สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 349

หยานเคอเอ๋อรู้สึกอึ้งเล็กน้อย แต่แล้วก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร คนของหมู่บ้านสมุนไพรที่อยู่ด้านหลังตะโกนเสียงดัง

“คุณ โสมราชันย์และเลือดวิญญาณลั่วหลินโดนสัตว์เดรัจฉานหลิวจิงโปแย่งไปแล้ว! คุณอยากได้ของพวกนี้ก็ไปหาหลิวจิงโป!”

เจ้าของเสียงที่ตะโกนคือหญิงวัยกลางคนคนนั้น

หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ หยานเคอเอ๋อเองก็ตั้งสติได้แล้ว

ถูกต้อง

คนคนนี้ก็มาเพื่อของทั้งสองสิ่ง ทำไมไม่ปล่อยให้พวกเขาสู้กันเอง? ผู้ชายคนนี้ดูแล้วก็ไม่ได้เหมือนคนดีอะไรนักหนา ปล่อยให้เขารับมือหลิวจงโปก็แล้วกัน!

หยานเคอเอ๋อคิดในใจ หลังจากนั้นเงยที่ที่เต็มไปด้วยดินโคลนขึ้นแล้วพูด “คุณหลิน ของที่คุณต้องการ…อยู่ในมือของหลิวจิงโปคนนั้น ถ้าหากคุณสามารถช่วยฉันและไล่เขาไป ของทั้งสองอย่างฉันยินดีที่จะมอบให้คุณโดยไม่มีเงื่อนไข”

“คำไหนคำนั้น!”

หลินหยางพยักหน้า เดินตรงเข้าไปหาหลิวจิงโป

ส่วนทางด้านของหญิงวัยกลางคนกลับแอบยิ้มอย่างเย็นชา

“ยัยเคอเอ๋อคนนี้ถือว่าฉลาดมาก รู้จักยืมมีดฆ่าคน คนพวกนี้มีกันไม่มาก เผชิญหน้ากับคนของหลิวจิงโป ยังไงก็ต้องเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบแน่นอน ตอนที่พวกเขาเริ่มสู้กับหลิวจิงโป พวกเธอค่อยอาศัยโอกาสนั้นหนีไป ถ้าหากการต่อสู้ได้รับบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งล้มตายฝ่ายหนึ่งบาดเจ็บ พวกเธอถึงขั้นสามารถช่วยโอกาสแย่งโสมราชันย์ที่บรรพบุรุษสืบทอดต่อกันมาคืนมา!” หญิงวัยกลางคนคิดในใจ

ส่วนคนอื่นก็ตาลุกวาวเป็นประกาย

ความคิดของคนหมู่บ้านสมุนไพรถือว่าสมบูรณ์แบบมาก แต่ทางด้านของหลิวจิงโปเริ่มไม่สบอารมณ์แล้ว

เขาขมวดคิ้วมองมาทางหลินหยาง บทสนทนาของหยานเคอเอ๋อและหลินหยางดังเข้าไปในหูของเขาทุกคำ

คนคนนี้เป็นใคร? ถึงขั้นกล้าพูดจาแบบนี้ออกมา ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเหรอ?

แววตาของหลิวจิงโปเย็นชาลง แต่สีหน้าของเขายังคงดูสงบนิ่งมาก “สหายคุณมาจากที่ไหน?”

“เรื่องนั้นไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือโสมราชันย์และเลือดวิญญาณลั่วหลินอยู่กับคุณใช่หรือเปล่า?” หลินหยางถาม

“ใช่ มันอยู่กับผม” หลิวจิงโปยกแขนขึ้นโชว์เลือดวิญญาณลั่วหลินสองหยดให้หลินหยางดู พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ยิ่งไปกว่านั้นผมก็มีหนึ่งหยด ถ้าหากคุณชอบผมให้คุณทั้งหมด แต่คุณจะมีปัญญาเอาไปหรือเปล่ามันขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณ!”

พูดจบ มีปืนเจ็ดแปดกระบอกเล็งตรงมาทางหลินหยาง

ฝีเทาของหลินหยางหยุดชะงัก กวาดสายตามองคนพวกนี้โดยไม่พูดอะไร

ส่วนกลุ่มคนด้านหลังที่ตามมาก็เงียบไม่พูดอะไรด้วยเช่นกัน

“สุดท้ายก็กลัวเหรอ?” ในแววตาของหยานเคอเอ๋อปรากฏให้เห็นความสิ้นหวัง

แม้การกระโดดลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ของหลินหยางจะแสดงถึงความสามารถที่ไม่ธรรมดาของเขา แต่ถึงจะมีศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากแค่ไหน มันจะสู้ลูกกระสุนปืนได้เหรอ?

เห็นได้ชัดว่าหลิวจิงโปคนนี้มีการเตรียมตัวมาอย่างดี!

แต่แล้ววินาทีต่อมา…หลินหยางเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง!

เขาก้าวเท้าเดินตรงไปหาหลิวจิงโปโดยตรง

ไม่มีความกังวล

ไม่มีความหวาดกลัว!

ราวกับปืนพวกนี้เป็นเพียงของเล่นเด็ก

“น่าสนใจ!” หลิวจิงโปยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ยิงหัวเข่าของมันทั้งสองข้าง ให้มันคุกเข่าลงต่อหน้าฉันก่อน!”

