกศิษย์ก็ไม่กล้าลังเล รีบเหยียบคันเร่งตรงออกไปทันที

ไม่นาน รถยนต์หลายคันถูกขับตรงไปที่บนภูเขาอย่างรวดเร็ว

ส่วนหลินหยางหันไปทักทายกับหลิวหรูซือเสร็จหันหลังแล้วเดินลงจากเขา

หลิวหรูซือยืนถือสูตรยาอยู่ตรงที่เดิมไม่ขยับตัวไปพักใหญ่

หญิงชราราชาโอสถที่อยู่ด้านข้างถอนหายใจ

“ยัยเด็กโง่ เด็กโง่…เธอทำแบบนี้มันคุ้มหรือเปล่า?”

“ที่เขาไม่ฆ่าก็เพราะหนู หนูทำอะไรเพื่อเขาบ้าง…มันก็สมควรแล้ว…” หลิวหรูซือเก็บสูตรยาด้วยความระมัดระวังแล้วพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา

ในน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและเหม่อลอย

“แต่ถึงเขาจะลงมือฆ่า ปัญหาครั้งนี้ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง ตั้งแต่วินาทีที่เขาลงมือกับยิงโพหล้าง ชื่อของเขาถูกเพิ่มลงไปในบัญชีดำของตระกูลยิงแล้ว…” ราชาโอสถส่ายหัว

“คุณย่า…”

หลิวหรูซือหันไปมองเธอด้วยความกังวล

“ชีวิตของคนเรามาแล้วก็จากไปเหมือนดาวตก เหมือนม้าขาวที่วิ่งจนเหนื่อยล้า คุณเคยบอกว่าอย่าทิ้งความเสียใจไว้ทีหลังไม่ใช่เหรอ?”

“เพราะแบบนี้ย่าถึงขอให้หมอเทวดาหลินแต่งงานกับเธอ เธอเป็นคนมั่นใจในตัวเองไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา มีเพียงหมอเทวดาหลินคนนี้ที่เธอสนใจ…”

“หนูไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อหมอเทวดาหลินมันเป็นแบบไหน บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความรัก แต่หนูรู้ ถ้าหากรักใครคนหนึ่งจริงไม่จำเป็นต้องอยู่กับเขา แค่หวังว่าเขาปลอดภัยและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็เพียงพอแล้ว! คุณย่า หนูคิดแบบนี้มาโดยตลอด และทำแบบนี้มาโดยตลอด หรือว่า…คุณย่าอยากให้หนูหนูทิ้งความเสียใจไว้ที่หลังเหรอ?”

“ยัยเด็กโง่…เด็กโง่…”

....

รถหลายคันกำลังแล่นอยู่ระหว่างทางขึ้นภูเขาอย่างรวดเร็ว

ในตอนนั้นเอง เหวินไห่เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่เหม่อลอย

“คุณชายเหวิน!”

ฉี่ซู่รีบเดินเข้าไป

“อาวุโสฉี่ซู่ คุณ…กลับมาแล้วเหรอ…” เหวินไห่พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า…” ฉี่ซู่รีบถาม

“ผมสบายดี แต่ว่า…พ่อและพวกคุณชายยิงไม่ดีเท่าไหร่…”

“คุณชายยิง…โดนหลินหยางตัดแขนจริงเหรอ?” ฉี่ซู่พูดด้วยสีหน้าที่ดูน่าเกลียดจนถึงขีดสุด

“ทำการปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่รู้ว่าสามารถรักษามือทั้งคู่ของเขาไว้ได้หรือเปล่า ทั้งตระกูลยิงได้รับข่าวแล้ว ตอนนี้กำลังเดินทางมา อาวุโสฉี่ซู่ คุณไปต้อนรับคนของตระกูลยิงหน่อยก็แล้วกัน” เหวินไห่ลังเลสักพักแล้วพูด

