สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 350

แน่นอนว่าคนพวกนี้เป็นแค่คนที่ผลีผามเท่านั้น

ยังมีบางคนที่อ้อมไปด้านหลังของหลินหยางและซัดฝ่ามือออกมาโดยตรง

อย่าเห็นว่าฝ่ามือไม่มีพลังทำลายล้างสูง บนฝ่ามือของแต่ละคนนั้นแฝงไปด้วยกำลังภายใน เน้นจู่โจมภายในไม่เน้นภายนอก ถ้าหากโดนฝ่ามือพวกนี้ซัดเข้าใส่แผ่น อวัยวะภายในต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน

แต่ทว่า

หลินหยางกลับยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว

ปัง! ปัง! ปัง! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

เสียงกระทบกันดังขึ้น

หมัดและฝ่ามือของทุกคนโจมตีใส่ร่างกายของหลินหยางอย่างแรง

แต่…หลินหยางยังคงยืนอยู่ตรงนั้นกวาดสายตามองโดยรอบ ร่างกายไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ

ทางด้านของผู้เฒ่าไช่ที่ยังไม่เคลื่อนไหวก็เบิกตากว้าง

“มีแค่นี้เองเหรอ?” หลินหยางถาม

“บัดซบ!”

ทุกคนคำรามแล้วคิดจะโจมตีต่อ

แต่วินาทีต่อมา หมัดของหลินหยางได้พุ่งออกไปอย่างไร้ความปราณีแล้ว

หมัดพุ่งออกไปอย่างบ้าคลั่งราวกับห่าฝน

แคระ!

แคระ!

แคระ…

เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เห็นเพียงผู้คนที่อยู่โดยรอบของหลินหยางล้มลงทีละคน

ทุกคนล้วนแต่โดนแค่หมัดเดียว

แต่ถึงจะเป็นเพียงแค่หมัดเดียว พวกเขาก็รับไม่ไหว

มีคนโดนชกที่หัวถึงขั้นหมดสติไปโดยตรง บางคนโดนชกตรงหน้าอกยุบเป็นหลุม กระอักเลือดและหมดสติไปโดยตรงเช่นกัน

หลินหยางจัดการคนทั้งหมดในเวลาไม่ถึงสามวินาที

ส่วนตัวของหลินหยางไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว

ทุกคนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

“ถึงคุณแล้ว!”

หลินหยางหันไปพูดพร้อมกับกระโดดพุ่งตัวไปข้างหน้า

“หมัดวายุ!”

ผู้เฒ่าไช่ส่งเสียงคำราม แขนทั้งสองข้างที่เหี่ยวแห้งกางออก มีคลื่นของกระแสลมม้วนตัวกระโชกพุ่งตรงเข้าไปหาหลินหยาง

หลินหยางหลบซ้ายหลบขวาพร้อมกับยกเท้าถีบใส่หน้าอกของผู้เฒ่าไช่โดยตรง

ผู้เฒ่าไช่รีบพลิกมือทั้งสองข้างหันมาจู่โจมใส่เท้าของหลินหยาง ในขณะเดียวกันก็ก้มตัวหลบการโจมตี

แต่พลังเท้าของหลินหยางน่ากลัวเกินไป แม้ว่าจะโจมตีโดนแขน ผู้เฒ่าไช่ก็รับไม่ไหว โดนสะเทือนถอยหลังออกไปหลายสิบก้าว

“ผู้เฒ่าไช่!” หลิวจิงโปอุทาน

แต่แล้วก่อนที่ผู้เฒ่าไช่จะยืนได้อย่างมั่นคง หลินหยางพุ่งตัวเข้ามาประชิดผู้เฒ่าไช่อย่างกระทันหัน

“ฮึ่ม!”

ผู้เฒ่าไช่พ่นลมออกจากจมูกพร้อมกับเหวี่ยงหมัดตรงเข้าไปหาใบหน้าของหลินหยาง

ทันทีที่หมัดพุ่งเข้ามา หลินหยางยกฝ่ามือขึ้นรับหมัดเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ

การโจมตีของผู้เฒ่าไช่ถูกมองออกทุกกระบวนท่า

“อะไรกัน?”

ผู้เฒ่าไช่เบิกตากว้าง หลินหยางออกแรงอย่างกะทันหัน

แคระ!

กระดูกกำปั้นของเขาแตกละเอียดทันที

“อา…”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นอีกครั้ง

หลินหยางปล่อยมือหันมาจับข้อมือของเขาแทน หลังจากนั้นออกแรงกระชาก

ซ่า!

เสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้น

เห็นเพียงแขนข้างนั้นของผู้เฒ่าไช่ห้อยต่องแต่งยกไม่ขึ้นอีก

ผู้เฒ่าไช่ล้มลงบนพื้น เขากุมแขนของตัวเองสูดหายใจเข้าออกอย่างบ้าคลั่ง ความเจ็บปวดทำให้เขาแทบหมดสติ

แขนของเขาใช้กันไม่ได้ ตอนนี้ไม่สามารถขัดขวางหลินหยางอีกแล้ว ส่วนหมัดวายุของเขา…ก็โดนทำลายไปด้วย

สำหรับหลิวจิงโป หลงโชเฝ้าสังเกตการณ์มาสักพักใหญ่แล้ว

อันที่จริงหลงโชก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขา แต่เนื่องจากพฤติกรรมที่เลวทรามต่ำช้าของหลิวจิงโปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มันเกินกว่าที่ทุกคนจะสามารถยอมรับมัน

ฆ่าคนข่มขืนเด็กทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ และยังมีพฤติกรรมที่น่ารังเกียจมากกว่านี้

ครั้งนี้ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะหลินหยางมาทันเวลา เกรงว่าหมู่บ้านสมุนไพรซิงถิงคงจะถูกล้างด้วยเลือดไปแล้ว แม้แต่หมูหมากาไก่ก็คงไม่เหลือ!

