สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 310

เมื่อสิ้นเสียง ลมหายใจของทุกคนก็หยุดนิ่ง

"นี่คือรอบสิ้นท้ายแล้วหรอ? ไม่ใช่มั้ง ครั้งก่อนไม่ใช่ว่ามีสี่รอบหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงเป็นรอบสุดท้ายแล้วหล่ะ?"

"รอบที่สามถูกยกเลิกหรอ?"

ทุกคนหันหน้ามองกันและกัน ทุกคนสับสน

แต่เมื่อนักเรียนที่เข้าร่วมแข่งขันลุกขึ้นมา ทุกคนก็ตกใจ เพราะนักเรียนที่ผ่านที่เดินออกมานั้น...ไม่เกิน 20 คน!

ผ่านการคัดเลือกไม่ถึง 20 คนจาก 300 คน...นี่มันโหดร้ายเพียงใด!

นี่แค่สองรอบ!

การประเมินยานี้เข้มงวดเกินไปไหม?

ไม่น่าแปลกใจที่รอบที่สามนี้ถูกยกเลิก

ถ้ายังจัดรอบที่สามต่อไป รอบที่สี่นี้เกรงว่าจะมีคนไม่ถึงหนึ่งคนไหม?

หลายคนต่างกลืนน้ำลาย รอการแข่งขันรอบสุดท้าย

นักเรียน 20 คนนั้นอยู่บนแท่นที่ทำจากไม้ กำลังขยับโต๊ะและเก้าอี้ ราวกับว่ากำลังเตรียมอะไรบางอย่าง

ผู้คนกวาดสายตาดู สิบอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ทุกคนผ่าน นอกจากนี้แล้วยังมีคนดังอีกจำนวนหนึ่ง คนเหล่านี้เคยมาอยู่ในบ้านโอสถฉีในช่วงระยะเวลาหนึ่ง แม้ว่าจะไม่เคยอยู่ในรายชื่อสิบอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ แต่ก็ไม่ได้แย่ ท้ายที่สุดพวกเขาก็มีพรสวรรค์

มีเพียงคนเดียวที่เป็นม้ามืด นั่นคือโม่เสี่ยวหวู่

หลายคนในระดับเดียวกับโม่เสี่ยวหวู่เห็นเขาแล้วต่างก็ตกใจ

แม้แต่อาจารย์ที่สอนโม่เสี่ยวหวู่ก็แปลกใจเช่นกัน ขยี้ตาอย่างต่อเนื่อง

"เสี่ยวหวู่ผ่านหรอ!"

"ให้ตายเถอะ สมองไม้อย่างเขาผ่านรอบสองได้ยังไง?"

"การทดสอบในรอบที่สองพูดได้ว่าเป็นความผิดปกติที่ไม่เคยมีมาก่อน ได้คัดกรองคำตอบที่ชัดเจนหลายข้อแล้ว คำตอบของเขาจะผ่านไปได้อย่างไร?"

"มีการเรื่องบางอย่าง ต้องมีบางอย่างแน่ๆ!"

"ตอนนี้ถ้าผมไม่ได้มองผิดไปก็คงสมองมีปัญหา ต้อง.."

นักเรียนหลายคนพูดคุยกันด้วยความตกใจ

บนโต๊ะไม้

หลินหยางมองไปทางขวาของเวทีหลัก

บนเวทีหลักมีกล่องที่ตกแต่งอย่างสวยงามสามกล่อง และกล่องทั้งสามนี้คือสิ่งที่จะมอบให้กับสามอันดับแรกในการแข่งขันประเมินยา

หนึ่งในนั้นคือดอกเหอหลิง

"เสี่ยวหนิง ไม่ต้องรีบ ผมจะรีบเอามันไปรักษาคุณ!" หลินหยางพึมพำ สายตาของเขาเร่าร้อน

ในเวลานี้นักเรียนแต่ละคนเดินมาพร้อมกับถาดและวางมันลงบนโต๊ะบนแท่นไม้ทีละถาด

ผู้คนมองดูพวกเขาและเห็นว่าบนถาดมีต้นโสมขนาดพอๆ กัน ปูด้วยปูนปลาสเตอร์ราวกับว่าพวกมันถูกเก็บไว้มาระยะหนึ่งแล้ว

สายตาของทุกคนจับจ้องอยู่ที่โสมเหล่านี้ และใบหน้าของทุกคนก็แสดงความสับสน

"โสม ราชาแห่งสมุนไพรทั้งปวง! ไม่ต้องพูดถึงเลย ตอนนี้พวกคุณมีโสม 20 ต้นอยู่ด้านหน้า พวกมันเป็นโสมที่มีอายุมากกว่า 500 ปี แน่นอนสามอันในนั้นมีโสมพันปีของจริงอยู่ หากหาต้นโสมอายุสามพันปีได้ต้นใดต้นหนึ่ง ก็นับว่าได้รับชัยชนะในการประเมินครั้งนี้ สามอันดับแรกจะตัดสินตามระยะเวลาที่ใช้ในการหาโสมพันปี!" เฝิงฉือตะโกนเสียงดัง

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ก็เกิดความโกลาหลจากผู้ชมและนักเรียน

"อะไรนะ โสมอายุมากกว่า 500 ปีหรอ?"

"นี่...พวกเราจะดูยังไง?"

"พวกเราเคยเห็นโสมอายุ 500 ปีมาก่อน แต่โสมอายุมากกว่า 500 ปี...ใครจะเคยเห็นบ้าง"

"ทำไมการทดสอบรอบที่สามถึงเป็นการทดสอบแบบนี้?"

นักเรียนหลายคนส่งเสียงร้องเรียน

แต่อาจารย์ซือถูกลับพูดอย่างเยือกเย็น: "พวกกลุ่มไร้ประโยชน์! ไม่เคยเห็นโสมอายุพันปีก็ไม่สามารถแยกแยะได้หรอ? บรรพบุรุษในสมัยโบราณค้นพบโสมพันปีได้อย่างไร ความรู้มาจากไหนเคยเรียนหรอ? การประเมินยา ในเมื่อประเมินไม่ได้ งั้นก็ออกไปเถะ ออกไปจากบ้านโอสถฉีของพวกเรา อยากทำให้บ้านโอสถฉีของพวกเราขายหน้า!"

โม่เสี่ยวหวู่หมายความว่าอะไร? การทดสอบนี้จบแล้วหรอ?

เป็นไปไม่ได้มั้ง? มันเร็วเกินไป!

ไม่มีคนเชื่อ

แต่หลังจากนั้นก็มีเสียงหัวเราะออกมา

"ฮ่าๆๆๆๆ ผมก็คิดว่าเด็กนี่หยิบโสมอะไรมา ที่แท้ก็หยิบโสมอายุ 500 ปีสามต้นแล้วแสร้งทำท่าหรอ?" หลัวฟู่หรงหัวเราะเสียงดังออกมา

"โสมเหล่านี้มองดูแล้วก็รู้ว่าเป็นโสมพันปี คุณยังจะหยิบมันอีกหรอ? โม่เสี่ยวหวู่ คุณบ้าแล้วรึเปล่า?" หวังปิงเตี๋ยอดพูดไม่ได้

"ขยะ ขายขี้หน้า" ซีโหรนเซียนกระแทกเสียง

หลายคนเยาะเย้ย

นักเรียนที่อยู่ใต้แท่นไม้หัวเราะเมื่อได้ยินหลัวฟู่หรงและคนอื่นๆ

มีเพียงพวกซวนเย้าที่จ้องมองโสมที่หลินหยางถือ

จากนั้นสีหน้าของซวนเย้าก็เปลี่ยนไป จู่ๆ เขาก็ตระหนักอะไรได้ เดินเข้าไป จ้องโสมสามต้นของหลินหยาง สักพัก สีหน้าของเขาก็ซีด

"เป็นอย่างงี้นี่เอง...อย่างงี้นี่เอง..."

เขาพึมพำ

"พี่ซวนเย้า เป็นอะไร?" จื่อเย่ข้างๆ ถาม

"พวกเราแพ้แล้ว!" ซวนเย้ายิ้มอย่างขมขื่น

"แพ้หรอ?" จื่อเย่สับสนอย่างมาก: "พี่ซวนเย้า หมายความว่าอะไร? หรือว่า...คุณเชื่อคำพูดของคนนี้หรอ?"

"พี่ววนเย้า คุณสับสนอะไรหรือเปล่า?" เซียวซื่อเจี๋ยยิ้มอย่างเยือกเย็น

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เฝิงฉือข้างๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ เริ่มตะโกน: "ผมขอประกาศว่าการแข่งขันรอบที่สาม...ได้สิ้นสุดลงแล้ว!"

เมื่อสิ้นเสียง ฉากการแข่งขันการประเมินยาทั้งหมดดูเหมือนจะหยุดนิ่ง...