ฉี่ซู่ที่ได้ยินร่างกายสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

แววตาของเธอปรากฏให้เห็นความลังเล พูดเสียงเบา “คุณชายเหวิน คุณน่าจะเข้าใจความหมายการมาของตระกูลยิง ลัทธิฉงจงของเราต้องเผชิญหน้ากับอะไร ยิงโพหล้างได้รับบาดเจ็บที่นี่ หมอเทวดาหลินต้องเผชิญหน้ากับการแก้แค้นของตระกูลยิงแน่นอน แต่ลัทธิฉงจงเราก็ไม่โชคดีขนาดนั้น ตระกูลยิงต้องถามหาความรับผิดชอบกับเราด้วยแน่นอน! คุณสั่งให้ฉันไป เพราะต้องการให้ฉันไปรับมือกับความโกรธของตระกูลยิงเหรอ?”

“ไม่อย่างนั้นล่ะ? คุณไม่ได้เป็นคนพาตัวลั่วเฉียนมาเหรอ? ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะเธอ…ลัทธิฉงจงจะเกิดเรื่องแบบนี้เหรอ?” เหวินไห่ก้าวออกมาข้างหน้า จ้องมองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“ดังนั้นคุณก็เลยสั่งให้ฉันไปเผชิญหน้ากับคนของตระกูลยิง?” ฉี่ซู่ผลักเหวินไห่ออกแล้วตะคอกด้วยความโกรธ

“ฉี่ซู๋…คุณ…” เหวินไห่รู้สึกโมโหมาก

“ในเมื่อเจ้าลัทธิกลายเป็นคนพิการ ส่วนอาวุโสคนอื่นก็ได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ฉันจะเป็นคนดูแลลัทธิฉงจงเอง เหวินไห่! ไปต้อนรับคนของตระกูลยิง คุณไปนั่นแหละถูกที่สุดแล้ว ยังไงคุณก็เป็นลูกชายของเจ้าลัทธิ คนของตระกูลยิงไม่ทำอะไรคุณหรอก” ฉี่ซู่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“คุณพูดอะไรนะ?” ลมหายใจของเหวินไห่หยุดชะงัก

“คุณไม่มีทางเลือกอื่น! เพราะคุณเป็นคนเชิญคุณชายยิงมา! คุณหนีไม่พ้นความรับผิดชอบ!” ฉี่ซู่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

สีหน้าของเหวินไห่ซีดขาวทันที เขายืนตกตะลึงอยู่ตรงที่เดิมพูดอะไรไม่ออก

ฉี่ซู่ส่งเสียงฮึ่ม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “คุณก็ไม่ต้องกังวลมากเกินไป ถึงเวลาพวกเราจะพยายามทำให้คนของตระกูลยิงใจเย็นลง ท้ายที่สุดคนที่ทำให้คุณชายยิงเป็นแบบนี้ก็คือหมอเทวดาหลิน ต้องรีบผลักความรับผิดชอบทั้งหมด ให้ตระกูลยิงไปคิดบัญชีกับหมอเทวดาหลิน!”

“คุณตั้งใจจะทำยังไง?” เหวินไห่ถามด้วยความสงสัย

“ฉันจะส่งคนไปจับตาดูการเคลื่อนไหวของหมอเทวดาหลินที่เจียงเฉินเดี๋ยวนี้ หลังจากนั้นฉันจะสั่งให้คนติดต่อหมอที่มีชื่อเสียงมารักษายิงโพหล้าง ตระกูลยิงก็ไม่ได้ไร้เหตุผลมากขนาดนั้น พวกเราแค่พยายามทำให้ดีที่สุด พวกเขาไม่ทำอะไรกับลัทธิฉงจงของเราแน่นอน!” อาวุโสฉี่ซู่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

เหวินไห่กําหมัดแน่นแต่ไม่สามารถโต้แย้ง จึงทำได้แต่กัดฟันแน่นแล้วพูด “ก็คงมีแต่วิธีนี้…”

“สบายใจได้ อย่างมากก็สามวัน…สามวัน! คนแซ่หลินต้องได้ชดใช้แน่นอน”

......

......