ตอนนี้หลิวจิงโปหมดสภาพ ก็ถือว่าสวรรค์ลงโทษคนชั่ว คนของหมู่บ้านสมุนไพรซิงถิงต้องถลกหนังเขาทั้งเป็นแน่นอน

หลินหยางไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ หลังจากที่ได้ของ เขาตั้งใจจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์กลับโดยตรง

“คุณหลิน รอก่อน!”

ในตอนนั้นเอง หยานเคอเอ๋อตะโกนเรียกเขา

หลินหยางหันหน้าไปมองเธอเล็กน้อย

เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนเทพบุตรของหลินหยาง หยานเคอเอ๋อหน้าแดงอย่างไม่สามารถควบคุม เธอเช็คคราบดินโคลนที่อยู่บนหน้าแล้วพูดเสียงเบา “คุณหลิน ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณมากที่ยื่นมือเข้ามาช่วย”

“ไม่ต้องเกรงใจ การกระทำของผมไม่ถือว่ายื่นมือเข้ามาช่วย ผมมาที่นี่เพราะมีเป้าหมาย”

“ฉันรู้ แต่ไม่ว่ายังไง ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะคุณ เกรงว่าหมู่บ้านสมุนไพรซิงถิงของเราคงจะไม่หลงเหลือแล้ว คุณหลิน บุญคุณครั้งนี้ฉันจะจำเอาไว้” หยานเคอเอ๋อยิ้มแล้วพูด

หลินหยางพยักหน้า “ก็ได้ ถ้ามีโอกาสแล้วเจอกัน”

“คุณหลิน ช่วยรอก่อน!”

“ยังมีธุระอะไรอีกหรือเปล่า?”

“คือว่า…คุณหลิน คุณ…คุณจะเอาโสมราชันย์ไปจริงเหรอ?” หยานเคอเอ๋อลังเลสักพักแล้วถามด้วยความระมัดระวัง

เธอไม่ได้สนใจเลือดวิญญาณลั่วหลิน แต่โสมราชันย์เป็นของที่บรรพบุรุษสืบทอดต่อกันมา ถ้าหากมันสูญหายในรุ่นของเธอ หลังจากตายไปเธอควรจะอธิบายกับบรรพบุรุษของเธอยังไง?

“คุณไม่อยากให้?”

“คือ…มัน…มันก็ต้องไม่อยากให้อยู่แล้ว แต่ถ้าคุณหลินจะเอามันไป เคอเอ๋อก็ทำอะไรไม่ได้ แต่เคอเอ๋อยังอยากจะปกป้องโสมราชันย์ต่อ อีกอย่างหมู่บ้านสมุนไพรซิงถิงเป็นหนี้บุญคุณคุณหลิน ดังนั้นเคอเอ๋อจึงอยากช่วยงานคุณหลิน”

“ช่วยงานผม? คุณสามารถช่วยอะไรผม?”

“ที่หมู่บ้านสมุนไพรซิงถิงหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ทั้งหมดก็เพื่อปกป้องโสมราชันย์ ตอนนี้ไม่มีโสมราชันย์แล้ว พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป ก่อนหน้านี้ฉันเห็นคุณใช้เข็มเงิน ฉันคิดว่าคุณน่าจะเป็นคนที่อยู่ในวงการแพทย์ หรือไม่เอาแบบนี้ เคอเอ๋อช่วยคุณปลูกสมุนไพรเวลาสามปีเพื่อเป็นการตอบแทน คุณเห็นว่ายังไง?”

“ปลูกสมุนไพร?” หลินหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณอย่าคิดว่ามันไร้ค่าอะไร แม้ว่าเคอเอ๋ออายุยังน้อย แต่ได้รับการถ่ายทอดฝีมือมาจากบรรพบุรุษ ดังนั้นสมุนไพรที่ปลูกออกมามีความแตกต่างจากสมุนไพรของคนอื่น คุณจะให้เคอเอ๋อลองดูก่อนก็ได้” เคอเอ๋อยิ้มแล้วพูด

“ทายาทของราชันย์สมุนไพรใต้ มันก็ไม่น่าแปลถ้าจะมีฝีมือ คุณหยานไม่จำเป็นต้องถ่อมตน ผมเชื่อว่าคุณมีฝีมือ เพียงแต่…คุณยังไม่จริงใจกับผมมากเท่าไหร่” หลินหยางส่ายหัวแล้วพูด

“ไม่…ไม่จริงใจ? คุณหลิน ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุณ…” หยานเคอเอ๋อรู้สึกลนลานเล็กน้อย