หลังจากสิ้นเสียง บอดี้การ์ดชุดดำซ้ายขวาเริ่มเหนี่ยวไกทันที

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง…

ปากกระบอกปืนส่องแสงประกายไฟ

กระสุนปืนพุ่งตรงเข้าไปหาหัวเข่าทั้งสองข้างของหลินหยาง

แต่ในตอนนั้นเอง…

ฟิ้ว!

เสียงฉีกอากาศดังขึ้น

หลินหยางพุ่งตัวออกไปด้านข้างด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์อย่างกะทันหัน

กระสุนปืนยิงโดนความว่างเปล่า

หลังจากนั้นกระโดดพุ่งเข้าไปหาหลิวจิงโปต่อ

“แย่แล้ว คุณชายระวัง!”

นักสู้ที่อยู่ด้านข้างรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของหลินหยางจึงตะโกนเสียงดังพร้อมกับพุ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหลิวจิงโป ชกหมัดออกไปข้างอย่างแรง

วินาทีต่อมา หมัดของหลินหยางก็พุ่งเข้ามาถึงแล้ว

ปัง!

หมัดทั้งคู่ปะทะกัน

พลังที่ดุดันเริ่มทำงานบนหมัดของคนคนนั้นทันที

แคระ!

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้น

กำปั้นของคนคนนั้นแตกละเอียดทันที เขาส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่แล้วหลังจากที่เขากรีดร้องได้ไม่นาน หลินหยางเปลี่ยนกำปั้นเป็นกรงเล็บ คว้าคอของเขาแล้วออกแรงอย่างกะทันหัน

ฟิ้ว!

ร่างกายของมนุษย์ตัวเป็นๆถูกเหวี่ยงออกไป

สัตว์ประหลาด?

ตอนนี้ความคิดของทุกคนยุ่งเหยิงไปหมด

รวมไปถึงคนของพรรคซวนอีที่ตามหลินหยางมาด้วย

หนึ่งในนั้นก็คือหลงโช!

“เข็มเงินมีความบอบบางมากแต่กลับสามารถต้านทานกระสุนปืน ดูเหมือนฝีมือของอาจารย์จะพัฒนาขึ้นอีกระดับแล้ว” หลงโชถอนหายใจแล้วพูด

สามารถก้าวหน้าอย่างมากได้ในเวลาอันสั้น หลงโชต้องยอมรับว่าพรสวรรค์ของหลินหยางมันขัดกับที่ฟ้าประทานให้…

“ยังไม่ยอมให้อีกเหรอ?” เห็นหลิวจิงโปไม่ตอบสนอง หลินหยางส่ายหัว “ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นผมไปเอาเองก็ได้!”

หลังจากพูดจบ หลินหยางก้าวเท้าออกไปคิดจะลงมือกับหลิวจิงโป

หลิวจิงโปที่ตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย เขาตะโกนด้วยความตื่นตระหนก

“ผู้เฒ่าไช๋ ช่วยผมด้วย!”

ทันทีที่พูดจบ มีชายชราสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสูทและสวมแว่นคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชนตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลิวจิงโป

“หนุ่มน้อย หยุดก่อนเถอะ!”

“คุณขวางผม?” หลินหยางเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง

“ของพวกนี้ได้ตกเป็นของคุณชายหลิวแล้ว มันไม่ใช่ของของคุณ คุณจะมาแย่งไม่ได้เด็ดขาด”

“แต่ถ้าผมจะแย่งล่ะ?”

“งั้นชุดหมัดวายุของผมคงจะไม่เห็นด้วย” ชายชราส่ายหัวแล้วตั้งท่าต่อสู้โดยตรง

“ในบรรดาพวกคุณใครที่คิดจะลงมืออีกก็เข้ามาแล้วพร้อมกันเลย แต่เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วผมก็จะไม่ปราณีเหมือนกัน คิดจะสู้กับผมก็เตรียมใจเป็นคุณพิการให้ดี” หลินหยางยกฝ่ามือขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ฮึ่ม ไอ้เด็กเมื่อวานซืน แกก็แค่รู้จักศิลปะการต่อสู้และทักษะการใช้เข็มเงิน พวกเรามีคนมากขนาดนี้ คิดหรือว่าพวกเราจะกลัวแก?”

“แกคิดว่าแกมันไร้เทียมทานเหรอ?”

“งั้นก็มาลองดู”

นักสู้ของอีกฝ่ายที่ไม่พอใจก้าวเท้าเดินออกมาหาหลินหยาง

หลิวจิงโปที่เห็นสถานการณ์ก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น เขาตะโกนเสียงดัง “ใครสามารถฆ่าไอ้เวรนี้ ฉันให้ห้าล้าน!”

ภายใต้เงินรางวัลย่อมมีผู้กล้า หลังจากที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ทุกคนโดนความโลภครอบงำทันที แต่ละคนพุ่งเข้าไปหาหลินหยางอย่างบ้าคลั่ง

นักสู้พวกนั้นพุ่งเข้าไปประชิดตัวหลินหยางอย่างรวดเร็วเหมือนกระต่าย แต่ละคนเหวี่ยงกำปั้นขนาดใหญ่ตรงเข้าไปหาหลินหยางอย่างแรง

ในเมื่อคิดจะโจมตีก็ต้องโจมตีให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