สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2955

ซูเหยียนที่กำลังจดจ่ออยู่กับอาหารอร่อย ตกใจมาก จึงเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยี่ยมด้วยความประหลาดใจ

มีคนสองคนยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหาร การแต่งหน้าของผู้หญิงคนนั้นเกินงามมาก ด้วยการแต่งหน้าแบบสโมคกี้ ผมสีบลอนด์ และเสื้อคลุมลายเสือดาวซึ่งดูไม่เหมาะกับหมาลัยที่บริสุทธิ์แห่งนี้

ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเขาดูธรรมดากว่าเขาสวมสูทและแว่นตาแต่อ้วนกว่าเล็กน้อย

เมื่อดูจากอายุแล้ว พวกเขาคงไม่ได้เป็นนักเรียน และอาจารย์ก็ไม่ควรแต่งตัวแบบนี้ พวกเขาจะต้องเป็นคนเข้าร่วมงานเฉลิมฉลองของโรงเรียนแน่

“คุณผู้หญิง ทำไมที่นั่งนี้ถึงเป็นของคุณได้ล่ะ?”

ซูเหยียนถามอย่างสับสน

“ตอนแรกเราก็นั่งอยู่ตรงนี้ แต่ก็ออกไปซื้ออาหารและเดินจากไปสักพัก! พวกคุณก็มานั่งแล้ว! มียางอายหน่อยมั้ย?”

ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยความโกรธ

“คุณผู้หญิง เราไม่รู้ว่าที่นั่งนี้เป็นของคุณ! ปกติเรามักจะวางอะไรบางอย่างไว้บนที่นั่งเพื่อแสดงการครอบครอง แต่บนที่โต๊ะนี้ไม่มีอะไร พวกเราก็เลยนั่น ทำไมเราถึงกลายเป็นคนไม่มียางอายไปได้ล่ะ? อีกอย่าง ยังมีที่นั่งว่างมากมายอยู่ข้างๆ คุณ คุณก็ไปนั่งที่อื่นไม่ได้เหรอ?” ซูเหยียนก็โกรธและอดไม่ได้ที่จะโต้กลับ

“โอ้ นังเด็กปากเหม็น ยังยังกล้ากลับมาต่อปากต่อคำกับพวกเราอีกเหรอ? นี่เธอกำลังรนหาที่ตายอยู่เหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้นเริ่มโมโหและง้างมือขึ้นจะตบเธอ แต่ผู้ชายข้างๆ เธอหยุดไว้

“นี่คือมหาลัยเก่าของฉัน โปรดอดใจไว้ก่อน และอย่าทำลายภาพลักษณ์ของฉัน” ชายคนนั้นพูดอย่างเคร่งขรึม

“แต่ที่รัก...นังบ้านี่มันรังแกฉัน!”

หญิงสาวไม่พอใจและพูดด้วยน้ำเสียงเอียงอาย

“คุณครับ คุณช่วยเปลี่ยนที่โต๊ะทานอาหารเย็นได้ไหมครับ?”

ชายคนนั้นมองไปที่ซูเหยียนแม้ว่าเขาจะตกใจกับเธอ แต่เขาก็ยังพูดอย่างอดทน

ซูเหยียนไม่ค่อยพอใจนักในตอนแรก แต่เมื่อคิดถึงว่าวันนี้เป็นวันครบรอบมหาลัยจึงไม่อยากสร้างปัญหา เธอก็ลุกขึ้น

แต่หลินหยางที่อยู่ข้างๆ เธอรั้งเธอไว้

“ไม่เปลี่ยน พวกคุณนั่นแหละหลีกทางไป” หลินหยางพูดอย่างสงบ

"แกพูดว่าอะไรนะ?"

ผู้หญิงคนนั้นโกรธมาก

“หลินหยาง อย่าสร้างปัญหาน่า ไม่เช่นนั้นมันจะเป็นเรื่องยากสำหรับอาจารย์จ้าวและคนอื่นๆ”

ซูเหยียนกระซิบ

“เสี่ยวเหยียน บางครั้งในฐานะคนคนหนึ่งเธอก็ไม่สามารถทำตัวอ่อนแอเกินไปได้นะ ไม่อย่างนั้นนั้นคนอื่นจะเดือดร้อน ยิ่งกว่านั้น ไม่ใช่เราที่ก่อปัญหา แต่เป็นคนสองคนนี้! ถ้ามันสร้างความยุ่งยากใหญ่หลวงจริงๆ ก็ควรจะตำหนิสองคนนี้ต่างหาก”

หลินหยางกล่าว

ซูเหยียนได้ยินเสียงและพยักหน้าเงียบๆ"ดูเหมือนว่าคุณจะโกรธมากเลย ไม่เป็นไร พวกเราก็นั่งที่นี่แหละ!"

"กินข้าวกัน"

หลินหยางยิ้มและกินต่อโดยไม่สนใจทั้งสองคน

“แก...เจ้าคู่หมาสองตัว!”

ผู้หญิงคนนั้นโกรธมาก คว้าจานอาหารค่ำของ หลินหยางแล้วโยนมันลงไปที่พื้น

"นี่คุณทำอะไรลงไปน่ะ?"

ซูเหยียนรู้สึกรำคาญและลุกขึ้นเพื่อด่าเขาทันที

“นังนี่ ฉันไม่ชอบแกมานานแล้ว!”

ผู้หญิงคนนั้นตะโกนและตบซูเหยียนอีกครั้ง

แต่ซู่หยานก็ไม่ใช่คนยอมคน เธอรีบถอยออกไป และโยนเทปันยากิใส่ผู้หญิงคนนั้นทันที

"อ๊าก!"

อาหารร้อนๆ สาดใส่ผู้หญิงคนนั้น ทำให้ผิวของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง และตัวเธอก็รู้สึกเขินอายมาก

นักศึกษาและเจ้าหน้าที่ทุกคนในโรงอาหารหันมาสนใจ

"ที่รักไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ชายคนนั้นก็ตื่นตระหนกและรีบหยิบทิชชู่ออกมาเช็ดให้ผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นใช้เวลาสักพักในการกำจัดอาหารบนร่างกายของเธอ แต่แขนและคอของเธอเต็มไปด้วยรอยแดง และบางที่ก็พุพองด้วยซ้ำ

ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ด้วยความหงุดหงิด

“แกกำลังหาเรื่องกันอยู่สินะ?"

ชายคนนั้นกัดฟันคำรามด้วยความโกรธ และยกกำปั้นขึ้นเพื่อโจมตีซูเหยียน

ซูเหยียนตกใจมากจนเธอถอยออกไปอีกครั้ง

เธอไม่เคยต่อสู้มาก่อนในชีวิต เมื่อกี้เป็นเพียงการป้องกันตัวเองโดยไม่รู้ตัว

แต่หลินหยางจะทนดูภรรยาของเขาถูกทุบตีได้อย่างไร?

เขากำหมัดด้วยมือเดียวทันทีแล้วเหวี่ยงออกไปเล็กน้อย

โคร่ม!

ชายคนนั้นล้มลงกับพื้น

มีเสียงร้องครวญครางดังขึ้นในโรงอาหาร

“โอ๊ย! โอ๊ย...”

ชายคนนั้นกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด แล้วร้องออกมาด้วยสีหน้าเจ็บปวด

ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ่งกรีดร้องมากยิ่งขึ้น

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยเข้ามาสอบถามจึงแยกย้ายนักเรียนและเข้าควบคุมที่เกิดเหตุทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน