สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 335

เมื่อมองไปที่เมืองที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยนี้นอกหน้าต่างนี้ ใจของหลินหยางก็เกิดอารมณ์บางอย่างขึ้นมา

เมื่อสามปีที่แล้ว เขามาที่เมืองแปลกๆ แห่งนี้ แต่งงานกับผู้หญิงแปลกหน้า และแต่งงานแบบแปลกๆ

ตอนนี้มันจบลงแล้ว!

มันได้อารมณ์จริงๆ

แต่หลินหยางก็รอจนถึงวันนี้

ในเวลานี้ ประตูเปิดออกมา และผู้หญิงในชุดมืออาชีพก็เดินออกมา

"ห้องน้ำอยู่ไหน?"

ผู้หญิงกวาดสายตามองและถามจางชิงหยูกับซูกวงบนโซฟา

"โอ้ พวกคุณเป็นแขกที่มาสินะ? ฮ่าๆ ห้องน้ำใกล้มาก ออกไปเลี้ยวซ้ายและเดินตรงไปและเลี้ยวขวาก็ถึงแล้ว" ซูกวงรีบยิ้ม

"ลำบากขนาดนี้หรอ?" ผู้หญิงขมวดคิ้ว

"คุณผู้หญิงมาที่นี่เป็นครั้งแรกใช่ไหม คุณเป็นแขก จะรอช้าไม่ได้ ฉันให้คนพาคุณไป" จางชิงหยูลุกขึ้น ยิ้มและตะโกนไปหาหลินหยางที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง: "นี่ มานี่ พาคุณผู้หญิงคนนี้ไปห้องน้ำ!"

หลินหยางถอนหายใจ หันหน้ามาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ผู้หญิงคนนั้นผงะ รู้สึกว่าหลินหยางคุ้นเคย ไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหน

ไม่สนหล่ะ

"นี่ คุณมานี่ รีบพาฉันไป!"

"โอเค!"

หลินหยางไม่ปฏิเสธเช่นกันและพาผู้หญิงคนนั้นไปห้องน้ำ

"ที่อะไรกัน ไม่ยอมตกแต่ง บนพื้นทำไมฝุ่นเยอะขนาดนี้? เฮ้อ จะอ้วก!" ผู้หญิงคนนั้นเดินไปบ่นไปไม่หยุด สีหน้ารังเกียจ

หลินหยางขมวดคิ้ว กวาดสายตามองประตูห้องน้ำไม่ไกล ชี้ไปทางนั้น

"ถึงแล้ว!"

"ท่าทางอะไรของคุณ?"ผู้หญิงเหลือบตามองหลินหยาง กระแทกเสียง รีบวิ่งไป

หลินหยางไม่ได้อยากจะแหกหน้าเธอ หันหน้าเดินกลับไปห้องทำงาน

อย่างไรก็ตาม ไม่ถึงห้านาที เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นที่ทางเดินนอกสำนักงาน จากนั้นผู้หญิงก็วิ่งมาด้วยความโกรธ

"นี่ บริษัทของคุณอะไรกัน? ห้องน้ำทำไมถึงเสีย?"

ผู้หญิงตะโกนเท้าเอว

"หืม คุณผู้หญิง เป็นอะไร? ห้องน้ำเสียหรอ? เป็นไปได้ยังไง? ตอนที่ฉันมาเพิ่งจะเข้านะ" จางชิงหยูผงะ รีบลุกขึ้น

"เพราะคุณไม่เห็นพื้นที่เต็มไปด้วยน้ำในห้องน้ำสินะ?" ผู้หญิงโมโห

"โอะ...คุณหมายถึงอันนั้น เพราะว่าที่ท่อระบายน้ำพื้นห้องน้ำมีฝุ่นสะสม น้ำจึงไม่ไหล พวกเราติดต่อฝ่ายจัดการทรัพย์สินไปแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ต้องขอโทษด้วยคุณผู้หญิง ขอโทษ..." ซูกวงยิ้ม

เรื่องนี้ซูเหยียนกลับบ้านไปพูดกับพวกเขาแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงรู้เรื่องนี้

แต่ผู้หญิงไม่ยอม ชี้ตรงไปที่ส้นสูงที่เท้าของเธอและด่า: "คุณดูรองเท้าฉันสกปรกหมดแล้ว พวกคุณจะแก้ไขยังไง?"

"คุณผู้หญิง...ก็แค่น้ำเล็กน้อยเท่านั้นเอง ไม่เป็นไร..." จางชิงหยูขมวดคิ้ว

เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ารำคาญ

จริงๆ แล้วไม่ใช่แค่เธอรู้สึกเช่นนั้น หลินหยางข้างๆ หน้าต่างก็คิดเช่นนี้

แต่ผู้หญิงไม่ยอม กลับจ้องด้วยสองตา มองจางชิงหยู: "ไม่เป็นอะไรหรอ? คุณรู้ไหมว่ารองเท้าของฉันเท่าไหร่? ตอนนี้พวกคุณทำมันสกปรก! คุณยังจะคิดว่าจะจบแบบนี้หรอ​?"

"คุณผู้หญิง งั้นคุณจะเอายังไง?" จางชิงหยูไม่พอใจ กดความโกรธเอาไว้และถาม

"ชดใช้เงิน!"

"ชดใช้เงินหรอ? คุณผู้หญิง คุณอย่ามาไร้เหตุผลได้ไหม?" จางชิงหยูโกรธ

"เฮ้อๆๆ ภรรยา อย่าโกรธๆๆ! นี่เป็นแขกของพวกเรา คุณอย่าโกรธ!"​ ซูกวงเดินไปด้านหน้าและดึงจางชิงหยูที่ระเบิดอารมณ์

"คุณทำอะไร?" จางชิงหยูจ้องเขา

"ภรรยา ที่นี่เป็นบริษัท เสี่ยวเหยียนยังอยู่ที่นี่ด้วย คุณมามีเรื่องกับแขกแบบนี้ เสี่ยวเหยียนคงจะแย่นะ" ซูกวงยิ้มบนใบหน้า

เมื่อจางชิงหยูได้ยิน อารมณ์ก็เบาลงไม่น้อย

"คุณ..."

จางชิงหยูโกรธจนตัวสั่น หยิบโทรศัพท์ออกมาและแกล้งโทรออกไป

ความจริงแล้วเธอมีเบอร์ของประธานหลินที่ไหนกัน? เธอถือโทรศัพท์อยู่พักหนึ่งแต่ไม่โทรออกไป

"โทรสิ คุณโทรสิ! เฮอะ ทำเป็นเสแสร้งหรอ?" หญิงสาวพูดเยาะเย้ย

"คุณ...คุณ...คุณ..." ใบหน้าของจางชิงหยูแดง

หลินหยางขมวดคิ้วไม่หยุด เขามองผู้หญิงคนนั้น แต่กลับไม่เคยเห็นเธอ

อย่างไรก็ตามตอนนี้หยางหัวกรุ๊ปเป็นบริษัทใหญ่ เขาจะรู้จักทุกคนในบริษัทได้ยังไง?

คนในห้องประชุมเหมือนจะได้ยินเสียงวุ่นวาย จึงเปิดประตูออกมา คนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน หนึ่งในนั้นมีเลขาและซูเหยียนด้วย

คนที่เดินนำมาคือจ้าวเทียนลูกน้องหม่าไห่ซึ่งรับผิดชอบการพัฒนาโครงการและการกำหนดกลยุทธ์ของบริษัท

หลินหยางเคยเจอกับคนนี้ คนนี้เองก็รู้จักหลินหยาง แต่กลับไม่ได้ใช้เข็มเงินในการแก้ไขรูปร่าง ตอนนี้เขาจึงไม่รู้จักหลินหยาง

"พ่อแม่ พวกคุณมาได้ยังไง?" ซูเหยียนเห็นคนด้านนอกก็แปลกใจ

"เสี่ยวชิว เป็นอะไรหรอ? ทำไมวุ่นวายอย่างงี้?" จ้าวเทียนมีสีหน้าแปลกใจ

เธอรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของจ้าวเทียนและร้อง: "พี่เทียน คนแก่สองคนนี้ทำร้องเท้าฉันสกปรก ฉันให้พวกเขาชดใช้ยังจะมาทำตัวโหดร้ายอีก คุณจัดการให้ฉันหน่อย!"

"มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ?" จ้าวเทียนขมวดคิ้ว

ซูเหยียนรู้สึกแย่ มองไปทางผู้หญิงชื่อเสี่ยวชิว: "คุณผู้หญิง มีมารยาทหน่อย พวกเขาเป็นพ่อแม่ของฉันนะ!"

"พ่อแม่ของคุณแล้วพิเศษหรอ? พ่อแม่ของคุณจะไร้เหตุผลหรอ?" เสี่ยวชิวเองก็ไม่เกรงใจ ตอกกลับ

"คุณพูดอย่างงี้ได้ยังไง?" ซูเหยียนพูดอย่างเคร่งขรึม

"ฉันไม่สนใจ ชดใช้ค่ารองเท้าของฉัน!" เสี่ยวชิวตะโกน

"แต่รองเท้าคุณไม่ได้พังหนิ!"

"มันสกปรก! ห้องน้ำพังๆ ในบริษัทพังของคุณน้ำลั่ว! คุณรู้ไหมว่ารองเท้าของฉันเท่าไหร่?"